s
Honderdvijftig Jaar Koninkrijk
Rijksmuseum voert
een spektakelstuk op
Frontale aanval op de
harten die vertederd
willen worden
Weet je nog
wel, oudje?
li
SU
De week in Westminster
Ouwe jongens
Onderzoek in Suriname
"dus en
oecumene
Bejaarde mannen
omgekomen in het
verkeer
AMSTERDAMSCHE BANK
Schandaal rond
woningspeculatie
PERSOONLIJKE LENINGEN
mm
Sir Roy Welensky in Londen Dekolonisatie
in Afrika wordt voortgezet Belangrijke 1
I militaire bases in Aden en Singapore
60LDSCHMEDING
Echtpaar v. Donselaar
en 7-jarige zoon Gijs
ZATERDAG 30 NOVEMBER 1963
PAGINA -
?toist^??, Xa" elk deel. van de
Voeg, ^nhetd." Het gaat hier niet,
di?bebb
Rotterdam kreeg in 1876 een overdekte rolschaatsbaan. Dat was
een grote sensatiete meer daar de sport nog grotendeels in ons
land geïmporteerd moest worden. Maar inderdaad, schaatsenrijden
deden wij al eeuwen, als de winter meewerkte. Schaatsen, kegelen
en kolven waren ongeveer de enige sporten die met vrij grote lief
hebberij beoefend werden.
Beleg modern
beleg in
worden verstrekt door de financieringsmaatschappij
MAHUKO N.V. in alle kantoren van de
Deze Franse prent drukte het tijdschrift Eigen
Haard in 1882 af met als onderschrift: Afdaling
in de mijn, gelijk deze vroeger plaats vond. Het
is bijna niet te geloven, maar zoals deze arbeids
toestanden vroeger waren, is ook ongelooflijk.
De bedroefde, ondervoede en vroeg oude school
meester heeft „de vogel" naar het hoofd van de
ondeugende leerling gegooid. En die komt met
uitgestoken hand naar voren om een paar venij
nige tikken met de plak in ontvangst te nemen.
T e?i Van de zeer g™te struikel-
Aj "lokken voor de hereniging der
verdeelde Christenheid is, zo-
Wi aIs wel algemeen bekend mag
ïwV verondersteld, het R.K.
0rthOfj aP- Reformatie zowel als
8tjge 'ox'e hebben hiertegen ern-
V30^waren- al zijn er nogal wat
teuten11 te signaleren in de for-
theti daarvan. Vooral van or-
Vtopgp zÜbe is de laatste tijd de
vtoiBpn categorische afwijzing ver-
ge IA dit deden althans sommi-
oeCllJOrd voerders, waaronder de
I enische patriarch Athenagoras
Wat ri °r vrij milde nuanceringen,
ders _e Anglikanen betreft, hun lei-
Van (peven in dit opzicht vaak blijk
Verra n brede visie, die niet zelden
Prof s®de perspectieven biedt.
over' ,v-d. Pol wijst er in &jn boek
PauSfi. Anglikanisme op, dat' het
zijn oor"1 m°et hersteld wobden in
gehee, ^Pronkelijke functie voor het
tijd aer herenigde Kerk. In onze
ih v0l] bij (pag. 234) is dit herstel
toom a Sang. Men is zich, naar zijn
Peten* bewust, dat het ambt van
to jn eerst moet worden gezuiverd
Vna'Jn Ware gedaante hersteld en
tehepi °Pnieuw geïntegreerd in het
tos, j-, Van de Ene Kerk van Chris
es e®ze„integratie ziet de auteur
tos f|r Rijpingsproces, waarbij, zo-
AijjijRamsey, de tegenwoordige
Ase Primaat van Engeland,
•chatan-b^ft, alle kerken gemeen-
bich,. bfAb betrokken zijn. ,,In dit
^ntpvK aibus de aartsbisschop van
<totv bbry, zal Petrus de plaats
Wtein ."ori' (j|e j,em toekomt en de
a4st e hereniging zal niet ver-
?t)fakei °r<i6n boor het telkens weer
«et pa en van de controverse over
onf?oS?°m' maar door de rustige
hisch 0°rde groei van het orga-
^grnac Po1 eraan toe, over het
lOgjv.
Her a Sch aspect (dat te zijner tijd
Jtoer Aan be orde zal komen), maar
^toiik Wl;'ze> waarop de kerken ge-
<to tezamen zullen groeien in
JPihin k 4van een communis
«e e oetreffende de plaats, de func-
lrilisch 1 gezag, dat aan het pe-
ambt en de Apostolisch
to gl 'gens Christus' bedoeling, in
°bomt aal vollebig herenigde Kerk
beze achtergrond is het bij-
ton p mteressant kennis te nemen
toe A ,n uitspraak, onlangs te Ro-
toau ?aan boor mgr. John Moor-
Ripon Anglikaanse bisschop van
"ifieia'i e tevens leider is van de
0f Enif waarnemers van de Church
iif d bij het Tweede Vatikaans
-'UW A Zijn woorden staan afge-
"Chur„?n bet Anglikaanse blad:
«Als J"n Times" van 25 okt. 1.1.
ktoishf °?it een herenigde Kerk van
V 7 bomt, zei hij, dan zal de
aaa.r hoofd moeten zijn. Naar
aeteid e?mK zouden de Anglikanen
cn. nf1'|n het Pausdom te aanvaar-
bb©rfaar ZÜ zouden veel moeite
s's, Wa met het erkennen van de ba-
Vaarop dit primaatschap steunt.
honderd jaar, zo vervolgde
mgr. Moorman, hebben de Ang-
^1-efa gescheiden van Rome
ü?1sr>ri en in die tussentijd zijn de
<W ui aken van de Paus toegeno-
e'fls\rVc!oral boor zijn onfeilbaar-
«wt ei-klaring in 1870. Maar als er
Vg der de Christenen een defini-
r kpe,nbeib bereikt wordt, dan zal
<to verk een centraal Hoofd moe-
m "en, en het is duidelijk, dat
t 0|> '°tb de Bisschop van Rome be
*6 Ziiri A/Tcr-r Mnnrmar» ir/-wnrY/3<T
,vtA
J^loH- T1"' ™S'- i'ivuiiiittu vuegue
?]jp ("e hieraan nog toe, dat, naar
ï?t p .buiging, het aanvaarden van
£is$cir0iiegialiteitsbeginsel voor de
s°bPan be positie van de r.-k.
de-nzienh.jh zou versterken, even-
'SsC4 msteiling van een „Raad van
stoqr aPPen" om de Paus in het be-
w''Ch. ^erk ter zijde te staan.
°bt a ch Times" tekent bij dit be-
v0t,0n bat het blad de aartsbis-
Van Canterbury niet kon be-
toaj. t °m hem te vragen commen-
togr leveren op de woorden van
b aiid n: andere vooraan-
e Anglikanen weigerden, des-
toej, h' er°P in te gaan. Bij ons
a Ui be Anglikaanse primaat
,J,°e nog niet hierop gerea-
toe3'.- wel publiceerde „Church Ti-
v' G. pen ingezonden stuk van W.
h?°r rnr°ctor. die, met alle respect
SoetgA1®1"- Moorman, meende te
v °°fdsteüen' bat een „zichtbaar
.ah nh Y°or de verhoopte Ene Kerk
ato e .mstus in de toekomst nu net
?°U k,.Ae was, waarmee men niet
toi anen instemmen. Twee rede-
ï:©r aIbe hij daarvoor aan.
t? Rii =i,e.en tlieologische. Christus,
Tj AaJ1eén, is het Hoofd der Kerk.
rt'Tjgp, bit, toen Hij nog op aarde
b® tepuJ is het pog nu Hij aan
hwA-crhand van de Vader zetelt.
0
4ah
t a dp ais voornaamste oorzaak
ato fej" Verdeeldheid der Christenen
?.atigri bat één bisschop zich aan-
toto, de universele bisschop te
rn°ften wij diezelfde fout nog
®to Tu.3 vraagt Proctor, terwijl
6tlanrtfebe Vatikaans Concilie zelf
be re richting schijnt in te slaan,
ctodt afkeer van een centraal gezag
^Maaar Pnoctors mening, talrijke
Tlfs aIagae Christenen verdeeld,
.M hun gaat over het gezag
tot pi ei»en diocesane bisschop!
>den risRu.s de H. Geest niet ge-
m Zijn Kerk op aarde te lei-
j?h pp?? ee.be reden voor het afwijzen
ti®rh n "Ato Hoofd van de
dSch kar?! Proctor het anachronis-
t.6 hiorio^ ..van een monarchie in
eoncAA^b- Engelans is slechts
&°ddei«rUtlonele monarchie. Het
hp aP ip-cf recht" van het koning-
oh°h mol meer en zal ook
io.al bP«^r herleven. Een monar-
,s otirn„ p.,van be Kerk is daarom
WH Amgelijks.
t!eehover bf?? deze heide meningen
tohen ,e*kaar geplaatst om aan
,.6to gr„' a er wel degelijk nog een
liuat en rUtV<tr-chil van opvatting be-
itondel;A hijgevolg, de weg naar de
ie eenheid nog zeer lang
4>tmv d" -£
(Van onze verslaggever)
AMSTERDAM, 30 nov. De opge
drongen viering van Honderdvtjttig
Jaar Koninkrijk moge door de natie
wat flopperig beoordeeld worden, het
eerbiedwaardige Rijksmuseum heeft er
aanleiding in gevonden om lichtzinnig
uit de band te springen. In het wiel
spoor van een opgedofte Spijker-auto
mobiel is een wonderbaarlijke hoeveel
heid bric-a-brac de heilige hallen bin-
nengesmókkeld. Met grote allure heeft
het nationale kunstinstituut in één slag
heel de hausse van Biedermeier en
Jugendstil van alle antiekwinkeltjes en
veilinghuizen uit de Amsterdamse bin
nenstad in de schaduw gesteld. En met
een uitgestreken gezicht hebben de
gerenommeerde samenstellers er de
plechtigst denkbare titel aan verleend:
Nationale Herdenkingstentoonstelling
Leven en Werken in Nederland van
1813 - 1963. Alsof het hier een grote
„representatieve" geldt. Laat u niet
misleiden: het Rijksmuseum voert een
spektakelstuk op, een frontale aanval
op de harten die vertederd willen wor
den, een oprecht en overtuigend gezon
gen „Weet je nog wel, oudje?".
Toch waant de bezoeker (vanaf dins
dag tot en met 2 februari kan men
er terecht) zich niet verdwaald in de
nieuwste show van de Paulus Potter
straat. Het Rijksmuseum heeft terdege
zfjn verantwoordelijkheid beseft en
groot, en rijkelijk verguld, de monar
chie eer bewezen. En evenzeer, maar
dan wat minder opvallend, de constitu
tie, met vlaggedragers als Thorbecke,
De Savornin Lohman, Groen, Schaep-
man, Kuyper etc. Maar de samenstel
lers (Lunsingh Scheurleer, Rogier,
Couvée en Elffers) hebben ze ook oog
in oog gezet met de poppen uit het
venijnige S.D.A.P.-poppencabaret van
Albert Hahn. En deze, bijna Tjjl Uilen-
spiegel-achtige geest heeft heel de ten
toonstelling fijn te pakken. Dat is daar
om zo fijn, omdat men uit de contrast
werkingen van alles mag begrijpen.
Men zal bijvoorbeeld mogen begrij
pen dat het benauwde hersenspinsel
van een moderne draadplastiek de
kater is van het pathos, dat een 19de-
eeuwse beeldhouwer in zijn marmeren
„Zondvloed" heeft gelegd. Het is even
half waar als de gekooide straaljager
piloot van nu, die 'de armzalige nazaat
zou zijn van de heldhaftige grenadier
van 1815.
Ingevolge zijn titel Nationale Her
denkingstentoonstelling heeft het
Rijksmuseum dus ook gezorgd voor
herinneringsbeelden, waarvoor men
even de hoed moet afnemen. Zo ligt
er in een vitrine het officiële stuk
van de soevereiniteitsoverdracht van
Indonesië in december 1949. Er is
het Verdrag van Londen van 1839,
waarbij de scheiding tussen België
en Nederland werd geregeld. Er is
op de een of andere manier een
aantal grote wetenschapsmannen uit
de afgelopen anderhalve eeuw ver
tegenwoordigd, en men mag zich in
deze afdeling vooral verbazen over
de brief vol formules, die Lorentz
in het Nederlands aan Einstein
schreef. Maar met minstens zoveel
plezier hebben de samenstellers van
de grote Huizinga zijn eigen spot
prenten en komische zelfportretten
geëtaleerd. En minstens zo zorgvul
dig als het Pantheon der weten
schapsmannen is het oude, 19de-
eeuwse schoolklasje ingericht. Met
plak en vogel, met schandbord en
griffeltjes en Aap, Noot, Mies.
Met prijzenswaardige nonchalance i®
men verder voorbijgegaan aan de ver
plichte nummers uit de schoolboekjes.
Men is geschiedenis gaan doceren aan
de hand van oude hoeden, japonnen,
paraplu's, prentbriefkaarten en speel
poppen, elke zaal een nieuw couplet
van „Weet je nog wel, oudje".
Weet je nog van de eerste fietsen,
die ons land onveilig maakten? In het
park stond een bord, met een sierlijk
geschilderde „Waarschuwing": „De
velocipedist zij gewaarschuwd, dat
wanneer een paard en wagen nadert,
hij van zijn voertuig stappe, zich ter-
Bk. v
zpde van de weg opstelie, en de
stuurkruk met zijn jas bedekke, opdat
het paard niet schrikke. Het Gemeente
bestuur." Zo'n bord onthult ongeveer
alles over het nieuwste gevaar in onze
vroegere stille dreven. Men ziet de
„knokenschudders" en „snelvoeten",
of hoe die smidsprodukten ook heetten,
ineens als de grote sensatie van een
tijdperk. Uiterlijk keurige mansperso
nen met een hoge hoed snelden met
zwierende jaspanden als razende mon
sters kriskras door de parken: nozems
van betere komaf. Men kan het zich
voorstellen dat deze maniakken op de
buitenwegen getracteerd werden op de
zweepslagen van een koetsier, omdat
zjj de paarden van de diligence aan
het schrikken hadden gemaakt. En wat
is er van de velocipedisten geworden?
Ze staan op het punt vermalen te wor
den tussen de bumpers van de auto
mobielen.
Een toekomstbeeld van 2012 propt
ons land vol met veertig monster
steden, waarin 25 miljoen Nederlan
ders naar adem happen. Als men dit,
aan het eind van de tentoonstelling
aan de wand geschetst ziet, durft men
bijna de Zaal der Duizend Dingen niet
meer te verlaten. Zoals het in deze
zaal is, is de wereld nog overzichtelijk.
Het is de wereld van de oude scharen
sliep, van het lieflijk gelijnde kristal,
van de potsierlijke borstbeelden, de
toverlantaarns en de stroboscopen, van
de gemotoriseerde Spijker-koets en de
vergulde boeketten onder een stolp.
Waarom mocht het zo niet blijven?
HOOGEZAND, 80 nov. Vrijdag
middag is op de rijksweg 42 nabij de
brug Slochterstraat te Sappemeer de
86-jarige heer H. Horlings uit Sap
pemeer bij een verkeersongeluk om
het leven gekomen. Hij wilde op de
fiets vanaf de brug de rijksweg over
steken, maar kwam hierbij in botsing
met een personenauto.
De oude heer kwam op de motor
kap terecht. De auto draaide een halve
slag om en kwam op de andere rij
baan tot stilstand. De heer Horlings
viel daar op het wegdek. Hij is ter
plaatse overleden.
ZAANDAM. De 75-jarige heer N.
Looze is gistermiddag bij een aan
rijding in zijn woonplaats om het le
ven gekomen. Hij stak per fiets de
Leeghwaterweg in Zaandam over en
werd daarbij gegrepen.^ door een per
sonenauto. De man was op slag dood.
(Advertentie)
VEGHEL, 30 nov. De raad van
Veghel kwam gisteravond bijeen n.a.v.
geruchten over ernstige speculaties in
nieuwbouwwoningen. Drie raadsleden
hadden om een spoedeisende vergade
ring gevraagd. De woordvoerder van
deze drie leden, de heer J. Rooker,
vatte de ongerustheid samen in tien
vragen naar aanleiding van het beleid
bij verkoop van bouwterreinen.
Het ging om een als „driemanschap"
aangeduide groep Veghelaars, die van
Uniebouw N.V. te Utrecht huizen m
aanbouw had gekocht met de bedoeling
om deze met een winst door te ver
kopen. Burgemeester J. P. Schreven
iiiiiiiiiiiiiiiiiiii]iiiiiiiiiiiiimuiiiiiiiimiini>"
3
'kiiiiiiiiHiHimiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiHiiimmiiiiiiiiiiiinimiHiiniiiiiiiiiiiimHiiiiiiiiiHminimmiiiiiinnimimi^
Internationale Beleggings Unie ..Interunie", Postbus.617. Den Haag
Sir Roy Welensky, de eerste minis
ter van de Centraal Afrikaanse
Federatie van de beide Rhode-
sië's en Nyassaland, kwam deze
week naar Londen. Hij kwam in zijn
functie van premier afscheid nemen
van zijn souverein, koningin Elisabeth
II. Sir Roy was vroeger bokser en ma
chinist bjj de spoorwegen. Hij is altijd
een vechtjas gebleven en heeft bittere
kritiek gericht tegen de Britse
regering, toen deze besloot de in 1953
opgerichte Federatie van Centraal
Afrika op te heffen en onafhankelijk-
he:d te verlenen aan Noord-Rhodesië en
Nyassaland. Nyassaland, dat reeds zelfbe
stuur bezit onder leiding van dr. Hastings
Banda, krijgt de volgende zomer vol
ledige onafhankelijkheid. Noord-Rhode
sië verwerft het volgend jaar zelfbe
stuur en zal waarschijnlijk nog voor
het eind van 1964 eveneens algehele
onafhankelijkheid verwerven.
Sir Roy Welensky, die zo bitter heeft
gevochten tegen Macmillan en zijn re
gering, toonde deze week de gratie
haar een compliment te maken en toe
te geven dat de regering lof verdien
de voor het feit dat het geleidelijk ver
lenen van de onafhankelijkheid aan
Noord-Rhodesië en Nyassaland min of
meer vreedzaam was verlopen. Doch
hij zei eveneens dat hij, als hij bij het
opheffen van de federatie aan het eind
van de volgende maand zijn functie
van premier verliest en uit de politiek
zai gaan zijn kiesdistrict heeft hem
een landbouwbedrijf ten geschenke ge
geven bij Salisbury niet lijdelijk toe
zal zien als de Britse regering niet vol
doende rekening houdt met de belangen
van de blanken in Zuid-Rhodesië.
Zuid-Rhodesië heeft veertig jaar lang
bijna volledige onafhankelijkheid geno
ten, ofschoon het gefedereerd was met
twee Britse kolonies. De blanken, die
nog geen tien procent vormen van de
bevolking van Zuid-Rhodesië, hebben
altijd de macht in handen gehad. En
nu bestaat de mogelijkheid dat het land
niet slechts later officiële onafhanke
lijkheid zal verkrijgen dan de beide ko
lonies van Noord-Rhodesië en Nyassa
land, maar ook dat de Britse regering
zal eisen dat op vrij korte termijn de
meerderheid van zowel parlement als
regering zal overgaan in de handen
van de inheemse negerbevolking.
De minister van koloniën, Duncan
Sandys, heeft onlangs verklaard dat de
Britse regering dacht in termen van
een geleidelijke overgang geduren
de een periode van tien tot twaalf ja
ren. Doch de blanke Zuid-Rhodesiërs
vrezen dat Sandys in werkelijkheid
denkt over een periode van vijf jaren.
Deze vrees is gegrond en het zou nie
mand veel verwonderen indien de ter
mijn nog korter zou worden. Men kan
de ongerustheid van de blanken begrij
pen, zoals men ook kan begrijpen dat
de inheemse bevolking dezelfde demo
cratische rechten verlangt als de in
heemse bevolking van Noord-Rhodesië
en Nyassaland. Maar de Britse regering
heeft gee andere keuze. Zij heeft
niet slechts rekening te houden met
de rechten van de Zuid-Rhodesische ne
gers, maar ook met een wereldopinie,
vooral in Afrika en Azië, welke eist
dat Zuid-Rhodesië onafhankelijkheid zal
verkrijgen onder een inheemse rege
ring, en dat wel spoedig. De Britse re
gering staat voor een schier onoplos
baar probleem. Maar er is hoop, ge
zien de grote bekwaamheid en tact
waarmee zjj in de laatste jaren andere
afhankelijke staten en koloniën naar
de onafhankelijkheid heeft geleid.
Een van de laatste hoofdstukken in
de liquidatie van het oude Britse
imperium in Afrika vindt zijn be
slag in het midden van de volgen
de maand. Geheel voormalig Brits-
Oost-Afrika zal vanaf 12 december vol
ledig onafhankelijk zijn. Oeganda en
Tanganjika zijn reeds onafhankelijk.
Op 10 december verwerft de eilanden
groep van Zanzibar en Pemba (waar
de kruidnagelen vandaan komen) onaf
hankelijkheid. Twee dagen later volgt
de onafhankelijkheid van Kenya. Dit
betekent het einde van Brittannië's be
heer over al deze vier landen, die zich
wellicht zullen federeren.
Een van de gevolgen van dit einde is
dat Brittannië, krachtens de overeen
komst met de regering van Kenya,
zijn belangrijke vloot-, lucht- en land-
bases in Kenya in de loop van de vol
gende twaalf maanden zal moeten prijs
geven, ofschoon Brittannië enige facili
teiten zal behouden. Brittannië zal
slechts twee bases overhouden ten oos
ten van Suez, de basis van Aden en
de grootste van Brittannië's buitenland
se bases, die van Singapore. Beide ba
ses worden versterkt, die van Aden om
het gemis van de Kenya-bases goed
te maken, die van Singapore vanwege
de Indonesische bedreiging van de
nieuwe federatie van Maleisië.
Het is ironisch dat Brittannië, na
zovele landen in Afrika en Azië onaf-
hankelijkheid te hebben verleend, nu
meer geld moet besteden aan deze
twee resterende bases. De basis van
Singapore alleen al kost Brittannië
jaarlijks een miljard gulden. Maar dit
is slechts het officiële cijfer. Indien
men de soldijen, de bevoorrading en
de kapitale waarde van de oorlogs
schepen, vliegtuigen en wapenen mee
telt, kost Singapore Brittannië jaarlijks
aanzienlijk meer dan het totaal van het
kapitaal van ongeveer anderhalf mil
jard gulden dat Brittannië belegd heeft
in de federatie van Maleisië.
DAAN VAN DER VAT
gaf een uitvoerig relaas over de wijze
waarop B. en W. gronden als bouw
terreinen verkopen. In de besluiten
komt een zogenaamde speculatiebepa-
ling voor, die inhoudt dat voor door
verkoop van woningen voor deze ge
reed zijn toestemming van B. en W.
nodig is. Burgemeester Schreven zei,
dat drie Veghelaars met aanwending
van onjuiste motieven bjj Uniebouw
N.V. te Utrecht zeven woningen in
aanbouw hadden gekocht. Deze zouden
voor verhuur bestemd zijn.
Toen de voorlopige koopovereen
komst tussen het driemanschap en
Uniebouw was gesloten, gaven de drie
een Veghelse makelaar opdracht tot
verkoop, kennelijk met de bedoeling
om een zoete winst te maken. De
woningen zijn door deze makelaar op
voorlopig koopcontract aan gegadigden
doorverkocht.
Toen B. en W. van Veghel hiervan
vernamen heeft het college Uniebouw
N.V. gewezen op de verplichting van
het vragen van toestemming voor de
doorverkoop. Uniebouw diende deze
aanvrage met het driemanschap als
gegadigde bij B. en W. in, waarop het
college op grond van de speculatie-
bepaling de toestemming weigerde.
Uniebouw N.V. kan dus aan het drie
manschap niet leveren en deze op hun
beurt niet aan de gegadigden. De wo
ningen zijn bijna gereed en de gegadig
den hebben reeds de koopsom geheel
of gedeeltelijk betaald. Zij voelen zich
door dit alles ernstig gedupeerd en
hebben een advocaat in de arm ge
nomen.
tNu het heerlijk avondje
toch weer voor de deur
staat, mag ik mijzelf wel
in herinnering roepen dat
ik 'elf eens Sinterklaas ben
geweest. Een aanmatiging
mijnerzijds, die ik nu wel
tot de inmiddels verjaarde
misdaden kan rekenen. Maar
ik vond het eigenlijk wel aardig. Het
heilig en zelfs monseigneur wezen be
zorgde mij een prikkelend machtsge
voel dat ik tot dan toe niet had
gekend. Ik kón ineens alles.
Dat wil zeggen niet helemaal, want
toen ik in mp auto stapte paste ik
er eigenlijk niet in. Wij moesten, al
hoewel het sneeuwde, het zomerdak
open schuiven, zodat ik onmisbare at
tributen als mijter en staf tóch kon
meenemen. Maar dat zijn dan van
die kleine tegenslagen in het boven
natuurlijke, die je als mens, die wan
kelt tussen biologisch aanwezig zijn
en ijle engelachtigheid, dan maar
neemt.
Ik heb die avond nogal wat kleinen
voor mijn troon zien verschijnen. En
ik had natuurlijk een boek op mjjn
schoor waar alle goed en kwaad n
stond beschreven. Maar ik geef to«
dat ik mij vooral wierp op de schrifte
lijk aan mij geopenbaarde deugden
van de mij vertoonde kinderen, ik
prees hen uitbundig om vervolgens de
rnjj ter beschikking staande Zwarte
Piet bevel te geven royaal te wezen
met cadeaux en snoepgoed. Tot mijn
diepe voldoening oogstte ik een dui
delijk succes.
Maar één knaapje had het werke
lijk te erg gemaakt. Ik las in mijn
boek dat hij rich soms bediende van
een kernachtig scheldwoord, dat zèlft
een volwassene niet zou misstaan. En
ik sprak hem dus buiten alle par--
tflen staande vermanend toe en
vroeg:
„En soms gebruikt Gerrit een heel
lelijk woord en wat zegt hij dan?"
Gerrit haalde vertwijfeld zijn lutte
le schouders op en zweeg. Maar ;k
zette opvoedend door en toen zei hij
het, héél zachtjes en blozend.
„Harder", zei ik, om hem goed van
zyn wandaad te doordringen ."Hij ver
hief prompt zijn stem en herhaalde
de gewraakte uitdrukking. Maar hst
moest tussen ons blijven. Nu echter
wist ik van geen paedagogisch wijken
meer.
„Nee", zei ik, „keer je om en nóg
harder."
Gerrit draaide rnjj bereidwillig zijn
rug toe en schreeuwde het aanwezige
auditorium luidkeels de belediging m
het collectieve gelaat.
Enfin, hjj beloofde het nu nooit meer
te doen. Maar toen Piet hem de hem
toekomende geschenken had overhan
digd keerde Gerrit zich nog even om
en wierp rnjj een royale knipoog toe.
Op de een of andere manier zég
hjj wat in mij. Onlangs vernam ,k
dan ook, dat Gerrit inmiddels zélf Sin
terklaas is.
(Advertentie)
c.c.
BLüTHNER.
SCHIMMEL
OP AANVRAAG
ZENDEN WIJ D
SN UITVOERIGE
PROSPECTUS
KLASSIEK MODERN
Grote Markt 8. Haarlem, tel. 11338
Amsterdam - Rotterdam - Hilversum -
Kampen - Goes
•H
Te midden van familieleden
in hun huis vol bloemen
en geschenken aan de Ne-
dereindseuieg te Jutfaas
troffen wij de doctores J. van
Donselaar en W. A. E. van Don
selaarten Bokkel Huinink, het
echtpaar, dat daags te voren ge
lijk aan de Utrechtse universi
teit promoveerde. Voor enkele
verwanten was het felicitatie-
bezoek meteen een afscheid,
want 7 december vertrekken de
heer en mevrouw Van Donselaar
met hun twee kinderen naar Su
riname, waar zij met een onder
zoek naar de plantengroei in de
savannen de stof hebben gevon
den voor hun proefschriften.
De liefde voor de natuur be
stond bij beiden al in de jeugd
en daaruit is ook de liefde voor
elkaar opgebloeid. Zij kenden
elkaar reeds uit ontmoetingen
tijdens bijeenkomsten en excur
sies van de Ned. Jeugdbond
voor Natuurstudie, maar het
bleef toen toch bij een opper
vlakkige kennismaking. Tot Jan
van Donselaar, die nu 35 jaar
is, zijn geboorteplaats Eindhoven
in 1947 verliet om in Utrecht
biologie te gaan studeren en
daar op de collegebanken het
meisje Ten Bokkel Huinink uit
Tiel weer trof. Zij hebben op
eenzelfde dag in 1951 kandi
daats-examen gedaan en slaag
den beiden in 1955 zij het nu
niet op één dag voor het doc
toraalexamen.
Alle twee voelden zij er wel iets
voor om door de stichting Wo-
suna (Wetenschappelijk onderzoek op Suriname en de Nederlandse Antillen),
waarvan hun hoogleraar prof. dr. J. Dan jouw, directeur van het Instituut
voor systematische plantkunde van de rijksuniversiteit te Utrecht de grote
promotor was, naar Suriname uitgezonden te worden.
••Wij gingen er graag op in en eigenlijk zouden we eerder dan in 1958
zijn gegaan, als ik niet door ziekte verhinderd was," vertelt dr. Van
Donselaar.
In 1953 hadden zij al banden voor het leven gesmeed en in hun woon
schip in de Vecht „toy hebben daar met de onderbreking van de tijd in
Suriname tien jaar erg prettig gewoond" is drie jaar later hun zoon
Gijs geboren, die de eerste keer mee naar de West is geweest. Gijs is dus
nu zeven jaar. Hij heeft daar in Suriname, waar het jonge gezin een arbei
derswoning betrok op de boomkwekerij in de „Zanderij" een huis op
paaltjes met muren van gevlochten boombast en een dak van palmbladeren
naar hartelust in het zand kunnen ravotten. „Rondom was het één grote
zandbak." Hij speelde met kinderen van allerlei ras en kleur, stak zówet
wat Maleis als neger-Engels op.
's Morgens trokken vader en moeder er met een jeep voor hun onder
zoek op uit, wat mogelijk was voor mevrouw Van Donselaar, omdat ze zo
gelukkig waren geweest een Indiaanse vrouw te vinden, die voor het kind
wilde zorgen, 's Middags wijdde ze zich echter rolledip aan haar huishouden,
want de wetenschap kon haar nog zo dierbaar zijn, het kind ging toch
voor alles. Wanneer het echtpaar straks gedurende drie jaar opnieuw in
Suriname verblijft voor oecologisch onderzoek van de plantengroei in ver
band met het te vormen stuwmeer in het kader van het Brokondoplan, wil
het zich trouwens volledig aan het gezin wijdden. In februari van dit mar
werd in Jutfaas, waarheen het echtpaar in 1962 verhuisde in 1959 keerde
het uit Suriname terug zijn tweede kind, het dochtertje Martha geboren.
Bovendien komt mevrouw Van Donselaar wellicht voor de taak te
staan haar zoon onderwijs te geven, omdat daar alleen een school voor
bosnegers is. Thuis zal zij echter ongetwijfeld haar man by zyn werk
assisteren, net zo als zij destijds in de omgeving van de Zanderij zelfstandig
wetenschappelijk werk verrichtte, terwijl haar man het binnenland inge
trokken was. Hij woonde de eerste maal in de C oese tv ij ne-savanna, dicht bij
een Indianendorp heel primitief onder een afdakje. Later was hij voor een
onderzoek in de Gros-savanna gehuisvest op het balcon „heerlijk vrij
en frisvan "en groot vervallen huis, waar de directeur van een Maat
schappij voor het winnen van goud had gewoond. Er zit daar nl. goud in
de grond en enkele tientallen gouddelvers zoeken er nog wel naar in een
oude schacht. Drie keer in de week rijdt er een treintje over de enige
spoorlijn, die Suriname rijk is. Een enkele maal kwam zijn vrouw daarmee
op bezoek.
„We gaan met groot enthousiasme terug," verklaren beiden eenstemmig.
