Nylons
nog meer
volmaakt
Dochter van grootgrondbezitter en
rijke farmer is „carrière-vrouw
Wie zijn onze culinaire
leermeesters?
Automaat voor
diepvries-eten
KORAAL ZEEI\
Nu al reizen op afbetalin
Toerisme en souvenir
makers al startklaar
Nog steeds
kitsch
de
„COCKTAILtN" MET DIOR
voor
Brief uit
ISRAËL
Presidentsvrouw moet koelbloedig zijn
/ld
Volwassen
worden
Een dynamische,
veelzijdige
persoonlijkheid
Diëtiste over diëtisten en koks
Deense vindinp
Franse vrouwen
dragen kloding
uit Nederland
aar 1
Luisteren
r K».«1«„'S
„Ze eten zich ziek"
ZATERDAG 11 JANUARI 1964
PAGINA 10
„Laars-iook"
Slobkous net cds tas
Doe -vrouw
d,g"ÏÏ°m,n - met
/Politieke knobbel"
1 ^r\ ÏP 't mee verpakte Wmrzeem
Mi
dTdfe estëektr0geenS°dTTg,ri1n
Claudia Johnson in haar tuin bij het huis in Washington dat de
Johnsons bewoonden toen B. J." nog vice-president was.
Als de dag van gisteren herinneren
wij het ons. Het was in 1939. Er
kwam een dikke brief uit Ame
rika. In de brief zat één kous.
Een hele dunne kous die glansde en
wonderlijk aanvoelde. In de brief stond;
,,per volgende post komt de tweede
kous, anders werd deze brief te zwaar.
Het is iets heel nieuws. Je moet ze
voorzichtig aantrekken en niet by de
warme kachel drogen." Dat het nylon
kousen waren beseften we op dat mo
ment niet, maar wat later begrepen we
dat we misschien als eerste in Neder
land de eerste stap gezet hadden in
een nieuw tijdperk namelijk dat van
het kousenstoploze tijdperk. Toe. wu
ons eerste paar droegen en door ieder-
ee. lieten bewonderen waren de ny
lons in de Verenigde Staten enige maan
den oud. De eerste nylonkousen ver
schenen daar in 1938. vijfentwintig jaar
geleden.
Dit zilveren jubileum van de nylon
kous viert Du Pont, de wereldleveran-
ciei van de grondstof voor deze ver
fijnde beenbekleding met een nog nieu
were nylon, namelijk garen dat zodanig
elastische eigenschappen heeft dat de
kou. nog beter past. nog comfortabeler
zit, beter rekt bij de knie, minder kans
op rimpels geeft bü de enkel en min
der knelt of lubbert bü de boord. Deze
veerkrachtige nylon blijft zpn goede
eigenschappen behouden omdat de
,,krimp-eigenschap" in de vezel is in
gebouwd en er niet later door een
.finish" is ingebracht.
Wie geen laarzen bezit kan het
laars-effect toch bereiken met
een nieuw soort kous van
zwarte nylon, waarvan het stuk
ondei de knie van een dikker, ondoor
zichtig crêpe-weefsel is gemaakt. Een
normale naadloze kous dus vanai de
knie, daaronder, om op de laars te
lyken, „verduisterd". De uitvinder is
een Zuid-Duitse kousenfabriek. Het meis
je op de foto met paraplu heeft een
paar aan. Met lage schoenen is het
effect sterker. Misschien ook dat van
een kniekous!
Een koiier- en reisbagage!; brikant
in" ducee.t ook een nieuwtje voor aan
het been Slobkousen in betzelfde ruil
dessin als de lichtgewicht reisbagage
Water- en winddicht Op de winter-
vakbeurs voor koffers en lederwaren
tuilen ze te zien zön.
A.Bgl.
CLAUDIA JOHNSON:
uitstekende metgezellin
Het is moeilijk zich in te denken
wat het is voor eeo vrouw,
altyd te leven in de angst dat
haar man het slachtoffer zal worden
van kwaadwilligheid. Voor mevrouw
Lyndon Johnson is die angst een
voortdurende realiteit sinds ze die
verschrikkelijke vrijdag 22 november
zo overrompelend presidentsvrouw
van Amerika werd. Toen president
Johnson kort geleden, 17 december,
in de V.N.-Assembleé sprak en een
ovatie kreeg, vergezelde zijn echt
genote hem. De veiligheidsmaat
regelen waren ongekend groot. Bij
aankomst in het gebouw van de Ver
enigde Naties in New York werd
het presidentspaar omringd door
een lijfwacht van V.N.-beambten en
mannen van de Amerikaanse Veilig
heidsdienst.
Mevrouw Johnson lijkt een vrouw te
zijn die er tegen opgewassen is met deze
permanente bedreiging te leven. Een be
dreiging waarvan zii met alle ontzetting
heeft ervaren hoe de realisatie ervan
binnen enkele seconden het levensgeluk
kas vernietigen en een gezin kapot ma-
kan vernietigen en een gezin kapot ma
de hele wereld kijkt, een vrouw d'e hem
voortdurend vergezelt, moet even koel
bloedig zijn als hij; misschien hebben
mannen die een grote rol op wereldni
veau spelen een bijzondere radar bii het
kiezen van hun echtgenoten Men den-
ke aan Lady Churchill van wie zojuist
et. biografie is verschenen, aan Ma
dame de Gaulle die altijd met haar man
meereist, aan Jatcjveline Kennedy... die
nóg leeft met de angst voor haar twee
kinderen.
Lyndon B. Johnson koos in 1934 Clau
dia Alta Taylor, de dochter van een
grootgrondbezitter en ryke farmer, tot
zijn levensgezellin. De dag na hun ken
nismaking vroeg hu haar zijn vrouw te
worden en ze trouwden binnei twee
maanden. Nog steeds vormen ze een
uitstekend, zeer op elkaar ingesteld
paar. Toen Johnson in het vliegtuig
werd beëdigd als president, een uur na
de gewelddadige dood van president
Kennedy, en hy trouw had gezworen aan
zün zware ambt, wendde hü zich tot zyn
vrouw die diepbewogen naast hem stond
en kuste haar op het voorhoofd. Een ge
baar dat alles zegt.
Op 22 december is mevrouw Johnson
eenenvyftig jaar geworden. Zjj is dus ge
boren onder het teken van de Steenbok.
Niemand hoeft aan het verband tussen
he* karakter van een mens en het ster
renbeeld waaronder hü geboren is te ge
loven. maar de Steenbokken staan geno
teerd als „carrière-vrouwen", zoals dat
heet, ze zijn arbeidzaam en zoeken be
paald geen gemakkelijk leven. Ze hou
den ervan iets op te bouwen. Dat heeft
„Lady Biiyl", zoals ze in de wandeling
heet, dan ook gedaan. Huiselijk heet ze,
nog korter „Bird". Een Lady Bird is
een Onzelieveheersbeestje. Ze was een
heel mooi kindje en men kan zich zo
voorstellen hoe de verzorgster eens ly
risch zei tegen dat mooie kleine meisje,
met de fijne huid en het zwarte haar:
„you dear little ladybird". Dat troetel
naampje heeft ze haar leven lang behou
den.
n
„Bird" is een zeer dynamische vrouw,
zo'n vrouw die alles kan, een „doe"-
vrouw zoals de Amerikanen zeggen. Ze
heeft twee dochters van zestien en ne
gentien jaar en voor het gezin maakt
ze een gezellig thuis. Het zal haar spü-
te„ nu veel in het Witte Huis te moeten
z'jn, ver weg van hun lievelingsomge
ving, een op haar aanwüzing verbouw
de ranch in Texas. Ze hebben daar
elf jaar gewoond en heel wat gasten
ontvangen. Dat ze open huis hebben
voor iedereen biykt de bezoeker die
Advertentie)
etgeen Jeanne Ruygrok aanvoert
ten bewijze dat we „zover nog
lang niet zijn, wordt door haar
verkeerd geïnterpreteerd en
daarom kunnen wij haar bewe
ringen geenszins ondersteunen Van de
zich verdringende mensenmassa's bij
de gratis proeven-stands op een ten
toonstelling is de belangstelling uit
sluitend gericht op het eten" Neen
die belangstelling geldt niet zozeer het
eten ais wel het voor niets iets be
machtigen. Dergelijke taferelen kan
men overal meemaken waar iets gra
tis verstrekt wordt. Men wil Zjjn en
treeprijs eruit halen!
Varende vaders en moeders die hun
kinderen overzee bezochten Zijn door.
gaans op een leeftijd die gemeenlijk
gepaard gaat met conservatisme. Zo'n
„roep kan dus niet als maatstaf gel
den voor de totale bevolking.
De Nederlander en ieder - die
van een (buitenlandse) reis terugkeert
taWil weer thuis te zijn. Dat is im
mers een der charmes van het rei
zen- het tei ugkeren. Weg te gaan om
daarna het eigene weer te kunnen hér-
waarderen. Wie het paleis van Versan
es bezocht hoeft niet gespeend te zijn
van gevoel voor architectonische
schoonheid om zich te verheugen op
de terugkeer in ^ijn e.fen Me t
ier marmeren zuilen en m<et katoe
ne,i gordijnen in plaats van nuweien
genieten van wat ae eig
De verknochtheid vannnrdapper'''3is
der aan z'n „gewone aardappel is
sinds 1947 en vergeleken wijzen
oorlog aanzienlijk ?edaald- ~it z]0als
de consumptiestatistieken u
men die aantreft in «n «Ier patste
publicaties van prof. dr. C.aekte)
tos. directeur van het (g1 v djn„
Voorlichtingsbureau voor de yoeaing.
Op de boekenmarkt verschijnen de
kookboeken aan de lopende
merendeel met gerechten uit andere
landen.
Een groot warenhuis in de hoofd
stad adverteert met een eindeloze
reeks buitenlandse gerechten en deen
voor de kerstdagen menusuggesties
aan de hand afkomstig van. koks op
zeeschepen.
Een ander warenhuis noodt ons In
zij,. Frans restaurant.
Het Zuivelbureau toonde ons vorig
jaar over een hele krantenpagina wat
koks creëerden tei navolging door de
huisvrouw Dit jaar kregen de dag
bladlezers een handig kookboekje met
buitenlandse recepten
Zouden ai deze lieden dit doen ais
zij meenden dat het niet zou aanslaan.
Wil de Nederlander niet aan de bui
tenlandse keuken?
De friten. nasi-goreng en bami die
hier sinds de oorlog volkomen zijn in
geburgerd kan men toch kwalijk «Is
oer-Hollands bestempelen.
Neen er is juist een enorme be
langstelling voor voedsel en koken en
in het bijzonder voor buitenissige en
buitenlandse gerechten zodanig zelfs
dat het zweemt naar epicuristisch sno
bisme met de fonduepan als status
symbool
Een kentering in de Nederlandse eet-
en kookgewoonten is reeds lang merk
taar en die is niet op gang gebracht
in de tijd dat de televisie hieraan nog
aandacht wijdde.
Er is al heel veel „opvoedend werk"
p deze pagina schreef ir. Ed-
mond Nicolaas weken geleden
onder de titel „Ze eten zich
ziek" over de snoeplust bü ons
volk, onder anderen aan de eet-
automatieken en over de onvoldoen
de gerichte voorlichting op het gebied
van een betere voeding. Hij gaf als
zijn mening dat niet zozeer de weten
schappelijk gevormde diëtisten het
publiek dienen te vertellen wat ze
moeten eten maar dat de koks het
moeten „voorkoken".
Hierop antwoordde een diëtiste,
Jeanne Ruygrok, met te zeggen, dat
de epicurist Edmond Nicolas zijn
mening verkondigde vanuit een ver
worven eetcultuur, waar nog lang
niet Iedereen aan toe is. Zij stelde
Amerika ten voorbeeld, waar men
wèl sobere en smakelüke, populaire
hapjes kan krijgen.
Nu reageert in bijgaande ontboeze
ming de diëtiste Mia Snelder, schrijf
ster onder andere van het Prisma
kookboekje „Sneller koken", zy be
toogt op haar beurt dat Edmond
Nicolas de diëtiste onderschat en
dat Jeanne Ruygrok de culinaire be
langstelling van de Nederlander te
laag aanslaat. Enigszins ingekort
volgt hier haar reactie:
verricht zij het als begeleidend ver
schijnsel van een ander doel: verko
per Diegenen die zich dit opvoedend
werk wél als doel stellen hebben hier
in TT1 de wind mee want de be-
ls er- Eigenaars van auto-
'.lken ons evenwel niet de eerst
aangewezenen om die voorlichting tot
„Ir. P.. j!1 te richten. Aan de trektrog-
ge» T°rdt niet in eerste instantie de
vredigd wel de 'ust-tot-eten be-
ifimnoEvJ^0nn Nicolas onderschat de
de diëtiste, Jeanne Ruyg-
N?oHpr?ni?rtirnaue belangstellinj: van de
t wegvallen van deze
,men,za! ongetwijfeld een
Vf^ Mi«nhini?e voorlichting .eteke-
j Misschien kan het bij hun we-
derZ1ipf .2Ï2?etlnt - ertoe bljdra-
pen ToTTl1 van de aangename
kout gedurende de gastronomische ge
neugten te verhogen Hetgeen we ho
pen.
MIA SNELDER
diëtiste
Aan een Deense tabnek L het ge
lukt een verkoopautomaat te con
strueren die tot met minder dan
twintig graden Oelaius onder nui
koelt. Daardoor is hel mogeiyU gewor
den allerlei diepvrie^evmismiddelen TO
als complete maaltijden. kip,
vers gekoeld brood, etc dag en nath
te verkopen.
Deze opzienbarende automaat wordt
op de komende Horecavatentoonstelling
in het Amsterdamse BAI-gebouw voor
het eerst in ons land gedemonstreerd.
binnenkomt ai dadelijk want op de
deurmat staat met grote letters te le
zen: „All the world is welcome here".
Overigens heeft Lady Bird in het
Witte Huis in Washington al meerdere
maien de honneurs waargenomen In de
tyd dat Jacqueline Kennedy in ver
wachting was en niel aan alle officiële
verplichtingen kon voldoen. Mevrouw
Johnson lükt een even onderhoudende
gastvrouw te zün. Ze heeft de charme
en het gemakkelijke optreden van de
Zuidamerikaanse en ze heeft een inge
boren belangstelling voor andere men
sen, de eigenschap van de echte so
ciaal voelende. Ze is bovendien zeer
veelzüdig-
Claudia Johnson behaalde in haar coi-
legetljd een graad in de journalistiek.
Ze deed ook secretaresse-werk, en met
haai uitgesproken zakelijke flair kocht
ze ze was rük en had meer geld
dan haar man enige radio- en tv-
stations en beheerde die zelf zó dat ze
nu enige miljoenen bezit. Waarschijn
lijk doet ze dia stations nu overigens
van de hand.
Intussen reisde ze met haar man,
toen hu nog vice-president was, de wel
reld rond en volgde ze een cursus spre
ken in het openbaar, omdat ze nodig
vond dat ze als politiek geïnteresseerde
met gemak een groot auditorium kon
toespreken. Doordat ze zich sterk in de
politieke sfeer heeft ingeleefd en „een
politieke knobbel'1 heeft, zoals men dat
noemt, kan ze haar man daadwerkelijk
terzüde staan. Ze neemt som8 ook
's avonds dictaten van hem op als er
geen secretaresse aanwezig is.
Het is goed dat ze nauw verbonden
leeft met zijn zwaar en veeleisend
ambt, want in 1955 werd hü door een
hartaanval getroffen en sindsdien waakt
ze niet alleen over zün gezondheid,
maar pok over zijn dieet en z'jn tem
po zij is de enige die hem weet te
Het leven in Frankrü'k is duur, dat
weet iedereen. Onze Nederlandse
confectie is er dan ook steeds
meer welkom. Onze kleren hebben
de naam van niet duur te zün. Vorig jaar
is de uitvoer van de producten van de
Nederlandse kledingindustrie naar
Frankijk gestegen met ongeveer hon
derd procent
Dat er veel belangstelling is, vooral
voor onze mantels is weer gebleken
toen onlangs tüdens de grote dames-
confectiebeurs van voorjaarsmodellen
in Parus, elf Nederlandse mannequins
het vaderlandse produkt hebben ge
toond. Er werden drie shows gehouden
en in het geheel honderd dertig modellen
getoond. De Franse pers, de Franse
radio en televisie hebben voor de verdere
propaganda gezorgd.
matigen als dit hem dreigt mee te ne
men.
In een interview werd haar gevraagd
wat zy de beste eigenschap van haar
man, met wie ze meer dan 25 jaar
getrouwd is, achtte. Ze zei: „dat hü zijn
werk zo met hart en ziel doet". Zjjn
slechtste eigenschap? Dat hij daardoor
zo weinig tyd voor zün gezin had, dat
de meisjes we) eens klaagden dat va
der er nooit was als ze hem nodig
hadden en dat zij persoonlü'k wenste
dat hü eens op tüd voor het eten zou
zü'n.
„Lady Bird" houdt van makkelijke
prettige kleren, maar als de omstandig
heden het vragen is ze heel elegant.
Er zün Amerikanen die het jammer
vinden dat ze met een sterk Texas-
accent spreekt. Want terwijl sommige
zuidelqke accenten zacht zün, büvoor-
beeld die van Georgia of Virginia, is
het Texas-accent scherp, zelfs wat
krassend. Misschien probeert ze dat
nog af te leren. Ze is er energiek ge
noeg voor.
A. Bgl.
Advertentie)
Idjj J*"' met 100/ garantie
n 1962, zo lezen we in het orgaan
van de Vereniging van Souvenirfa
brikanten, heeft het toerisme 635
miljoen gulden ingebracht, een be
drag, waar we vele vraagtekens by
kunnen plaatsen, zolang we niet we
ten, hoe het berekend is. We hoeven
ons zelfs niet te verbazen, ais we in
hetzelfde blad lezen, dat Amsterdam in
1960 811 miljoen rijker werd door
het vreemdelingenverkeer. Klaarbiyke-
lük heeft Amsterdam ook de Uitgaven
vim de Nederlandse toerist meegere
kend en als men daar tegen in zou
brengen, dat het alleen om buitenland
se deviezen gaat, zou men met hetzelf
de recht eersi kunnen aftrekken wat
de Nederlander zelf ons als toerist kost
dooi ons geld in het buitenland te gaan
verteren. We moeten het toerisme dus
eigeniyk zie als een middel om de
gelnstroom van het ene land naar het
andere gaande te houden en verder als
een broodwinning voor allen, die daar
aan direct en indirect meewerken.
Een ding is zeker, de reislurt is ge
wekt en alleen een economische om
mekeer in ongunstige zin zal ons thuis
kunnen houden. Overigens zou men
dan wel weer nieuwe manieren vinden
eze foto van ©en 'nodel n Dior,
laat heel duideUjk zien dat het
een cocktaiijurk is. De mooie
gedrapeerde kraag past zich
goed aan bü de winterse hoed. Die
warme hoeden van dierenhaar op hel
eigen haar zün eigenlük ondingen zodra
ie «r binnen mee moet zitten. Ze
""orden dan byna belacheiyk. Want ze
nebben dan geen enkele functie meer.
Ilfhben ze wèl buiten, &Ls de winter
zo wit en koud biyft als hü begonnen
Achter de coulissen is In de mode
wereld overigens het voorjaar alweer
aan het doorbreken Half januari be
gint Italië met het tonen van de zomer
collecties, eerst in Rome en daarna in
het Pitti-paleis in Florence. Iets later
laten de Paryze huizen hun
collecties zien. Ze beginnen er d'tmaal
27 januari mee. Ze beginnen altüd op
een maandag. Dan Jifsters dat van
aLeshoeken van Te wereld aansnelt,
Sir trebi en vUegtuig, de zondag daar-
voor gebruiken, om zich m hun hotel
te installeren, de stapel invitaties van
de tientallen modehuizen, stoffenfirma's,
kappers, schoonheids-salóns door te
gijken en zich vast opwinden of het
wel zal lukken overal op tijd een plaats
te veroveren. De halfjaarlijkse mode
wisseling lijkt het nog altüd waard te
zün. Achter de vraag of het steeds zo
blüven zal, zetten wü een vraagteken.
om ons over de grens te lokken. Duit
se postorderbedrijven zün n al op het
idee gekomen reizen op termünbetaling
te verkopen en wie gaat kamperen,
hoeft niet eens zoveel meer geld uit te
geven dan thuis.
Naarmate we meer reizen, zullen we
meer behoefte hebben aan souvenirs,
want we willen een tastbaar bewüs van
ons verbluf mee naar huis nemen. Het
souvenir is een omstreden artikel. Voor
veel mensen is het een synoniem van
smakeloosheid en dat ligt niet alleen
aan degeen, die het vervaardigt, maar
ook aan de reizigers zelf. Toen in de
dagen na de oorlog de „giftshops" voor
de Canadese en Amerikaanse soldaten
verrezen, waren er ook nog enkele ge
wetensvolle lieden, die hun een waar
devolle, verantwoorde herinnering mee
nc r huis wilden geven, maar tot hun
teleurstelling zagen ze, dat zeegezich
ten, per dozün geschilderd in overrom
pelend slecht coloriet, het wonnen van
eenvoudig, goed aardewerk. Sindsdien
hebben toeristen herhaaldelijk de leuze
„hoe smakelozer, hoe mooier" gehul
digd.
Het is dus niet helemaal de schuld
van de fabrikanten, dat de molen met
muziek, de schemerlamp in de vorm
- an een klomp en de klederdrachtpop
met hut cliché poppegezicht ook °^'UJOri
twaalfde souvenirbeurs de bovVraag
voeren. Natuurlük blijft het devan de
in hoeverre men aan de wens n, dat
gemiddelde toerist dat w
eigenlük niet bestaat, ^aar de hui<jige
gelük invloed uitoefent v komen
markt tegemoet "®®daIn een beeldje
hebben nu al m Spa» Brinker dat jon-
neergezet van Pet denkbeeldig js al.
"dn riTe Amenkanen, die zo gratg wÏh
ren" vToveT m^et moo.e verhaa! van
de
Kwaad in, zomin
v. 11 uo jn nel nu
'-e" dappere Peter, die met zijn'"vinger
als er,0uTn riai CS eekt om een kind
te vertellemdat Sint Nicolaas bestaat,
Tt Dloof aD c6en lÜd- dat het kind
5?' f 7jin pn Sint Nicolaas ontgroeid
T' En er komt ook een tüd.
ideeën °£rist hiet met een stapel vaste
Wan meer op vooroordelen ijJ*
iTn' naar een bewust land moet trek-
ran' Mnt dan hee{t h'J iets vatedere
a"yryder, die alleen maar "P—n^ip'r,
Post zün kaart moet laten afstemP en.
T Amsterdan zoekt hij S1. 1
Volendam klompen, in Ta
ters en bruggetjes en'nbet noorden
van het land^ de AfsluRdÜ» Als m dat
al'fip bezien Heeft, uu dat
was" het!" en dan W weer verder
gaan.
aar wat het toerisme feitelijk te
weeg moet brengen, dat is het
volwassen worden van de reizi
ger en dan verwachten we, dat
hü niet komt om snel een aantal prent
briefkaartlandschappen in ogenschouw
te nemen, nee, dan willen we, dat hy
komt om 'de polder te zien. de piassen,
de verte, de rivieren en de grillige Hol
landse wolkenluchten. Dan zal hu geen
schemerlampjes en muziekdoosjes wil
len kopen, dan zal hy lachen om het
poppetje, dat de fabrikant speciaal om
hem plezier te doen „Peter Fingerm-
dike" heeft genoemd. Dan is hu ,T
mens op zoek naar andere mensen en
naa een schoonheid, die hüzelf ontdek
ken kan. Zulke toeristen zün er ontegen
zeggelijk maar de souvenirjarer, de
man, die trofeeën, bewMzen van zun
bereisdheid mee naar huis moei bren-
1 gen, is nog in de meerderheid. Voor-
A. Bgl. lopig moeten we nog biy zijn dat nu
I komt, die toerist, en dat hy ons de
gelegenheid geeft om hem tussen do
obligate molens en tulpenvelden door
nog iets meer te laten zien van het
land, dat we aan de zee ontnomen heb
ben.
„Voorlopig moeten we ook nog blü
zun, dat hier en daar een souvenir-
fabrikant een schuchtere poging doet
de molentjes en klompjes te boven t®
komen maar het is een moeilüke weg.
want dit aanbod wordt maar gedeelte*
ljjk gesteund door de vraag. Men ver*
wacht van een revuezangeres ook niet,
dat ze gospel-songs brengt en men ver-
wüt de banketbakker niet, dat zün
taartjes zo vitamine-arm zün. Zo kun
nen we de souvenirfabrikant ook niet
al te boos aanzien, omdat hü maakt
wat hü kan verkopen. Een souvenir
moei een kleurig Airife zijn, dat de aan-
aacht trekf, dat" op de een of andere
manier een indruk van een land kan
geven, een soort symbool bijna. We
hebben zolang met klompjes, tulpenvel
den en molentjes gegeurd, dat het nog
w.i even zal duren, voor de toerist een
ander symbool aanvaardt. Laten we
ons troosten met de gedachte, dat het
„Delftse blauw", het aardewerk emsif
Volendammer poppen, die op deze IJver-
door hun veelheid verpletterend recht
ken, In den vreemde meer tot bpïaar in
zullen komen. Een enkel exe£' die ons
de hand van een man of vro^jt bezoek
land heeft bezocht en aaf eerder tot
terugdenkt, zal misschiet* zcifs (Qt de
vriendelüke gedachten inspireren dan
wens om terug te kere^gn
wü ons kunnen voors* gw
ln de trein van Haifa naar Tel Avi«
zaten teQenovcr mij een meneer
éett mevrouw dia elkaar niet kendetft
maar zoals het vaak de gewoonte
ons is, waren ze gauw in een gesPre
dat het hele rijtuig op de hoogte stet-
de van hun doen en latenHoe me
vrouw ook wel es in Amerika op die
manier kennis had gemaakt en hoe
meneer de kwestie Husland-China
zou hebben opgelost. VunzeVW^nd
hadden ze het ook over hun kinde
ren.
Het was mijn jongen die mijn leven
heen gered!" zei de dame. „Wij woon
den toen nog in Warschau en op een
dag komt de kleine naar huis en
vraagt me heel gewoon ,Mama', zei
hij, ,ben ik een mens of een Jood?
„Toen besloten wij naar Israël te
gaan."
„Mijn zoon is ook een geweldige kerel!''
antwoordde meneer. „U had moeten
zien hoe de meisjes achter hem aan
lopen!"
„Ik zal het nooit vergeten," zei me.
vrouw. „Als ze in Polen niet al voöf
de Nazi's antisemitisch geweest wa
ren, zouden wij in een concentratie
kamp zijn terecht gekomen."
„Tja", zei meneer, „gelukkig heb th
een geweldige zoon. Ik bedoel dt
jongste."
Gelukkig kende ik al een beetje He-
breeuws toen we kwamen,"' zei me
vrouw, „en daarom kon ik nog vóói
mijn man werk vinden."
„Nou, ik zei tegen mijn jongste: „Stu
deer nou eerst een mooi vak, en dan
heb je nóg tijd om naar werk te kij
ken," zei hij weer.
„Zonder de taal kom je hier ook niet
verder," zei zij.
„Mijn zoon praat prachtig Hebreeuws,
antwoordde hij, „veel mooier dan de
jeugd van vandaag normaal spreekt,
en hij wil ook architect worden
(Pauze. Hij leunt naar achteren,
glimlacht). Net als ik!"
Zij zuchtte.
CHAWA ARONSON.
DEN HAAG, 31 dec. Teneinde
aan de steeds grotere voorlichtingsbe
hoefte inzake rationalisatie van de ar
beid op het boerenbedrijf te voldoen,
heeft de minister van Landbouw en
Visserij een specialistisch rijksland-
bouwconsulentschap voor arbeids
vraagstukken ingesteld, waarvan d«
leiding in handen is gelegd van tr.
D. C. M. BOONMAN.
