GrandPrixduDisque
JACQUES LOUSSIER
SPEELT BACH
Jazz
Paul Desmond:
te commercieel
Colleges vinden hem zzz
Waf, hupsen wdps,
doet kapper Mario
mm
Bécauds nieuwste;
Edith Piaf herdacht
V'
Zelfportretjes
van de
toekomst (slot)
D
Heerlijk EP-tje van Aznavour
Hoe groot is de
beestenbende?
H
H
leg
m
acSg^J-
SLStJSiZ S|
ZATERDAG 8 FEBRUARI 1984
PAGINA .E
JACQUES LOUSSIER
iiiiiiimiMMimmiimiiiniiiiHniiiiiiiiiMtiHiiiiiiiiiHiiiiiiiniiHiiiiHimiimmmiiiiiimiimHiimiiiiiiiiiiHmmiiiiiHiHiiimi
gilbert BÉCAUD
fmmm
§P
Aznavour in New Yorkgefoto
grafeerd tijdens zijn jongste tour
nee door Amerika.
EDITH PIAF
niet vergen'A'f <£eWkWK ls daJ
,te eindigen met
e serie „Zelfportret
ten van de toe
komst" heeft onder
de jongeren grote belang
stelling getrokken. Uit de
vele inzendingen hebben
wij een keuze moeten ma
ken, waardoor tot onze
spijt tal van inzenders te
leurgesteld moesten wor
den. Als sluitstuk van de
serie dient hier nog een
kleine verzameling flitsen
uit interessante brieven.
Ook de veroverende Ka-
trientje Valente kwam bij
Mario om zelfs dl op
Schiphol) eens iets heel
anders" op het hoofd te
krijgen.
'et is met de buiten
landse politiek als
met voetballen: iede;'r
een praat er over
er zijn niet mn
die er echt versta
hebben. Het 9rotf maje
gteu™Xa0r?e gebruiken
uitdrukking^ vm Me_
man en Alleman heeft er
dan ook zijn zegje over.
Men kan hem erover horen
aan de borreltafel, thuis
onder het ontbijt na de
zondagse Hoogmis, élke
avond na de warme avond-
oiL lU V00ral natuurlijk
elke keer als het TV-jour-
naal weer eens heeft laten
zien hoe groot de beesten
bende op de wereld nog
steeds is.
Jacques Loussier
speelt Bach. En
al doet hij dat op
een manier die
wellicht afwijkt
va n de normale
vertolkingen, hij
doet het in ieder seval op een wijze
die elke muziekliefhebber voor- of
tegenstander van Bach-spelen-met-een-
Titmisch-kleurtje zal, imponeren.
Want Jacques Loussier, de jonge be
genadigde Franse pianist, ts een kun
stenaar met smaak, met gevoel voor
verhoudingen maar vooral met een die-
On RCA verscheeli een nieuw#
langspeler (LPM 2569) van
altsaxofonist Paul Desmond
en gitarist Jim Hall. „Take
Ten" is het album gedoopt,
geïnspireerd op de door Desmond en
Brubeck geproduceerde
Take Five". T>oet de aanwezigheid
van mensen als Hall, Desmond
drummer Connie Kay en (in één
nummer) Gene bright he
verwachten; de muziek op dit album
valt ons toch met mee. Wywe~«
r.r, nr,o\r naar een Desmond
pe eerbied voor de grote componisten
van de klassieke muziekliteratuur.
Zijn op het Parijse conservatorium
gevormd en gesublimeerd pianospel
betekent één doorlopend luistergenot.
Jacques Loussier heeft een druk be
zette week-agenda. Hij geeft klassieke
recitals, speelt jazz op zondagmidda
gen in de Club Saint Germain, be
geleidt de vedettes van het Franse
chanson en repeteert tenminste vijf
uur per dag. Toch vindt hij nog tijd
om regelmatig opnamen voor de gram
mofoonplaat te maken, alléén of met
anderen.
Zijn drie LP's „Play Bach" haalden
in binnen- en buitenland record-omzet
ten. En ook het vierde album dat
thans voor ons ligt belooft weer een
best-seller te worden. Deze vierde LP
werd bekroond met de Grand Prix du
Disque Francais 1963, een onderschei-
ding die ook internationaal gezien ter-
dego meetelt. Op de meest recente
plaat kan men Loussier ook op het
orgel horen. En dat betekent een hele
bijzondere ervaring. Op zijn bekende
jazzachtige, sterk ritmische wijze speelt
Loussier op de bekroonde LP onder
meer de ouverture van de 28e Cantate,
drie choralen en de Fantasie in E
mineur. De orgelpartij is eerder opge
nomen, het piano-gedeelte is later in
gebracht. Het effect is verrassend.
Verrassend mooi wel te verstaan.
De oprechte bewondering en liefde
die Loussier koestert voor Bach ener
zijds en de jazz-muziek anderzijds
brengt hem tot vervoerend musiceren.
De musicus heeft zelf eens gezegd dat hij
deze platen vooral maakt voor de
Jongeren die wel muzikaal gevoelig
zijn, maar zich vaak eenzijdig oriën
teren op mensen als Armstrong, Stan
Kenton en Quincy Jones. Dat ook vele
volwassenen waarschijnlijk het
grootste deel tot de kopers van zijn
platen behoren is verheugend, maar
niet onbegrijpelijk te noemen.
Loussier, ras-muzikant als hij is,
slaagt er namelijk in langs deze vrij
ongebruikelijke weg Bachs muziek meer
open te leggen, nog meer verstaanbaar
te maken. Hij doet dat op een wanne,
overrompelende manier, en een helder,
doorzichtig toucher. Met zijn platen be
wijst hij hoe dicht Bachs muziek bij die
van de jazz ligt. En voor velen olijft
dat nog altijd een wonder. 4
(„Play Bach" - No. 4. Jacques
Loussier, piano, Pierre Michelot, bas
en Christian Garros, drums. Reeds
eerder verschenen ,,Play Bach"
alleen voor piano deel 1, 2 en 3.
De Omega-opnamen worden door de
N.V. Dureco in Nederland uitge
bracht)
waren
Juist op zoek naar een Qesmond nu
eens zonder de Bmbeck-piano als
muzikaal decor; wij zochten naar
een Desmond die meer dan in de
Brubeck-formatie zichzelf kon zijn.
Wat wij echter op deze plaat aan
troffen was een weliswaar als am ja
sterk melodisch blazende, naai kii
kende Desmond, zonder evenwel ae
diepgravende improvisaties, ae
gehouden lyriek en de sobere, o -
middellijk aansprekende zeggings
kracht welke deze grote musicus dij
Brubeck zo'n bijzondere plaats ver
schaffen. Deze ,,Take Ten is toch
teveel afgestemd op het gemiddelde
luisterpubliek, dat een werkelijk
verdergaande muzikale „score
maar matig kan waarderen. Zo vin
den wij in dit album geroutineerde
omspelingen van lekker-inihet-ge-
hoor-liggende thema's als „Black
Orpheus", „Samba de Orfeu" en
Alone Together". Het titel-nummer
„Take Ten" beoogt hetzelfde effect
als „Take Five" te bereiken. Ook
dat is niet gelukt. Wel vallen er en
kele knappe gitaarsoli van Hall te
- daarmee is deze
volle te kunnen waarderen wat niet
zeggen wil dat alleen deze plaat al
niet een heel aantrekkelijke zou zijn, al
zijn er helaas geen bijzondere verras
singen te beluisteren.
Grappig maar toch ook al niet
bijster oorspronkelijk is Bécauds
„Duitse bruiloft in Parijs": ,,La
grosse noce", waarin hij de
enthousiaste zaal knap bespeelt.
Twee titels die al snel en terecht
populair zijn geworden: „Les tantes
Jeanne" en „Quand Jules est au
violon". Men hoort de twee teksten
van Bécauds „copain" Charles Azna-
vour: „La route" en „Je t'attends",
dat overigens door Aznavour zélf al
naar een grote faam is gezongen.
Natuurlijk kon „Et malntenant" niet
ontbreken. Het was eigenlijk de graag
gehoorde uitsmijter maar Bécauds
kon niet onder een toegift uit. Het
werd „La ballade des baladins". Het
publiek was daar zo te horen heel
blij mee. Wy ook.
Kapsalon aan de
Amsterdamse Priiu*,,,.
gracht i« berekend op
exclusi®ve' op ïetg min.
der exclusieve, maar vooral
op' vermoeide vrouwen. De
krulspelden lngezet,
terwijl je in een grote zwart
leren fauteuil z>4 en je krijgt
een voetenbankje alsonder
de kaD gaat. wordt ajs
vanzelfsprekend .^*®™n\en
dat jeveru-.d^itea dat
je er komt om <*v '1R
ten. Alles wordt jedaan om
Wie de grote
HMV-LP FCLP
121 draait krijgt
een flink deel
r,.,^veeTtien chansons
G.Ub*rt bécauds nieu
we tour de chant. De opnamen zijn
enkele maanden geleden, kort na de
première gemaakt in de Parijse mu
sic-hall Olympic, waar al zo vaak het
optreden van Franse vedettes is „ast-
gelegd. Het orkest van Ravmond
Bernard begeleidt Bécaud vakk^
in nummers als „Heureusement v'a
des copains", „Viens danser", „Lg ba
teau blanc ,,Toi titels waarvoor
Bécaud, als trouwens voor alle chan
sons op deze plaat, zelf de muziek
schreef: nooit opvallend slechts een
origineel trekje hier en daar, bijna
steeds sterk ritmisch. Wat voor een
Aznavour geldt, gaat evenzeer op voor
Bécaud: men moet hem niet alleen
horen maar eigenlijk ook zien om zijn
heel persoonlijk showmanshipten
an twee „huizen" ontvingen wij 1 j
opnamen van de 11 oktober
overleden Edith Piaf. Columbia
heeft op „Je me souviens Edith
Piaf" tien van haar grote successen
bijeengebracht. Dat betekent dat de
geluidskwaliteit voor onze nu zo ver
wende oren wel eens te wensen over-
beluisteren, maar daarmee is
LP nog niet gered.
mumimmuun
La Mamma", is de titel van een
nieuwe EP van Charles Azna
vour, onlangs op het Franse
Barclay uitgebracht. Vier liedjes
brengt hij op de plaat 70591: twee
wat pretentieloze, ritmische teener
muziekjes met een bloedarme tekst
„Ne dis rien" en „Les Avonturiers")
en twee versjes op het niveau van
Aznavour-op-z'n-best. Hoogtepunt van
de plaat is het bijna religieuze „La
Mamma", een bewogen, hartstochte
lijke chanson waarin Aznavour een
diep© warmte legt. Het merkwaardig
timbre van zijn stem, zijn heel bij
zondere uitspraak van het Frans en
*\jn adembenemende voordracht om-
hangen dit „Ave Maria" met een bij
na. mystieke sfeer die nog geaccen
tueerd wordt door de suggestieve be
geleiding door het orkest van de be
kende Paul Mauriat. Een waarlijk
groots lied! „Sylvie" is een virtuoos
gezongen, meeslepend, bruisend num
mer waarin Aznavour op een onstui
mige, jongensachtige manier zijn liel-
de betuigt voor het meisje van zijn
dromen. Een heerlijk EP-tje.
al' ~miT te maken. Je ziet
jozelT in een enigst"? mooi-
makende spiegel! en e
pers en kapsters
met zorgzaam v«e jouw
zichten, of ze allee1" T1,,
welzijn beducht zU". .„lerig
sendoor loopt M»"° v n_
van de ene klant naar
dere om hier en daar e
wijzing te geven en klanmq
die daar veel prijs op
zelf te helpen. Hij praat aan
een stuk en om een soort ex
clusief enthousiasme uw
drukken schermt hij met w
den als „waf", ,,h"Ps
„waps", waarbij hij Jr'lk
„lange" handen, gezicht,
men en benen beweegt.
„Mensen, die zomaar wéps
iets doen, zonder er h°'na.
keer over te confereren, o
staan hier in Nederland g
woon niet," zegt hij,
even rustig is gaan zrftten
zijn rommelige kamer bove
de winkel. „Als ik een leuk
idee heb voer ik het altjd waf
uit, et voila deze zaak. Toen
ik zeventien was begon ik hier.
Iedereen vond het zzz en de
scheldwoorden, die ik door de
telefoon heb moeten horen, zqn
niet te herhalen; ik heb name
lijk geen diploma. Die school?
Onzin, je hèbt hef of niet. Bij
kapper „Michel" ben ik be
gonnen, maar ik wilde nooit
een witte jas dragen, dus ik
ben eruit gegooid. Ik heb er
nu nog een verschrikkelijke he
kel aan, ik vind het niet chic.
ik heb een uitgebreide garde
robe, met veel dingen, die ik
^eindig kan combineren. Mijn
Personeel moet wel witte jas-
dragen, anders gaan ze er-
.,De mensen, die tegen mij
^Keren, heb ik altijd alleen
maar geantwoord met mijn
succes: ik heb Soraya in Mün-
gekapt, ik heb Tebaldi
"'eerd, een revolutie ge-
0,1 hier in Nederland
'T ook veel bekende klan-
van der Moer en An-
hlS"?9"1 urs en Ageeth na-
hiurlijk, en nog veel vervelen-
Z ook- Ik ben vorig
•aa naar Texas geweest
met Ferry Offermann, maar
dat was een sof. Mijn persdienst
heeft er nog iets van weten
te maken, maar het was een
sot. Ik heb een eigen pers
dienst en nu ook een eigen
telex, exclusief voor een kap-
laat, want er zijn opnamen van ja
ren her bij. Maar wat Piaf, „la
möme", zingt en hóe vooral zij zingt,
vergoedt veel. Want dat was het ken
merkende bij haar: zij had een recht-
sweeks aansprekend repertoire, rea
listisch, rauw soms, vol van volks
sentiment maar een repertoire dat
juist In zijn artistieke hoogtepunten
os grootste populariteit kon ver
werven. Daarom Is deze 25 em-LP
(nummer: 33 HP 167) méér
geworden dan alleen maar een
verzameling kassuccessen. De plaat
"PU! 5?®* het befaamde „Les trois
'i' ,k ("og met Les compagnons
de la chanson) om na nummers als
h'«£» c®".™?5"' "Pa-darn Pa-
dam „C est a Hambourg", „Ml-
gr et te rien"!
heef eigen kunst alle recht doet we
dervaren. Jammer dat Ben T cvi
achterop de hoes behalve veel ver
dienstelijks ook enkele onsympathie
ke zgm. persoonlijke opmerkingen ten
beste geeft.
per in Nederland. In Parijs
hebben veel modemensen dat.
Imitation is the best flatte
ring."
Mario vindt de klanten „het
fijnst als ze het aan ons over
laten iets van hun haar te ma
ken; als ze helemaal niet we
ten wat ze willen kunnen we ze
waps een beetje ophupselen."
Hij werkt „dag en nacht". „Ik
heb een eigen dassencollectie
gemaakt en een kousencollectie
zó chic, maar het is zo moei
lijk hier boven de middelmaat
uit te komen, je krijgt altijd
een enorme knal. Ik wil wel
altijd praktisch blijven, zoals
met mijn pruiken, die zfjn on
misbaar, weet u, dat er nog
vrouwen zijn, die nog altijd met
sjaaltjes lopen?
En met Pasen maak ik geen
kapsel met eieren of nestjes,
zoals je van anderen wel eens
ziet, dat vind ik niet chic. Ik
ben wel vooruitstrevend, maar
mijn creaties zijn altijd prak
tisch en draagbaar.
Beneden in de winkel staan
een moeder en een dochter,
Francalses, op hem te wach
ten. Ze willen raad hebben
voor het haar van het meisje.
„Oh", zegt Mario, „Mals c'est
trop frisé; un peu comme cl,
un peu comme «a, c'est trop
meilleur". Hij troont haar mee
naar boven. Hij gaat haar
wftps een beetje ophupselen.
RODI, 19 jaar, kweekschool-
leerling uit Eindhoven, schrijft:
„Als ik nog eens mocht kiezen,
zou ik vrachtwagenchauffeur
worden, of iets dergelijks. Maar
ja, ik zit nu eenmaal op die
school en dus blijf ik er maar
op... (1971) Laten wij aanne
men, dat ik trduw. Dan geef
ik een feest van twee dagen.
Daarna neem ik mijn vrouw
mee op reis. Twee weken lang.
Ik blijf bier wonen en hoop ge
lukkig te zijn en een flinke duit
te verdienen... (2010). Het
liefst zou ik zo rond een jaar
of 75 doodgaan. Het is beter
als we samen tegelijkertijd ster
ven..."
ELLEN, 16 jaar, leerling
m.m.s., vertelt dat ze de helft
van een tweeling is, wat ze
verschrikkelijk vindt. „Geluk
kig zijn wij niet identiek. Wij
zijn zelfs zo ongeveer eikaars
omgekeerde. Men gelooft soms
niet eens dat wij zusjes zijn,
maar daar zijn wij nu wel aan
gewend. Mijn wederhelft is erg
knap en intelligent en het heeft
me eerlijk gezegd veel moeite
gekost om daar vrede mee te
hebben. Maar het is gelukt.
Ik geloof dat dit wel de groot
ste overwinning is, en zal bln-
fen' dj® ,lk <x>it op mijzelf ge
haald heb
GISBEiRT, 22 jaar, student
m.o. geschiedenis in Rotter
dam: „Mijn ideaal ig natuur
lijk een heel lief (knap) meis
je, met wie je kan praten over
zinvolle zaken. Liefst een meis
je, dat een of ander diploma
wil halen, zodat wij elkaar sti
muleren en leren kennen in
minder prettige omstandighe
den... Ik zal altijd naar hoge
idealen trachten te grijpen...
en misgrijpen. Even gelukkig
voel ik me niet altijd. Ik houd
er rekening mee noodt geschie
denisleraar te zullen worden
Nog kleiner acht ik de kans
om ©-en gel'eeTd historicus -be
worden; daar ben lk té geëmo
tioneerd voor. Een historicus
mag alleen maar oog voor
emoties hebben. Iets groter
lijkt me de kans om journa
list te worden. Om tot da staf
van een museum te behoren
lijkt me ook niet ongeschikt;
of cameraman bij de t.v. Ten
slotte hoop ik één roman te
schrijven; een liefdesdrama
wel te verstaan, eigentijds....
Daarom ook, denk Ik niet aan
mi'jn eigen dood. Die zal ko
men, plotsklaps, als een dreun,
door een ongeluk of zo.,. Laat
ik dus nog zoveel mogelijk goed
aan andere mensen doen. Als
het celibaat er niet was, zou
ik misschien priester zijn."
PETER, 16 jaar en leerling
5e klas h.b.s., schrijft niet zo
zeer over zijn eigen toekomst,
maar over die van een univer
seel genie. Maar het portret
heeft allerlei autobiografische
trekken.
hier ongestraft te kunnen De«
gen. Op klassefuifen e.d. ne.®7.
ik bij gebrek aan een
een zwabber mee, die ik
sephine noem... zuinig
bruik, geen behoefte aan da
sen... wel- stilletjes en terugg
trokken, maar deze bedees
heid is naast haar ver L
Hike kapsel en haar bevalhs
slanke Hjn juist iets wat n
zo tot haar aantrekt."
JACQUELINE, 19 jaar _ef
eerstejaars psychologie in Nil*
inegen, ziet „toekomst", al»
een bedreiging van het
den" en als een stuk „einde
Ze wil het „nu" beleven, ho«
schamel ook.
(1965). „Ik hoop dat intussen
het studentenhuwelijk yoora
financieel „ingeburgerd
Kritiek op het studentenhui»
lijk vind ik alleen accepta'
indien een andere manier r®
samenleven verwezenlijkt
kunnen worden. Ik geloof
heel veel mensen, en onder ne
zijn voor deze zaak belangru»
mensen, hun ogen voor
dingen maar niet willen of ku
nen openen, om eindelijk e®
te zien dat dit beslist niet z
maar probleempjes zti"
ieder geval zullen wij op
of andere manier samen leven»
'n beetje „armoeiig" dan maL!
maar we zullen mooie nltl,
hebben en een heerlijk du
bed... (1970). Zo, mijn m®"
heeft zijn twee jaar vaderhui"
liefde er op zitten. Wü /0U „r.
nu dus na zeven jaar als no
maal echtpaar in onze bUigjjT
maatschappij geaccepteerd k"
nen worden... (2000) Een nee»
diepe wens is dat ik aan
eind van mijn leven iets m®
gevonden zal hebben da"
zekerheid dat ik niets wee
God misschien?"
Ook Philips beschikte nog over en
kele oude opnamen van Piaf. Vier
staan er bijeen op de EP 432.179 BE:
Y'a pas d'printemps", „De l'autre
'cóté de la rue", „L'accordéoniste" en
Mon légionnaire Men ziet: wie
Heze beide platen bezit, beschikt over
een zeer goede staalkaart van hetgeen
piaf de jaren door gezongen heeft. Dit
EP-tie verdient evenzeer een aanbe
veling voorzover nog noodzakelijk, als
de hierboven besproken lang-
sneelnlaat "Merkwaardig is dat öe
tTk^tV het hoesje met geen woord
rept over Piafs fhriift Wij
zelfs nog als levend beschrijft j
nemen maar aan dat het piaa J
eerder in Frankrijk is uitgebracht.
Voor het overige geldt dat ook deze
„Chansons immortelles", zoals de se
rie heet waarin het plaatje is ver
sohenen inderdaad even „onsterfelijk
zijn als de vrouw die ze ons zovele
malen heeft laten horen.
„Ik ben erg eenzaam, hoe
wel ik toch" veel sex appeal
moet hebben, want het mooi
ste meisje van de wereld is
verliefd op me geweest. Haar
sympathie voor me was ten
minste van een dergelijke "g
tensitelt, dat ik geloof dit w®0,
«iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiniiiiiiiiiiiimiiiimiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiimimiiHi!'"""
Ten aanzien van de buiten
landse politiek zijn veie houdin
gen mogelijk, in alle gradaties
die liggen tussen felle interes
se en slome onverschilligheid.
Maar zelfs hij die onverschil
lig is, of voorgeeft dat te zijn,
doet van tijd tof tijd zijn zegje
over wat er in de wereld ge
beurt. Als het nieuws dreigen
der wordt, en dientengevolge
de koppen in de kranten gro
ter, zijn er maar weinig men
sen die zeggen: „Dat gaat mij
niet aan." In 1962, tijdens de
Cuba-crisis, zijn de kranten
stukgelezen, dat staat wel vast.
die h-ier en daar enkele pieken
vertoont, maar die verder ee-
durende een groot aantal mafl-
zoS tin \TgTkt djePtepunt
Panamp7oAS ,A,merikahen en
raken A PIotseüng slaags
Sïï i®4 hft Panamakanaal,
r deel wat mensen zijn,
j e daarover lezen. Een paar
agen later echter, als het
nieuws minder sensationeel
wordt, neemt de belangstelling
snel weer af en vragen andere
dingen de aandacht.
Ier ligt natuurlijk het
grondprobleem. Wat van
tijd tot tijd onder grote
koppen op de voorpagi
na van de krant staat is al
leen maar de „buitenkant" van
het buitenlandse nieuws, de top
van de ijsberg die boven wa
ter steekt. De rest, en dat is
het allergrootste deel, is ver-
horgen. Opeens vliegen de Tur
ken en Grieken op Cyprus el
kaar naar de keel. Dat is
groot nieuws, de kranten bren
gen het groot en bijna ieder
een leest het. Maar ongelezen
door velen waren de kortere
berichten op binnenpagina's in
de weken daarvóór, de berich
ten die langzaam maar zeker
duidelijk maakten dat er op
Cyprus weer moeilijkheden op
komst waren, de berichten die
óók duidelijk maakten hóe en
waaróm de crisis groeide.
Als het grote nieuws er plot
seling is trekt het de aandacht
van velen, maar de achtergron
den zijn onbekend. Natuurlijk is
het de taak van een goede
krant die achtergronden .duide
lijk te maken, te belichten en
te verklaren. Maar voor iemand
die werkelijk belangstelling
llllllllllllllllllllllllllllllilillllllllllllllll
t fljO®4
Wie werkelijk weten wil
méér doen dan alleen p eefl
interesse tonen als er wil
„piek" is. Wie werkem£nd i*
beseffen wat er aan de voi-
moef het nieuws -
en moet er ooV Jg net niet
gen en moet er het niét
ling voor hebbenen maar m-
sensationeel is. 0
teressant.
E de poging om de
en schooljeugd
1X1 te voeden tot belang-
fPiUng voor buitenland"
al het buitenlandse
"i-s en niet alleen het sen-
ïitïonele, wordt al jaren ge-
5,a»n .oor de redactie va»
Reflector Hier hebben we
be maken met een maandblad
voor leerlingen van het voort-
gezet onderwijs, dat het wereld*
gebeuren op de voet volgt ej1
flat zijn lezers als het war# el*
maand opnieuw met hui
neus op de feiten wil drukken.
Natuurlijk, het grote nieuw#
van de afgelopen maand he?
Paalt steeds de inhoud van hej
Mad. Dat grote nieuws word»
dan ook altijd kort sa meng®*
vat. Maar de redactie gebrun®
de feitelijke schokkende. Sf"
beurtenissen vooral om diep^J
op de zaak in te gaan,.
oh1
"p vtr; jCjCL(xz\ j.1 l ic
de achtergronden duidelijk 1
maken, om nu eens precies
vertellen hoe, wanneer en wa^jT
om die-en-die situatie zo-en-»"
is gegroeid. e.
Iedereen heeft natuurlijk g
lezen dat generaal De Gal»2
is overgegaan tot erkenm*
van communistisch
Maar hoeveel mensen heö"
de afgelopen jaren alle v
wikkelingen in de verhoufl
tussen Frankrijk en
gevolgd? Hoeveel mensen
ten hoe Mao Tse-toeng m c-
na aan de macht kwam en
Tsjang-Kai-sjek die veri°llej
Hoeveel mensen weten
van de rol, die Amerika vo®
tijdens en na de tweede we1
oorlog in China heeft gespe®
de gemiddelde mens voor het litiek kan dat nooit genoeg z\jn.
Als de redactie van
tor schrijft over De
le's erkenning va.»
king, dan probeert V
en meestal met succes *T. jp
alles erbij te vertellen. ;11-
ge kennis van de feiten lsoOJ-
tijd nodig voor een goede
deelsvorming. Daarom ja(J
experiment van het maan» f
Reflector, dat nu al vfll Lee'
bestaat (het blad wordt
geven door Keesing)ard.
opzichten de moeite *v"00r«
Wij zijn niet in slaat te
delen in hoev:rre de red
er werkelijk in slaagt d
teresse van de scholieren (j0
wekken voor alles wat erc|i 1»
wereld omgaat. Men kan Itu
hopen dat de jongeren di j
op school zitten, door dR
ertoe worden gebracht v0l-
het buitenlandse nieuws tekran"
gen als zij later trouwe
tenlezers zijn geworden. jn
nog altijd is het gebeur
de wereld voor iederee»„f
belang of hij dat leuk vi
niet. pjt*
i,
t'ii.
ter'
