NEDERLAND STAAT STERK
Kietel me zachtjes
Viermaal 99The
Sound of Music1
i
HIJ verkoopt
Criss-Cross" van
[TheloniousMonk
HEEFT U VOOR MIJ
PLUS
4
NIEUWE THEMA'S
r
PLATEN KOPEN
IN ROTTERDAM
9
Het zal Edwin Rutten 1
weer spijten, maar gee-i
■an zijn staan op 1
ogen - noog genoteerd J de
hitparade, even. als die v-.n
Rob de Tijs, maar van allebei
f, -d de platen ni ttenr t- J
verkocht. De Nederlandse top-
song v" i het o_ hblik is stevig
in vrouwe "„'ko h-nt in die van
Wi":ke 'berti en haar Spiegbl-
b-eld. Er natuurlijk zorgen de
Beatl ~or L t dse
'_~ogt^-. 7.3 Nederlandse
platf tarkt.
MIEKE BOS
een hobby!
Onlangs hebben wij Thelonious
Monk weer eens in eigen land
kunnen beluisteren. Ieder con
cert van deze „duizeling
wekkende mandarijn" is weer een ge
heel nieuwe ervaring. Het nadeel
van een concert is echter dat men
de vaak grillige improvisaties en fra
seringen van Monk slechts eenmaal
oppervlakkig kan beluisteren. Heel
dikwijls ontgaat de concertbezoeker
de manier waarop de grootmeester
zijn soli opbouwt, of de noodzaak van
een bepaald akkoordgebruik.
De grammofoonplaat is er voor de
liefhebbers die van Monks wonder
baarlijke jazz langer willen genieten.
De plaat is er voor de mensen die
de muziek van Monk eens aan een
uitvoerige analyse willen onderwer
pen. Een van de betere platen die
er de laatste tijd van Monk zijn uit
gebracht, is ongetwijfeld het fraaie
CBS-album „Criss-Cross" (62173)
waarop hij samen met tenorist Char
lie Rouse, drummer Frank Dunlop
en bassist John Ore een achttal wer
ken ten gehore brengt. Voor de zo
veelste maal speelt Monk hier „Tea
for Two". Voor de zoveelste maal.
Inderdaad. Maar de vertolking die
Monk ons nu weer van deze overbe
kende song voorzet, zal een ieder
ademloos in zich opnemen. Wat Monk
in dit nummer doet is verrassend en
fascinerend tegelijk. Er staan meer
schokkende dingen op deze plaat: het
fel swingende, impregnerende „Hac-
kensack" bijvoorbeeld, het mooie titel
nummer „Criss-Cross", het zo simpel
opgezette „Rhythm-a-ning" en het ont
roerende „Don't Blame Me" (een in
drukwekkende pianosolo).
Een Berlijnse krant schreef eens
na afloop van een concert: „Thelo
nious Monk is niet allee® de grootste
componist van de moderne_ jazz, hij
is de grootste componist sinds Bar-
tok." Moge leze uitspraak wellicht
wat overdreven zijn, een feit is dat
de composities van Monk op deze LP
tot de beste behoren die er na de
tweede wereldoorlog in de (jazz)mu
ziek geschreven zijn.
Er verscheen nóg een langspeler
van Monk. Riverside (RM 002) bracht
de eerste van een tweetal platen uit
van „Thelonious Monk in Europe".
Het betreft hier een ,,live"-coneert in
het Teatro Lirico te Milaan. Het is
een bijzonder geïnspireerde session
geworde: waarin het kwartet spe
lend in de vertrouwde formatie Monk
-Rouse-Dunlop-Ore soms tot onge
kende hoogten reikt. Ook op deze
plaat treft men weer bekende Monk-
thema's aan ais het zeer poëtische
„Crepuscule with Nellie" „Episthro-
phy" en „Straight no chaser", om
er' een paar te noemen. Voor de zo
veelste maal zal het de Monk-fan op
vallen hoe verschillend het merkwaar
dig muziek-talent dat Monk heet de
thema's uitwerkt. Geen enkel num
mer van deze rijke LP vertoont ook
maar enige overeenkoi ist met een
andere uitvoering van hetzelfde num
mer op een vroegere of latere plaat.
Maar dat is nu eenmaal zo in de
jazz. De jazz, die in Thelonious Monk
nog altijd een van haar grootste ex
ponenten vindt. Niemand zal dat kun
nen betwisten. De ster van Monk
stijgt nog iedere dag. Prijkte onlangs
op de eerbiedwaardige omslag van
het weekblad „Time" niet het por
tret van de grootmeester?
De weergaloze artiest die Louis
Armstrong in de jazz is ge
worden, is niet vrij van slor
digheid. In zijn glorieuze loop
baan heeft hij ook nog allerlei min
derwaardig werk geleverd. En daar-
vai. staat een verzamelingetje bijeen
op Audio Fidelity FBL 145033 geti
teld „Louis and the Dukes of Dixie
land". Hier heeft hij een gelegen
heidsgroepje om zich heen, waarin
drie broers Assunto banjo, trombo
ne en trompet spelen. Als de grote
Louis zelf zijn gouden trompet te
gen de lippen zet, is het meestal
niét om eens zijn best te doen. Op
deze langspeelplaat zingt „Satchmo"
vooral. Dat kan hij héél muzikaal
en héél komiek doen met die schor
re stem, maar deze keer merkt men
er niet veel van. Het liedje „Ava-
lon" is daarop een uitzondering en
enkele andere liedjes zijn nog wel
om aan te horen, maar voor de rest
noemen wij dat „schmieren".
(Van een verslaggeefster)
„In hun genre vind ik ze zeker heel
goed en ze hebben vaak grappige din
gen, maar waarschijnlijk horen de tie
ners dat niet eens. Hun platen wor
den namelijk bijna uitsluitend verkocht
aan tieners en nog jongere mensen, die
de rage erom heen het mooiste vinden."
Dat is de mening van de zesentwintig
jarige platenverkoper Lou Thiel, die al
tien jaar in het vak zit, veel sterren
heeft zien opstijgen en vallen en die
op het ogenblik werkzaam is op de
platenafdeling van de firma Dankers
aan de Rotterdamse Coolsingel. HO
vindt het zelf een vak, waar je nooit
meer uit zou kunnen stappen. Hij ver
koopt een hobby, die met de klant wis
selt, waar je dan ook intens mee be
zig moet zijn. Het moet ook je eigen
liefhebberij zijn, of in ieder geval wor
den.
„Er is een grote mode in platen,
natuurlijk vooral in het populaire gen
re, maar toch ook in de klassieke mu
ziek. Jónge mensen houden erg van
romantische muziek en Adam Harasie-
wicz is de droompianist van heel veel
meisjes. Het ensemble „I Musici" wordt
veel verkocht, omdat ze wel eens voor
de televisie spelen en Caroline Kaart,
die eigenlijk een genre apart vormt,
wordt erg gewaardeerd door de wat
oudere mensen, vooral vrouwen.
Nederland en Nederlands is eigenlijk
Nu de musical „The Sound ot
Music" zo'n beetje in de ,ele
wereld draait is het aardig
eens vier van de in ons land
verschenen platenuitvoeringen na
der te beschouwen. Allereerst noe
men wij de door Philips uitge
brachte LP met de Nederlandse
versie. (P 12 909 L)Het is verheu
gend dat wij zonder aarzelen deze
uitvoering op één lijn kunnen stel
len met de originele Rroadway-
presentatie.
Er wordt op de Nederlandse op
name van de door Rodgers en Ham-
merstein II groot gemaakte mu
sical voortreffelijk gezongen. Slechts
Johan Heesters blijft duidelijk on
der de maat. Maar dat konden wij
na de première al melden. Opnieut
valt het grote talent van Mieke
Bos op. Zo zelfs dat Piet Beishui-
zens grandioze uitspraak „dat
men door het Bos de Heesters niet
meer ziet" als bijzonder raak moet
worden gekwalificeerd. Als wij
René Sleeswijk en Karei Wunnink
dankbaar moeten zijn, dan is dat
alléén omdat zij ons land een' ster
van ongemeen allu e nebben ge
schonken. Want Mieke Bos is een
ster, een vedette. Zij bewijst het
van de eerste tot de laatste maat
in deze aan goede muziek zo rijke
musical. Ook de velen die mis
schien terecht niet naar Carré
gaan of zijn geweest zullen aan
deze Nederlandse LP zeer veel ple
zier beleven. Ook de andere hoofd
rolvertolkers komen tot zeer goe
de verrichtingen. Koor en orkest
delen volledig in onze oprechte be
wondering.
De originele Broadway-uitvoe-
ring verschenen op een zeld
zaam fraai met vele foto's
uitgegeven CBS-plaat (60001)
Hoewel op deze opname Theodore
Bikel als kapitein Von Trapp,
Heesters' vertolking volkomen
doet vergeten willen wij de uit
voering als geheel niet boven de
Nederlandse stellen. Het koor van
de kinderen is lang niet altijd even
zuiver en de vrouwelijke hoofd
rollen zijn positief minder correct
dan in de Nederlandse uitvoering.
Daarentegen bezit deze opname
meer dynamiek" en klinkt het or
kest iets voller.
Op His Masters Voice verscheen
de Engelse versie in de ori
ginele Londense bezetting.
De kwaliteit doet niet veel
onder voor de Amerikaanse uit
voering. Wel is een opmerkelijk
verschil in stemmenmateriaal waar
te nemen. Jean Bayless is minstens
gelijkwaardig aan onze Mieke Bos,
terwijl Constance Shacklock als de
moeder-overste duidelijk een bete
re stem èn voordracht heeft dan
Maria Ballings bij ons en Patricia
Neway bij de Amerikanen.
Er zit ook meer „schwung" in de
Londense uitvoering. Merkwaar
dig is het dat ook in Londen het
koor van de kinderen er soms
lelijk naast zingt. Maar over het
algemeen is ook op deze HMV-
langspeler sprake van een wel
haast gave vertolking.
De vierde (Engelse) „Sound of
Music"-plaat verscheen op
Imperial (ILW 523). De wat
steriele presentatie moet het
in vergelijking met de andere drie
uitvoeringen vooral hebben van de
prachtige stem van Ian Wallace
als de kapitein Von Trapp en het
allerliefste sopraantje van Patricia
Lynn als Liesl, het oudste dochter
tje van Von Trapp. De zeer origi
nele tekening op de omslag van de
plaat zal er zeker toe bijdragen
dat ook deze uitvoering haar weg
naar de kopers zal weten te vin
den.
Die kopers zullen het overigens
niet gemakkelijk hebben. De vier
opnamen doen weinig voor elkaar
onder. Ais wij toch een vrij wille
keurige tip zouden moeten geven:
de Nederlandse uitvoering is waar
achtig niet slecht. En waterg
belangrijk is de voortref lelijke
vertaling van Alfred Pleiter, een
enkele stoplap daargelaten, blijft
ook op de plaat „overeind". Enfin,
u ziet maar.
F.B-
OHNNY LION zagen
op een podium. Overdreve^..^
maar nauwelijks vertegenwoordigd in
de platenhandel. De Nederlandse teen
agersterren zingen vrijwel altijd vertaal
de, soms aangepaste Engelse liedjes en
zelfs het Nederlandse cabaret, dat een
tijdje zo sterk stond met pla. tjes van
Toon Hermans, Wim Sonneveld en in
het studentencabaret Jaap Fischer,
gaat achteruit, omdat er niets nieuws
meer gebracht wordt. De smartlappen
van Johnny Hoes vormen een Neder
landse folklore, die meer in het Zuiden
van ons land geliefd is."
Overigens letten de mensen weinig
op de tekst van een plaat. Ze kunnen
het Engels, Frans en Duits nauwelijks,
verstaan, ook al omdat ze meestal
de muziek toch wel het belangrijkste
vinden. En met het uitspreken van
titels van platen hebben nog velen
een beetje moeite. De plaat van
Johnny Halliday „Quitte moi douce-
ment", een droeve vraag, om hem
Js? eCongSSeresseerSr* ®auwelÜks
acht slaande op de zaal en voort-
durend met zijn ogen na*f. Pla"
fond gericht zong fr 3 vn 3es'
Z\jn bewegingen iï„t
robot, dan een paj* naa' hnks, dan
een snrnnir achteruit. Nu luisteren
wi? naar de, na de voortreffelijke LP
„Jumping High" van zijn begeleiders,
verwachte langspeelplaat „Johnny
Lion with the Jumping jewels". Wat
een andere Johnny Lion, wat een en
thousiasme in die stem, wat een - le
venslust en wat een plezier in het
zingen. (Philips P 2 209).
rustig te vertalen, werd wat vrolijker
toen iemand om de plaat „Kietel me
zachtjes" vroeg.
De eigenaar van de winkel is de heer
Chris Dankers (52). „Meestal gaan er
met de inkoop, vooral van populaire
platen, nogal wat risico's gepaard, om
dat zelfs de meest geroutineerde pla
tenverkoper niet kan zeggen of een plaat
zal aanslaan bij het publiek. En boven
dien is er zo'n groot aanbod op de
platenmarkt.
We streven er naar om een zo groot
mogelijk assortiment te hebben, want
we krijgen veel verschillende soorten
klanten, die zeker in een speciaalzaak,
waar ze kunnen verwachten, dat een
juffrouw hen wil helpen, een bepaalde
plaat willen hebben."
„Platen, die absoluut niet zo goed
verkocht worden, en waar vooral hier
in Rotterdam teleurstellend weinig be
langstelling voor bestaat zijn jazzpla
ten, met een uitzondering voor de Fran
se Swingle Singers, die verjazzde
Bach zingen. Er is maar een bepaald
klein groepje mensen, dat jazz koopt,
volgens de heer Thiel, die Nederland
dan met het buitenland vergelijkt. Mid
delbare scholieren bijvoorbeeld zouden
toch veel meer belangstelling voor die
muziekuiting moeten hebben. Maar als
de meeste van hen kopen alleen popu
laire plaatjes, met af en toe een
chanson ertussendoor, allemaal plaat
jes, die ze al duizend maal op de ra
dio hebben gehoord, maar als ze ze
hier komen kopen, moeten ze toch nog
altijd even allebei de kanten horen,
hier aan de balie, zelfs op een drukke
zaterdagmiddag.
