Onze verslaggever^ Wilko Bergmans
achter het IJzeren Gordijn
wÊÊKL
r
Horenzien, zwijgen
is het devies van
zijn bewoners
U
ONTMOETING IN
HET ATELIER
Wim
Steyn: misschien
ik wel een lyricus
beu
De werkelijke romantiek heeft
iets van het drama in zich
Dit jaar geen fietspad langs
Leidsevaart van Zand-
Voortselaan tot Waterleiding
Jongensclub
exposeert in
Heemstede
Kustbrigades
spraken over
beveiliging
van strand
Reisreportages-
uit Hongarije
en Roemenië
DEPORTATIE
WETTELIJK
VERBODEN
Visserij school
wil in septem^
start driejarig
vooropleiding
pagina
Een beetje
yam
de haat
GEMEENTERAAD HEEMSTEDE
Levensgevaarlijk
ZATERDAG 30 MEI 1964
a
Jj
w,
- MM
SS»1? i
Onze verslaggever Wilko A. G.
M. Bergmans, die zich momen
teel achter het IJzeren Gordijn
bevindt om speciaal voor onze
bladen enkele reisreportages te
maken over de toestand in
Hongarije en Roemenië, stuur
de zijn eerste impressie uit
Boedapest, die hij noemde:
Hongarije: eenzaam land.
Een lange rij hengelaars zat
aan de oever van de brede
Donau, die Boeda en Pest
doormidden snijdt, op katvis te
azen. De zon stond hoog aan de
hemel en overstraalde de stad van
vergane glorie met rijke bundels.
Ik stond naast het klapstoeltje
van een der vissers en keek naar
de rimpels van het gelige water
waarop de dobber dreef. We
keken elkaar eens aan en plot
seling begon de man een gesprek.
Hjj sprak een aardig mondje
Duits en al gauw waren we op de
hoogte van eikaars liefhebberijen
en instelling.
De Donau-oever, met aan de over
kant van de rivier het vroegere
keizerlijke paleis. Het heeft ruim
tien jaar geduurd, voordat het ge
bouw, dat in de oorlog aanzienlijk
verwoest werd, hélemaal in zijn
oude luister ioas hersteld.
Op vrijwel elke hoek van de stad
komt men bloemenkraampjes
tegen. Deze vrouw staat met haar
bloemen op het Vaci TJtca, waar
diverse kantoren van buitenland
se luchtvaartmaatschappijen ge
vestigd zijn.
w
lx
pa»1*
Hongarije een eenzaam land, door
het Westen in de steek gelaten
„Mooi hè die glans over het wa
terja Boedapest is „schön"war
schön" corrigeerde hjj zichzelf. Toen
maakte hij een kwartslag om, zijn
ogen lieten de dobber in de steek en
zijn blik wees op het gloednieuwe ge
bouw achter ons. „Het ministerie van
Binnenlandse Zaken wie daar te
recht komt loopt kans er niet levend
uit te komen. Tel de verdiepingen
eens vreemdeling twaalf niet
nou in werkelijkheid zijn het er vier
en twintig, want de rest zit onder
de grond. Het is een complex van cel
gangen en wij Boedapesters schat
ten het aantal gevangenen in de mols-
gangen van deze kerkers op twee
tot drieduizend mensen. Een paar
vrienden van mij zijn er ook op
geborgen en we horen nooit iets van
henGa nu maar verder vreemde
ling en vergeet dat je mij gezien en
gesproken hebtviel Glück."
We schudden elkaar zwijgend de
hand. Boedapest had opeens veel van
zijn uiterlijke glans voor mij verloren.
Ik wist, dat diep in de aarde waar
over ik liep mensen zuchten en verlang
den naar een vleugje van die heerlijke
zon, waarin de Donaustad zich baad
de. Het fraaie gebouw naast het oude
parlamentsgebouw, dat geen toerist
vergeet te fotograferen, zag er aan de
buitenkant erg onschuldig uit maar
slechts weinigen weten wat zich daar
binnen afspeelt.
Bij het Oostenrijkse grensplaatsje
Nickelsdorf was ik het IJzeren Gordijn
binnengewipt. Niet clandestien maar
langs de legale weg. Compleet met
visum en tweehonderd forints, waarvan
er ongeveer twintig in een dollar gaan.
Wel moest ik nauwgezet opgeven hoe
veel ander geld ik Dij my had, maar
voor de rest ging alles vrü vlot. De
auto werd niet nagezocht en de Honga
ren waren beleefd en voorkomend.
Naast de groen-rood gestreepte slag
boom stond een jonge kerel in uniform
met een verrekijker de omgeving af
te turen. In de verte piekten de wacht
torens uit de groene zóne omhoog en
ik wist en met my de achttien miljoen
Hongaren, dat een illegale overgang
van de grens geiyk stond met de dood,
want de münenvelden waren de bond
genoten van de soldaten. Maar my
werd niets in de weg gelegd....immers
ik had een geldig visum en harde dol
lars in mijn zak. Dollars, die in de lan
den achter het IJzeren Gordijn welkom
zyn.
De officier met de kepi si-lueerde,
toen ik in de auto stapte en wegreed in
de richting Boedapest, dat nog byna
tweehonderd kilometer verderop lag. De
route voerde langs de Donau. Een paar
lieve schoolkinderen wuifden de vreem
deling goeiedag. Een prima weg zonder
auto's. Koppels ganzen en wat koeien
versperden soms de doorgang. Dan
moest ik stoppen. Even maar; de rum
deren schuifelden naar de grazige wei
den langs de rivier en de ganzen wag
gelden naar de voerbank van een boer-
dery.
Plotseling stond hü daar...Iwan! Een
Russisch soldaat met brede schouder
épauletten en een gebruind ge
zicht. Wydbeens stond de knaap met
een gulle lach op een haveloze brug
een sigaretje te roken. In de verte ont
dekte ik een kampement van het leger,
dat Hongarye in de ban houdt en geen
revolutiegrapjes veroorlooft. Tanks wa
ren rond de kazerne gegroepeerd. Mon
sters in canvas gehuld, maar de vor
men waren onmiskenbaar dreigend.
Iwan keek my na; ik zag het in het
spiegeltje.
Boedapest eertyds werd genoemd,
weer aan te brengen, ook al worden
de vergulde daken van sommige ge
bouwen en kerken weer opgewreven.
Eenzaam land van de poesta....waar
zyn je wilde paarden gebleven? Waar
de vroiyke lach van je mensen? Waar
het onstuimige waterverkeer onder de
zeven majestueuze bruggen, die over
de Duna zyn gebogen?
Ik naderde Boedapest met grote snel
heid. Tegenliggers waren er slechts
enkele. De Magyaren van 1964 zyn
slechts by uitzondering gemotoriseerd
en al snorren in het centrum van Breda
heel wat kneusjes uit Oostenrijk en
Duitsland toch is het percentage auto's,
verdeeld over de totale bevolking uiterst
miniem. Ik nam de moeite om de volks
buurten, de rauwe straten van de mil
joenenstad te verkennen. Geen spoor
van olievlekken op de straten. Oh ja.,
er zyn inderhaast zebrapaden aange
legd op de Moskwa-ter (Moskouplein)
etc., maar geen automobilist, die er
zich aan stoort.
Nog geen tweehonderd meter stak
een stenen kruisbeeld uit het gras
omhoog. Er lagen bloemen aan de
voet van het kapelletje. Een klein
meisje wenkte in het voorbijrijden.
Ik zag in een flits haar blonde haar
en blauwe ogen. Hongarye...eenzaam
land, gespleten ongelukkig land, ook
al probeert men thans het klatergoud
van het Parijs van het Oosten, zoals
„Heeft de revolutie van de jeugd (ve
len boven de dertig waagden zich niet
buiten in de woelige dagen van 1956)
het gezicht en de sfeer in Hongarye
erg veranderd?", vroeg ik aan de balie-
enployé van het hotel, waar ik neer
streek. De man keek my even aan. Hy
was zo'n directe vraag zeker niet ge-
wend. „Ja....wel een beetje", zei hy
aarzelend. Ik ben laatst nog in Wenen
geweest op een eigen paspoort en dat
wau in de Stalinistische tijd beslist on-
mogelyk. Bovendien is het deporteren
van medeburgers nu by de wet verbo
den. En dat was vóór Kadar wel anders,
dat is bekend. Toen kon je van de ene
dag op de andere een stuk papier in je
bus krijgen een bevel waarin je
werd te verstaan gegeven, dat je huis
en haard in de steek moest laten om
elders in mynen of fabrieken te gaan
werken. Die ellendige tyd is voorby."
Horen, zien en zwijgen, dat is het de
vies van de Magyar uit 1964. Maar ach
ter die facade schuilt de onvryheid van
teleurgestelde mensen, die zich door het
westen verraden en verkocht voelen,
van mensen die eenzaam zyn in hun
eenzaam land, dat hunkert naar con
tact met het Westen omdat in het
Oosten verraad wordt gepleegd aan de
twee en een half miljoen landgenoten,
die in Zevenburgen in Roemenië wor
den vernederd en vervolgd. Wat weet
de wereld van dit leed?
anders en in mijn volgende brief
zal ik een tipje van de sluier, die dit
eenzame land omgeeft voor u oplich
ten. Dan komen de mensen aan de
beurt, die mij vertelden over de
vlucht in de kerk, over de hope
loze woningnood, over de kinderbe
perking en de scheidingen, over de
partijfunctionarissen, over de schan
delijke positie van de vrouw, die
finaal rechteloos is in het land, waar
hoffelijkheid eens de grootste deugd
van de man was.
WILKO A. G. M. BERGMANS
npi emidden van de velden en bossen moet niet teveel denken als ik bezig
De melancholie van de poesta en de
zigeunermuziek in de restaurants der
partijbonzen kunnen dit leed niet weg
moffelen. Er groeien tegenstellingen in
dit deel van Europa, waarvan men geen
idee heeft. Vast staat, dat de haard
van de haat wordt aangewakkerd door
beide partyen aan de grens. Fel staan
zy tegenover elkaar, de Hongaren en
Roemenen. De inzet zyn de twee en een
half miljoen mensen, die door het lot
werden afgesneden van hun eenzame
poestaland, dat niets kan doen om het
onrecht goed te maken.
Ik weet wel, dat in enkele dagen
een zo gecompliceerd land en volk
als de Hongaren niet te ontleden val
len, maar de Magyaren zijn zo vol
van hun machteloos verweer en de
terreur, die alles vergalt, dat zij het
hart op de tong dragen, wanneer
zij iemand ontmoeten, die wil luiste
ren, alleen maar luisteren. En dat
heb ik gedaan. Ik heb mij niet laten
verblinden door de propaganda-bro
chures over de meren en zonnige
pleinen van Hongarije. Noch was de
zoet zingende viool van de primarius
van het zigeunerorkest in het restau
rant, waar ik 's avonds een glas wijn
dronk, in staat, al die stemmen en
indrukken op de loop te jagen.
Het werkelijke Hongarije is heel
achter Bentvelt ligt wat ver-
waarloosd en somber het oude
buiten „Groot Bentveld". Eén van
de bewoners daarvan is Wim Steyn.
En hoewel het naar zijn zeggen, een
woning met vele gebreken is, moet
hij toch toegeven, dat het een ver
rukkelijke plaats is om te wonen,
midden in de natuur, nauw gebonden
aan de wisseling der seizoenen. Eigen
lijk de enig mogelijke plaats om te
wonen voor een schilder wiens grote
voorliefde uitgaat naar het schilderen
van landschappen. Zelf zegt hij er
van: Ik geloof dat mijn liefde voor
het landschap iets te maken heeft
met mijn jeugd. Ik ben opgegroeid
op het platteland, tussen de boeren.
Ik had zelf wel boer willen worden,
's Zomers snuif ik nog met welbe
hagen de geuren op van mest en hooi.
Niet dat 'ik nu nog heimwee naar dat
leven heb, nee dat niet. Dat gevoel
heb ik nu voor een nog groter geluk
maar dat zou ik niet onder woorden
kunnen brengen. Als ik de „Sacre
du Printemps" van Strawinsky hoor,
dan denk ik wel, zoiets zou ik willen
maken. Ze zeggen wel eens, dat een
kunstenaar nooit zijn doel moet be
reiken en daar zal wel iets waars
in zitten. Maar toch heb ik soms het
idee, dat ik in de goede richting werk.
De mensen vonden wel eens, dat mijn
werk minder werd in een bepaalde
crisisperiode. Maar ik behield toch
het geloof in mezelf, dat is het belang
rijkste. Ik kwam op de gedachte; Zij
die geloven haasten niet. Je moet
geduld hebben, je kan het nu eenmaal
niet in een paar jaar bereiken.
Ik werk, zoals ik leef; impulsief. Ik
HEEMSTEDE, 29 mei De gemeen
teraad van Heemstede heeft zich gis
teravond in een rustig tempo door een
slechts 16 punten tellende agenda heen
gewerkt, die nog zoveel gesprekstof op
leverde, dat pas na twee uur vergade
ren de laatste hamerslag werd uitge
bracht. Breedvoerig werd gediscussieerd
over de al of niet wenselykheid van
centrale verwarming in de nieuw te
bouwen 118 woningwetwoningen van hel
plan „Glip H".
De heren Van der Hulst (KVP) en ir.
Enschedé (Prot. Chr.) waren enigszins
teleurgesteld dat by de bouw van deze
woningen nog geen rekening wordt ge
houden met de aanleg van centrale
verwarming. Zy kwamen met argu
menten aandragen, waarmee zy de
voordelen van een dergelijke verwar
ming ook door middel van aardgas
van alle kanten belichtten. Wethou
der Van Wijk sprak in zyn antwoord
duideiyke taal. „Wij moeten passen en
meten met het geld en daarom is hel
op 't ogenblik niet mogelyk de wonin
gen van centrale verwarming te voor
zien. Te zyner tijd, wanneer de voor
ziening van aardgas zich niet meer in
een experimenteel stadium bevindt, zul
len wy de mogelijkheden nader beky-
ken," zei de wethouder.
Het voorstel van het beroep onge
grond te verklaren van de Steenkolen
Handelsvereniging N.V. uit Utrecht, die
van B. en W. geen vergunning had ge
kregen voor de plaatsing van een ben
zine-station op het perceel hoek Lanck-
horstlaan-Bronsteeweg (het z.g. „broe
derhuis") kon niet de goedkeuring kry
gen van mr. Rutgers (WD). De voor
zitter, burgemeester Van Rappard,
maakte hem duidelijk dat een benzine
station op deze plaats in de dorpsbe
bouwing wel degelijk ontsierend zou
werken, terwyi ook de vrijheid en de
veiligheid van het verkeer er door in
gevaar zou worden gebracht. Na enige
discussie schaarde de raad zich
met de stem van de heer Rutgers te
gen achter het voorstel van B. en
W.
De raad voteerde een krediet van
725.000 voor de verbetering van een
gedeelte van het wegdek van de Val-
kenbungerlaan en de Glipperdreef. Het
nieuwe politiebureau aan de Cruquius-
weg zal uitgerust worden met een mo
derne alarmeringsinstallatie, waarvoor
de raad een krediet beschikbaar stelde
van 29.200.
BU de rondvraag bepleitte de heer
Zegwaart (KVP) de dringende nood
zaak van een rywielpad langs het ge
deelte van de Leidsevaart vanaf de
Zandvoortselaan tot aan de Waterlei
ding. De toestand is daar voor de fiet
sers die door het snelverkeer dikwijls
geen kant meer uitkunnen, levensge-
vaarlyk, aldus de heer Zegwaart. Het
antwoord van wethouder Van Wyk was
niet bepaald bemoedigend. Het bedrijf
van Openbare Werken is overbelast en
daarom zal dit jaar zeker niet met de
aanleg van dit rywielpad kunnen wor
den begonnen. De wethouder zegde toe
een onderzoek te zullen instellen, of de
maximumsnelheid op deze smalle weg
niet op 50 km kan worden gebracht.
HEEMSTEDE - In het parochie-jeugd
huis aan de Herenweg wordt zondag 31
mei, van negen tot drie uur, een ten
toonstelling gehouden vanwege de
Jongensclub van de Sint Bavo-parochie
Er is een fraaie collectie foto's bijeen
gebracht, waarvan wy er hier één re
produceren, bovendien knap gemaakte
zweefvliegtuigen, houtsnywerk en draad-
figuren. De tentoonstelling is gratis toe
gankelijk.
ben, dat remt me alleen maar af. Mis
schien, om een geleerd woord te ge
bruiken, ben ik wel een lyricus. Ja
ik geloof zelfs, dat ik een volbloed ro
manticus ben. Daar schaam ik me
niks voor, ai is iedereen er tegen. Als
je romantisch maar niet verward met
sentimenteel. De werkelijke romantiek
heeft iets van het drama in zich. Niet
teveel, anders ontaard het in pathetiek,
dat doet me ongezond aan. Kyk eens
naar Beethoven, dat is een romatnti-
sche componist, maar zyn latere stryk-
kwartetten zyn abstract, helemaal van
deze tyd.
Wim Steyn werd in 1914 in Assen
delft geboren, daarna woonde hij ach
tereenvolgens in Oostzaan, Jisp en Wor-
mer voor hy in 1935 naar Haarlem
kwam, als huisschilder nog.
Wel had hy toen al een tekenschool
gevolgd. Hij nam gedurende twee jaar
les van Boot en kwam toen in contact
met de kunsthandelaar Dubois. Steyn:
Ik kwam daar aan met een schilde
rijtje van het Spaarne. Dubois zag er
wel wat in en gaf me er honderd piek
voor. Dat vond ik toen al prachtig.
Maar ik weet nog wel, dat ik in die
tijd al kritisch was. Je vond het eigen
lijk nooit goed wat je maakte. By Boot
heb ik wel wat opgestoken, gaat Steyn
verder, hy voegde nieuwe facetten aan
myn werk toe. Technische dingen
meestal, die je later weer moest laten
HAARLEM, 29 mei Vertegenwoor
digers van kustbrigades uit Noord- en
Zuid-Holland, van de brigades tussen
Petten en Rotterdam, bezochten don
derdagavond in het Jeugdhuis Deining
de voorjaarsvergadering van de Con
tact Commissie Kustbrigades (C.C.K.)
van de Koninklyke Nederlandse Bond
tot het redden van drenkelingen. On
der voorzitterschap van de heer P. van
der Mije KCzn. uit Zandvoort besloot
de vergadering in principe de bonds-
stranddag te handhaven en deze in 1964
te houden in Noordwyk aan Zee. Als
datum werd vastgesteld 8 augustus met
als uitwykdatum by slecht weer 22
augustus. Verbonden aan de stranddag
zyn de roeiwedstryden met redding-
vletten. Deze wedstryden staan open
voor ploegen van alle kust- en blnnen-
brigades. Getracht zal worden ook an
dere wedstryden tussen de brigades te
gaan houden.
De voorzitter kondigde aan, dat het
boekje „De strandwachter waakt" be
stemd voor de opleiding voor de strand-
wachtexamens, van de hand van de
heer H. R. Vos te Haarlem, algemeen
assistent van de KNBRD, lid van de
Zandvoortse brigade en oorspronkelijk
voor deze brigade geschreven, thans als
bondsuitgave in druk is verschenen. Het
eerste exemplaar werd donderdagavond
getoond.
Een uitvoerige discussie ontstond
over het systeem van waarschuwen
voor gevaarlijke plekken in zee. De
moeilijkheid is, dat de gevaren van
plaats tot plaats en van uur tot uur ver
schillen, zodat moeilyk tot een centraal
waarschuwingssysteem langs de gehele
kust kan worden gekomen.
Een ander probleem, dat steeds
meer de aandacht van de reddingsbri
gadiers vraagt, maar daardoor het
eigenlijke werk van bewaking van ba
der en zwemmer in gevaar brengt, is de
zorg voor het steeds groter wordende
aantal vondelingetjes. Geadviseerd werd
deze zo spoedig mogelyk aan de po
litieposten of opvangcentra door te zen
den. De heer Th. Jansen, bestuurslid
van de Vrijwillige Bloemendaalse Red
dingsbrigade en directeur van de ANI-
VO handelsonderneming, demonstreer
de met een nieuw type walkie-talkies.
De apparatuur is reeds by enkele kust
brigades in gebruik en blijkt goed te
voldoen, ook over een lange afstand.
De vergadering vroeg het bestuur
van de C. C. K. voorts om na te gaan
of er een collectieve ongevallenverze
kering voor de strandwachters moge
lyk is. De bijeenkomst werd besloten
met een filmpje over de bondsstrand-
dag 1963 in Bloemendaal aan Zee en
van een proef met rubberboten langs
de Engelse kust.
vallen wilde je niet verstarref^gnS d«
om krijg je nu misschien vrei
indruk, dat mijn werk naar jgtjoj
stracte neigt. Nou, dat kan m :ntuid„
veel schelen. Ik voel toch we jji
aan, wanneer ik het zuiverste
schien kom ik nog wel eens i 0jt Ui
stracte terecht, maar dan toen oVer*„
modieuze of wetenschappeWK W
gingen. Uitgangspunt voor zin.
toch de natuur in de ruimste
Soms denk ik wel eens ku*
schildery, verrek, dat hJkt .j, tor
bistisch, maar dat is dan „ze o
val. In de korte gespreksp» K n»
volgt, haalt Steyn het ene te e
het andere te voorschijn- J*eIj
kleine portretten, landscnaPk- w
stadsgezichten. Kijk, zegt stu ,.i
heb je het Kenaupark, net e
Parys. Vroeger dacht ik buiten18j!h
dat is in
eens, dat de dingen in
heel anders waren, maar
niet zo. Of ik nu een boom e
Schoorl of in Zuid Frankr^ ee
boom is overal hetzelfde- ,arnn'
sterrenlucht is boven Spaarn
anders dan boven Rusland- zyn
U U) 1 I 1 IJ 1 1 ICKIIOIC ilAIIW^— llfl t 1 ia
weer wat lichter geworden. J b®
komt dat, omdat ik me nu e f W»
gelukkig begin te voelen. Vro |jectit
ik wat zwaar op de hand, riu ^og{ in
rrnnHor non hot mntnriple. H* nfll
minuer aan nei iiiaieiici^» «j- u
er ook niet zoveel zorgen me ne
maken. Ik ben nu blij met wa erIisiT
Miin vrouw is onlangs van v0orjaa g
ziekte genezen en het is nU nU ik p
zo is alles goed. Waarom z 0(
nu zorgen maken? flag'
Ik leef nu eenmaal bij L wiW'mii
met de seizoenen mee, zo 1® o0i. V
nu op het moment is alles,!l oh1
heb ik wel eens de behoefte
maar wat op te schrijven. ^(jn
Dan schryf ik een briefje *Sf|, Kjjfc
vrouw en dat leg ik dan °P ,r<>lo'p',lf
zoiets als dit. Het is zo He
buiten, want alle vogels fl'11 p<,( i» fl
of helder, al naar hun aard. ver<l e
schepping. Ik ervaar, gaat oy urlU
de schepping als een boven» (0 r
macht. Zoals de natuur zing' j,y
ik dat myn potlood meezing
maken van een tekening- S'^ul-
Later, als we nog even je",s„e-
atelier rondkyken, licht hij m' sry.pl
leven nog toe. Ik leef met jk
nen mee, in de herfst schrl,an^r,Aet
fruitstillevens. En by een 18 scl» n.
Als ik in de natuur ben, d8" jk
ik de natuur alleen, zonder tJlftCli>
Oog in oog met de natuur, jj
de essentiële ruimte jrpfm
IJMUIDEN, 29 mei De Gegcbe^
ïyke school voor Visserij Lof
vaart vermeldt in haar vers do
1963, dat de school werd bezo ggji
547 leerlingen (540 in 1962) - yT v0or glt
leerlingen dat de lessen volg* art
manchinedienst by de Zeevis lit f
de Kleine Handelsvaart is vej~_n
meerderheid boven de \eerlm» bedo g[1
de dekdienst, waarmede w0^aOiteiI1,,it'
de nautische vakken, als gcht®r"0r
stuurman. Een gesignaleerde v
gang in het aantal aanmeim geW®;-^,
de vooropleidingscursus woru ^ogeiv
aan de onbekendheid met o pr®Ll'
heden die de school biedt. scb°j#
ganda door voorlichting v va9 0\,
hoofden, ouders en leerims® scbpe
hoogste klasse van de laf®ornen'„tie'
is met kracht ter hand Se' Droj®®iu#
school verkreeg een m®uw m vv .,v'«
toestel en een projectiesch n'® «-
goede diensten bewijzen. pe ba
kantine voldoet uitstekend-
werkery is verbeterd met
lichting. roe's'ool
In 1964 zal een tweede dg sCh°
worden aangeschaft. Graa®,f,interher®£,r'
op de binnenplaats ef." „n De ,cr-
voor haar boten realiser je .c[1
vulling van een andere w njjr
bouwing van de toren en he ele® f0-
daarin van een leskamer ra(jar. fwjd
nische apparatuur zoa' tip echen
kompas, radiopeilinstallaaflco
e.d. is door het ree.®ntfderb(j
van de ryksgoedkeuring hO°P w te
komen. In de loop van 19 gebrt"
deze nieuwe voorziening
kunnen nemen. tre<rfd ""Let
Voorts wordt er naar 8e*p jnnen tg
september 1964 te kunnen py a
een 3-jarige vooropleiding^ g„«y,;
vooropleiding zal het eersi f „„der*
aansluiting geven op het lag alge7Lda
de nadruk ligt dan op .g en '\jer
vormende lessen. Het tw vak°'
jaar zun vooral g®w'id eid vo°r
wijs met een keuzemoge1,
machinedienst en de dekdien»'
