3,11c
maal
mensen
Portret van
Iwan de Verschrikkelijke
DE DIEVEN VAN DE
De ring van d Casteliacs
ZAL HET GELIJK
TOCH KOMEN?
Pelsjagers van
Piet Loeris en de Vliegende Schammerakkefl
mxi/mSS
aandelen
véaMta&S
M&ivor{
Toekomst
shave
lotion
van die lekkere, pittige
goudse of leidse boeren- j
Uitkering
interim
dividend
De Wadders
Ulpp
oe téSk Wm&' wm
me/ztc/g: J éwSi mrm* «9g
DINSDAG 2 JUNI 1964
de heer John Diebold uit
Amerika, deskundige op het ge
bied van de automatisering, heeft
ons voorspeld, hoe wij, op deze
krant, over niet al te lange tijd zul
len werken. Kijk naar de tekening
en u krijgt het beeld van de hoofd
redacteur uit, laat ons zeggen 1974.
Zoals gezegd, er zal niets meer
kunnen foutlopen. Behalve dan
natuurlijk met de gezondheid van
die hoofdredacteur in 1974....
ee/ec.
door DULCE CARMAN
DE NEDERLANDSCHE FONDSEN Mij NEFO N.V.
HERENGRACHT 436 TELEF. (020) 23 19 74 AMSTERDAM
le/e zuccem o& aj&cmt oa&e-
Cmds amoeteaJ ooojzs/zea/-
GEA/, MPJP/JZ lO/J MO/MEM
Mo/zcemocmte/jo Tegucr/
...A/ea/ee^xTt~
WÉ
Neen, het is niet langer een pein
zende heer achter een met documen
ten beladen bureau. Het is een soort
technicus achter een toetsenbord, met
rechts van zich zes televisieschermen
en achter zich een apparaat, waar
mee hij de drukpers kan bedienen.
John Diebold gelooft in de automa
tisering van het krantenbedrijf en hij
is druk bezig met experimenteren bij
de Chicago Daily News en de Chicago
Sun-Times. Computers zullen worden
ingeschakeld, zo zegt hij, óók in Euro
pa. In Amerika werken al vier kran
ten met computers en het bevalt best.
Trouwens, in Parijs is al gebruik
gemaakt van een computer om uit te
zoeken, hoe de krantenwijken het
voordeligst konden worden „inge
richt".
Die hoofdredacteur-van-straks zal
kunnen profiteren van de allernieuw
ste snufjes van de moderne techniek.
Hij zal het „hart" zijn van een uiterst
ingewikkeld samenspel, hij zal het
razend druk krijgen, maar hij zal in
ruil daarvoor ook alles feilloos in de
hand kunnen houden.
Gaat er een volgende editie weg,
om het maar even in krantentaal te
zeggen, dan ziet de hoofdredacteur
alle pagina's op zijn scherm. Is er
iets dat hem niet bevalt, dan drukt
hij op een paar knoppen, waarna de
bewuste pagina of vergroot het
bewuste artikel op zijn scherm ver
schijnt.
Dan grijpt de hoofdredacteur naar
zijn lichtpotlood, ook al zo'n nieuwe
vinding, die „hem het leven véél ge
makkelijker maakt" en streept ver
volgens zinnen door, zet cirkels om
verkeerde passages, kortom, brengt
de correcties aan, die hij nodig acht.
Via het scherm worden al zijn aan
merkingen weer doorgegeven aan de
redactie en de „zetterij", als we dit
woord nog mogen gebruiken, want
volgens John Diebold zullen de letters
dan op een geheel andere wijze „ge
zet" worden, dan thans het geval is.
Hoe? Wel, alle benodigde tekens
staan op een ronde glasplaat en bet
zetten zal heel simpel nog
maar een zaak zijn van lichtsignalen
^doorsturen naar een elektronische
film.
Als de hoofdredacteur eenmaal te
vreden is, behoeft hij niets anders te
doen, dan de knop in te drukken van
het tele-druk-apparaat, dat achter
hem staat Dan begint de „pers" te
draaien, niet alleen in de eigen drukke
rij, maar desgewenst ook in een ande
re stad, waar een aparte editie van
de krant verschijnt Het uitwisselen
van pagina's met eventuele zuster -
kranten zal nog maar een peuleschil
zijn. Een paar seconden, en alle lees
tekens zijn doorgegeven, want de mo
derne machines verwerken maar liefst
20 miljoen leestekens per seconde.
Ja. John Diebold ziet de toekomst
In de kathedraal van de Aartsengel in het Kremlin blyven de be
zoekers, voornamelijk toeristen, even staan voor een altaar. By dit
altaar hangt een bordje, waarop staat aangegeven, dat in de zich er
onder bevindende krypte tsaar Iwan, bijgenaamd de Verschrikkelijke,
begraven ligt. De gids zegt er niets over. Hy heeft de opdracht, er
schijnbaar achteloos aan voorbjj te gaan. Wanneer hy zou praten, zou
hetgeen over Iwan de Verschrikkelijke verteld werd, herinneringen
opwekken aan nog niet zo lang geleden tyden. Toen heerste er in het
Kremlin een man, die in de gescheidenis wellicht te boek zal staan
als Stalin, de Verschrikkelijke. Maar men praat er liever niet over...
Adv«rt»ntl«.
v
v
S-.-N5?
De kathedraal van de Aartsengel is
evenals de andere kerken binnen de mu
ren het Kremlin een museum. Drie
honderd jaar geleden werd Iwan er in
de krypte bijgezet, samen met zijn zoon
Iwan, die hij in een vlaag van woede
met eigen handen neersloeg en met
een andere zoon. Deze werd nooit tsaar.
In zijn plaats beklom Boris Goudonov
j de troon.
Iwan IV, door het volk „grosnlj" ge
noemd, de dreigende ofwel verschrik
kelijke, had de krytpe als schatkamer
voor zijn juwelen, gouden munten en an
dere kostbaarheden gebruikt. Toen hij
er in begraven werd, is deze schat weg-
gehaald. In de vorige eeuw moet een
werkman met een koevoet geprobeerd
hebben het deksel van de sarcofaag
op te lichten, in de hoop, er kostbaar
heden in te vinden. Maar de tsaar was
er op zijn uitdrukkelijke wens in neer
gelegd, gehuld in een eenvoudig zwart
monnikengewaad, dat inmiddels rijk
bestikt was. Het was in de zestiende
Advertentie
Veroverend fris...
Exclusief verkrijgbaar bij de kapperI
héél elektronisch in. Enorme kansen
liggen er nog, voor de dagbladen. En
niets zal er meer kunnen foutlopen,
met een hoofdredacteur, die alles kan
overzien, èlles kan controleren, over
al het oog op kan houden, die met be
hulp van zijn scherm alle binnenko
mende kopij van alle reporters in een
oogwenk kan lezen, die alle adverten
ties en alle ingezonden mededelingen
onder ogen krijgt, die zelf alle foto's
met behulp van zijn eigen televisie
schermen zal kunnen uitzoeken, die
terstond zal kunnen ingrijpen bij een
verkeerde opmaak, die uit drie of vier
versies van een verhaal, van dezelf
de reportage via het projectiescherm
de beste zal kunnen kiezen, die op
hetzelfde ogenblik zal kunnen telefo
neren, kijken, corrigeren en via
de teledrukker de krant laten draai-
De hoofdredacteur straks, in 1974:
omgeven door knopjes en beeld
schermen.
eeuw al geen gewoonte meer, om een
belangrijke dode zijn kostbaarheden in
het graf mee te geven. Men plaatste
er slechts een vaas met welriekende
olie in. Zo'n vaas is in de sarcofaag
gevonden.
De werkman verminkte een voet van
de dode tsaar, wiens stoffelijk over
schot tamelijk goed bewaard is en en
kele merkwaardige dingen aan het licht
heeft gebracht. Op bevel van de re
gering is het door een bekwaam antro
poloog, Prof. Gherasimov onderzocht.
Aan de hand van de schedel en het ge
beente stelde deze geleerde vast, dat
Iwan de Verschrikkelijke een man
van een indrukwekkende statuur is ge
weest. Hij was 1.78 meter lang en ste
vig gebouwd. Naar uit het gebeente
bleek moet hij aan een ernstige ziek
te hebben geleden, waardoor hij hevige
pijnen verduren moest. Zij gebit, dat
vrijwel intact is gebleven, is volkomen
gaaf, als dat van een minstens twintig
jaar jongere man. Het hoofd wijst aan,
dat zijn trekken typisch Slavisch zijn
geweest, maar zijn schedel duidt op
een afkomat uit heit Middellandse-Zee-
gebied, vermoedelijk omdat zijn groot
moeder, Sofia Paleologos, een Griekse
prinses was.
Toen het skelet uit de krypte verwij
derd werd, viel het gewaad tot stof uit
een. Prof Gherasimov stelde tot zijn
verbazing vast, dat de rechterarm naast
het lijk lag. alsof de dode tsaar zijn
hand naar zijn hoofd heeft willen bren
gen. Raadselachtig. Want de armen
hadden, volgens de gewoonte, over de
borst gekruist moeten liggen.
Uit enkele andere gegevens meent prof.
Gherasimov de gevolgtrekking te mo
gen maken, dat er misschien iets waar
is van de legende, als zou Iwan de
Verschrikkelijke door de bojaren (Rus
sische vorsten) vermoord zijn. De arm
moet bij een poging tot afweer van de
moordenaar(s) naar boven zijn ge
bracht. Men is daarna niet meer in
staat geweest, het lichaamsdeel in een
normale stand te brengen.
Prof. Gherasimov heeft het gezicht
van Iwan de Verschrikkelijke gerecon
strueerd en er een gipsen afgietsel
van gemaakt. Dit is volgens de nieuw
ste wetenschappelijke methoden gebeurd
zoals o.m. bij het stoffelijk overschot
van Sint Nicolaas te Bari. Het toont
het gezicht van een mistroostig, wreed
mens, met neerhangende mondhoeken
Ook het gelaat bewijst, dat hij ver
schrikkelijke pijnen moet hebben gele
den, deze Iwan de Verschrikkelijke.
HLS io>E OMM/ D DELL Utf U/E&-
C.H/J/J KUNMEM U>/J E/Z A/OG
i/ód/z oe a wou a phm-
k&me/j!
E/J BE/J MEJZ-
v/a/dek/
o/e ope/j /s/.„
ee/J Merz&erzG, waa/z
u/ar re etem is!
JULL/E ZOUOEA/ ME
G/Eore. o/EUST eeu//J<-
A'sc. a osf A/es cee/J
Map/z w Geep Sccc/e
&/A/G at.s ok/de/zpoMD-
- «t «-U w/vt^e/crw/v
/S 77EA/M/7EJC. OE P/Z'JS
Advertentie
De door de NEFO tot nu toe geïncasseerde dividenden maken
de uitkering van dit interimdividend thans reeds mogelijk.
32.
„Is dat nu weer niet echt iets voor een man?" vroeg Janice Car-
michael. „Twee mannen méér binnen een paar uur en alle winkels
dicht. Het heeft geen zin het bij de banketbakker te proberen. Die ver
koopt vrijdagsavonds -altijd helemaal uit, en nu is het zaterdagochtend.
We zouden misschien wat vis kunnen krijgen als de boten binnenkomen,
maar ik heb niet genoeg cake en gebak voor het hele week-end en die
twee uitgehongerde kinderen zorgen er altijd voor dat de cake-trommels
leeg zijn."
„Ik kan tamelijk goed bakken," bood Beris aan. „Ik wil je graag
helpen die trommels weer te vullen. Als we meteen beginnen zullen we
tegen de middag het nodige klaar hebben. Goddank is het prachtig
weer en hebben we geen last van de kinderen."
,,Je bent een engel, Beris," antwoordde haar vriendin dankbaar en
ging naar de provisiekamer, waaruit weldra een kreet van wanhoop op
klonk.
„Wat scheelt er aan, Jan? Heb je je pijn gedaan?" vroeg Beris, ter
wijl ze naar haar toe snelde.
„We zijn volkomen verloren," verklaarde mrs. Carmichael terwijl ze
haar vriendin een tragisch gelaat toekeerde. „Ik wist dat de meelvoor-
raad opraakte en ik was van plan geweest die gisteren aan te vullen,
maar toen ik er tegen de avond weer aan dacht, meende ik dat ik
nog wel genoeg zou hebben voor het week-end en besloot ik nog maar
even te wachten. En nu is er praktisch niets meer en er ligt een grote
dode muis in de trommel. Wat moeten we nu beginnen?"
„Misschien kunnen ze je in een van de andere bungalows wat lenen."
stelde Beris voor. „Of im twee of drie. In een noodgeval als dit
Mrs. Carmichael schudde beslist het hoofd. „Ik leen nooit," zei ze
beslist. „Walter zal het eenvoudig zonder moeten nee! Br is nog één
mogelijke oplossing voor ons probleem, maar ik durf je nauwelijks vra
gen die te proberen."
„Zeg maar wat het is. Natuurlijk wil ik alles doen om je te helpen."
„Er is een vrouw die altijd voor de banketbakker bakt. Ik geloof dat
ze in die rij verwaarloosde kleine huisjes achter het postkantoor woont.
Ik heb gehoord dat het hare er het ergst uitziet van allemaal. Het grenst
aan de achterzijde van dat fraaie grote huis waar mrs Esdaile woont,
zodat je je onmogelijk kunt vergissen. Het schijnt dat die vrouw een
heel slechte naam heeft. Ik heb haar zelf nooit gezien. Ze is de moeder
van een boefje van een kind een meisje dat altijd met de Maori-
kinderen uit het dorp voorbij de Punt speelt. Ik heb je dit allemaal
verteld, omdat ze onze enige hoop vormt."
„In welk opzicht?"
„Wel, ik moet voor de slaapkamers zorgen. Walters telegram schijnt
er op te wijzen dat er grote zakenbelangen op het spel staan en hij
verwacht natuurlijk van mij dat ik zijn gasten zo goed mogelijk ont
vang- Ik vind het vervelend om het je te vragen, maar als je naar die
vrouw zoudt willen gaan ze heat mrs. Lancaster en je vertelt
haar in welk moeilijk parket we zitten, heeft zij misschien nog wel
een paar cakes staan die ze ons wil verkopen. Ze bakt fantastisch en
het kan me niet schelen wat ik moet betalen voor wat ze kan missen.
Natuurlijk zullen we ook moeten betalen voor de last die we haar be
zorgen en ik heb desnoods geen bezwaar tegen een dubbele prijs. Ik
geloof dat ik dat zelfs prettiger zou vinden, zodat we geen verplichtingen
aan haar hebben. Ik zou zelf wel willen gaan, maar ik dacht jij
bent geen moeder als jij gaat, zou er helemaal geen sprake hoeven
te zijn van het kind."
„Ik zal met genoegen gaan," zei Beris. „Ik hoop dat ik succes zal heb
ben. En wat dat meisje van mrs. Lancaster betreft, ik meen dat ik
Molly hoorde zeggen dat ze bij de Esdailes naar believen in en uit
loopt, zodat ze toch niet al te onuitstaanbaar kan zijn."
(Wordt vervolgd)
86. „Alle mannen in dat kamp werden of dood
geschoten, of later doodgemarteld." „Dat is geen
pretje. De Apachen zullen zich wel onmiddellijk
gewroken hebben, niet?" „Die? Dat zijn laf
aards!" „Dat is de eerste keer, dat ik zoiets hoor
beweren, maar ga door." „Ze hebben afgezanten
naar de Comanchen gezonden om to onderhande
len. Die onderhandeling vond op Fort Inge plaats,
omdat dit neutraal gebied was. De Comanchen
kwamen met vijf hoofden en twintig krijgers."
„En de Apachen?" „Met drie." „En hoevee) krij
gers hadden die bij zich?" „Geen één." En dan
beweert u nog, dat het lafaards zijn? Drie mannen
wagen zich door vijandelijk gebied, om met JJj).
twintig tegenstanders een samenkomst te heb®4^
Als u maar enig begrip van Indianen had, z0
weten, dat dit een heldenfeit was. En hoe zijr>
onderhandelingen afgelopen?" „Allesbehalve vrlf„a»
schappelijk. De Comanchen vielen de drie AP
chen aan, waarvan er één wist te ontkom1?,
„En dat gebeurde op neutraal terrein? Onder
zicht van geregelde troepen? Is het dan een w°ngeji
dat de Apachen om wraak schreeuwen zowel !e-
de Comanchen, als tegen de blanken, die hen
slecht beschermd hebben?"
Van daaruit hebben we de kans, om
de hele actie tegen te houden." „Ja,
dat is makkelijk gezegd, meneer Loe
ris, maar hij zou u in een ogenblik
herkennen!' „Sientje, waar zitten je
hersens?" gromde de detective:
„Waar jij mee aan komt dragen ben
ik allang vergeten. Natuurlijk moet
ik me vermommen. De vraag is al
leen in wat4' Op dat ogenblik hield
de muziek op. Van hun plaats zag ons
tweetal, dat Hat Si Kee een paar keer
met de vingers knipte. Er kwam een
fraai uitgedoste lijfwacht aangesneld,
die zich eerbiedig over zijn meester
afzet'
boog. „Gang naar lift laten
ten", knorde Hat Si Kee: "vf**udiJit
ken De man sprong in de i h ta®p.
en rende daarna weg. „Blijf
Sientje!" commandeerde Pi®"! de
„Ik kom zó terug!' En voora ^at
verbijsterde Sientje kon vrag® je
hij opeens van plan was, 13 reed'
meesterspeurdei de glazen zaa ee0
verlaten. De muziek zette nu we er
vrolijk wijsje in. Maar Sientje
geen oren naar. Terwijl ze Z1
hersenen pijnigde met. de vraog. g
haar broodheer toch bezielde, ki
opeens een stem achter haar.
73. Ondanks de vrolijke dansmu
ziek en- de zich luidkeels amuserende
menigte drong de bittere ernst van de
situatie nu toch ook tot Sientje door.
„Als het waar is, wat Hat Si Kee zegt,
valt ie morgenochtend de beschaafde
wereld aan met die Vliegende
Schammerakken! O, wat erg, me
neer Loeris!' Haar beroemde werk
gever knikte. ,,Ik zou 'm graag in de
Doesburgse Darmenmixer nemen,
Sientje. Maar 't zou niet verstandig
zijn. Dat zie ik nou ook in. We moeten
'm op de een of andere manier naar
zijn commandopost zien te volgen.
MOCO
W.t
