«Mensen, ik zing 'n kolderlied
n dwazer lied bestaat er niet!"
tiereliert JENNY AREAN
Raspaardje
toet talent
voor gek-doen
Gymnastiek
Huisvrouwen
in Rusland
zonder keuken
Meisjes
in
Vader
Zaadnoordijk
beste baas
Wat was het
toen goedkoop
STRIK EEN MAN
IN JE NETTEN
bouwen
Uit geest
Vakantiemode
voor kleuters
Ranger VII
Klaar voor de stap
Nog geen huis
Triomfen
Beste baas
Nauwgezet
Even zeilen
Gezellig houden
Meisje overleden
na aanrijding
PAGINA 9
Zij was nog maar een kraai
van zeven jaar, toen Jenny
Arean al wist, heel zeker
jvist, dat zij in „het vak" zou gaan.
fret vak van haar grootmoeder,
"an haar moedercomedie-
sPelen, zingen, „gek-doen" op de
Wanken, kortom mensen verma
ken met haar ingeboren acteer
talent. Nu is Jenny eenentwintig
reeds is zij een kleine pinke
lende ster in de show-wereld. „Ik
Wide niet leren op school
2egt zij eerlijk. „Met de grootste
tooeite kon mijn moeder mij na
^e lagere- op de nijverheidsschool
krijgen. Drie jaar heb ik het er
Vol gehouden. Toen belde ik bij
een mevrouw aan en meldde mij
als gedienstige. Waarom
Och ik wilde balletlessen nemen
en die wilde ik zelf betalen. Ik
jvilde gewoon vrij zijn en niet af
hankelijk van mijn ouders."
hoeder van Jenny Arean
schrijft veel teksten voor
haar kind.
"mm
door dik en dun
Een beetje te „rond"
Jenny Arean, het meisje met de
groene geinogen.
In Uitgeest, vlak bij de
waterkant woont en werkt
een unieke familie. Het
ouderpaar Zaadnoordijk met
zes dochters begint zo lang
zamerhand in de zeilsport-
wereld een aparte naam te
krijgen. En geen wonder
op de jachthaven, die zij met
zijn achten exploiteren, lopen
elke week niet minder dan
twee nieuwe zeilboten van
stapel waaraan het hele ge
zin heeft gewerkt. Vader
Zaadnoordijk voorop als de
man, die de stoot gaf aan
de werf en verder zijn vrouw
en dochters, geassisteerd
door een vrouwelijke hulp
uit het dorp. Moeder Zaad
noordijk heeft tot taak voor
de inwendige mens te zor
gen.
Dans de „surf" (ken je hem al?)
aan de rand van het water. Doe
je dat in een gewaad als dat op
de foto, dan zul je niet lang
soliste zijn.
In hoogzomers Parijs dragen de
meisjes „bikini"-jurken: luchtige,
heel, geraffineerde modéllen, be
staande uit een hesje, een hewp-
rok en een „visnet", dat het
middenrif „bedekt".
De botenbouwsters leggen de kiel
van een schip.
A
L, 1 Oö 1 '*Ó4
Een laag overvliegende straalreus
voet de ramen van haar bouwvallig
buis aan de Noorderstraat in Amster
dam trillen en overstemt haar ietwat
Schelle stem. Jenny zit op de vloermat
giet een manuscript in haar schoot.
~ven Wacht zij, wijst dan omhoog met
de woorden: „Wat een monsterachti
ge dingen die vliegtuigen. Oh ja...
waar waren we gebleven. Ik wilde zo
els zoveel meisjes mijn eigen weg uit
stippelen... in de richting van het vak.
Myn moeder en grootmoeder begrepen
Precies waar ik heen wilde... zij had
den immers dezelfde weg afgelegd."
Jenny luisterde, leerde en imiteerde.
voelde het tekort van haar oplei
ding en na het werkster spelen aan de
deftige „goudkust" van Amsterdam,
dam zij lessen in Frans en Engels bij
den taleninstituut. Zo stoomde zij zich
zelf klaar voor de grote beslissende
Stap naar de wankele planken. Zeven
tien jaar was zü, toen Jenny bij Wim
Kan naar binnen stapte en een auditie
«reeg. Een paar versjes van Annie
ochmidt had zij van buiten geleerd.
„Ubbeltje van de bakker" en „Het
fluitketeltje". Een geroutineerde come-
diant als Wim Kan had meteen in de
gaten, dat Jenny's natuurtalent voor
«et grijpen lag en Kan greep haar. Zij
volgde Margriet de Groot op, die „My
fair Lady" werd en bijna drie jaar
mocht zij in de schaduw van de grote
conferencier werken. En opeens was
daar d kans om zich voor te stellen
aan het gehele Nederlandse publiek.
De beeldbuis-talentjagers hadden haar
ontdekt en plotseling verscheen Jenny
Arean in de huiskamers. Honderddui
zenden mensen maakten in de musi
cal „Brigadoon" kennis met een heer-
Alk gek meisje, dat kon zingen als
i,Annie get your gun" en zo uitgelaten
fvas als Toon Hermans in zijn beste
hummers.
Jenny Arean... Een wat vreemde
artistennaam van een meisje, dat
mij lachend bekende: „Gek doen is
mQn sterkste kant." Een ster was
feborenHet publiek was op haar
and. Men had weer eens heerlijk
kunnen lachen en op straat wezen de
mensen elkaar Jenny aan, na „Bri
gadoon". Zo werd Jenny, ondanks
zichzelf een ster. Gelukkig is zij niet
verblind door het klatergoud en
haar zelf-kritiek behoedt haar voor
zelfoverschatting. Daarvoor is Jen-
hy Arean te nuchter en doorliep zij
een te harde leerschool.
- Terwijl Jenny in haar kleine souter-
"mkeukentje een paar broodjes
"iiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiijiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
smeert, komt haar juichstem omhoog
„Ik ben verliefd op de liefste jongen,
op Huib Rooijmans. We zoeken ons suf
naar een huis. We willen gauw trou
wen. Huib is toneelspeler en ik heb
ook mijn werk; weet je geen huis voor
ons. We stellen geen grote maar wel
aparte eisen... een verdieping aan een
gracht of zoiets". Jenny hapt in een
vers broodje-met-kaas. Haar groene
ogen dwalen door de kamer met de
ouderwetse kachel en de vreemde sur
realistische schilderstukken. Het sluike
blonde haar valt steeds over haar voor
hoofd.
„Hier is een liedje, dat mijn moeder
voor me geschreven heeft. Ik zal er
iets uit zingen", stelt zij voor. Even
later luister ik naar de merkwaardige
intrigerende zangstem van Jenny.
„Mensen ik zing een kolderlied... een
dwazer iied bestaat er niet... en als
u om mijn lied kunt lachen ben ik
happy". Jenny neuriet verder. Haar
moeder komt de kamer binnen. Zij lij
ken veel op elkaar, uiterlijk als inner
lijk. Ais Conny Renoir treedt Jenny's
moeder nog iedere avond op.
Als Jenny zich door de stapel brood
jes heen werkt, vertelt haar moeder
iets over haar carrière. „Ik was zes
tien jaar. toen ik met de „Ramblers"
mocht optreden. Op mijn beurt had ik
van mijn moeder het vak geleerd. Stel
je voor, toen ik een baby was stond
mijn wieg vaak in de orkestbak naast
de dirigent, omdat mijn ouders aan de
comedie waren. Met de paplepel
kreeg ik showbusiness ingegoten en
dat laat je nooit meer los. Gr~n won
der overigens, want mijn grooimoeder
was een rasechte circusartiste en zij
heette Von Hagenbeek, dan hoef ik
verder niets te zeggen. Wat ik over
Jenny denk? Het kind wordt plotseling
door iedereen uitgekreten als een ster.
Nee, ik ben niet jaloers op mijn eigen
dochter zoals wel eens is beweerd.
Mijn kind is een veelbelovend meisje,
die de „rassigheid" in zich heeft, maar
zij heeft net als een goed paard dres
suur nodig. De adeldom van ons vak
komt pas tot zijn recht, wanneer je
van knecht langzaam tot leerling en
vervolgens tot meester bent geworden.
Gelukkig, Jenny staat zuiver tegen
over zichzelf. Ik ben niet ongerust
over haar. één ding staat voor mij
vast: televisie is dodelijk voor een ar
tist; let op mijn woorden."
Conny Renoir, die haar levensblije
liedjes zingt in het oud-Hollands eet
huisje „Het Binnenhofje" aan het Spui
in Amsterdam, is een wijze reële
vrouw, die weet, dat televisie succes
vaak te vergelijken is met het vlies
dunne ijslaagje na een lichte nacht
vorst. Wie er zich op waagt, zakt on
herroepelijk in de diepte.
u uezelf een beetje te „rond",
ee-,ls z°u u deze gymnastiekoefening
%iiu 9eregeld moeten doen om uw
Ga een beetje te corrigeren.
z^ten op de grond, rechtop.
Uef ut« handen achter uw hoofd.
jtteén10 benen op, met gestrekte
vl' Gelijktijdig zorgt u ervoor,
uw ellebogen naar achter drukt.
Het artistengeslacht, waaruit Jen
ny Arean voortkwam zou niet volle
dig zijn zonder haar grootmoeder,
die tot haar vijftigste triomfen vier
de onder de naam Henny Verra. In
de eerste werc'doorlog stond zij op
de planken voor Belgische en Fran
se vluchtelingen en haar romanti
sche soldatenlied „La Madeion" ont
roerde velen.
Als ik de grootmoeder van Jenny
vraag, wat zij van het talent van haar
kleinkind denkt zegt de vergeten klein-
kunstenares: „De tijden zijn zo heel
anders als vroeger. De jonge mensen
van tegenwoordig hebben veel meer
kansen dan wij, maar ze hoeven er
ook veel minder hard voor te werken.
Dat is weer een minder goede zijde
van de medaille. Dat onze Jenny met
beide benen op de grond blijft staan
is mijn vurigste wens. Zij heeft klas
se en allure en ik weet, dat het pu
bliek van haar houdt. Ik hoop dat dit
blijft, want zonder de sympathie van
het „hooggeëerd" publiek val je als
een baksteen."
In Moskou i3 een groot flatgebouw
verrezen van twaalf verdiepingen.
In het hele complex is geen keuken
te bekennen. In plaats daarvan is op
eike verdieping een cafetaria ingericht,
waar de bewoners hun maaltijden kun
nen gebruiken. Getrouwde vrouwen, die
ook buiten hun gezin een dagtaak te
vervullen hebben en dat is niets bij
zonders in Rusland hoeven dus niet
nog eens in de keuken aan de slag als ze
thuiskomen. En mochten er vrouwen
zijn, die de pollepel missen, dan kunnen
die gaan werken in de cafetaria.
Ulllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
Wat zou u er van denken om elke
morgen om half zes uit de veren te
worden gejaagd door een onbarmhar
tige wekkerratel? Wat zou u er van
denken om elke dag tien uur lang te
bouwen aan zeilboten, waarmee straks
jongelui de vrijheid van de plassen
gaan opzoeken? Ja, wat zou u er van
denken om net als de blonde Marjan
Zaadnoordijk negentien jaar en erg
aantrekkelijk de leiding te voeren
over een team van meisjes, die haar
helpen iedere week twee kant en klare
blinkend witte zeilboten het golvende
water in te sturen?
Ook de dochters van Zaadnoordijk uit
Uitgeest zijn teen-agers. Marjan is de
oudste. Natuurlijk, zij houden ook van
sterren en platen, maar alleen in de
schaarse vrije tijd, die hen overblijft.
Meisjes met een hartverwarmende ac
tiviteit en een ondernemingsgeest, die
wat belooft voor de toekomst.
Denk nu niet dat pa Zaadnoordijk
als een slavendrijver met de zweep
achter zijn dochters aanholt om hen
tot werken te zetten en de produktie
hoger op te voeren.
„We hebben een beste baas..."),
lacht Marjan Zaadnoordijk als zij over
haar vader spreekt. „Wij en dat zijn
we allemaal, van moeder tot de kleine
zus houden van de jachthaven en we
willen gewoon nergens anders heen.
Wij willen alleen maar gezellig onder
elkaar een goeie zaak bouwen, maar
daar moet iets voor gedaan worden.
Neeik zou mijn vader niet willen
ruilen voor een andere baas. 's Winters
krijgen we een volle maand vakantie
en ik trek er dan tussenuit naar Noor
wegen of Zwitserland met de nationale
schaatsploeg." Terwijl Marjan praat
gaat zij rustig verder met haar werk,
het aanbrengen van de laatste laag
glasbewapend polyester van een
nieuwe Centaur, zoals de schepping
van de heer Zaadnoordijk is genoemd.
Even later voert het meisje mij naar
buiten, waar zachtjes dobberend aan
de houten palenkade, een twaalftal
Centaurs op beter weer ligt te wachten.
Het si een degelijk comfortabel
en zeer snel open tour jacht, waarvan
de lijn de raszeiler in vervoering
brengt. De scheepjes hebben een
scherpe hoge steven, zodat het buizen
praktisch nihil is en het varen op
ruimer water geen gedwongen douche
tot gevolg heeft.
Liefkozend strijkt Marjan Zaadnoor
dijk over de glanzend witte romp van
eén der boten. Ik fotografeer haar in
haar met /erf bedekte zwarte spijker
broek. Zij lacht, dit echt Hollandse
meisje, wier ogen wisselend groen en
blauw zijn al naargelang de lichtval.
Als het begint te regenen gaan we
weer naar binnen.
Onder het golfplaten-dak van de werf
staan de zestienjarige Henny Zaad
noordijk en de achttienjarige Edith
Pieter met man en macht een pasge
boren Centaur te beschilderen. De
meisjes doen hun werk nauwgezet en
geen vakman zou het hen verbeteren.
Ergens aan een lessenaar in het gebouw
zit Elly Zaadnoordijk, de boekhoudster
der familie. Zij let op de pinkepinke
en alle brieven en opdrachten passeren
haar bureau.
Met trots v ertelt Elly, dat er dit
jaar naar alle waarschijnlijkheid 100
Inderdaad, de prijzen zijn gestegen.
Ik vond gisteren in een oude tas, die
ik eindelijk eens wilde weggooien een
slagersrekening van 1947. En toen ben
ik gaan vergelijken. Ik ben naar de
bewuste slager toegegaan en heb de
prijzen van vandaag gevraagd en ze
naast elkaar gezet.
1947 1964
200 gram kalfspoulet 0,68 1,90
300 gram kalfsbiefstuk 1,44 4,80
100 gram runderrookvlees 0,46 1,05
rWTT ai moet ik doen om aan het
strand een man in mijn netten te
TT verstrikken? Voor meisjes, die
dat willen weten, hebben we een
paar tips verzameld. Hier komen
ze. Vat je ze niet allemaal even serieus
op?
Als Cliff Richards oordeel je
wat waard is, trek je dan geen Ber
muda-shorts aan. Hij haat die
broekjes met pijpen, te lang om
kort en te kort om lang te zijn.
En mocht je van plan zijn met de
monokini-mode mee te doen, weet
dan, dat hij daar niets in ziet.
Lees een boek en doe alsof je
eenzaamheid prefereert boven ge
zelschap.
Lak de nagels van je tenen In
een kleur die past bij je oor
bellen.
Wikkel je natte haren in een
kleurige handdoek, die je als een
tulband om je hoofd drapeert.
Steek een bloem achter je oor
of bevestig er een aan het puntje
van je paardestaart.
Gebruik zwarte mascara voor
je wimpers en verberg die dan
onmiddellijk achter een zonnebril
met reuzeglazen.
Zoek de schaduw van een pa
rasol op en zorg dat je een stapel
kussens klaar hebt liggen voor
„zijn" hoofd.
Roep af en toe „Yabbadabba-
doo" als er een golf aan komt
rollen. Dat is dé yell van het
ogenblik.
Haal het visnet van de muur
van je kamer en drapeer het om
je middenrif. Want je hebt toch
wel een bikinijurk, een kort hesje
meteen heuppantalon?
Neem limonade of, beter nog,
witte wijn mee en twéé glazen.
Je kunt nooit weten
boten van stapel zullen lopen. Een res
pectabel aantal en reeds zeilen sport
lieden van Nederland op de meeste
plassen van ons land met boten, die
voor bijna negentig procent zijn ge
maakt door meisjes, tieners met open,
gezellige gezichten.
„Wij zijn geen mensen om stil te zit
tenwij zijn opgegroeid aap het
water en wanneer wij ons willen ont
spannen maken we een boot los van
de steiger en gaan met de wind spe
len. Heel veel tijd is daar niet voor
en het zeilen van de dochters van
Zaadnoordijk blijft in hoofdzaak be
perkt tot de avonduren of eventjes
tussen de middag.
Om zes uur van elke werkdag staan
zij in de werf. Om tien uur gauw een
kopje koffie pakken in de kantine. En
dan weer aan de slag tot één uur. Half
drie is niet eens geslagen of de boten-
bouwsters van Uitgeest zijn weer druk
bezig en dat gaat heel vaak door tot
omstreeks zeven uur. Maar ja, honderd
boten van het kaliber van een Cen
taur komen niet uit het niet. Daar
moet voor worden gezwoegd, gedacht
en georganiseerd.
Op de jaarlijkse Hiswa is de Centaur
ook present geweest en in de Water
sportkampioen, het blad van de
A.N.W.B., werd zeer prijzend over het
schip, dat een concurrent van de 16M2
werd genoemd, gesproken. Geen won
der dan ook, dat het getal vrije uren
van Marjan, Henny, Edith. Elly en
vader en moeder Zaadnoordijk steeds
kleiner wordt.
Als ik Marjan vraag of zij van plan
zijn er eventueel immers ook het
buitenland, met name Amerika, heeft
grote belangstelling voor dit Uitgees-
ter produkt getoond een grote zaak
van te maken, antwoordt zij: „Dat ge
loof ik niet. We willen het gezellig
houden en vooraldegelijk spul af
leveren. Met massaproduktie is dat niet
mogelijk. Neehonderd boten is al
meer dan genoeggeen lopende
bandwerk alsjeblieft."
WILKO A. G. M. BERGMANS
Onze vaderl. -dse driekleur doet het
prima op het strand. In de be
roemde badplaats St. Tropez lo
pen kleine peutertjes rond in
„ons" frisse rood, wit en bla Even
belangrijk als de kleur die u kiest is
het materiaal waaruit de vakantiegar
derobe is gemaakt. Zorg er' or dat u
kleertjes koopt, die niet onmiddellijk
kreuken en die gemakkelijk wasbaar
zijn. Badstof is één van die prettige
materialen. En geef hen ook een pan
talon, bijvoorbeeld zo'n elastische lie-
lancabroek.
De tekeningen geven een paar voor
beelden van grappige modesnufjes voor
kleuters: een badmanteltje met een ka
boutermuts, een broekje met geappli-
queerde figuurtjes, een parmantige bi
kini, een mouwloos jakje in een vrolijke
streep en een zwierige shift voor kleine
meisjes, die met de mode mee willen
doen.
Na het eerste enthousiasme over het
Amerikaanse ruimtevaartsucc.es met
Ranger VII komen de weekbladen met
nogal genuanceerde reacties. „Vrij Ne
derïand" en „De Groene Amsterdam
mer" staan er nuchter, „De Groene"
zelfs sarcastisch, tegenover.
Dat de verwachtingen, aldus „Vrij Ne
derland", zowel in de Sovjet-Unie als in
de Verenigde Staten wat minder opti
mistisch zijn, blijkt voortdurend. In 1961
sprak men nog over een Amerikaanse
landing op de maan in 1967. Deze da
tum is nu naar 1970 verschoven.
Ieder succes brengt nieuwe moeilijk
heden met zich mee. De Russen zijn
enigszins geschrokken van de medische
gevolgen van de ruimtevluchten van hun
kosmonauten. En een bemande vlucht
naar de maan is anders dan een aan
tal baantjes rondom de aarde. Uit de
nieuwe foto's blijkt dat een landing wel
mogelijk is en dat in elk geval een aan
tal werkhypothesen niet herzien behoe
ven te worden.
Maar waarschijnlijk zullen er weer
nieuwe onderzoekingen gedaan moeten
worden. De kosten stijgen voortdurend,
terwijl voorlopig de maankastelen wel
luchtkastelen zullen blijven, ondanks
Wernher von Braun.
Maar men zal er ten slotte wel ko
men. Men heeft ook de top van de
Mount Everest bereikt. En wat vond
men daar? Sneeuw en steen. De sneeuw
zal op de maan wel ontbreken. Maar
de reis is wat duurder. Voor de roebels
en de dollars die hjj kost, zou de hele
Sahara in vruchtbaar land herschapen
kunnen worden.
„De Groene" Is wat biseg over het
Amerikaanse succes het was dan
ook geen Russisch succes en laat
het bij de volgende regels:
Nu was weer de beurt aan de Ame
rikaanse raketten. De (dure) Ranger V
heeft zijn geld opgebracht door vooral
eer met een doffe klap op het maan
oppervlak neer te storten een giganti
sche hoeveelheid foto's door te seinen.
Wij zijn wel zo nieuwsgierig naar wat
er op de maan te zien valt dat het be
richt als zouden de foto's aantonen dat
men daar uit wandelen kan gaan ons
prettig heeft gestemd. Terwijl dit Ame
rikaanse maansucces wellicht een aar
dig plus-punt vormt in Johnsons verkie
zingscampagne, iets waarvan de bete
kenis ook niet onderschat mag worden.
In „De Nieuwe Linie" liet A.C. zich
door de Ranger Inspireren tot de voL
gende regels
Reeds gingen honderden miljoenen
United-dollars naar de maan.
Ik kon me daar wel mee verzoenen,
want wat gaan mij die dollars aan!
Maar voor de Yankee die moest dok
ken
voor 't dure schot dat had gemist,
leek 't spel soms al te veel op gokken,
of krijgertje spelen in de mist.
Zo lang het geld echt naar de maan
omdat de maan niet werd geraalrt,'
vond iedereen het pogen waanzin
en eiste dat het werd gestaakt.
Maar toen het maanvlak werd ge
troffen,
keek men elkaar verwonderd aan,
en John zei tegen Joan: „We boffen,
ons geld is tóch niet naar de maan."
In „Vrij Nederland" heeft Sch-R 18
stellingen bijeengeraapt, waaraan een
goede televisiecriticus moet voldoen.
De aardigste vonden wfl deze:
Het heeft voor de televisiecriticus
weinig zin op zijn achterste benen te
gaan staan als een tienerzangeresje vals
zingt. Laat haar gaan, vermeld haar
desnoods niet ze is onbelangrijk
verpak haar hoogstens in wat ironie
of een leesbaar grapje. Maar... „frap-
pez frappez toujours" als de grote to
neelspeler al schnabbelend schmiert,
als de bekwame regisseur er met zijn
pet naar gooit, als de befaamde caba
retier zo nodig reclame moet komen
maken zonder er iets voor terug te wil
len doen. Het tienerzangeresje zingt
op de toppen van haar kunnen vals,
maar die anderen, zij bedonderen de
boe! door gemakzuchtig beneden hun
eigen capaciteiten te werken.
Haasche Post geeft een staaltje van
de onvermoede mogelijkheden van mi
nister Luns' humordiplomatie:
Zijn Indonesische reis en zijn enor
me nieuwgierigheid, ook naar zaken
die met direct voor hem bestemd zijn,
dat alles samengeperst in zijn wat uit
zonderlijke gestalte, heeft hem hier zeer
populair gemaakt. Enkele dagen vooor
het vertrek uit Nederland zei een an
ders vrjj zwijgzame ambtenaar van de
Indonesische vertegenwoordiging in
Den Haag tegen HP's verslaggever,
doelend op een eventuele ontmoeting
Sukamo-Luns: „Dat wordt moppen tap-
§en tussen die twee." Het zou niet ver-
azingwekkend zijn als historici, over
jaren de geschiedenis van de Neder
lands-Indonesische verzoening schrij
vend, tot de conclusie zouden komen
dat vooral de humor het ijs tussen de
beide voormalige antipoden had gebro-
Mensen die Luns al jaren van nabij
meemaakten waren verbaasd toen de
secretaris van de minister na enkele
dagen, toen Luns zijn talloze anekdoten
en grappen a l'improviste bij tientallen
in hef rond
ken.
„Hij heeft nog wel een voorraad voor
10 dagen."
TUNGELROIJ, 8 aug. Op de Kem-
pervelderweg (gem. Weert) is giste
ren het zevenjarig meisje W. van Ra
tingen bij een aanrijding zo ernstig
gewond dat zij in de namiddag in het
ziekenhuis overleed.
Het meisje zat bij een vriendinnetje,
de tienjarige M. Geelen, achterop de
fiets. Zij raakte bij een aanrijding be
kneld tussen een auto en een boom.
Haar vriendinnetje kwam in een sloot
terecht doch mankeerde niets.
