alle
maal
mensen
ALS U HET
V
VRAAGT
VERSTEKELING tegen wü en
dank, Jan Pleune, is weer
op weg naar New York
DE DICTATOR en de PADDESTOEL
PASOP/
o\HG
De ring van de
ZAL HET GELIJK
TOCH KOMEN?
Q7
Pelsjagers van Rio
Alfredo
ëW
W
-itat
i
PIET LOERIS EN DE INCA SCHA*
Maar ik moet niet aan mijn
thuiskomst denken
Beter
Geld
Pier
Slaapje
Mensen
Sterk verhaal
Laatste nieuws
Waterkoeling
Katten
Eter
Papagaai
WOENSDAG 19 AUGUSTUS 1964
Hifi
door DULCE CARMAN-
VVV
KARL MAY
EELS. 3ST6
-U.
ïfïj W'
De Wadders
DE RUSSEN hebben het volgens
de in Moskou verschijnende „Izves-
tia" veel beter dan tien jaar geleden.
In 1953, aldus het blad, waren er
In de Sowj et-Unie 3500 wasmachines,
nu zijn het er: 2.282.000.
In 1953 waren er 49.200 koelkasten.
Nu zijn er bijna 1 miljoen, bijna 20
keer zoveel.
De vleesproductie is sinds 1953 on
danks de recente moeilijkheden we
gens voedseltekort, van 5.800.000 ton
gestegen tot 10.200.000.
In 1953 werden 238 miljoen paar
•choenen gemaakt, nu 462 miljoen,
Het aantal Russen is van 191 mil
joen in 1953 toegenomen tot 226 mil-
jon nu.
MICHAEL CHAPLIN, de 18-jarige
zoon van de wereldberoemde filmspe
ler Charlie Chaplin heeft in Engeland
ongenoegen gehad met de politie. Hij
had met een vriendje en een vrien
dinnetje een paar munten weggenomen
uit de fonitein op Marble Arch in Lon
den. De politie-officier Peter Wright
zag het en greep het drietal in de
kraag. Maar toen rees de vraag: van
wie is dat geld! De munten worden
door de toeristen in de fontein gegooid,
zoals het ook gebeurt in Rome. De
rechter, die moest oordelen, was van
mening, dat de munten in de fontein
niet van de gemeente zijn. Want, zo
zei hij, als de mensen wisten, dat de
gemeente met het geld ging strijken,
zouden ze het er beslist niet ingooi
en. Bij onderzoek bleek, dat gemeen
tewerklieden de fontein op gezette
tijden schoonmaken en het geld stor
ten in een fonds. De rechter liet Mi
chael Chaplin met zijn vriendje en
vriendinnetje voorlopig vrij: tot defini
tief is uitgemaakt, van wie het geld
in de fontein nu precies is.
Uitvinding
GRAAF VAN SANDWICH, afstam
meling van de man, die de „sand
wich" uitvond, heeft afstand van zijn
titel gedaan en is hij heer Victor
Montagu geworden
De 58-jarige ex-edelman had be
sloten zijn titel en zetel in het Ho
gerhuis op te geven om een zetel in
het Lagerhuis te kunnen verwerven.
Montagu's voorvader, de 4e Graaf
van Sandwich, in Kent, gaf zijn naam
aan een combinatie van twee boter
hammen met plak vlees er tassen.
Hij vond de „sandwich" uit, toen
het hem aan de speeltafel zo goed
ging dat hij er niet weg wilde om
te gaan eten.
- -
•HS
Lezers schrijven de krant
ROTTERDAM, 19 mug. Versteke- maal niet zo mooi. Het is dan ook een
GEORGE BALLANCE, een Engel
se zakenman, die op zijn vliegtuig
naar Schotland zat te wachten op
het vliegveld van Londen Airport,
zette zijn tas tegen zijn been en dom
melde toen (héél eventjes) in. Toen
hij de ogen weer opsloeg, was de
tas verdwenen. Er zaten drie kost
bare miniaturen in, die bij elkaar een
half miljoen gulden waard zijn. Een
van de miniaturen stelt een meisje
met appelbloesem voor, geschilderd
door Renoir, George Ballance ligt
er na dat (heel korte) slaapje op
er na dat (heel korte) slaapje op het
het vliegveld nu al nachtenlang van
wakker.
MENSEN, MENSEN: Volgens de
verwachtingen van de wereldgezond
heidsorganisatie zullen het er op de
ze wereld tegen het einde van de
eeuw zes miljard zijn. Men verwacht,
dat dan nog maar tien procent van
al die mensen in land- en tuinbouw
zullen werken: de rest zal dan in de
(super) steden wonen. De bevolking
van de steden neemt op het ogenblik
vijf maal zo snel toe als die van het
platteland. Het inwonertal van New
York stijgt met 200.000 per jaar. Twee
derde van de bevolking van de Vere
nigde Staten woont nu al in de ste
den.
llng tegen wil en dank Jan Pleume is
weer op weg naar huis, Bioomfleldstreet
Hoboken, New York. H(j maakt de grote
oversteek op hetzelde schip dat hem ook
naar Nederland bracht: „Rotterdam".
Maar betaalde zijn vriend Jack Peele
een Rotterdams-Amerikaan, die Jan in
New-York even ging „afduwen" zijn ge
dwongen zeereis naar het land, dat hij
42 jaar geleden verliet, de terugreis
moet de pas gepensioneerde Jan Pleune
zelf verdienen. Op de tcheepsrol staat
hij als werkend-passagier te boek.
Nu is dat niet zo erg voor een man,
die 37 jaar lang als slager en soms als
kok op alle mogelijke schepen gevaren
heeft.
Neet dat zit wel goed. Maar die 37 jaar
op zee geven toch een beetje te denken.
Men zou zich namelijk af kunnen vragen:
hoe is het mogelijk, dat een ervaren
zeeman bij een vriend even een borreltje
gaat drinken en dan op slag de tijd en al
le signalen, die hij onder de hand aan
boord toch wel moet kennen vergeet, en
wanneer hij tot de ontdekking komt, dat
er iets mis is en uit de hut van zijn
vriend stormt, prompt op het schip ver
dwaalt Enfin, ieder moge verder van
dat „borreltje" denken wat hij wil.
Dat Jan Pleune een zeeman is, dat is
buiten kijf. Alleen een zeeman kan zo
sterk vertellen- Zo vertelt Jan Pleune over
zijn ontdekking aan boord de volgende
dag diezelfde dag Is er van „aange
ven" niet veel meer gekomendat het
in de bar allemaal begonnen Is.
Bij de barkeeper informeerde hij wat
het Nederlandse woord voor verstekeling
is. Hij spreekt nog wel zeer behoorlijk
Nederlands plat Zeeuws praat hij zelfs
alsof hij zijn geboortestad Brouwers
haven nimmer verlaten heeft maar het
Nederlands voor „Stowe away" wil hem
niet meer te binnen schieten. De barkee
per vraagt nog uit beleefdheid „hoe zo".
Èn dan zegt Jan met dat typische
lachje, dat veel Zeeuwen om de mond
speelt als zij zich op glad Ijs wanen,
„omdat ik er een ben."
Het is de mop van het borreluurtje.
„U?" wordt er gevraagd. „U bent toch
zeker een van de passagiers".
Maar ja als hij nu werkelijk de grap
wil doorzetten, dat moet hij maar met
de purser gaan praten. De purser neemt
het wel au sérieux en hij vindt het hele.
geluk, dat de vriend van Arie, Jack
op weg naar Rotterdam om de familie
nog eens te zien, geld genoeg heeft en
voor hem betalen wil.
Maar zoals gezegd het avontuur is
goed afgelopen. De rivierpolitie in Rot
terdam was niet al te vervelend. Na
tuurlijk had Jan geen papieren en kon hij
niet „toegelaten" worden. Van boord ver
huisde hij naar een hotel aan de Rochus-
senstraat, waar hem van politiewege
overigens alleszins comfortabel onder
dak werd verleend. Toen de familie
Zanddijk (mevrouw Zanddijk is een zus
ter van Jan en evenals de andere veer
tien kinderen uit het gezin Pleune in
Brouwershaven geboren) de Rotterdam
se politie verzocht Jan een weekeinde
mee te mogen nemen naar zijn zuster,
die daar nog in Brouwershaven woont
De verdubbeling van de entreeprijzen
van de Pier te Scheveningen kan heel
eenvoudig te niet worden gedaan. Daar
behoeft de minister noch een ambtenaar
van de E.C.D. aan te pas te komen, aan
gezien het publiek de hoofdschuldige is
dat de heer Zwolsman zijn prijsverho
ging handhaaft. Niemand, maar dan ook
niemand moet in de gegeven omstandig
heden een bezoek aan de pier brengen,
dan zal de heer Zwolsman wel op de
oude prijs terugkomen. Het is toch te
gek om zomaar een prijs van 50 cent op
een gulden te brengen. Het is trouwens
over het algemeen zo bij onverantwoor
de prijsstijgingen: het publiek heeft het
heft in handen-
HAARLEM
H. H. H. M. VERBEEK
en hem voorts het ouderlijk huis nog
eens te laten zien. werd dat direct goed
gevonden
En Jan vond het prachtig, te meer
omdat hij zijn drie broers, die ook in
Amerika wonen zo het laatste nieuws van
het thuisfront kan vertellen. Iiets dat
trouwens zeer gewaardeerd zal worden,
want z° erg „schrijverig" zijn de broers
en zusters aan beide zijden van de oceaan
ook weer niet. Na het stormachtige be
zoek aan Brouwershaven keerde Jan
maandag weer terug naar Rotterdam.
Aanvankelijk zonder veel uitzichten
o pde terugreis, want geld was er nog
steeds niet. Naar het schijnt wat me
vrouw Pleune in Hoboken niet alleen
niet in staat geld voor de overtocht te
sturen, maar ook niet helemaal genegen
dat te doen. De Holland Amerika Lijn
heeft toen zelf maar een regeling ge
troffen en Jan op de Rotterdam gezet.
Jan Pleune ziet zelfs de dag der hereni
ging op Pier veertig in Hoboken met
angst en vreze tegemoet. De man, die
in Nederland door de familie als een
held is binnengehaald bij zijn vertrek
naar New York kwamen zelfs neven en
nichten aan boord om hem even gedag
te zeggen, die hem nog nooit gezien had
den, maar ijlings door de familie uit
Brouwershaven opgetrommeld waren
krijgt het water in zijn handen wan
neer hij denkt aan zijn thuiskomst
„Ik heb een goeie vrouw, daar niet
van, maar ik ben benieuwd of ik er nog
in mag". Of „deze uitspraak ook tot het
„visserslatijn van de zeeman gerekend
moet worden? Och wie zal het zeggen.
JA MA ACS
ZE HEM BBUGEM,
WAT MOETEN ZE
DON DOEN rP
X'
WAT LATEI?
NA I ZIJN VUUJE aa/)f? WE
HEBBEN EEN 0NDEP2OEK IN3ESTELD NMf*
DE ONTSNAPPING. VAN DE GfOPtLLA
MAANBEZOEKERS zullen waar
schijnlijk watergekoeld ondergoed
krijgen. Dat voldoet beter dan lucht-
ventilatie in de kleren. In Texas wor
den op het ogenblik al proeven geno
men met de water-proof broekjes.
TOM ÜUERDIN-DUTTON heeft
aanzegging gekregen om zijn huis in
Berkhamsted binnen een maand te
verlaten. Dit, omdat de heer Duerdun-
Dutton en zijn vrouw er vijftig (schat
tige) katten op na houden. Voor de
rechter zei de kotten-liefhebber, dat
zijn beesten niet ruiken, doch de rech
ter meende, dat de heer Duerdin-Dut-
ton wellicht zo lang met de katten had
geleefd, dat hij ze niet meer ruikt. „Ik
neem aan dat ze het wel doen, en op
een manier, die hinderlijk is", zo zei
de rechter kdttig.
DAVE CARTER, een 28-jarige En
gelsman, is zojuist wereldkampioen
worst-eten geworden. Hij verslond een
portie van 3 meter, 86 centimeter in
een uur. Het oude record stond op
naam van de schrok-op, die in een
uur 3 meter en 5 millimeter verslond.
Een tijdpassering die de maag vult.
Dat wel.
KONINGIN ELISABETH van En
geland heeft de Royal Marines het
voorrecht gegeven, dat de Koninklij
ke Marine al lang geniet: ontheffing
van de verplichting om bij een heil
dronk op de koningin te gaan staan.
De marine kreeg het privilege op de
dag, dat een koninklijke bezoeker, op
staande om een toast uit te brnegen,
zijn hoofd stootte tegen een balk.
DE EIGENAAR van een papegaai,
die de benen (of de vleugels) had ge
nomen, adverteerde de vorige week
in de Londense Times zo: „terugga
ve gevraagd van een Afrikaanse pa
pegaai, genaamd Percy, die Engels,
Frans en Wels spreekt". Als het beest
verdwaald zou zijn, kan-ie in elk ge
val overal de weg vragen.
99.
„Maar maar je hebt me zelf al betaald," zei mrs. Esdaile ver
ward. „Je hebt me jaren lang betaald tien jaar nu. Dat kun je toch
onmogelijk vergeten hebben? De laatste termijn kwam juist vorige week.
Alles is nu terugbetaald."
„Ik heb ik u terugbetaald?" herhaalde de man langzaam.
„Ja! Roger, wat scheelt eraan? Is je geheugen misschien gestoord?
Het is ongelooflijk dat je je dat niet zou herinneren. Jij moet het ge
weest zijn. Wie anders zou me zoveel geld sturen? Toen die eerste be
talingen kwamen, begon ik te beseffen hoezeer ik me had vergist, maar
ik zag geen kans je te bereiken. Het was alsof je volkomen verdwenen
was."
„Ik snap het."
„Mijn jongen! Ik ben je moeder en jij bent mijn enige zoon. Mijn
verdenking was volkomen misplaatst en ik heb daar al die jaren hevig
onder geleden. Ik vraag je om vergeving. Wil je me die niet schenken?"
„Ik vind het moeilijk," zei de man langzaam. „Ik weet, dat alle aan
wijzingen met duivelse handigheid tégen mij waren, maar ik dacht en
geloofde dat het vertrouwen van een moeder in een zoon, die altijd be
hoorlijk geleefd had, niet te schokken was."
„Roger," zei m,evrouw Zonneschijn vriendelijk, we hebben je allemaal
gemist. En we hebben je allemaal heel erg nodig gehad. Buiten jou heb
ben we geen enkele volwassen man in de familie. Waar is Dorothea?
Heb je haar meegebracht?"
„Dorothea? Ik kwam hier om dat aan jullie te vragen," zei de „man
langzaam. „Ik hoopte en verwachtte haar hier bij jullie te vinden."
„Dorothea heeft voortdurend jouw partij gekozen. Je had nooit van
haar weg mogen lopen, na dat eerste moment van driftige misverstan
den, toen haar meisjesachtige oordeel beïnvloed werd door onze onwaar
dige verdenkingen. Ze was jong en onervaren, en niemand van ons hield
daar rekening mee. Ze maakte ruzie met ons en daarop verdween ook
zij. We hebben al die jaren niets van haar gehoord en geen spoor van
haar kunnen vinden en dus dachten we, dat ze waarschijnlijk naar haar
moeder in het buitenland zou zijn gegaan of zich bij jou zou hebben ge
voegd."
„Nu ik ga maar weer. We schijnen de boel aardig in.de war te
hebben gesturd. Ik wil de moeder van dit kind een bezoek gaan bren
gen. Ik geloof dat ze hier vlak naast woont. Daarna ga ik naar Dorothea
zoeken. Al die verspilde jaren lang heb ik niet anders gedacht dan dat
ze mij voor schuldig hield. Van nu af aan ga ik haar zoeken tot
„Dat zult u niet doen, mr. Roger," klonk Brownie's stem opgewon
den uit de hal, van achter de man die ze aldus aansprak. „Neemt u me
niet kwalijk, mrs. Esdaile, maar nu ik zie welke wonderlijke dingen hier
gebeuren, moet ik u eenvoudig vertellen wat ik ontdekt heb. Ik heb een
probleem opgelost."
„Wat is er, Brownie?" vroeg mrs. Esdaile geduldig, terwijl de man
die zij als haar zoon had herkend zich snel omdraaide en Brownie harte
lijk de hand schudde.
„Als je enig licht in dit duistere mysterie kunt werpen, Brownie, zal
je een van de beste daden van je carrière hebben verricht en mij voor
altijd tot je schuldenaar hebben gemaakt," zei hij opgewonden.
„Het zit zo," vervolgde de waardige vrouw gewichtig. „Ik heb me ik
weet niet hoe lang, het hoofd gebroken over die koekjes die ik in de
winkel hier kocht toen ik mijn hand had gebrand en zelf niet kon bakken.
Ze waren precies gelijk aan de koekjes die ikzelf had uitgevonden, toen
u en miss Madeline nog kinderen waren, en ik kon niet inzien hoe iemand
anders die kon maken zonder van mij het recept te hebben ontvangen."
„Ik wist, dat die mrs. Lancaster hier ze gemaakt had en van dat mo
ment af heb ik er op geloerd haar te ontmoeten en haar te vragen hoe
ze geleerd had mijn koekjes te bakken. Vanmorgen trof ik haar eindelijk
in de tuin. Ze had dat recept op een volkomen eerlijke manier gekregen,
mr. Roger. Ik heb haar zelf geleerd ze te maken. U zat aan tafel en
at ze op zo gauw ze uit de oven kwamen en u plaagde haar omdat u zei,
dat ze ze nooit zo lekker zou kunnen bakken als ik, maar dat is onzin. Ze
maakt ze lekkerder dan ik ooit gedaan heb."
(Wordt vervolgd)
kflSTeet VAN DB HEtcTO
W/JT?... Z/JN
GOEDS MUNT
GPPN.' /N NEB JE
N/ET meeP NoO/Crf
Neb je net Drë'.
US ZEG N/JN mM
WEM, DPT ZE W/Sr
WpAJEM/ l/CUGr'
jullie i/eereeKKEN onmiddellijk nppp
NET NPSTEEC VPN CPCLtOT.' STEL DIT
SP/EEJB TEE NP ND PPN NEEP NEPCULE
EN t/PPPG NEN ON! JoNPN EN P/EfZeu/tST
NPN JULLIE UtT TE LEUEPEN.' DOS t
t/Ct/&/ NET GPPT OM ONS LEVENf -
u/PT i/beest u
t/PM Die tuien
Jongens, edele
Neep? denkt Uf
OPT ZE IETS
CUE TEM?
PMDNT tU IE DE
P/GE NPCNT CtE'
S-MPPT NesB BIJ Dé^
NEPTOG. DE ZE! Té'
Ge/J UENt "IK
Coop, dpt /ce Ju LLP
m/jn ping gege
ven NEB.',,
s
J
w,
nhtdlhiiyiiHiilffiiiiMhi
wtim'WWlnm>Dti-
MOCO
42. .,Zegt gij mij eerst, waarom u zo vlak bij de
uitgang uw kamp hebt opgeslagen?" „Als u dat
met alle geweld wilt weten: Wij waren van plan
het dal te verlaten, als de Comanchen erin waren
geslaagd uit te breken." „Psaw! De uitgang is met
rotsblokken versperd. Anders hadden wij alles ver
pletterd! Maar nu vraag ik aan Old Death, hoe wij
de Apachen kunnen verslaan". „Die kunt u niet ver
slaan. Het enige ,wat u kunt doen is, met de Apa
chen in onderhandeling te treden. Ondanks het feit,
dat de Comanchen zich misdadig tegenover de Apa
chen hebben gedragen ,zal Winnetou genade voor
recht laten gelden." ,.De Comanchen zullen l»eV'lJ
sterven, dan de Apachen om genade smeken- j,.
praat in het voordeel der Apachen. Gij zijt wel'1 p
een vriend van hen en daarom hebt gij uw
hier opgeslagen! Gij hebt mij beloofd mijn c£Hd
met en medicijn terug te geven. Gij zult uw
houden en hierna zal uw lot vreselijk zijn!" "{H.
staat nog te bezien, maar wat ik niet zal verge gji
is datu Old Death heeft durven bedreigen- jf
verder wil ik met u niet meer spreken."
stootte de Comanche uit en daarna draaide hij
om en verwijderde zich statig.
59. Met een vaart van zeker tach
tig kilometer per uur dwarrelde de
overjarige areoplaan door het lucht
ruim! „Nou geen stuntjes, broer,
waagnek!" schreeuwde Piet Loeris
tegen de oude José Pereira, toen het
apparaat een paar rare sprongen
maakte. De bejaarde piloot keek la
chend om. ,.,Maak u zich maar niet
ongerust, heer Loeris! Een van de
carburators is lek, maar ik hou m'n
vinger d'r zolang wel op, dan kan het
geen kwaad!" Inderdaad lag het vlieg
tuigje opeens veel rustiger. „Ik hoop,
dat 't goed blijft gaan, meneer Loe
ris", zei Siemtje: „Ik heb geen droge
draad meer aan m'n lijf van de ze-I
"n!
lend gebaar. „Geen centje plHeltjeH
nuwen!"( „Kom, kom", antwoordde de;hij: „Dat zijn doodgewone v- b'
De stippen werden snel ër0..
ken inderdaad vogels te zi]l>
doodgewoon waren ze nu
niet. „Krijg de P*'
gromde de speurder: „Daat
kelgieren! Die vallen vliegtuig
„Wat moeten we beginnen- gji#
Loeris," huilde Sientje:
grote beesten heb ik nog 11 rc5,
zien!" Er was inderdaad
tot bezorgdheid, want de vh
kwamen rechtstreeks op "e
tuigje af.
detective: „Ik zou me maar geen
zorg maken, Sientje! Je bent ten
slotte niet de enige die bang is. M'n
ook Joham zei altijd: Een mens, die
geen angst kent, mist héél wat in
z'n leven! En zo is het!" Maar
Sientje luisterde niet naar hem. Ze
keek bezorgd naar de horizon en
niet geheel zonder reden! „Ziet u
die zwarte stippen daar, meneer
Loeris. Het lijken wel straaljagers!"
De oude José, die haar woorden had
opgevangen, maakte een geruststel-
