9-lle
Mensen
alles CS) kan met CEta
Britse goklust neemt Motorzesdaas
Nederlandse
voortdurend toe
JHCHIE ALLEN
N4aR AMERIKA
vErtrokken
Vaasteams
nog zonder
strafpunten
-/feer/g/c- tw/r/sseHcé
DE LAATSTE BRUG
DE DICTATOR en de PADDESTOEL
De ring van de Castellacs
Pelsjagers van Rio Pecos
O
PIET LOERIS EN DE INCA SCHAT
Geen enkele wettelijke beperking
H
h
s
Jo de Haan en
Bas Maliepaard
overdonderd
BRONWATER
gezond
chauffeur te laat
etnere hoofden
b4fevan
D
Waas
Monade
elkaar
p v V V
Gr brandweerauto
urtvcrlamming
Opvolger
helpen direct tegen
brandend maagzuur
WOENSDAG 9 SEPTEMBER 1964
CdPOUTIE van een Engelse stad
telefQ zich naar een park, na een
^adlie' alarm dat er een dwaas
tol jP' Het was een acteur die zijn
f
ttte
v
V
Goklust
C»ic
door NORBERT KUN ZE
yv/
//e&m
Aüeen tegenover
KARL MAY
Jh/M.
De Wadders
Befand ^^CHAUFFEUR is in En-
v 'aat o omdat hij een half uur
aald nn 82"iarige klant had opge-
wp?litie zei: „Teveel men-
'eiir jn p n'et dat ze een taxichauf-
®ls Kj; ^geland kunnen vervolgen
le laat komt of helemaal niet."
fc-j
S^SEN hebben kleinere hoof-
ales Ieren, Schotten en lui uit
*°0e LJ** dr. Hughes, antropo-
de universiteit van Cam
Studeerde.
Advertenu*.
fleSsen MANNEN die in Londen 20
Vat) (j "limonade" stalen, hebben
liet Politie de raad gekregen er
tOon-J te drinken, omdat het op li-
nade lijkend zuur is.
V^EHONDERD ARBEIDERS
gelse e chocoladefabrieken in een En-
gest|)i stad zijn vervroegd naar huis
ch0c d, omdat de hitte buiten de
ade binnen niet deed atollen.
klist STAD aan de Italiaanse
iïiir)üzil.n de 91-jarige Bartolomeo Ri-
la n °Cl en zijn 88-jarige vrouw Ade-
Uiif a een huwelijk van 66 jaar een
a elkaar overleden.
it)e^CHT BRITSE SCHOLIEREN zijn
tr0uieen 21-jarige brandweerauto ver-
*)aar voor een reis van 5000 mijl
Athene en terug.
t EEn 57-JARIGE ENGELSMAN die
rj.ee jaar lang in leven is gehouden
tt) r een kleine elektrische hartsti-
Vt^'atoir In zijn lichaam, is aan een
'tl,verlamming overleden.
de .''PHOL. 9 sept. Archie Allen.
e erde Amerikaanse honkbalcoach,
P'tioiP? laar lang in Nederland het
v Sist honkbalteam heeft getraind,
?0tk tm'ddag van Schiphol naar New
'3 tVSgekeerd. Vandaag reeds staat
J* igT'fr voor zijn eigen, Amerikaan-
IVla 1en van bet Springfield College
at-i« ?achusetts. waaraan hij ais le-
1 lion ,Uoteur verbonden is.
Vj«lW« voor het begin van het nieuwe
'ar, ar kon de scheidende coach in Mi-
r'errilu bekroning van zijn inspanning
l'n Vn n hoe ziin Nederlandse pupil-
de zesde maal het Europees
Wanschap behaalden. Van de Ko-
Tphter-"F® Nederlandse Honkbalbond was
>stüll bij het afscheid op Schiphol geen
aanwezig: allemaal koppel-
rjfte ,.aan het toernooi in Milaan een
Als in een film over Monte Carlo, zo
zijn de zachtverlichte, luxueuze speelza
len, de chic en schoonheid van de vrou
wen, de concentratie van de spelers en
de croupiers, die hun instructies in het
Frans doorgeven. Plaats van handeling
is echter niet de Franse Rlvièra, maar
Londen.
„Dit hoeft u niet te verbazen", zegt
een Amerikaan die in Londen een club
drijft, een van de meest elegante speel
zalen van de Britse hoofdstad. „De Brit
ten zijn altijd de grootste gokkers aan
de Rivièra geweest en nu kunnen ze
thuis gokken", zo zegt hij.
In januari 1962 werd een wet aange
nomen waardoor casino's en „betting-
shops" bestaansrecht kregen. Sindsdien
heeft Engeland Frankrijk naar de kroon
gestoken als het gokcentrum van Europa.
Volgens een onlangs uitgegeven rege
ringsrapport zijn meer dan 16 miljoen
Britten lid van kansspelverenigingen.
Deze clubs variëren van arbeidersclubs,
waar men één shilling (50 ct) op de rou
lette of „chemin de fer" (een kaartspel)
kan inzetten, tot clubs in Londen, waar
Een reden voor de hoge weddenschap
pen bU de paardenrennen is het gemak
waarmee men een weddenschap kan
sluiten.
De 11.000 bookmakers op de renbanen
bevinden zich thans in gezelschap van
15.000 wettelijk toegestane „betting-shops".
Dit zijn meestal verbouwde winkels met
een toonbank, een brandkast, een luid
sprekerverbinding met de renbanen en
een nieuwsdienst over de races.
Men heeft het wedden even gemak
kelijk gemaakt als het kopen van een
stuk zeep. Vele winkels bevinden zich op
strategische plaatsen om zowel de huis
vrouw als haar echtgenoot over te halen.
De kerkeraad schat dat in een „betting-
shop" gemiddeld 7:500 gld per week
wordt omgezet. Men verwacht dit jaar
een onderzoek naar de persoonlijkheid
van de goklustige Brit te kunnen begin
nen, om te zien of er een mogelijkheid
bestaat tot beperking van zijn bereid
heid alles wat hij bezit op het spel te
zetten vanaf enkele shillings tot een
huis toe.
Toen in 1962 de wet op de kansspelen
in het jarlement herzien werd, waren de
SS!f.«.a HR ^,d -ESSïïl meeste parlementsleden ZTZSZtZ
(resp. 5.000 en 10.000 gld) heel normaal
zijn.
De omzet van deze clubs is moeilijk te
schatten, maar men vermoedt dat hij
boven de 100 miljoen pond sterling (een
miljard gld.) per jaar uitkomt.
Een commissie over de goklust schatte
in een onlangs uitgegeven rapport dat
alleen al aan bingo één van de meest
populaire spelen in arbeidersclubs
jaarlijks 350 miljoen gulden wordt uitge
geven-
De Britse minister van financiën, Re
ginald Maudling, heeft in zijn laatste be
groting serieuze aandacht gewijd aan de
mogelijkheid de speelhuizen te belasten.
Hij zag hiervan af, omdat hierdoor een
nieuwe wet nodig zou zijn. Hij had trou
wens het ontmoedigende voorbeeld van
Winston Churchill voor ogen, die in 1926
een gokbelasting hief, welke echter zo
fel en algemeen werd aangevallen, dat de
maatregel drie jaar later weer moest
worden Ingetrokken.
Casino's zijn de meest luxueuze, maar
zeker niet de meest gangbare manier van
gokken in Engeland. Een kerkeraad, die
met zorg de toestand had gadegeslagen
meldde onlangs dat, behalve in de ca
sino's, jaarlijks 8.600.0000 guld. wordt om
gezet in weddenschappen. Tezamen met
de casino's zal de omzet waarschijnlijk
tot een nog nooit eerder bereikt bedrag
van 10 miljard gld. oplopen.
gedaan dat hun kiezers toch zouden wed
den en dat het daarom verstandiger zou
zijn de goklust in de openbaarheid te
brengen dan deze ondergronds te laten
voortwoekeren en zo in handen van ben
den te spelen.
In de minder gunstig bekendstaande
delen van het land hebben gangsters
reeds enkele malen geweld gepleegd te
gen de gokwinkels. Deze aanslagen wa
ren waarschijnlijk het werk van een zo
genaamde „beschermingsbende". Scotland
Yard meent echter dat dit niets te bete
kenen heeft.
ERFURT, 9 sept. De t>eide Neder
landse Vaasteams zijn ook op de twee
de dag van de Internationale Motorzes-
daagse, die in Oost-Dultsland wordt ge
houden, zonder strafpunten gebleven.
Het aantal behaalde winstpunten is ech
ter vooralsnog niet zo groot dat ons
land een rol in de strijd om de boven
ste plaatsen vervult. Na de eerste dag
stond het A-team met de rijders Van
Dobben, Wendelgest, Frits Selling en
Van Ols op de negende plaats met 441.205
punten. Nederland-b behaalde 396,664 p.
Dinsdag zijn beide teams ongetwijfeld
iets naar voren gekomen, omdat in de
mist en regen het rijden in het terrein,
waaruit het parkoers voor tweederde
bestond, verschillende landenteams op
puntenverlies kwam te staan. Vooral
in de twee speciale proeve-n - een ter-
reinproef en een bergklim met bochtige
en zeer gladde wegen - deed het Neder
landse contingent het uitstekend. In de
eerste proef werden de individuele 50
cc-rijders Van der Sluis en Van der Top
resp. derde en vijfde. Frits Selling be
zette in de 250 cc-klasse eveneens de
vijfde plaats. De Jong, rijdend voor het
holland-westteam eiste in de 75 cc-klas
se zelfs de eerste plaats voor zich op
voor Zijdemans van het Vaasteam-B. De
moeilijke bergklim leverde Rudi Boom
in de 50cc-klasse een vijfde plaats op.
Al met al zijn 17 van de 21 nederlandse
deelnemers nog zonder strafpunten. Geen
enkele Nederlander behoort tot de uit
vallers.
Advertentie
Gokje
Het populairste Britse kansspel is ai
generaties lang een „gokje" op een paard.
De kerkeraad schat dat hieraan in 1963
5600 miljoen gld. werd uitgegeven, een
toename van 200 miljoen gld. vergeleken
met 1962-
De kerkeraad schatte dat bij de wind-
hondenrennen in 1963 1100 miljoen gld.
werd omgezet. 5 miljoen minder dan het
voorgaande jaar. Ook het gokken in de
voetbalpool liep terug, van 1.450 miljoen
gld. in 1962 tot 1.330 miljoen gld. vorig
jaar.
p^akantie
vast of bevonden zich
^Ohd aUto op de teru§we® naar Ne~
0
'jfotty de®d een vijftal spelers van de na-
Ploeg de coach uitgeleide: Maat,
- rK- „en. Blom, Klooster en Hannie
h?' ^'vf' terwijl 'ook diens boer Char
ges eneens coach van de nationale
b.V aanwezig was.
zi Aro ganSer van Archie Allen, nl.
rij die onze ploeg het vorig sei-
I)" 2ict) er ziJn hoede heeft gehad, en
Inheit °P ogenblik nog in"ons land
(A i tiet 22 Amerikaanse honkbalspe-
PVpnoonc nQflP CphinhAl trclrn.
tii"'- Bi" eveneens naar Schiphol geko-
int,3 Zelf vertrekt donderdag met
flu "en ,ns naar Amerika.
v„. Au,24.' 1" Nederland door een vier-
,er'kaanse coach worden opge-
t)«°stick is de 36-jarige vrijgezel Glen
So, gW assistent-honkbalcoach van
Sh 06 staatsuniversiteit van Minne-
1) 'U j, ."onkbalploeg van deze univer-
tü AfJ^salde in de afgelopen zomer
Wi-a» anse kampioenschap. Gos-
n°g deze maand op Schip-
v *cnt.
BRASSCHAAT, 9 sept Bas
Maliepaard en Jo de Haan kon
den het moeilijk geloven dat héél
Ossendrecht op zijn kop stond
voor de wereldkampioen Jan
Janssen. Ze dachten dat dat niet
mogelijk was in Nederland. Ver
halen over versierde huizen
klonken beide wielrenners onge
loofwaardig in de oren. Om zich
te overtuigen zijn zij tussen Sal-
lanches en Brasschaat met de
auto even door Ossendrecht ge
reden. Daar hebben ze gezien dat
Nederland inderdaad feest kan
vieren om een regenboogtrui.
„We zijn allemaal blij met de
regenboogtrui", zei Jo de Haan
gisteren ook een beetje trots
in Brasschaat. „Wij, Nederlandse
renners, hebben er allemaal voor
gevochten. Dat hadden we min
of meer afgesproken. En Peter
Post was de gi-ote animator. Hij
heeft het krijgsplan opgesteld".
Advertentie
enn
No. 1
Helga zat op de bouwvallige stenen muur die het tuinterras van het zie
kenhuis in de richting van de Neretva afsloot.
Zij hield haar gezicht in de zon en knipperde met de halfgesloten
ogen. Daarna keek zij naar een kleine hagedis, die zo vlug als een
blinkende lichtstraal over de stenen gleed Plotseling hield het diertje
stil en lag nu heel dicht naast Helga's hand.
Het fijne, groen iriserende schubbenvel aan de keel van het hagedisje
zwol op bij het ademhalen.
Tarantella noemden ze hier de hagedissen. TarantellaHelga keek
op in de richting van de Turkenbrug, waarvan de koene boog de nauwe
rots bedding van de Neretva overspande.
Zij leek uit de rots te groeien, deze brug.
Links en rechts daarvan lag de stad.
Aan de ene kant opklimmend in talloze terrassen, waarvan spitse
cypressen de veelvuldige wisseling aanduidden. Daartussen minareten en
de koepels van moskeeën. Op de schuine helling van een Turks kerkhof
blonken als witte stekels de grafstenen.
Zij stonden glinsterend voor een steile wand van donkergroene cypressen.
Mostar was een Turkse stad. Vreemd, exotisch vreemd bijna.
Helga sloeg haar hakken zachtjes tegen de muur en wanneer zij haar
voet ook maar een klein beetje daarvan wegduwde, kon zij Martin ra
ken die vlak voor haar rechtop in het gras zat.
Martin.
Ja, die bestond.
Hij was er werkelijk en speelde met de ruige halmen van het schrale
gras.
Zij hadden elkaar een paar dagen geleden in Mostar ontmoet. Neen,
niet zo maar op straat, en zij hadden elkaar ook niet op de manier leren
kennen zoals dit meestal gebeurt. Zoals men het vooral als soldaat
doet Martin was Helga letterlijk in de armen gevallen, eigenlijk in
de handen. Zij moest nu glimlachen als zij eraan dacht, hoe het gegaan
was.
2. Martin was op weg geweest naar zijn legerafdeling, maar men had
hem te vroeg uit het hospitaal in zijn vaderland ontslagen en hij had
zich gedurende zijn verlof te veel ingespannen. En zijn hand had er erg
lelijk uitgezien. Ja, en Helga had hem verzorgd, zoals dit nu eenmaal
tot haar plichten behoorde. Toen hij had gehoord dat zij afgestudeerde
kinderarts was, had hij gelachen en gezegd, dat hij zich nog nooit zo
jong had gevoeld als juist nu, op dit ogenblik, bijna als een zuigeling.
De conversatie was min of meer komisch geweest. Helga herinnerde
zich nog ieder woord dat zij toen gezegd had.
En terwijl zij bezig was, hem het nieuwe verband om te doen, had Mar
tin aan de onderofficier van gezondheid zijn gegevens gedicteerd en
daarmee gold hij als opgenomen
Voor hoe lang?
Voor een korte poos tussen de eeuwigheden, voor een bepaalde termijn.
Meer was het toch niet, meer kon het niet zijn.
Er was oorlog.
„Vijf dagen", zei Helga ineens hardop en Martin keek verbaas dnaar
haar op.
„Nu al? Hm, tja en hoe lang kan ik nog blijven? Wat jou betreft.
„Wat mij betreft altijd."
Martin greep de punt van haar voet en hield deze vast. Hij sloeg zijn
hand om haar enkel.
„Weet je nog ,dat ik heb gezegd, dat ik mij verheug over elke dag die
ik vroeger weg kan van hier?"
Helga knikte.
„Het is ons nu eenmaal overkomen", zei zij, „midden in de oorlog".
Zacht zei hij: „Dus zou het vandaag onze laatste dag zijn".
„Ja, als je morgen vertrekt."
„Ik moet toch" zei Martin.
(Wordt vervolgd)
MOCO
aha pas. op! ise fs M
"ZAHTA FlO "/fise HIJ ts
i/grzDvveueu w&e os Geus, o/s
ZJJU UAAPf ZAL A/OSUSU UXX? CSSMSRAAZ-
ZAMrAS...
NU C>ir OSZSGO /s, MOBTEN Vi/UtS
NAAte MS LUfS7S(?SN/ HSESN/kC
GEWELD/GE PLANNEN
EEN PEUSACHTIGE
TAAK IK UE8
NOCHG UANUONGE
ACTIEVE, S7t>Ur-
MOECkGE MANNEN.
Necfj, fJe.es/cue Moeretj
1/seoeec.AANi pcs je
TSAJMlfJSTe N/ex.
SA/VG Ses/r y^ö/PUG,
0,o.'De CUC4JT aerceur!
/k nouo niet van d/e
U/OLKeN DAAPC.il/DS
DAT DUfOT OP STOeNf... ut
CeCOOA, DAT NET t/E/ZSTPH-
D/GEA ZOU Z/JN, ON NAAE
Oe NAt/EN TCEUG TE
Gaan en...
pook WAT //K HA!HA!HA»
Scecnt - I (ue Gaan
ve/zoEe.
/k kan es \z& 7 /s ee n/et
NIETS AAN \GEfJoEG UUND
Doen. eoeleINou, dan moet
HEE/Z! E/Z IS CUE GEMAAUT
voegjLvoaden. i/e/z-
(H/NDf
Geen saeake van terug
gaan.' VOORAL NIET MET
DfE boot, die ons al eeN
Nece TUD t/ot.C.T.' !K
DURA ER ONI TE U/ED-
DEN. dat nercule aan
60. Wij brachten de ongelukkige bij, verbonden
hem en ik gaf hem mijn reservehemd. Toen hij
wat te eten en te drinken had gekregen, vertelde hij
ons: „Ik ben als gambusino het laatst werkzaam
geweest in een bonanza, die een dagreis hier van
daan ligt. Ik had daar een makker, een yankee,
Harton geheten". „Harton?" viel Old Death hem
in de rede. „Hoe is zijn voornaam?". „Fred".
„Weet u hoe oud hij is en waar hij vandaan
komt?" Hij is in New York geboren en een jaar
of zestig". „Heeft hij het wel eens over familiele
den gehad?" „Zijn vrouw was dood, maar hij had
een zoon, die in Frisco woonde. Wat die doet, weet
ik niet. Kent u hem?" Old Death was aan een he
vige emotie ten prooi. Hij trachtte zich te beheer
sen, toen hij vroeg: „Heeft hij u nooit verteld, dat
hij het vroeger heel goed heeft gehad? Toen heb ik
hem eens ontmoet". „Jazeker. Hij was van een
goede familie en had een eigen zaak, die goed flo
reerde. Maar een nietsnut van een broer had hem
opgelicht". „Weet u, hoe die broer heette?" „Ja,
Henry". „Dan is het dezelfde. Ik zou hem wel eens
willen spreken". „Dat zal niet lukken, want de
schurken hebben hem meegevoerd".
nuwts soKXATi n/o>a RAOova*
77 4. Het bevel van Piet Loeris,
om de goederentrein met rotsblokken
op te laden, veroorzaakte een hevi
ge huilbui bij Hat Si Kee. „Mij geen
kracht hebben voor karwei!" jam
merde hij: „Grote mandarijn beter
kunnen wachten tot andere mannen
weer bijgekomen zijn!". Er kwamen
kleine spotlichtjes in de ogen van de
beroemde detective. „Dat zou je wel
willen, kleine inktvis!" monkelde hij
,Mijn oom Johan zei altijd: De boef
die goed is voor een ander, is zélf de
grootste salamander. En nu aan het
werk!" Hij greep de kleine onver
laat stevig in het nekvel en schudde
hem een paar keer krachtig heen en
weer, om hem tot spoed aan te zet
ten. Dit hielp. Mopperend en giftige
blikken om zich heen werpend be
gon Hat Si Kee nu met het opladen.
Onze lezers zullen begrijpen, dat de
speurder hem geen ogenblik hit
het oog verloor. Maar aan één ding
had hij niet gedacht, want hij keek
stomverbaasd op, toen er plotseling
uit de verte schnelle kreten tot hem
doordrongen. Hij tuurde in de rich
ting, waar ze vandaan kwamen en
zag een klein figuurtje langs de
spoorbaan hollen, dat druk met de
armen zwaaide. „Krijg de huzaren-
hik", gromde hij: „Sientje! Ik was
haar en de anderen helemaal verge
ten. Wat zou er aan de hand zijn.
Nieuwsgierig wachtte hij af, wat zijn
trouwe assistente hem wel te vertel
len zou hebben. Hij zou het spoedig
genoeg te weten komen, want Sientje
holde, alsof ze door een troep wolven
op de hielen gezeten werd. Ze was
dan ook geheel buiten adem, toen ze
haar patroon eindelijk bereikte,
„meneer Loeris!" hijde ze, toen
ze haar adem eindelijk had terugge
kregen: „Ik heb vervelend nieuws...
