s
DE DICTATOR en de PADDESTOEL
n
ALS U HET
VRAAGT
DE LAATSTE BRUG
PEkAmwenff
HET VERWENSTE LAND
y
Pelsjagers van Rio cos
i
Alfred
o
jj t>
SAMENWERKING ONTBREEKT
BIJ DUIYENLIEFHEBBERS
VERFIJNDE 1
TAFELSEEER
MtJN helm
,lht0t00^
Het Geheim van de Spookkefder
Paard hapte
Schild
Postduivensportnieuws
uorescentie
fc"7 W#
Wen in Parijs
Groene eieren
h V V
romers
Brood I
Iqq v
jaar gehuwd
Brood II
9,
y.fi1
ZATERDAG 14 NOVEMBER 1964
ALGEMEEN
EONDSENBEZIT
m BESCHERM DE SUBSTANTIE
VAN UW VERMOGEN
1,7-iafie/J?tari,kaanse douanier met een
on ,van dienst is aangehou-
3® niet zoef j een luchtvrachtpak-
152.000 Hnii edelstenen ter waarde van
^erd verdant ïe hebben gestolen. Hij
e fluores n Z1in banden bleken
ï#EAbf^IJK RIJDEN IN PA-
Nse poiitiilut niet waar, zegt de Pa
gieken Lmetl bewijst het met stati
on auto-on,11!1 bliikt dat er in Pariis
door NORBERT KVNZE
BODEGRAVEN
Beleg modern
ovetz Twse k/udmeteb 2 wee /ïer/uEe/E".
WE c35E& OP /HE
Goo/rsommen uir/>/tf
X lyi
ust/e /-/et-p.' oe ge ore
SMUEE 'S GGVEMGeE!
MEEE D00E uj/e 7
>AMee bso geem'
'i"T
De Wadders
EKBERG, behalve ftlmao-
in d» n °Pr.®cbt dierenliefhebster, Is
me v,olkswijk „Trastevere" te Ro-
tuignsa.je band gebeten door het rij-
geven ze 6611 ïuikertje wilde
beet was niet ernstig.
lëeunerhuwelijk
bezopu^ ZIGEUNERS, brachten een
«i vrr,c.„aan hun Parochie-geestelijke
crioffn Pastoor hen te dopen.
Be vol, voldeed aan hun verzoek,
en vroo,f5eJmorgen kwamen zij terug
ver r® Priester hen te trouwen,
ligd. Tij.,°fk eveneens werd ingewik-
nieuw middag kwamen zij op-
kindereneru® samen met hun acht
tot 1 'i ln leeftijd variërend van
terde en vroegen de verbijs-
le dopen bun talrijke kroost
daan 'n orde," zeiden zij vol-
na de plechtigheid.
RilU ™??RSE AMBASSADE in Ma-
h'braak a a aar wapenschild na een
de worrt^ -e voorwerpen van waar-
aangennr? ni®t vermist zodat wordt
•child rt?e.?. alleen het wapen-
°na^gekondfgdhebez4kdreVen
Art vpripntip
DOOR EEN BELEGGING IN
gaarde Blijdorp. Zeer vele kampioenen
in de sport zenden hier hun beste duiven-
materiaal heen om het vaak met trots,
en waarom niet, aan de liefhebbers te
tonen. Hiet valt voor leek, beginner en
insider nog wel wat te leren, zowel wat
duivenkennis, als wat organiseren betreft.
Bovendien leent deze tentoonstelling zien
ook om kennissen en kinderen mee naar
toe te nemen. Mochten de duiven hen
Het Is niet in het minst de bedoeling, Zij zien geen kans om elkaar de hand vervelen, dan zijn er nog de ^ra-
te drukken, over alle struikelblokken m de diergaarde die hun aandacht vra
heen. Erg is het om dit te moeten con- gea- tnnrlt hier wat
stateren. Nog erger is het dat hier grote Be club „De Postduif to
om nu maar eens een heleboel vuile was
uit het heilige postduivensportheus" bui
ten de deur te hangen. Integendeel
hetgeen hieronder volgt heeft als doel
stelling, hergroepering van alle postdui-
venliefhebbers in één overkoepelende
„Nederlandse Postduiven Organisatie",
Kortweg N.P.O. genoemd.
Insiders weten maar al te goed wat er
de laatste jaren te doen is. In verschil
lende delen van het land zijn afzonder
lijke bondjes opgericht. De kleine afge
scheiden bonden willen niet meer in NPO
verband georganiseerd zijn. Echter is het
wel zo, dat praktisch alle wel in NPO
verband georganiseerde liefhebbers dit
ten zeerste betreuren. Voor hen geldt
het spreekwoord „Eendracht maakt
macht". Maar het zijn meestal kleine
oorzaken die deze grote gevolgen hebben
gehad. En ik meen zeker te weten, dat
ondanks de hartstochten die soms de
vrije loop kregen, dat men in de beide
kampen ontevreden is over deze gang
van zaken.
Waarom, omdat een aantal „kleine
mensen" het niet met elkaar eens zijn.
Ret r>ntr' een
bi <Je hrJf w.as afkomstig uit Genève.
bep bren,c e?nttólijk eens licht te kun-
e afeou, m een serie diefstallen van
fluorescp ®n tóren, had de politie
gebracht a ?e stof OP bet pakje aan-
te oog onzichtbaar voor het blo
dat de as' een lichtproef bleek
ftioet -douan:"
«in
hebbi
ier het pakje in handen
?en gehad. De edelstenen
n°g niet terecht.
!^en een ot> i is Per ^60 inwoners,
op iedereiedere 54 in New York,
»,®®re 34 83 jn Londen en een op
'atlstieien me- Verder wijzen de
'aar/f/tx ,nit dat Parijs het minst ge
ls, departement van Frankrijk
A -■&
i®EN KIP op een pluimveebedrijf na-
°'J de Zuiditaliaanse stad Alberona, tot
Igeveer een maand geleden braaf
Producente van doodgewone witte
,jleren, heeft de zoölogen verbijsterd
6°°r plotseling op een andere kleur
ïeer te gaan. Zij legt doodgemoede-
?rd twee groene eitjes per dag.
i kippenvoer is de laatste tijd niet
atlderd en de deskundigen kunnen
<3r,n reden voor het verschijnsel vin-
Lezers schrijven de krant
Naar aanleiding van uw artikel „Brood"
in het blad van 10 november zou ik
graag eens reageren.
Als het bakkersbedrijf zijn zin had
gekregen, zoals u opmerkte, zouden de
huisvrouwen er al aan gewend zijn ge
wéést voor êen paar dagen brood te ne
men.
Zeker is dait de schrijver nog nooit m
de maand december in een bakkerij
heeft rondgekeken, dan zou gebleken
zijn dat de bakkers deze vier dagen
vrij harder nodig hebben dan allen, die
al drie jaar een vijfdaagse werkweek
genieten. Laat dan nu eenmaal in de
vier jaar de bakker eens koning zijn.
Ik denk dat iedere weldenkende huis
moeder zich graag één keer behelpen
SCHIEDAM A. C. DE WOLF
A. C. DE WOLF
Naschrift v.d. red.: Is de klant er voor
de bakker?
V°°rlon?^NGELSMAN Albert Smith is
Serschag bet Amerikaanse staatsbur-
de onthouden omdat hij naar
hatUra,?ng. van de rechter tijdens de
vi Be "ceremonie zat te slapen.
°btte a die de naturalisatie ver-
blajiJ fnerkte op „er schijnt hier
vr®sse u ,zijn die kennelijk meer in-
i^jgen in slaPen dan in het ver-
bet Amerikaanse staats-
Buite ap
;rouw.ngak°men zei Smith tegen zijn
TVr;„ e,Tecbter heeft me voor gek
'sschien heb ik de indruk ge-
-,Sebe„„f^,en' ln feite lette ik op wat
Zijjj urae
h?, vla„^pbtgenote nam de Amerikaan-
waarmee zijn kinderen
tv, Waci.?lerikaanse" vader stonden op
onmiddellijk af. Over zes
tgösj. mag Smith het, wat meer
P n, nog eens proberen.
Sb9ïJARIGE schaapherder
Zoim^ uit Azerbeidzjan
f®it „2St met zi-in vrouw Gechak
n ih hft Vi. dat hij 103 iaar gele-
Beicjp .buwelijk trad.
w^fen «phtelieden werden in 1845
«a at dat v!r voelt zich nog fit doch
zfi tóasrf J het nu wel wat kalmer
1» baan ?en" Kort geleden heeft hij
v5ctievP\ s schaapherder bij een col-
n Pensin°erderij opgegeven en is
v °en gegaan.
Mijn antwoord op het stukje „Brood"
in uw dagblad van 10 november
Het was beter geweest dat U eerst
Inlichtingen had ingewonnen voordat u
het artikel schreef, U zal dan van elke
bakker kunnen horen dat bij een nor
male Kerstmis of Nieuwjaar niet meer
brood afgenomen wordt dan op een ge
wone zaterdag. Hoogstens nemen de
klanten iets meer kleinbrood of een
krentenbrood. Nu komt er een dag bij,
hetgeen heus niet veel verschil zal ma
ken. Als de moeders een brood in plastic
verpakken blijft het wel goed. Dat er
na een Kerstmis of Nieuwjaar duizen
den broden overblijven en voor heel
weinig geld als veevoer worden verkocht,
is u ook niet bekend.
Wat de sociale achtergrond betreft,
dit had voor u een reden moeten zijn om
volledig achter de bakkers te staan.
Waarom zijn er al meer dan 9000 bak
kerijen verdwenen en waarom gaan
steeds meer jongens het vak uit? Ook
door de vrije zaterdag, waarvan geen
bakker kan profiteren. Nu kan het
personeel ook eens een mooi lang week
end krijgen. Maar U zegt: Dat kan niet.
Werkt u die dagen en wie wel? Vraag
het maar eens aan de huismoeders, die
zeggen bijna allemaal: „Bakkers jullie
hebben groot gelijk, neem het er maar
eens van. Wij redden ons wel". Ook zou
ik de schrijver eens willen aanraden een
kijkje te nemen in de bakkerijen voor
Kerstmis en Nieuwjaar en eens goed
te letten op de arbeidstijden en de
prestaties. Zo hoop ik dat u de laatste
zin van uw artikel: „klant is koning
geweest" terdege zult willen herzien.
groepen liefhebbers min of meer in de
uitoefening van hun liefhebberij worden
gedupeerd.
Uit een ander vaatje tapt de tentoon
stellingsclub „De Postduif" uit Rotter
dam. Deze club organiseert al vele jaren
een enorme tentoonstelling, een van de
grootste ter wereld.
Op 21 nov. a.s. opent men weer de
poorten van deze show, die gehoudenjjam,
wordt in het mooiste gebouw dat hier-1
voor bestaat, de „Rivièrahal" in Dier-
er met „Eendracht" te bereiken is. Men
vindt in deze club liefhebbers van alle
bonden, die gezamenlijk, deze machtige
tentoonstelling ieder jaar weer als êen
van 's werelds grootste weten te verwe
zenlijken.
Belangstellenden en liefhebbers ga er
op 21 of 22 nov. a.s. eens heen en laat
u opnemen ln de gezellige sfeer die dan
heerst in de „Rivièra Hal" te Rotter-
F. A. v. STAALDUINEN.
Advertentie
j
J. VERLAAT
Advertentie
57.
Neen, hij kon het niet geloven. Het kon niet waar zijn!
„Helga? Jij?"
Helga probeerde te antwoorden, maar zij kon geen wooid uitbrengen. Zij
knikte slechts
Martin was met één stap naast haar en trok d®.d°ek °nwille
keurig stevig tegen haar gezicht drukte. Plotseling .„41-r.Tv. S?anrdng en
hij riep uit: :„Helga! Hoe heb je het klaargespeeld te oniKomen? Daar
mee?" En hij wilde haar omhelzen en naar haar kieai g g jpen.
Helga week achteruit.
Zij zei: „Ik ben niet gevlucht, Martin".
„Wat betekent niet gevlucht? Je bent toch hier.
Helga knikte.
„Ja. Maar ik moet terug".
Martin begreep haar niet.
„Waarheen terug?" vroeg hij.
„Naar de overkant. Naar de anderen Laat mij 3 ïett gaan. Ik
kom immers terug", zei Helga. „_0„,
Martin zette zijn handen op zijn heupen. Hij schudde g ïg het hoofd.
„Maak mij toch niet gek! Je wilt vrijwillig teruggaa
„Ja", zei Helga. „Ik moet. Ik kan het je niet verklaren. Aan de andere
kant heerst tyfus. Ik moet er met de medicamenten heen
„Helga, ik begrijp je niet! Wat betekent dat: je moet. wie dwingt je
dan?"
„Dwingen? Niemand meer", zei Helga. „Maar ik moet niettemin. Ik
moet dat nog doen. Dat ene nogEr is niemand °P deze wereld,
die mij dat kan afnemen". Het kwam Martin voor alsof hy een slag op zijn
hoofd had gekregen. Hij begreep haar eenvoudig niet.
„Ik begrijp je niet!" zei hij. „Je helpt toch de vijand.
Helga voelde, dat zij zich niet langer kon beheersen, ue snikken die in
haar opkwamen, snoerden haar keel dicht. Zij kon niet meer denken, maar zij
wist, dat zij zich moest losrukken.
„Heb je ooit beleefd, dat de mensen onder je handen wegstierven!"
schreeuwde zij uit. „En je kunt niet helpen, omdat je geen medicamenten
hebt! Dan leer je begrijpen, dat er geen vijanden meer zijn.
Martin pakte haar bij de handen.
„Wat betekent: vijanden Bandieten zijn het, gespuis.
„Neen, mensen! In ieder geval! Mensen, zoals jij en lk- riep Helga
snikkend.
En toen riep zij„Toe, Iaat mij gaan. Ik kom immers terug
Martin trok haar naar zich toe.
„Neen, je gaat niet! Het is oorlog! En in de oorlog moet men weten,
waar men behoort!"
Zijn heftigheid had haar geholpen. Nu kon zij zich weren. Tegen iedereen.
Helga schudde zijn handen met een ruk af.
„Ja, dat moet men", zei zij. „En ik weet ook niets anders. Ik behoor
daar, waar men mij nodig heeft".
Zij was achterwaarts een paar treden opgeklommen en keek naar Martin
omlaag. Hij wilde iets zeggen, maar hij kon het woord niet vinden, waarmee
hij haar nog zou hebben kunnen bereiken.
Hij was verslagen, maar hij wilde het nog niet toegeven!
(Wordt vervolgd)
MEJS IS HET, TTZrUENTJe f IflEfZ IS
MA/U2 urj
HET /S._ UJ?r AS
EEot l/EfaSfSSfEE
DAT... P4r IAmS met
VEEWAGHT...
eapresso
u/e /MoETEM... UEEE HoM
U/Eus foECT O ZJCS-t
N/et Goed 7
oc/i/reEf vlug,'
:a/ See
lUETEE
ET...HGT
KtrETS/.., IU.
O.' EfJ /S-
VEEOUJS-
K/EA//
DEUK JE.'MEE E
)c>/£ /fUSPEEN/HG OM
Mg re co/ucgm tee-
HEGPT ME EEE-
kCEGEEPEM!... tu 2EL
tc/ET BE
7
(t/ECPTf U/E MOETEM 6E-
SCtST EEEE EET VEEU/EESTE
C&/UO GE EE, EGEE EOMEl-
eus. eru u/tu..
-•fE JULUG Zou OEN L//CCEE,
DET /U JULL/e CEar /ESlQPGE
OM JE Deeeg/EDS U/ee/z tg'
/OOESCMUE TG LETSE UoMeM.
OET UEEEG T EE LEES SEE GE,
tPELO/GG /ESPEEEtECr, EN MET
c/EZG tCOOG rs VEEGS K~
tv/er TE VCUrvrUEH VOL-
OEEEGEAJ'
Dichterbij gekomen, zag ik, dat de ene ruiter
een jongen was. De andere een man van even
veertig. „Good day, Sir. Wat zoekt u, dat u zichzelf
zo bekijkt?" vroeg de jongen. Daar de ruiters piek
fijn gekleed waren, had ik onbewust naar mijn
eigen gehavende kleding gekeken. „Ik knoop mijn
maliënkolder dicht om onder uw vorsende bliKKen
geen schade te lijden," antwoordde ik grijnzend.
„Zo, is het verboden u te bekijken?" „Nee, zolang
men mij maar niet het recht ontneemt ook te Kij
ken." „Tegen ridders met maliënkolders moet men
beleefd zijn. Bekijk mij dus maar naar hartelust.
„Wel, dan kom ik er beter af dan u. U komt zeker
juist van een eerste klas kleermaker vandaan?
Mijn kleren weten niet eens, dat er zoiets als een
kleermaker bestaat. Want kijk, vervolgde ik, mij
op de achterpoten van Swallow ronddraaiend. „Van
achteren zie ik er net zo uit. U heeft mij nu van
alle kanten gezien, misschien mag ik nu van u ver
nemen, hoe ik u beval?" „Ik wil nog geen oordeel
uitspreken, voor ik u de gelegenheid heb gegeven,
ook mij en mijn paard van alle kanten te bekijken.
Voila!" Hierop evenaarde hij mijn staltje van
rijkunst.
- V |r|ternationale Belegginqs Unie JnterumV, Postbus 617. Den Haag
Advert en tl»
Elke OLVEH polis is winstdelend
©PIB
^OPENMUtj
3CY6
MOCO
54 Van onder de wand, die een
wéinig naar boven geschoven was,
kwam een monsterachtig grote kerel
gekropen. Hij richtte zich langzaam
in zijn volle lengte op, zette de borst
uit en bracht daarna een verschrik
kelijk gebrul ten gehore! „Dit zijn
Perzische worstelaar Bonkoff!" kraai
de Hat Si Kee, die behagelijk uit zijn
raampje leunde: „Hij zijn drie keer
wereldkampioen geweest en kunnen
laten worden," fluisterde Achmed ben
Tof tot Piet Loeris: „Tegen die kolos
kunt u nooit op. Ik ken 'm. Ik heb 'm
es een locomotief in tweeën zien
slaan" Maar de beroemde detective
glimlachte slechts. „Ik ben niet zo
gauw onder de indruk," sprak hij:
„Als jullie nou een beetje achteruit
gaan, zal ik dit heerschap wel even te
woord staan;
jasje uit en
Rustig
stroopte
deed hij zijn
vervolgens op
vrucu»—-f-- --.--J- v., ouuupie vervolgens op
ijzeren spoorrails met tanden in moot- z'n gemak zijn hemdsmouwen op On-
jes bijten. Hij nu gaan vechten metdertussen had de heer Bonkoff ook niet
grote mandarijnLoeris! Mij lekker toe-, stil gezeten. Hij hamerde zich een
kijken! „Zal ik het touw weer stijfj
paar keer krachtig met de vuisten op
de borst en klopte daarna zijn kuiten
wat op. Daarna was hij klaarblijke-
B]k klaar voor hèt gevecht want hij
kwam nu met dreunende stappen op
de speurder af. Sientje, die ervan
overtuigd was, dat het laatste uur van
haar meester geslagen had, durfde
niet eens meer te kijken en hield de
handen voor de ogen. Ook MacBrani
wendde zich vol bange voorgevoelens
af. Alleen Achmed ben Tof. die dan
ook een onbegrensd vertrouwen in de
detective had, bleef toezien
