alle
maal
mensen
m een
Nachtlogies
miljonairshotel
Simpel kraakzindelijk gebouw
ALS U HET
VRAAGT
DE DICTATOR en de PADDESTOEL
HET VERWENSTE LAND
Alfredo
'tTatmn
■s*
Pelsjagers van Rio Peco$
1
I
Sociale voorzieningen? Prachtig! maar levensverzekering blijft nodig!
VOOR AL UW VERZEKERINGEN
i
I»
m
DeWadders I Het Geheim von de Spookkefder
Carnavalsprins
Stroperij
Om de tuin geleid
Te dik
Oostnederlands
radioprogramma
Proper
~L.
DINSDAG 17 NOVEMBER 1964
V V V
k van die jonge Edammer,
belegen Goudse of oude Leïdse
&ËSMOLT£r4 2JS& tkr u Het 3*
Paumab/aans M/egtu/g meee zet hajenj*ih
77 /E W/L0E u ZEGGEN-.
ALLE...ALLE TOESTELLEN
door NORBERT KUNZE
1
~1
i- L LflWF In n
■■U i flKÜHIII II
ïo
Advertentie
Elke OLVEH polis is winstdelend
Advertentie
DE BERLIJNSE CARNAVALS
PRINS „Prins Wilhelm I' moest af-
treden omdat het Berlijnse stadsbe- i
stuur hem wegens zijn nazi-verleden1 In het miljonairshotel te Cap d'Antihes oliemiljardair en een van de vijf rijkste
ongeschikt achtte om de Westberlijn- *an nietm*ar elke miljonair binnenj mannen ter wereld was geweest
r>£> „rint 1 komen. Wie er korte of langere tijd wil| In de hal werd hij door de chef zonder
„e carna\ alsfeesten te lelden. p doorbrengen wordt-afgezien van een aan- bijzondere strijkages maar uiterst vrien-
beter bekend als Karl Wilhelm lvlenze, taj vaste klanten, die er het hele jaar delijk ontvangen. Ja er was een kamer
was verbijsterd. Hij zei dat hu slechts j-n suite aanhouden op een wachtlijst ge
en „kleine nazi" was geweest en nu plaatst. De directeur zoekt uit, wie hij
lid is van de socialistische partij. zal mededelen dat hij welkom is. Het
De loco-burgemeester zou op de tre- "Hotel du Cap", zoals het heel een
den van het stadhuis Prins Wilhelm üS„ SÜL
T „„„i„ exclusieve, zo niet het exclusiefste hotel
eif prmses Rem I begroeten, zoals cjpr wereid. Nee, het tooit zich niet met
elk jaar gebruikelijk is. Maar de loco-1 „Grand". Dat heeft het niet nodig.
burgemeester verklaarde zich niet he- wie mocht denken, dat het een bonk
reid Wilhelm te begroeten omdat hij j van een gebouw is, vergist zich. De gro-
een nazi was geweest. Prinses Renite hotels van de Riviera zijn óf omge-
moest derhalve alleen naar het stad- bouwd in appartementen of laten ieder-
j leen binnen, die bereid is hun prijzen te
huis gaan waar zij door een protoco- j betalen. Het monumentale „Negresco"
laire ambtenaar van lagere rang werd te Nice werft ijverig klanten, andere,
verwelkomd. Wilhelm heeft toegege- zoals het bijna even fameuze „Rühl
ven dat hij driemaal lid is geweest hotel", geven de strijd op. Ze willen
van de nazipartij
van 1933 tot 1945.
in 1926, 1929 en
Graafmachines
hun exploitatie niet sluitend maken met
het herbergen van congressen. Zulks
ook, omdat andere klanten er door wor
den afgeschrikt. Die grote bonken zijn
bijna niet meer te exploiteren
„Hotel du Cap", het miljonairshotel
jmen moet er bijna miljardair zijn, om
ier binnen te kunnen komen is geen
n i exclusieve club. Het is en blijft een hotel
OP EEN TENTOONSTELLING in j Maar voor een uitgelezen kring van klan-
Londen zijn graafmachines te zien,!ten. Groot is het niet. Het telt net tach-
Uitgerust met radio's, automatische j tig kamers en 120 bedden. De gemiddel-
sigarettenaanstekers, leunstoelen en ds prijs van een kamer is tweehonderd
lunchruimte. lEKfï De andere prijzen zijn
navenant. Men kan dus ongeveer uitre-
j kenen, hoeveel men er kwijt kan ra
ken.
VISSERS in zuid-Cornwall
(Enge
i„„j\ iron Vik.Eem Italiaans blad gefinancierd
land) klagen over stroper j door miljonairs en met talrijke lezers,
vorsmannen. Volgens de vissers roven jdie miij0nair zijn dank zij Italië.s eco.
de kikvorsmannen hele ladingen kreet- j nomische wonder heeft een redac
ten, krabben en garnalen.
EEN VROUW in de Engelse stad
Hillingdon krijgt een nieuw bad van
het ministerie van volkshuisvesting,
nadat zij had kunnen aantonen dat zij
te dik was om in het gewone formaat
bad te passen.
Lezers schrijven de krant
Vanaf 1 oktober is het oostelijk pro
gramma van de R.O.N.O. (Regionale
Omroep Noord en Oost) met twintig mi
nuten verlengd en zijn er weer nieuwe
rubrieken bijgekomen. Nu hebben ook
de „moderspröakers achter 'n lesselt"
evenals de Drenten en Grönningers een
Saksischtalig programma van een
lang.
teur In staat gesteld, enkele dagen in
„Hotel du Cap" te vertoeven. Dat ging
natuurlijk niet zo maar één, twee, drie.
De directeur, de heer André Sella, moest
om de tuin geleid worden. Dit werd mo
gelijk gemaakt, doordat hij uitzonde
ringen toelaat. Beroemde schrijvers of
kunstenaars en eventueel filmartiesten
van de eerste rang en met een goede
reputatie, hebben kans om toegelaten
te worden.
De journalist ging voor een beroemd
voor hem gereserveerd. Het viel hem
op, dat de portiersloge vrij klein was
en het kantoor van de chef niets van
de hooghartige allures had zo als die
in talrijke luxehotels. Het hotel bleek
heel eenvoudig in oude stijl gemeubileerd
De lift was verre van pompeus.
De kamer lag op de tweede verdie
ping. Hoofs ging de chef de gast voor.
Hij opende de deur van de kamer, die
uitstekend, doch eenvoudig ingericht
bleek te zijn. Er lag een soort hal voor
met deuren van grote kasten en een bad
kamer annex toilet. Ook hier was het
meubilair, ofschoon nieuw, in oude stijl.
Wat de journalist direct opviel en deze
indruk werd later overal bevestigd, was
de bijzondere properheid. Nergens viel
een stofje te bekennen. Alles scheen
even te voren opgepoetst te zijn.
Later bemerkte hij, dat als hij slechts
even een handdoek had gebruikt deze
direct door een schone werd vervangen.
Overal was het alsof het spiksplinter
nieuw was. Geen kraan lekte of maakte
een vervelend geluid. De ramen gingen
geluidloos open. de deuren sloten geruis
loos. De vloeren kraakten niet. Er lag
een minstens vijf centimeter dik tapijt
op. Hij heeft het aan de rand met zijn
zakmes nagemeten.
Over het dikke tapijt lopend, meende
hij toch zijn directeur voor een financiële
debacle te moeten bewaren. Of het nu
zo hoorde of niet in een miljonairshotel,
hij vroeg de chef die nog even ge
wacht had om te constateren dat de
kamer de gast beviel, hoeveel de prijs
was. Geen spoor van verwondering of
ontstemming. Honderdvijfenzeventig gul
den. Het gaf de ioumalist moed. Zon
der ontbijt? Inderdaad, zonder ontbijt.
Hierna kwam de vuurproef. Hoe zou
hij het kritische blikken van de kamer
meisjes, de chasseurs, de barman, de
kelners en de oberkelner -in het restau
rant doorstaan? Hij wist maar al te
goed, welk een ervaring deze mensen
hebben in het taxeren van hun gasten.
Waarschiinliik niet alleen in een miljo-
Italiaans schrijver door. Blijkbaar is de nairshotel Ja. misschien daar nog meer
heer Sella niet precies op de hoogte van I dan elders.
de beroemdheden der Italiaanse letter
kunde. Een goede relatie leende de jour
nalist een prachtige Mercedes met
chauffeur. Met toch kloppend hart reed
hij naar het miljonairshotel. Eerst over
een lange oprijlaan door een grote, weel
derige tuin. Toen doemde „Hotel du Cap"
voor hem op. Een betrekkelijk eenvou
dig gebouw, dat niets van de pompeus
heid van zoveel Rivierahotels heeft. Ge
ruime tijd tevoren, had hij de laatste
villa van Cap d'Antibes gezien. Het
„Hotel du Cap" is door een brede gor
del van intieme stilte omgeven en ver
heft zich. vlak bij de zee.
Met kloppend hart.Want hoewel de
journalist zich van te voren goed op
zijn miljonairsrol had voorbereid en de
directie van zijn krant hem voldoende
geld meegegeven had, toch bleek al di
rect. dat er tal van kleinigheden waren,
waarvan hij niet op de hoogte was.
Natuurlijk schoot er een deftig ge-
handschoende bediende naar buiten, om
nog voor zijn chauffeur het portier van
de Mercedes te openen. Geef je zo'n
man iets in een miljonairshotel? En wat?
Honderd francs? Of tien francs? Nog
altijd een flinke fooi. Hij gaf tien francs.
Laat ik dan een kale miljonair zijn,
dacht hij. De bediende dankte hem met
een vriendelijke glimlach.
Hij zag, voordat hij naar binnen ging,
een deftige grijze heer de hal verlaten.
Later hoorde hij, dat het Gulbenkian, de
terhook" en nu: „programma för Oawe-
riessel en den geldersen Achterhook".
Naast de heren in Zwolle is er dan nog
een z.g. „commissie van bijstand voor
uur de RONO", bestaande uit lieden die na-
i genoeg allemaal „uit de buurt van de
Een nieuwe aflevering heet „Van Win-studio's" komen. Maar laat ik niet ge-
terswijk tot Gorredijk", waarin Maxheel negatief tegenover dit programma
van Doorn van „Forum" de toehoorders staan. Er gebeuren n.l. ook betere din-
binnenleidt in het Nederlandse operale- gen. Zo is er een wekelijkse aflevering
ven. Tot mijn spijt is deze rubriek niet „klootscheetersniejs" bijgekomen, bin-
In 't Saksisch gedaan, en dat betreur ik nenkort komt er een aflevering van
vooral daarom, omdat er de laatste tijd Twentse bijnamen en een rubriek „Wat
niet veel enthousiaste luisteraars meer doo'j fur de kost."
zijn voor het oostelijke programma. Men Zeer tevreden ben ik over de afleve-
wil n.l. 'n goed georganiseerd Saksisch I ing „Mag ik uwen naam effen weet'n",
programma, zoals dat in Drente en Gro- i maar weer minder tevreden ben ik over
ningen het geval is (daar luistert men
wèl naar), en niet een programma van
een dergelijke kwaliteit dat andere land
genoten het oosten als een achtergeble
ven gebied van weinig culturele waarde
gaan beschouwen.
Naar het Drentse programma luistert
vrijwel iedereen: rubrieken als „He'j 't
al höörd, Koba?" en „De moatschaplieke
untwikkeling van Drente", daar wordt
wèl naar geluisterd! Ook het programma
van Grönningen is van goede kwaliteit,
waaronder de rubriek „wonnen en waar
ken ien schaar van Martini" Maar wal
is er dan de oorzaak van, dat nog maar
weinigen naar het programma „Tösken
greens en lesselt" luisteren? Dat ligt
m.i. aan het huidige bestuur van de
RONO, dat onder toezicht van het pro
vinciaal bestuur in Zwolle staat (een
voorbeeld: eerst heette het: „program
ma för Twente, Salland en 'n Ach-
het programma „Met Pegasus de weald
rond", hierin worden gedichten van
„overal ter wereld" in de streektaal
overgezet. De streekradio moet worden
beschouwd als cultuurfactor voor die
streek en zij moet dan ook in dienst
van en handelend óver die streek zijn.
Aan de Duitse kant van de grens is
men over dat minderwaardigheidscom
plex (dat men zich schaamt voor zijn
streektaal) vrijwel héén en hebben de
Oostflüchtinge zich aangepast aan de
streek. Hier besteedt de Norddeutscher
Rundfunk reeds 6 tot 8 uur per week
aan „Sassisch".
Binnenkort zal de RONO (188 m.) ook
meer jeugdprogramma's gaan uitzenden.
Naast de reeks tiedschriften en boeken
in de streektaal, de schriewerskringen
en de Sassische Jongernbeweging is dit
weer een stap in de goede richting!
IJmuiden, J. W. ten Holt.
Hij haalde telkens verruimd adem. Ie
dereen was even vriendelijk en behulp
zaam, even voorkomend en vol aan
dacht voor zijn geringste wensen. Heel
het personeel maakte de indruk er voor
zijn plezier te werken. Wel, hij had het
anders meegemaakt. Soms was het hem
wel eens geweest of de hautaine blikken
van een chef of van een oberkelner
hem bevalen zich voor hen in het stof
neer te werpen. Maar er viel geen stofje
in heel het „Hotel du Cap" te bekennen.
LBSE/e tS GESMOLTEN!f„
HAfi/ONNEtJ. TANKS. V/3ACNTIMOGENS... ALLES/,.
/G HEB T\l/EE G/LONfETEG <3ELCP*sy
EEfJ &N8ESCHAOK3PE JEEP7E V/A/PEN.'.,
/VET VUEGTÜfG HEEPT WEE CE Mf=
/3OMM0J GEGOOID, EN ALLES LS iV£=G ff
GEEP AAM ALLE /EGEBS POOG:
NAAG (LET ZU/DGN OVEG PE
Er/ 8EVEL. AA/V ALLE 3AGEES CM* OM
7E STfJGEN Er/...
MAAG...
SENOG GEN EGAAL*
HET MOET
NEEGGEHAALO
WOGPEN/
ZfJN V/EGG4NT Cf
S. &EHOU PEN
HIEtZ GOMT WOB PE M24CHTWAGENS
.EEN BEGLCHT PAN HET CPPEG-
BEVEL.
59.
Maar er bestond nu geen vooruit of terug meer.
Zij richtte zich enigszins op en plotseling vonden haar handen de Dorst-
wering van de brug. Zij trok zich daar langzaam aan omhoog. Toen duk™
zij zich en nam de tas op. Wanneer zij een stap verder deed, zou zij ae
stenen brug verlaten en op de planken stappen. hour
De tas trok als een zwaar gewicht haar hand omlaag. Zij trachtte naar
voet op te tillen en bespeurde tot haar verbazing, dat zij reeds liep.
De planken kraakten onder haar voeten.
Het was nu anders dan tevoren op de vaste ondergrond van steen.
Zij keek op en zag, dat zij de andere oever naderde or +rip
Toen zij de brug verliet, sprongen een paar verzetsstrijders op naar w
en gingen voor haar staan. Het was Sawa en enige van zijn mannen, maai
Helga herkende hem niet meer.
Zij kende alleen Boro nog, die naar haar toe kwam en haar de tas uu
hand nam.
Boro.
Ja, natuurlijk.
Nu was ook Boro er.
Helga glimlachte.
„Ik moet terug, Boro", zei zij, maar Boro antwoordde met.
Zij wachtte er een ogenblik op, maar toen hij nog steeds niet sprak, zei zij.
„Alsjeblieft. Is vriendelijk."
Ja, en nu hoorde zij ook hem. Zij voelde, dat zijn hand haar arm aanraaste
en toen hoorde zij, dat hij zei: „Ja, Chelga. Nu jij hebben dokter nodig.
Boro had haar dus begrepen Zij kon gaan.
Zij wendde zich om en week voorzichtig uit voor een kleine steen, die vuui
haar voeten lag
Nu kwam de brug.
De planken kraakten evenals tevoren, en zij ging langzaam verder.
Het was goed, dat zij nu niet meer moest huilen. Het was goed, dat zij Kon
glimlachen en dat zij het goed kon voelen, dat zij het deed.
Nog enkele passen en dan zou zij de planken verlaten,, en dan zounet
stenen gedeelte van de brug weer beginnen. Maar de laatste passen vieien
haar moeilijk. Zij wilde er zich toe dwingen, want zij moest zich ineens
haasten om er over te komen. Maar misschien was dat nu in het geheel met
meer zo belangrijk. Misschien kon zij hier op de brug rusten en dan, wanneer
zij enigszins uitgerust zou zijn, verder gaan, naar de overkant.
Plotseling scheen het, alof de brug onder haar ineenstortte, en zij probeerde
een houvast te vinden, maar daar zij het oude gedeelte van de brug nog niet
bereikt had, waar de muur was, grepen haar handen in de leegte, en zij viel
op de grond.
Zij lag op de laatste plank, in het midden van de laatste brug.
Boven haar raasde de oorlog verder.
EINDE
O
v»
M
O
i.
/Vfew oir dan Mee00*
zal je Miss&uietj T/jped"
JE GE/S VAN NOT Z/jH.
Je Bent o os
nog sreeos ae-
slotsn om
ve/z reetsueN 7
De vouGeNPeochtend
UJAT /s
li er
ueEs TAF .'als j&
No o/c. Hear, t/n je
GeoND, ree-
KATLO^ *isr LNOOAO "ACA-
l557'' EN OANONT-
J^e/ugt ee eeN beon
Advertentie
4. Hoewel deze woorden niet erg vleiend voor
mij waren, werden ze zo spontaan uitgeroepen, dat
ik grijnzend antwoordde: „Waarvoor had u mij
dan gehouden?" „Voor een surveyor of iets derge
lijks. Dat zijn heel vaak ook wei dappere mensen,
maar uw wapens en uw houding doen aan alles
meer denken dan aan een trapper of squatter."
„Die wapens zijn echt niet slecht. Ik heb ze van
Mr. Henry uit St. Louis en als u hier een beetje
bekend bent, zult u weten, dat je daar goede spullen
kunt krijgen." „Ach, wapens kun je pas beoordelen
in het gebruik. Wat zegt u van dit pistool?" Hier
bij trok hij een oud model pistool tevoorschijn, dat
tot niets meer scheen te deugen. Hij ëafzll0£, en
de sporen, draafde in een cirkel om mU ,nIr „at
nog voor ik in de verste verte kon vermoeden,
hij van plan was, schoot hij op me. voeiae -
rukje aan mijn bontmuts en zag tegelukertiju
veertje, dat ik erop had gestoken naar b
dwarrelen. De jongen scheen eens te willen kte
wat ik van de schietkunst verstond. „Och* n? „een
ik op, „dat kunnen er meer, ofschoon niet ïeaei
er zijn hoofd voor zou willen lenen." "VIadi n
niet?" teemde het achter mij. „Is het hoofd
een armoedige prairiejager niet ruimschoots
zo'n prachtig schot betaald7"
NILLMIJ
_j—i
—1
i
l
©11e#
i
(Ê)P!B
MOCO
FEATURES SYNDICATE K/lMLK222IS
56. Nadat Piet Loeris een kleine
huldiging had moeten ondergaan van
wege het uitschakelen van de Perzi
sche reus Bonkoff, vond hij de tijd
rijp voor een ernstig woord. „We zijn
er nog niet, mensen!" sprak hij ver
manend: „M'n oom Johan zei altijd:
Moeilijkheden zijn te overwinnen, zo
lang je weet, dat ze altijd opnieuw
beginnen! En zo is het! Ik heb zo'n
idee, dat die kleine spoelworm van
een Hat Si Kee nog het een en ander
voor ons in petto heeft!" Helaas kre
gen deze woorden een haast profeti
sche betekenis, want de beruchte gang
ster, die de nederlaag van z'n sinis
tere employé met gemengde gevoelens
had gadegeslagen, bleek nog lang niet
uitgepraat. „Mij grote mandarijn en
waardeloze aanhangers nu voorgoed
mores leren!" hoorden ze hem kef
fen: „Mij nog andere noten op zang
hebben!" Daarna verdween hij scnel
lachend van het raampje. „We moe
ten hier vandaan!" riep MacBra-
ni, die zich weer minder op z'n ge
mak begon te voelen: „Als meneer
Achmed dat touw weer rechtop kan
laten staan, kunnen we misschien nog
weg komen!" De kleine fleendeeb>*
wierp Piet Loeris een vragen tüt
toe. Ook Sientje wendde- wn be-
haar broodheer. t Zou®
ter zijn, als we maken, da
men, meneer Loeris. W
die schurk nou weer u'tgebroed op.
De detective haaide deu sC^ mof'
„Ik zal jullie niet tegenhouden
pelde hij: „Als julhe er ma^fde 'gek
ken. dat ik blijf!" Op datzelfd e,
blik klonk er een vreemd «1-0*Qi- onc.et
luid door de kelder dat m
weinig goeds voorspelde
N
v<
