A UDRE Y HEPB URN:
Nieuw dieptepunt in de
Nederlandse filmproductie
Schuiven, met schijven
Parfum
wraak
1000 pagina's
4* i
Knippen jn BB
Modder en olie
Houten been
DONDERDAG 24 DECEMBER 1964
PAGINA
Paul Cammermans meent blijk
baar dat het fotograferen van ac
teurs die malle gezichten trekken
een filmkomedie oplevert. V.l.n.r.
Cammermans zelf, Bueno de Mes-
quita en Rien van Nunen in
Spuit elf".
9$ ïn 2139-34 2_8: 22 34"29 23x34;
Toen George Bernard Shaw in
zijn blijspel „Pygmaliorf" profes
sor Henry Higgins over het bloe
menmeisje Eliza Doolittle liet zeg
gen: „Ze is zo afgrijselijk smerig",
heeft hij onmogelijk kunnen be
hoeden, hoeveel moeite en in
spanning het vijftig jaar later zou
hosten om deze uitspraak waar te
maken aan de Eliza Doolittle in
filmmusical „My Eair Lady
Voor het haarscherpe oog van de
Super Panavison-camera's kon
men er namelijk niet mee volstaan
om de kleren, die Audrey Hep
burn als Eliza moest dragen, met
een beetje vuil in te smeren en ze
te verkreukelen. Pogingen in die
dichting werden een falikante
mislukking en het gevolg was, dat
men meer dan twee weken bezig
ls geweest, voordat mantel, hoed
en rokken de verlangde „ouder
dom" hadden gekregen.
George Peppard edelmoedig,
gul en bescheiden.
„Smerige" Audrey met haar te
genspeler Rex Harrison.
Wilfrid Hyde-White heeft Shaw
niet nodig om grappig te zijn.
IETEN
Advertentie)
maakte helemaal geen melding van zijn
daad tegenover zijn publiciteitsagent,
anders was hei bekend geworden en
zelfs in de krant gekomen.
Otto Preminger heeft de filmrechten
verworven van de roman Hurry Sun
down", geschreven door Katya en Berg
Gilden, aldus heeft George Weltner, de
president-directeur van Paramount mee
gedeeld. Dit duizend pagina's tellende
boek, dat door insiders een moderne
,,Gone with the wind" wordt genoemd,
zal volgende maand in Amerika ver
schijnen. Het behandelt de geschiede
nis van vier families negers en
blanken op een eiland in de staat
Georgia in de tijd vlak na de tweede
wereldoorlog. Preminger zal volgend
jaar zomer met de opnamen beginnen.
Momenteel is hij nog bezig met. de mon
tage van de film ,,In Harm's Way",
gebaseerd op de gelijknamige bestsel
ler van James Bassett. In deze film
worden de voornaamste rollen vertolkt
door John Wayne, Kirk Douglas, Patri
cia Neal, Tom Tryon, Paula Prentiss,
Brandon dp Wilde, Jil Hayworth, Dana
Andrews, Stanley Holloway, Burgess
Meredith, Franchot Tone en Henry Fon
da. Een van sterren stralende film dus.
Carlo Ponti, de Italiaanse filmprodu
cent en echtgenoot van Sophia Loren
heeft de titel „The Greta Garbo Story".
(Het leven van Greta Garbo) laten regi
streren voor een film, die hij voorne
mens is binnenkort te gaan maken.
afgrijselijk
smerig
gelegenheid heeft hij aangekondigd,
voornemens te zijn om „Tropic of Can
cer te gaan verfilmen de roman van
Henry Miller, die geruime tijd in Ame
rika verboden is geweest en die ook
thans nog wel eens moeilijkheden heeft
met de censuur. Hoe de film er zal
uitzien, is voorlopig nog een vraag,
maar in elk geval moet Miller zelf het
scenario goedkeuren alvorens men in
de zomer van het volgende jaar in Pa
rti8.. rrl?t„de opnamen kan beginnen.
Uit Hollywood wordt intussen gemeld
dat Carroll Baker met Paramount een
contract heeft afgesloten voor haar op
treden in zeven fums waaronder ook
Tropic of Cancer". Dit contract volgde
op haar succesvolle ontreden sis Rina
Marlowe in de Paramount-film „The
Carpetbaggers", eveneens een produc
tie van Levine. Haar eerste hoofdrol
krachtens dit nieuwe contract is die
van Jean Harlow, de platina-blondè
ster uit de jaren derti°- Met de opna
men voor deze door Gordon Douglas
geregisseerde film, Waarin Peter Law-
ford en Gilbert Roland tot tegenspelers
heeft is deze maand in Hollywood een
begin gemaakt. J
„SPUIT ELF":
De nieuwe Nederlandse film van
Paul Cammermans, „Spuit elf", is
vandaag in niet minder dan negen
tien bioscopen tegelijk in vertoning
gekomen. Maar zelfs het meest gekoes
terde en gestroomlijnde chauvinisme ter
wereld is niet in staat ons te laten schrij
ven dat deze nieuwe „Kappa Film Pro
ductie" amusement kan worden genoemd
of om er ook maar één goed woord over
te zeggen.
Na het zien van dit smakeloze ker
misvermaak dat de film in zestig ja
ren van moeizaam vallen en opstaan
toch wel zo langzamerhand te boven
leek te zijn gekomen, vraagt men zich
in stomme verbazing af hoe een der
gelijk prulwerk, dat toch nog altijd et
telijke tonnen kost, ooit tot stand is
kunnen komen. Er bestaat in Neder
land een door overheid en Nederlandse
Bioscoop-Bond gesticht en volgestort
Filmproduktiefonds, waaruit een ge
deelte kan worden geput van het altijd
aanzienlijke kapitaal dat nodig is voor
de financiering van films.
Wie weet hoeveel moeite ervaren
en gerenommeerde filmers als Bert
Haanstra, Charles Huguenot van
der Linden, Louis van Gasteren en
Fons Rademakers om slechts
enkelen van de Nederlandse filmers
te noemen, die de regie van een speel
film ambiëren hebben om van dit
fonds geld los te krijgen en hoeveel
weerstanden en hinderpalen ze daar
toe moeten overwinnen, grijpt met
de handen naar het hoofd, als hij
hier moet constateren, dat een Bel
gisch acteur, die een blauwe maan
dag in Nederland vertoeft en die nog
nooit iets met de film van doen heeft
gehad, zo maar uit dit fonds gelden
ontvangt die hem in staat stellen op
te treden als draaiboekschrijver, re
gisseur en hoofdrolspeler van een
film die in artistiek opzicht een er
barmelijke mislukking is en die fi
nancieel alleen maar een débaele kan
worden.
Hier is sprake van een onverklaar
bare, om niet te zeggen lichtzinnige,
verspilling van overheidsgelden. Het
idee niet eens van Paul Cammer
mans, maar van Hans Croiset voor
de film en het daaromheen geconstru
eerde verhaal over een boerenzoon, die
zo nodig brandweerman moet worden,
lijken op zich al mager, tè mager, om
er een film met normale vertonings-
duur van te maken en „Spuit elf" be
wijst, zoals te voorzien was, dat er in
derdaad geen film van te maken is.
Verspilling.
Nog veel erger dan de verspilde gel
den, is de afbreuk die, na „Plantage
Tamarinde", opnieuw wordt gedaan
aan de toch al zo wankele reputatie van
de spaarzame Nederlandse speelfilm.
Een reputatie, die door „Alleman" en
„Mensen van morgen" en door een
meer geregelde productie aanmerkelijk
verbeterd leek.
Geschiedenis en achtergronden van
deze „Spuit elf" doen onwillekeurig
denken aan de mislukte „Moutarde
van Sonaansee" van Toon Hermans.
Ook hier een theaterman, die zich
plotseling geroepen voelde om zonder
voorafgaande ervaring een film te
gaan maken. Maar Toon Hermans
had als mens en als artiest heel wat
meer in zijn mars. In vergelijking
met het wanprodukt van Paul Cam
mermans is zijn „Moutarde" dan ook
een meesterwerk.
Om enigszins te voorzien in zijn vol
slagen gebrek aan filmkennis, is Paul
Cammermans kennelijk een massa films
gaan zien, van de komedies „an Char
les Chaplin en Harold Lloyd af, tot die
van Jacques Tati toe. Vooral op laatst
genoemde getuige onder anderen
de bakker-brandmeester Akim Tami-
roff, wiens fiets niet als die van de
postbode in „Jour de Fête" van een
eeuwig rinkelend belletje, maar van
een piepend geluid is voorzien heeft
hij zich proberen te inspireren. Een
veronderstelling die temeer is gewet
tigd omdat Cammermans zich heeft la
ten assisteren door Jean-Jacques Tar-
bes, Tati's cameraman. Maar Cammer
mans mist de geestelijke bagage en het
filmtalent om zijn indrukken behoorlijk
te verwerken en ze in een aanvaard
bare, persoonlijke stijl gestalte te ge
ven. En dus leverde hij een onsamen
hangende reeks domme cliché's en ba
nale grappen af, blijkbaar in de me
ning verkerend dat het fotograferen
van een zo groot mogelijk aantal min
ol' meer bekende acteurs, die malle ge
zichten trekken in zonderlinge kostuums
en situaties, in een filmkomedie resul
teert. Zo zien we achtereenvolgens de
Amerikaan Akim Tamiroff, de Italiaan
se karakterspeler Carlo Pisacane en de
televisiesterren Rien van Nunen, Kit-
tie Courbois, Bernard Droog, Bueno de
Mesquita, Rita Corita, Jan Pruis en
Willy Ruys op het witte doek ver
schijnen in onbenullige dilettantenrolle
tjes, die door gebrek aan inhoud en
door de irritante alomtegenwoordigheid
van grapjas Paul Cammermans zelf
geen enkel reliëf krijgen, en in banale
grapjes die iedereen lang te voren
voelt aankomen, omdat hij ze al vee)
vaker en beter heeft gezien.
Cammermans heeft kennelijk niet ho
ger gemikt dan het gevoel voor humor
dat geestelijk onderontwikkelden eigen
is, tenzij zijn eigen geestelijke ontwik
keling niet hoger reikt. Zijn film is
talentloos, smakeloos en humorloos. Er
is dus heel wat loos met „Spuit elf"
die, zoals de volksmond wel eens zegt,
alleen maar modder geeft,
Den Haag. Cineac-AD, Rotterdam en
zestien andere bioscopen in Nederland
- alle leeftijden.) J. FORTUIN
Probleem voor geoefende oplossers. Probleem voor beginnende oplossers.
No. 4208 van Dik v. d. Berg te Wad- No' 847 van R- Bus te H'stede.
dinxveen.
'iiiüiiiiii mi ui mi unit i hui u Het partij spei. Hiiiiiiiiiiiiuiiiiuiiiimmm
t? de Belgische kampioen Hu-
go Verpoest geen directe bedreiging is
voor de allersterksten (hij bleef 10 pun-
ten achter op de winnaar) toch is en
i Z?1J een zeer sterk speler waarvan
zeits de „groten" het moeilijk kunnen
J?™111®*1- Bat ondervond Koeperman in
5» ii k-..1964 in de tweede ronde in
welke partij de Belg de zwarte stukker
hanteerde.
131-27 17-21; 2. 37-31 21-26; 3. 32-28 2öx
41x32 H-17; 5. 46-41 7-11; 6. 36-31
19-23: 7. 28x19 14x23; 8. 41-36 10-14; 9
34-30 14-19; 10. 42-37 17-21; 11 33-28 5-10;
12. 39-33 20-24; 13. 44-39 10-14; De po
gingen om tot onregelmatig spel te ko
men heeft zwart resoluut afgewezen en
het spel met een gering tempoverschil,
Is klass,eke hanen geleid. 14. 30-25 21-26,
fft n 34 U*17» 16 27'22 18x27' 17 31x13
on' o18- 50-44 12"18: 19 44"40 8-12; 20
u3n 40x2015x2424. 49-44 18-23: zwart
noudt het gemakkelijkste spel en het
is voor wit heel lastig om tot enige
aanval te komen, integendeel moet hij
terdege oppassen om geen ernstig nadeel
te krijgen. 25. 44-40 4-10 26. 43-39 10-15-
27. 36-31 12-18 28. 31-27 7-12; 29 39-34
1-7; 30. 47-42 11-16 31. 37-31 26x37; 32
42x31 7-11: 33. 31-26 11-17; 34. 34-29 23x
34; 35. 40x20 15x24; 36. 45-40 18-23; 37
40-34 13-18; 38. 34-29 23x34; 39. 30x39 18-
23; 40. 27-22 8-13; zwart durfde hier blijk
baar de afruil 17-21 enz. niet aan, toch
was deze heel kansrijk, ofschoon er dan
rekening gehouden moet worden met
48-42 en 39-34 waarna 33-29 zou kunnen
ïi414 PxU 16x742- 26"21 14-20;
S'»25xli 9x20; 44- 28"22 20-25; 45 48-43
24-30 46 35x24 19x30; 47. 21-17 12x21-
4®„32-28 23x32 49. 38x16 13-18! 22x13:
30-34; 51. 39x30 25x34; 52 33-21 34-40; 53.
28-23 wit moei de remise forceren! 40-
45; 54. 23-19 45-50: en hier werd tot re
mise besloten; winst is ook inderdaad
niet meer mogelijk Verpoest heeft zich
in deze partij geducht geweerd tegen de
grote Rus.
bTOMtaf wordénSot'l!STan.\Ks™
B. H M. Stevens, Eikenlaan 36, H'stede.
OPLOSSING
van No. 4202 van G. W. Zonneveld te
Hillegom.
Wit speelt naar: 49-44, 45, 20, 34, 27, 7,
?r' i W1^t. Een niet al te moeilijk
maS het slagwerk en de
waaroP het stuk op 45 gebracht
wordt verrassend genoemd worden.
l?a* opt het wel met de opruiming
van het zwarte materiaal. Vakwerk!
Wit begint en wint; oplossingen van
de nummers C47 en 848 kunnen tegelijk
ingezonden worden tot 15 jan. a.s.
OPLOSSING
van No. 843 van J. B. Sluyter jr. te
Heemstede.
28-22, 27x18, 32-28, 21x43 A, 28-23,
18x29, 20-14, 9x20, 15x44, 43-16 of? 48-43,
16x40, 35x44 n wint. A. 21x49, 28-23, 18x
29, 20-14, 9x20, 15x44, 49x40, 35x44 en
wint. Een bijzonder leuk vraagstukje
met een geestig slot. Bedriegelijk is 38-
33 als eerste zet; winst is dan niet mo
gelijk. Ofschoon deze auteur niet zo
veel produceert blijkt hij de juiste op
vattingen wel te beheersen en in goed
werk om te zetten.
De zwartfluwelen mantel bijvoorbeeld
werd eerst gekookt, toen gebleekt, ver-
eigens uit zijn model getrokken, en
''hg eens gebleekt. Daarna werden alle
"aden losgetornd en met grove steken
Waarbij de naald in de linkerhand werd
gehouden, weer aan elkaar gen^d
Eliza's rokken werden royaal met olie
ingesmeerd, terwijl de hoed zo lang b<>
ven de stoom werd gehouden, tot alle
inodel er uit was verdwenen Dp w
van de 160 Cockney-figuranten "?01'
ging een soortgelijke bewerking. der~
Gedurende de twee weken, dat de od
namen voor de inleidende scènes van
de film duurden, werd Audrey Hepburn
iedere morgen trouw herschapen in het
bloemenmeisje Eliza Doolittle. Daartoe
Werd ze eerst flink onderhanden ge
nomen door een kapper, die haar met
jnodder en olie besmeerde, vervolgens
bewerkte een grimeur haar gezicht en
banden met vochtige, vette sponzen en
tenslotte hesen de kleedsters haar in
baar vieze kleren. Men vergat zelfs
biet, haar vingernagels van fraaie rouw
banden te /oorzien. Pas als ze op deze
Wijze was oewerkt, mocht Audrey voor
be filmcamera's komen.
Maar ze kon niet nalaten zich telekens
mkelijk met parfum te besproeien als
soort wraak op de smerige Eliza
oolittle, waartegen regisseur George
ukor geen bezwaar kon maken, omdat
et Publiek in de bioscoop er toch niets
.an zou merken. De mannen in de stu-
'o echter des te meer.
ha ?n 'let eibde van de dagtaak her-
om z'cb de procedure, maar dan in
^mgekeerde volgorde, zodat Audrey's
2ij Wonderaars ervan verzekerd kunnen
eva' dat ze de studio's 's ovands weer
er schoon en stralend verliet, als ze
s morgens was ingekomen.
Een van Audrey Hepburns voor
naamste tegenspelers in „My Fair
pbdy" is Wilfrid Hyde-White, die ko-
Obel Pickering niet slechts spéélt,
naar hem ten voeten uit is. Er zijn
d„ar weinig acteurs, die zo door en
oor Engels zijn als hij. Toen hjj van
ïipï. naar Amerika vertrok om
met het oog op zijn aanlokkelijke
Hollywood-contracten in Palm Spring
te vestigen, had bij zijn (Amerikaan
se) vrouw bij zich, zijn twee kinde
ren, zijn 25 jaar oude, zwarte paraplu
en een fonkelnieuwe, kastanjebrui
ne Rolls Royce. Wilfrid Hyde-White
vertelt graaf een anecdote over zijn
eerste ontmoeting met Shaw. Deze
woonde eens een repetitie van de
toneelschool bij, waar de toen nog
jonge Wilfrid leerling was. In een op
welling vroeg de aankomende acteur
de raad van de meester over het zeg
gen van enkele teksten. „Zeg ze,
jongeman", aldus Shaw, „zoals ik
verwacht, dat al mijn teksten worden
gezegd ...zó, dat het publiek zal uit
roepen: dat kan alleen George Bern
ard Shaw hebben geschreven
Wilfrid Hyde-White hoeft echter heus
niet, Shaw aan te halen om grappig te
zijn. Zelf is hij zeldzaam geestig en
bovendien een echte type. Sinds hij in
Palm Springs woont, brengt hij nog
maar zelden een bezoek aan Engeland
en het is zelfs de vraag, of hij nog ooit
in zijn vaderland terug zou komen, als
hij niet zo verzot was op paardenren
nen. „Amerika is veel beter voor mijn
vrouw, Ethel", verklaarde hij tijdens
een van die sporadische bezoeken, toen
men hem vroeg, of hij niet liever in
Engeland wilde wonen. „Ze is opgegroeid
r. „i ai haar kennissen wo
nen daaTVen we hier in Engeland
zaten kende ze alleen mijn vrienden -
allemaal ouwe mannen met g
een houten been. Helemaal met leuk.
Het is bovendien heerlijk voorde kin
deren. Mijn zoon Punch 'sTn°g„f, Zeiss'
maar hij zwemt al als Johnny Weiss
muller en Juliet, die bijna vier is, vindt
het er ook verrukkelijk. Ze §aa
bei al naar school, leren Hebreeuws
en Mexicaans absoluut h°°dza' a
hjk, beste kerel, als je in Hollywood
woont en hebben het geweldig naai
hun zin."
Was hij niet van mening, werd hem
gevraagd, dat het Britse onderwijs be
ter was?
„Ben je gek", luidde het onomwon
den antwoord. „Ik zou niemand een
Britse opvoeding willen opdringen,
1? ui staa.n mjjn kinderen. Mijn ouders
bben zich alles ontzegd om me naar
Marlborough te sturen en ik haatte ie
dere minuut, die ik er doorbracht. Het
enige, wat ik er ooit heb geleerd, was
de vertrektijd van de trein naar de
paardenrennen in Newbury."
Of hij zijn vrienden niet miste, luidde
de volgende vraag.
„Ik heb erg weinig vrienden in En
geland en tot mijn genoegen kan ik
zeggen dat ik in Hollywood helemaal
geen vrienden heb. Idealer kan het
niet ..Natuurlijk", ging hij voort, „ben
ik met mijn huwelijk verschrikkelijk ge
lukkig geweest. Toen we trouwden, was
ik 54 en Ethel 25. Dat veroorzaakte
heel wat opschudding en commentaar.
Gelukkig is ze nu boven de dertig en
dus is het allemaal weer een beetje
normaler. In elk geval kunt u zich wel
voorstellen, wat ik heb moeten door
maken. Tenslotte waren haar ouders
allebei jonger dan ik en om het nog
erger te maken, ze hadden een paar
van mijn Engelse films gezien. Pijnlijk.
Erg pynlijk, inderdaad"
Wi'frid Hyde-White grinnikt bij
z1cTa moet altijd denken aan
wat Arnold Bennett eens heeft gezegd:
*6Sn .Hjawelijk gelukkig zijn, dan
moet de intelligentie van èén van beide
partijen beneden normaal zijn. Ik vraag
me af, wie van ons dat is, ik of Ethel".
Joseph Levine heeft het op het ogen
blik aan de stok met de New Yorkse
censors, die weigeren de Brigitte Bar-
dot-film „Le Mépris" toe te iaten, ten
zij er drastisch in wordt geknipt. Le
vine is van mening, dat er6in iLe Mé.
pris zoveel mogelijk yap Brigitte Bar
dot te zien moet zijn. „Anders is het een
erbarmelijke slechte fi]m„ ver.klaarde de
openhartige producent.
De Amerikaanse acteur George Pep
pard is na zijn optreden in Engeland
voor de Britse turn „Operation Cross
bow" naar Hollywood teruggekeerd. Het
was een lange film en peppard had
een Rolls Royce tot zjjn beschikking,
die door de vnende^ke studio werd
gehuurd om hem naar zijn werk te
brengen en s avonds weer naar huis.
Alvorens Engeland te verlaten, heeft
hij de Rolls, gekocht van de verhuur-
maatschappij en bem ten geschenke
gegeven aan de chauffeUr h e_
regeld heeft gereden Een vorstelifke
gift in Hollywood-stijl. Peppard is een
edelmoedig man. En bescheiden! Hij
„Toen ik haar leerde kennen, was ze
bevriend met Robert Coote, die toen op
Broadway in „My Fair Lady" kolonel
Pickering speelde. Hn nam het heel
goed op, toen ik hem van zijn vriendin
beroofde, maar toen ik hem zeven iaar
later zjjn rol voor de film afnam was
bij daarover heel wat minder goed te
spreken. Toch was ik er helemaal niet
zo erg op gebrand. Integendeel, ik vond
het helemaal niet leuk. Toen Warner
me de rol aanbood, zei ik hem, dat het
de slechtste rol was, die ooit is'geschre
ven. Toch vroegen ze me, of ik een
proefopname wilde maken. „Alleen'
maar een formaliteit", zeiden ze. Ik
weigerde. „Waarom?" vroegen ze. „Al
leen maar een formaliteit", legde' ik
uit. „De ondervinding heeft me geleerd,
dat acteurs, die proefopnamen ma
ken, niet degenen zjjn, die het werk
mogen doen". Daarop gooiden ze het
over een andere boeg. „We hebben een
proefopname nodig", zeiden ze, „om
uw leeftijd met die van Rex Harrison
te vergelijken". Dat is heel eenvoudig,
zei ik. Hij is in 1908 geboren en ik in
1903, maar hij ziet er verdraaid veel
ouder uit dan ik." Tenslotte zeiden ze:
„Het is alleen maar, omdat Jack War
ner u niet zo erg goed kent". Wel, ant
woordde ik, ik ken hém evenmin erg
goed, maar daarom vraag ik hem nog
niet om een proefopname."
„Hoe ilan ook, ik kreeg de rol en
daar ben ik achteraf blij om. Het is
een fijne film en Audrey Hepburn geeft
de beste vertolking, die ik ooit op het
witte doek heb gezien. Rex doet het
zelfde als op het toneel, maar vreemd
genoeg ontbreekt er bij hem iets van de
oude magie. Op het toneel is hij op zijn
best, hoewel hij toch geweldig heeft
gespeeld."
„Wilt u wel geloven," ging hjj voort,
„dat. ik me zorgen ben gaan maken
over mjjn gezondheid? Jonge kinderen
hebben op mijn leeftijd iets verontrus
tends. Onwillekeurig vraag je je wel
eens af, hoe lang je nog hebt te leven.
Laatst keek Punch me strak aan en zei
Wanneer ga je dood?" Zo iets vraag
je niet, jongeman, berispte ik hem.
„Nou", zei hij, „je bent toch al één-
en-zestig". Dat is waar, luidde mijn
antwoord, maar van sommige mensen
is bekend, dat ze 62 zijn geworden."
„Mammie", gilde hjj door het huis, „Hij
zegt, dat sommige mensen 62 worden".
Ik heb Ethel moeten beloven, dat ik
me de volgende dag al door de dokter
zou laten onderzoeken".
Of hij daar een goede dokter had,
werd hem gevraagd. „Hemel nee, bes
te kerel. Als ik me ongerust maak,
treed ik doodgewoon op in eem nieuwe
dokter Ben Casey-film voor de televi
sie. Dat is reusachtig. Je gaat een
week naar bed en wordt dan even
grondig onderzocht als in de duurste
kliniek. Bovendien betalen ze je er nog
5.000 dollars voor ook. Ik ben al in
drie van zulke films opgetreden. En
wie heeft dan nog een dokter nodig?"
joe Levine, die iets heeft te maken
met de meeste op het ogenblik in Ame
rika en Italië in productie zijnde films,
heeft enkele weken geleden een paar
dagen in Parijs doorgebracht. B(j die
