CARAVAN RAI 65
HET VALSE HOOFD
ALS U HET
m
VRAAGT
PROBLEEM IN
AERDENBERC
i
HCT VERWENSTE LAND
ha/haiha.'
Bm
f
Pelsjagers van Rio Pecos
i
Alfredo
A
JMhA!
HET GROENE LUIPAARD
Uwvakantieisdichterbijdanudenkt!
w
HAffiA!
-HA!
Kusmeter
Geveltoerist
Kortstondige helden-
carrière
Kerkenbouw zondag
t/e&Maat* ac
ces USGT tt<
Bez/T.
~aatJ mijn
t/g/eMD
SPgoSTJg/
Va
DQNDERDAG 4 FEBRUARI 1965
vrijdag 29 jan. Vm zondag 7 febr.
V- V
De onzichtbare man
van Italië
V V V
door OLAF J. DE LA^DEH
André Kerstens N.V.
Tilburg
et-/... h/j ueerr
Gec uu/ H/J /S
ueivs outsiders
Shh/Z'
hcs ure f-tew acceetv
Maae. crouoeu Becer-
reu i/c/i/e re- sPi/uveN.'
w Her are ore Boeu ma/
c>e sn/c/ere/v sraor,
oer eeu oph/qcj, D/e
Geeu t/cjue Mee/z ishn
sec/ureu, u/er AveE/z
Geverrrzcuu /s/
'Lieve help!
misschien /see
jonr re ee-
jzbiuen'
P/e/Seuv/er! u/ppp.\eU.../c< heB
/s oe roi/e/esr0F\He/u e/saervs
c/e Ho/vf/v/eos IGeGoo/D/ cuht
o/vs Geceve/v J/h/c. de je e&-
Heeer? Asee DoEN?
onr zere /u je errre/s
cuec. c// rceGC, en/hpps?
ve/ Je as oer me hi
Zo vcoc- Hvoc,ecucs
A/fjcew/... JSen/
UsaaeoM zee, r h/j hc-
t/jd orrr h/j een /oee
eeeer, oor h/j nsr me
core/e. uvec. zoc u/r-
ceGGetv oar /s reuscoT-
jre o/ju/rsraaNeae/zU*
PAUL
VLAANDEREN
M'J.I^ENGISTEeflvoup
De Wadders
- -
Advertentie.
IN DE ENGELSE STAD Trowbrid
ge heeft een 16-jarige student in de
electrotechniek een kusmeter gecon
strueerd. Hij heeft zijn uitvinding in
de praktijk beproefd op een bij
eenkomst van de plaatselijke kerke
lijke gezelligheidsclub voor jongelui,
„die het allemaal reuze vonden". Het
is de bedoeling dat de proefpersonen
de handvatten van de meter beetpak
ken en elkaar kussen. Er flikkert dan
op zeker moment een licht en er ver
schijnt een nummer. Er zijn maar drie
cijfers. Er zijn proefpersonen die twee
hebben gehaald, maar drie nooit. De
werking beschrijft de intensiteit als
volgt: „De intensiteit van de kus, die
he tpaar uitwisselt, vermindert zijn
weerstandsvermogen. Het relais ver
snelt zijn vibreringen en een nummer
verschijnt".
Maak daarom nü reeds uw keus uit de honderden
caravans, vouwwagens en toebehoren op CARAVAN
RAI 65. U waant er zich aan de Rivièra... U wandelt
over de "Promenade des Caravans". Want 20.000 mJ
is in een Méditerranéesfeer herschapen, waar u
tevens alle mogelijke toeristische voorlichting krijgt.
NIEUWE
qoopend van 10-17 uur en 19-22 uur
zondagen 10-17 uur- toegang 12,so
AMSTERDAM
DE POLITIE VAN EEN AMERI
KAANSE STAD zoekt naar 1.500 dol
lar in contanten en diamanten ter
waarde van 4.000 dollar, die werden
gestolen door een zogenoemde „gevel
toerist" een jongen van 15 jaar.
„Het was een tijdverdrijf voor de
nachten dat ik niet kon slapen", ver
klaarde het diefje. De politie kwam
toevallig achter zijn diefstallen toen
zij hem zaterdag verhoorde in verband
met een autodiefstal. De politie vroeg
hem terloops of hij iets afwist van de
„geveltoerist" en de jongen zei dood
kalm: „ja, dat ben ik". De ongelo
vige politiemannen werden pas van de
juistheid van zijn bewering overtuigd
toen hij de woningen aanwees waar
hij zijn slag had geslagen. De politie
zei dat hij het geld in glazen potjes
had gedaan die hij begraven had op
verschillende plaatsen in het haven
kwartier. De diamanten, die hem niet
echt leken, en andere voorwerpen, die
hij niet kon gebruiken, gooide hij in
het water.
Koning Faroek, de vadsige man,
die eens regeerde over meer dan 20
miljoen Egyptenaren, woont nog steeds
in Rome en leidt een rustig leven, dat
in flagrante tegenstelling staat tot zijn
levensstijl, die de jaren na zijn aan
komst in de eeuwige stad nu 12
jaar geleden kenmerkten.
Na de staatsgreep van 1952 vertrok
koning Faroek met zijn koninklijk
jacht naar Capri. Aan boord van het
schip bevonden zich 40 kisten whisky,
champagne en jenever om de balling
schap in gepaste stijl te kunnen aan
vangen.
Toen Faroek pas in Italië was placht
hij zich te omringen met een leger van
bedienden, vrienden en andere, minder
duidelijke figuren, die alles deden om
de ex-koning maar niets tekort te la
ten komen. Intussen was hij een toe
ristische trekpleister geworden. Bui
tenlanders en ook 'taliaanse dagjes
mensen trokken naar Rome waar zij
zich vergaapten aan die dikke, door 'n
puntbaardje en donkere brilleglazen j
gekenmerkte man achter een terras-
tafeltje.
De moeilijkheden spaarden Faroek!
echter niet. Eerst verloor hij het ko-
ninklijke jacht, dat door de nieuwe
regering in Kaïro werd opgeëist. Al
spoedig raakte Faroek ook z'n privé-
jacht kwijt. In maart 1953 verliet zijn
vrouw, die toen 18 jaar oud was, haar
onttroonde man. Zij nam hun zes maan- j
den jonge zoon met zich mee naar
Egypte. De jonge kroonprins verloor
een troon zonder ooit te hebben be
seft dat hij er een bezat. Het jaar
daarop liet zij zich van Faroek schei
den Het scheen Faroek allemaal niets
te doen. Hij werd elke avond in een
van de luxueuze nachtclubs van Rome
gezien met een of ander blondje. Zel
den ontbrak zijn donkere zonnebril.
Het „zoete leven" van Faroek zette
zich verscheidene jaren voort .Daar
na trok hij zich echter langzamerhand
uit het openbare leven terug. Tegen- j
woordig wordt hij nooit meer in de
Romeinse nachtclubs gezien. Af en toe
verschijnt zijn naam nog eens in de
plaatselijke pers. Vanwaar hij zijn
geld krijgt en hoeveel het is blijft een
volmaakt raadsel. Er was een tijd dat
hij goed was voor 250 miljoen dollar.
Niemand weet echter uit welke bron
nen hij zijn financiën put. Hij is tegen
woordig matig en bewoont een kleine,
moderne flat in de Italiaanse hoofdstad.
Over geld hoeft hij zich kennelijk
(nog) geen zorgen te maken.
HAROLD JOHNSTON, de nieuwe op
passer van de dierentuin van Ches-
sington in Engeland werd voor het
eerst op de luipaarden losgelaten, j
De luipaarden haalden uit. De nieuwe
oppasser rende voor zijn leven, maar!
te laat: Hij werd lelijk toegetakeld.
Precies op tijd kwam de hoofdoppas
ser hem te hulp. Hij greep de luipaar
den rustig bij hun nek en wierp ze te
rug. Johnston, die kwetsuren aan ge
richt. handen en benen opliep, wil nogj
wel oppasser blijven, maar nu in het
vogelhuis.
Lezers schrijven de krant
Reeds vele weken wordt uw courant
gebruikt om verhalen, kort en klein te j
schrijven, op de brief van de heer Firet,
over de vernieuwing in onze kerken en
liturgie. De een weet dit. de ander dat
wat nog veel mooier is. Er zijn er zelfs
bij, die, als ze dood gaan, het zondags
misboekje van „Gooi en Sticht" in hun
kist willen medenemen. Een ander schrijft
dat de Gregoriaanse zang de hoofdscho
tel moet zijn, maar als er per ongeluk
b': een feest meerstemmig gezongen
wordt, dan pakken ze hun hebben en
houden in en verlaten demonstratief de
kerk.
Laten we a.u.b. nu eens ophouden met
dit geschrijf en eerst eens een half jaar,
desnoods aanzien hoe alles nu het beste
Advertentie
gedaan kan worden. Laten we wachten
tot de priesters een behoorlijk Missaal
kunnen gaan gebruiken. Heeft deze ver
nieuwing al een goede uitwerking? Als
ik het zeggen mag voor de zondagen
zeker, er wordt door de aanwezigen goed
in het Hollands medegebeden. Maar nu
de dagen in de week? Waar zijn al die
winkeliers met een volledige sluitings
dag voor hun zaak, of althans de halve
ochtend Zelf constateer ik dikwijls dat
e H. Missen (ik blijf nog bij de oude
benaming) zijn waar een priester alln,
ja u leest het goed: allen dus (zonder
misdienaar of één gelovige de H. Mis
staat op te dragen. Mijn bedoeling is
een heel ander onderwerp geweest, maar
bovenstaande wilde ik toch ook wel even
memoreren.
In pers, per radio en op de T.V. zullen
wij de komende dagen worden herin
nerd dat het a.s. zondag Kerkenbouw-
zondag is. Ik hoop dat al het geschrijf,
het gesproken woord en de beeldbuis er
toe mogen bijdragen, dat het een zondag
wordt waarop vele bouwpastoors naar
uitzien. Van dichtbij ken ik een bouw
pastoor, en als men van hem hoort,
welk een hopeloze zaak het is (laat ik
gerust zeggen welk een marteling) voor
bereidingen te treff«i voor dat een kerk
gebouwd is, zelfs vrordat de eerste paal
geslagen mag worden (en hier denk ik
aan de vele instanties, die hierover moe-
tn beslissen, anders komt hun dag ook
niet olr['\ dan begrijp ik best dat hem
de moed in de schoenen zakt en hij haast
met emeritaat gaat voordat de kerk
daar is. We weten allen dat er nieuwe
kerken moeten komen, voor welke gods
dienst dan ook, en daarom wilde ik als
gewoon kerkbezoeker dit schrijven: la- j
ten we zondag spontaan, en royaal de
briefjes van 25 of 100 in de schalen
of zakjes doen. Laten we geven, ik
bedoel veel En wat versta lik onder veel.
14 dagen geleden werd er een kerkdeur
collecte gehouden voor de Memisa. Naar
schatting waren er op die zondag 2000
kerkbezoekers. Weet U wat de collecte
voor de „Zwartjes" opbracht? Veertig
I cent Per bezoeker .dus ongeveer 760.
I Als daar de bouwpastoors op moeten
rekenen, §aat u dan liever maar niet
naar de kerk. Jongeren, jullie vraag ik:
i „Hoeveel zakgeld heb je? Kan je wat
misses, kan je ook eens één keer veel
missen voor de toekomstige kerk van jul
lie kinderen. Ouders, laat dit uw kin
deren leren.
Een gewone schrijver
(De r?£aftie' de schrijver kennende,
heeft dit keer bij
wijze van uitzondering
met deze onc»ertekening genoegen geno
men.)
captain white
M0A9AH LABEL
CAPTAIN MORGAN W*
DllTIUtRS 11M1TW
65.
Alleen-importeur:
Terry glimlachte hem geruststellend toe. „Zou je kunnen herhalen, wat hij
I zei?"
De knecht aarzelde, voordat hij zei: „Nee, meneer, ik herinner me d'r
bijna niks meer van
„Vertel ons dan, wat je je herinnert," verzoc J-erry.
De man keek even, alsof hij nadacht, met de geJ\.in een pijnlijke verte
achter ons. „Hij werd boos," vertelde hij dan. •''Ejn "Ji maakte me uit voor
onbeheerst sujet .en hij weigerde het gel" ,_-f.tnet zichtbaar plezier.
Gert herhaalde het, met de tande op elkaar van urut: „Met plezier. me
neer."
„Wat zei hij daarna?" vroeg Terry.
„Hij zei de knecht dacht versuft na. „HU zy}- "Jullie onbeschoft ge
peupel dacht je te spelen van mijn geld? etl jullie zoveel ver
hezen aan de speeltafel kleinburgerlijke protsers. Je niet ophouden, als
je ziet, dat je verliest?. Gert keek, alsof hij biJKwam uit een bezwijming
„Dat zei hij, meneer." T.rrv
„En hij zei ook: „Je kunt opdonderen"," vulde aan- "En al stik je
in je schulden, dan stik je maar. Van mij zul je Je gela moeten afwachten,
tot je eraan toe bent." Niet, Gert?"
„Jawel, meneer," bekende Gert, spierwit. „Dat zel neer Martijn."
„En wat zei jij toen?" drong Terry aan.
Gert richtte zijn ogen op ons, en keek ons een v0 aan. Er was zo'n
pijn in die blik, dat ik diep medelijden voelde, nog veei oieper dan eerst met
de huishoudster. Ik kon me opeens best voorstellen, nat een mens iemand
vermoordde, na zo'n gesprek.
Daar stond dan Gert, verdacht van moord. Zijn Tas gespannen en
verslagen tegelijk. Zijn gezicht was smartelijk vertrok* „Ik zei,'' stamelde
hij met droge lippen, „ik zei Er kwam een gelui1cl 1 zijn keel, als een
snik. En hjj hief een arm op, alsof hij zijn ogen wilde be ekken. ,,'k Weet 't
niet meer." voegde hij er zacht en toonloos aan toe. ,.utp_
„Je zei," vulde Terry meedogenloos aan, „moet ik vva totdat ik eraan
toe ben! Sta ik misschien in meneers testament?"
De commissaris veerde omhoog.
„En toen lachte meneer Martijn," vervolgde Terry la„g^anb "Maar plot
seling brak dat lachen af, Gert. En meneer Martijn vroeg ngstig.- „Wat wou
jij
De man keek op met een wonderlijke gloed in de ogen. Zijn blik ging
vliegensvlug langs de deur en het raam. Maar alles was gesloten, en hij
deed geen stap^ van zijn plaats. Hij likte langs zijn droge ïppen en knikte
verslagen. „Ja." gaf hij stil toe. „Ja
„Waarom vroeg meneer Martijn dat?" riep Terry hem plotseling scherp tot
verantwoording. We schrokken allemaal op van zijn stem.
Doch Gert knikte stom met het hoofd en scheen te zullen gaan lachen. Hij
bleef staan en knikken als een onnozele. w
Terry ging naar hem toe en greep hem bij de schouder, „waarom zei die
man dat?!"
Gert rukte zich los met wanhoop en doodsangst in de ogen. t Ken me
niet schelen!" brulde hij. „Jullie geloven me toch niet! En die vent is dood!"
Terry wendde zich kalm tot Crommer en voegde hem toe. „ik moet u ver
zoeken, deze man te arresteren."
„Verrajers!" krijste Gert. „Wat snap je van 'n man, die beledigd wordt, en
geld nodig heeft! Jullie zitten daar maar, en je kan niks anders dan 'n man
arresteren! Verrajers! Oplichters! Wie heeft er aan de deur geluisterd?!"
Het schuim stond hem in de mondhoeken, toefci hij eensklaps tot bezinning
kwam en zich stilhield.
(Wordt vervolgd i
£€N M/DPPL OM
IK HBO TOCH IM HET WflTEK
MOET EU L1G&EI0, NIETWBHE y
DRBK'ZOIJE
SPUTVflU
HE56EU
WRflROM?
JE DRHGDE M'J
TOCH UIT, MIE""5
ÊObD.VlRHUDEJcEU,
LflTEW WE HET VEK-
&ETEK1
BK JE 6ELBÊTEKDE
UIET 5'J ClAEi&a GE
WEEST. EU IK HER DIP.
69. „Toen de krijgers bij hun thuiskomst slechts
puinhopen vonden, volgden zij het spoor van de
boosdoeners. Daar mijn vader en ik maar een
dag later kwamen, was het ons misschien moge
lijk hen te achterhalen. Maar laat ik het kort ma
ken. Onderweg ontmoetten wij Winnetou, die ons
wilde bezoeken. Toen hij hoorde, wat er was ge
beurd, keerde hij zijn paard en ging mee de schur
ken achtervolgen. Bij Bee-fork stootten wij op de
onzen, die daar, evenals de Black-foots, hun kamp
hadden opgeslagen. Zij waren van plan de schur
ken bij het invallen van de nacht aan te vallen.
Ik moest eigenlijk bij de paarden blijven, maar
ik had geen rust en sloop heimelijk achter de krij
gers aan. Toen het eerste schot viel, kwam ik
juist op het punt aan, waar de krijgers op elkaar
waren gestoten. Het was een verschrikkelijke nacht.
De vijand was veel sterker en 't krijgsgeschreeuw
verstomde pas bij het aanbreken van de dag. Toen
ik het geschreeuw van de vijand hoorde, wist ik,
dat wij overwonnen waren. Ik ging terug, maar
de paarden waren weg. Ik verstopte mij tot het
weer avond werd en zocht toen het slachtveld af-
Mijn adem inhoudend van angst, liep ik van d®
ene dode naar de andere. En daar lag zij, mijn
moeder, midden door de borst geschoten."
PI B
'J3 5
""\J" - - 1
U /Hl
MOCO
41. Juist, toen de pret op zijn hoog
tepunt was, klonk er boven het jolige
koeiengeloei een vreselijk geluid uit.
een hels gesnuif, dat de aanwezigen
op het marktplein deed verbleken. Op
de volgepakte tribunes ontstond enige
beweging, maar dat was niets verge
leken met wat zich op het midden
van het plein afspeelde. De koeien, die
even tevoren nog welgemoed aan het
spel hadden deelgenomen, waren op
eens een morele instorting nabij. De
opening, waar ze door waren geko
men, bleek veel te nauw om hen alle
maal tegelijk door te laten. Terwijl
!ze elkaar opzij drongen en vertrapten,
alsof het mensen waren, bezweken de
hekken als luciferhoutjes. In paniek
vluchtten de beesten van het plein en
ook de jonge boeren die het spelletje
hadden meegespeeld, maakten dat ze
I wegkwamen. „Wat heeft dat allemaal
te betekenen, meneer Loeris?" vroeg
Sientje, die het schouwspel met ver-
1 hoort er toch niet bij?" „Ik weet het
'niet, Sientje" antwoorde haar patroon.
Hij wende zich tot de ^burgemeester,
die met een krijtwit gelaat naar het
plein stond te staren. „Wat is er aan
jde hand, broer, onderkind? Waarom
idoet iedereen opeens zo raar?" De eer
ste burger der gemeente wees me{
een bevende vinger naar een bepaald®
plek voor de nu doodstille overdekte
tribune. Daar stond de oorzaak van de
paniek, een pikzwarte stier van enor-
ime afmetingen. „Dat is Giftige Ger-
rit, het gevaarlijkste beest uit de orn-
trek", hakkelde de burgemeester. „Ht!
had er helemaal niet bij mogen zijn'
want als hij maar even uit zijn hu'
(meur raakt, neemt hij alles op zb11
hotens, wat er maar in de buurt lSj
Verleden week heeft hij nog een 1°'
Icomotief uit de rails geramd. Wat nu
