TOM POES en de vuursalamander
PROBLEEM IN
aerdenbëro
G
Alfredo
HET VALSE
Pelsjagers van Rio Pecos
mensen
HET VERWENSTE LAND
O
'tls
twin'.
Iröïi voor
mannen
e
SLIK UW PIJN WEG EEN
HET GROENE LUIPAARD
IffWRf
door
Marten
Toonder
v
S" fJT"n
xw
4
Luchtvermaak
Hot dog
Hittegolf
Ondergrondse
wmmm
j f'°'
DINSDAG 9 FEBRUARI 1965
door OLAF J. DE LANDELL
FatJTQSio
VVV
V V
De Wadders
Ho" ""„W T7Ï
VLRRNDEREN.'
VLAANDEREN
jt
Advertenti*
5372 Na enige ogenblikken werd de deur geopend en daai
verscheen de bediende Joost met door slaap omwalde ogen
en een kandelaar op de drempel.
„Hebt u geklopt vroeg de knecht met dikke stem.
„Ja", zei heer Ollie. „Er is iets vreemds aan de hand. Er
wordt geklopt
„Geklopt herhaalde de bediende onthutst. „O, juist.
Maar dat doet u immers zelf, wanneer u mij toestaat Als
u naar bed gaat en rustig gaat slapen, houdt het vanzelf
op, met uw goedvinden".
Na deze woorden maakte hij aanstalten om zich opnieuw
ter ruste te begeven; doch heer Bommel hield hem tegen
met een ongeduldige uitroep.
„Nee, beneden riep hij. „Beneden wordt héél raar ge
klopt Je moet gaan kijken wat het is, want ik kan er niet
tegen. Vooruit, Joost, laat mij toch niet alles alleen doen
De trouwe knecht zuchtte diep. Hij trok het koord om
zijn kamerjas wat vaster en begaf zich met klapperende;
muilen voor zijn werkgever aan naar beneden.
Nu, inderdaad klonk daar een dof geklop, dat uit de
vloer scheen te komen. Er was echter niets bijzonders te
zien, de meubels stonden keurig op hun plaats en nergens
was een spoor van piasvorming door lekkage.
„W-wat is het vroeg heer Ollie, die vanaf de eerste ver
dieping toezicht op het onderzoek hield.
De bediende gaf niet direct antwoord. Hij staarde suffig
naar de grondbedekking, doch omdat hij ook graag weer
eens naar bed wilde verklaarde hij: „Het zal een klopg,
zijn als ik zo vrij mag wezen, heer Olivier
Heer Bommel schoof deze veronderstelling ongeduldig
terzijde.
„Onzin", mompelde hij verontrust. „Een heer wil weten,
wat er in zijn huis klopt, want dan klopt er iets niet, als
je begrijpt wat ik bedoel. En k-klopgeesten b-bestaan niet"
MOCO
69.
Gert'" opperde ik met mijn gedachten bij het lijstje van.zwartgemaakten
>eeft alleen maar gedreigd," dacht Terry. „Durft dat niet te zeggen
jmdat hij denkt, dan beslist verdacht te zullen worden. Ofschoon, he
is een heel slechte bijkomstigheid voor hem, dat hu alleen is geweest m
Martijn
„Booner?" polste ik.
Is mij te vertrouwd met die pook En bovendien doet ze telkens andere
openbaringen Eerst was het Henri, die met een zwaar pak sjouwde en die
ze het zo zeker wist van Gert, waarom viel ze ons dan lastig met dat zware
het Gert, waarvan ze het zo zeker wist, dat ze voor hem stelen wilde. Als
ze het zo zeker wist van Gert. waarom viel z eons dan lastig met dat zware
pgk van Henri?"
„Om de aandacht van Gert af te leiden, dacht ik
En ten slotte komt ze met Teun voor de dag, hoofdschudde Terry. „Teun
die gedreigd heeft, die schop wel eens voor iets beters te zullen inwisselen
Je hebt mensen, Han, die hun eigen hemd voor wit laten doorgaan, door er
een nog vuiler exemplaar van een ander naast te hangen. Maar daarom 1 s
I hun hemd nog niet wit!"
Ik schoot in de lach. „Dus Teun?" zei ik maar £au^-
„Teun?" herhaalde Terry nadenkend. „Boerepummel. Gauw driftig. In het
bezit van een touwladder
Ik floot tussen mijn tanden „Waarom heb je me dat met es eerder verteld,
i Terry7"
„Ja gunst," zei Terry en lichtte het hoofd op, „ik wou het zo graag voor
mezelf houden, Han. Je hebt het aan mijn vermoeidheid te danken, dat ik dit
allemaal zo bereidwillig vertel."
Toen ik hierop niets terug zei, draaide hij zich meesmuilend om en zei:
„Ga jij es van dat bed af. Ik wil maffen. Wek me over tien minuten, kerel
Dan mag je daarna gaan eten."
En voor mijn verbaasde ogen legde hij zich heerlijk op zijn kant, en zonk
weg in slaap, gekleed en wel, met zijn schoenen oneerbiedig op de gehaakte
sprei van Henri's bed, waaronder nog maar pas Martijn gelegen naa.
En ik stond daar, met alle moeilijke problemen.
HOOFDSTUK X
Toen ik buiten kwam moest ik me een weg banen door een troepje dorps
bewoners, die met angstige, voldane gezichten stonden te luisteren naar el-
kaars opvattingen. Het bleek, dat madame Enbourg in de heftigste ruzie met
Crommer het huis had verlaten, en dat scheen zeer dramatisch geweest te
zijn. De straat was vol mensen. Vrouwen vormden lange rijen van neup-
wiegende brede rokken en witte mutsen over de weg en bezagen mij me.
vogelgezichten waar de nieuwsgierigheid afdroop. Ik kan me best voorstellen,
dat in het vallende duister de schrille stem van de Frangaise, uit de voordeur
komende van het huis waar een moord was gebeurd, op hun tantasie moes!
werken.
Een paar mannen zeiden „Goeienavond" met stroeve monden en vast
geklemde pijpen. Ik knikte kameraadschappelijk naar ze en liep door aisor
ik van de drukte niets bemerkte. Bij de „Gouden Arm" stond de directeur op
straat met een zorgelijke rimpel tussen de ogen naar ons te kijken.
Hij zei ook „Goeienavond, meneer," en meteen zacht er achteraan: „wat is
dat met mevrouw Enbourg? Ze is toch niet de
(Wordt eervolgd.
AOPM ULO Cr/... /M VGfP a KI C>e/SS TGL,
DpT je T/ZoTS OP JG /V<= C £5^= A/-
O/9/iO
Poe uau Je e/p pceztGfZ 'P jph
ue&aeu c>eze ZTUPPS 5j-
(ut/juea/ Pu je tot s^Z/ati/2. LUUT
ecue P/pus o/JoPGe- /-/eT
u/ rceOG^N
.new.Jvi't;-
73. Op een open plaats stonden de jagers te
beraadslagen, terwijl Parranoh aa" e®n bo°m ge
bonden was. Vlak voor mij zat ee /,oeP Ponkas
tussen de struiken, die aanstalten maaKten om aan
te vallen. Er was geen ogenblie veiliezen! Ik
legde mijn Henry aan en schoot. or een ogenblik
waren mijn schoten het enige geiuia, daar vriend
en vijand gelijkelijk verrast waien en geen van
beiden wist, wat er aan de han was. Maar even
daarna was de hele plek door vechtende mensen
in beslag genomen. Tegelijk met ae Ponkas was ik
ook naar voren gesprongen en ik kwam juist op
tijd om een indiaan naar de eeuwige jachtvelden
te zenden, die Harry wilde neerslaan. Een paar
roodhuiden hadden zich dadelijk op Pannaroh ge
worpen om zijn banden los te maken. Welke po
gingen Winnetou en Old Firehand ook in het werk
stelden om dit te verhinderen, zij waren er toch
in geslaagd. Met een paar krachtige slagen wierp
de gespierde man zijn armen in de lucht om zijn
bloed weer te doen stromen. Hij greep de toma
hawk van één van zijn krijgers en op Winnetou
afstormend brulde hij: „Kom hier, jij hond van
een Pimo! Ik kom mijn hoofdhuid terughalen en
neem die van jou erbij!"
DE AMERIKAANSE RAAD voor de
burgerluchtvaart is bezorgd over de
mogelijke invloed, die filmvoorstel
lingen aan boord van vliegtuigen op
de luchtvaarttarieven kunnen hebben.
„Trans world airlines", vertoonde als
eerste films aan boord van haar vlieg
tuigen en vorige maand werden haar
toestellen uitgerust met stereo-instal
laties. Het aantal reizigers nam zo
wel op haar binnenlandse als op haar
internationale routes sterk toe. „Pan
American" heeft aangekondigd films
en tv-shows te gaan vertonen. Hier
mee zou een bedrag van ruim 15 mil
joen gulden gemoeid zijn.
AMERIKA'S „hot dog", broodje
warme worst, is zestig jaar gewor
den. Het was een deelnemer op de
„Louisiana exposition" van St. Louis
in 1904 die het eerst op het idee kwam
het publiek een wenerworst gevangen
in een broodje aan te bieden. In 1963
hebben de Amerikanen naar schat
ting 13.6 miljard hot dogs verorberd.
Het was onlangs aan de Zuidpool
bijna warm. De temperatuur was 4.9
graden Celsius onder nul, één van de
I hoogste ooit in dit gebied gemeten.'
De laagste temperatuur ooit geme
ten in dit gebied, was 78,9 graden Cel
sius onder nul. De gemiddelde jaar
temperatuur is 49,3 graden onder nul.
ZESENTWINTIG JAAR geleden
stak Hitier onder veel „tamtam"- de
eerste spade in de grond voor de
bouw van een ondergrondse voor de
[toenmalige hoofdstad van de (nazi)
beweging Munchen.
Bijna de helft van de
800000 zielen tellende bevolking van
Munchen werd gemobiliseerd om aan
het feestelijk begin van de bouw deel
te nemen. Swastika's wapperden van
alle ramen, Hitiers favoriete Pruisi
sche marsen vervulden de lucht, ter
wijl een grootscheepse militaire para
de door de stad trok,-compleet met
Hitier Jugend. Eerst thans is de eer
ste paal geslagen en trok nauwelijks
de aandacht. Enkele hoogwaardig
heidsbekleders stonden in zwarte pak
ken rond de plaats waar de eerste
paal in de grond zou verdwijnen, een
plaatselijk fanfareorkest speelde wat
vrolijke deuntjes. Voordat Hitier de
wereld in de Tweede Wereldoorlog
stortte was slechts een tunnelgang vol
tooid. Tijdens de oorlog deed de gang
goede diensten als schuilkelder, na
1945 teelde een ondernemende Mun-
chener er champignons.
Aanvankelijk besloot het stadbe
stuur het plan voor een ondergrond
se geheel te laten varen. De tunnel
werd met steengruis opgevuld. Maar
toen het verkeer in de stad snel toe
nam werd besloten de blauwdrukken
weer te voorschijn te halen. Vele nieu
we ideeën werden aan het ontwerp toe
gevoegd, men besloot echter „Hitiers
gang" in het project op te nemen.
Advertentie
opppe/ze sMUPFeu!
fit jj,se eerj Moeouce
SMuPF tJODfG.D/e voo/z
Geerj smupf veevMRD is:
Goeo.' éétj upfj
Jucc/e Moerztcu
Per Deze stuf
ffj De muil nptj
SMupfgm OM
ué/uèf u/eMPUC?
eer op M/jf m 2P<-
M/jfj eoe/eu op
oeze fSors DoofS
Sa//j De/u/
Moe cr, Ge ore
S/uuep,'... e/u ueec.
Ge cue<
Beuoe SMue-
ee/u, G Ff cueGf
PF&D MoofZ.'
2/zpi. ze up
(GpfpfJ/
45. Het ligt voor de hand, dat er
een enorm gejuich onder de dorpelin
gen opging, toen Piet Loeris de stier
Giftige Gerrit op z°'n spectaculaire
'wijze had overwonnen. Maar toen ze
hem wederom op de schouders wil
den nemen, wees de onversaagde
speurder dat met een beslist gebaar
af. „Dan kunnen we wel aan de gang
blijven!" sprak hij: „Gaan jullie nou
maar rustig Wentelteventrekken, dan
drinken Sientje, inspecteur Parbleu en
ik nog een glaasje met de burge
meester en daarna gaan we slapen!"
„U bent veel te bescheiden, meneer
Loeris, protesteerde Sientje, die haar
haar meester nog wel een keertje op
'de schouders had willen zien gaan.
„Dat kan best zijn." weerde de genia
le speurder haar af: „Maar m'n oom
Johan zei altijd: Een bescheiden
mens is meestal een te benijden mens.
En zo is het." Ze wandelden temid
den van de druk feestende inwoners
weer naar het raadhuis toe en zaten
even later achter een vers glaasje
Koezei met de burgemeester te pra
ten. „Broer, feesthaas. we moeten
morgenochtend vroeg op," sprak de
detective: „Onze bestemming is Pa
rijs, maar we hebben geen vervoer.
We zijn hier namelijk met een auto
aangekomen, maar daar zijn alle ban
den van gesprongen." De burgemees
ter keek hem even peinzend aan.
„Wat dat betreft kan ik je niet hel
pen, heer Loeris." antwoordde hij:
„De dichtsbijzijnde garage ligt op
honderdzeventig kilometer afstand
van deze plaats „Kost me vijf
paar schoenen," mompelde de detec
tive teleurgesteld: „Daar heb ik niet
veel aan." „Maar mag het misschien
een huifkar zijn?" opperde de burge
meester: „Daar kunnen we jullie na-!
melijk wél aan helpen
U BENT 5LIMMEE DRW 1|£
IN HET BEGIN DUCHT, ME,
EEN SOORT BAR
BITUERRT.
flitf!SEM9;6!K)W,
DAARMEE 7'JU WE
GISTEER VOND
BEDWELMD1
DIT IS BE
LANGRIJK!
e.Lwco/s,
ftPOTHe/cee, jqlhv.
DE NRRM OP HET
ETIKET IS WEG-
GEKEflBD.
liet fijne van
shagroken
je geniet
bij voorban
f
s-i
