tme.s
gezellig
neem
echte
HET VALSE HOOFD
Pelsjagers van Rio
HET VERWENSTE LAND
PROBLEEM IM
AERDEMBGRG
alle
maal
mensen
TOM POES en de vuursalamander
HET GROENE LUIPAARD
door
Marten
Toonder
Eénmanspolitiewagens
Belasting betalen
O/epMctrf... De ae~
o&ppcsr&... db... os
SPfcy&B /s CeB-
fpëwadders
VRIJDAG 12 FEBRUARI 1965
9
WÈ
i
we ztJM
tserzLoizetJ!
5375 Hoewel de oude boeken moeilijk te verteren waren
zette heer Bommel koppig door. Joost was reeds lang naar
bed gegaan en de maan scheen vorstig door het venster,
doch de onderzoeker zat nog steeds over zijn folianten ge
bogen.
„De salamander is een van de krachtigste elementalen",
las hij, al mompelende. „Men kan hem oproepen met de
damp van blaartrekkend akselkruid, slangentongen en een
weinig uitgedroogd chimoca permangaat, terwijl de be
zwering: „Abele genomeni flasseras sunt" niet vergeten
mag worden
Nu werd de lectuur heer Ollie toch te zwaar. Met een
zucht klapte hij het werk dicht en stond op.
„Ik geloof dat Joost gelijk heeft", prevelde hij. „Alle
maal bijgeloof voor ongeletterden. En dat alleen omdat er
vannacht een muis zat te knagen. Bah. Ik schei er mee
uit
Op dat moment klonk er onder zijn voeten een zacht ge
klop, dat van verre scheen te komen en de eenzame
heer verstijfde.
„D-daar is het w-weer", stamelde hij met bleke lippen.1
„D-de waarschuwing
Met deze woorden wierp hij de boeken in de lege brand-
kast en repte zich naar boven. Daar was het enge geklop
minder hoorbaar, maar het was toch duidelijk, dat het
langzaam naderbij kwam.
„Hier moet het zijn", gromde de gemaskerde figuur, die
onderaards met een houweel de zoldering aftastte. Hij
wierp een blik op zijn plattegrond en knikte tevreden.
„Dit is de geheime gang waarin ik sta", hernam hij. „Die
loopt door onder de woonkamer en daar is de safe. Mooi
zo; nu even doorhakken. Maar zachies, Hiep, zodat ze je
niet horen
Mee? pms op/ De
OA/rcppt<£fZ /s Cb~
SMCffZPT
door OLAF J. DE LAI\DELL
PAUL
VLAANDEREN
W m W
m/^bq iupovmP
,76.1 I
•VI
IK VERAG ME AF, WAAK
FELIX ZO GROW EEN
KECEPT TEGEN SLAPE
LOOSHEID VANDAAN
HEEFT GEHAALD,
MISSCHIEN
VEEVAIST - EN
MK. LflUCOIS IS
NOGAL MAKKELUK
GELOOF IK.
PI B
COMIIItfEN
MOCO
„Nee, het is een man," verzekerde Terry. „Vermoedelijk een lange magere
man. Het kan natuurlijk iemand anders zijn. Je herkent 'm niet, dus kijk
hem ook niet te erg aan in het donker."
„Juist," zei ik. „Mag ik me verdedigen?"
„En of," antwoordde Terry. „Maar zover zal het niet komen, zeg! Dat is te
zeggen, hij zal je bedreigen en je tot iets willen dwingen. Dan doe je dat
Je doet net, of je je revolver zoekt, maar die kun je niet vinden, en je vloekt
Mocht het ernst worden, dan zit er één in een zijzak van de bank, en ook nog
'n exemplaar tussen de zitting en de rugleuning. Waarschijnlijk zal hij je
willen binden, en dat mag je niet toestaan."
„Meen je dat nou!" vroeg ik sarcastisch, en plakte m'n snor vast.
„Ja, Han," bevestigde Terry ernstig. „Ik weet wel, dat ik iets tamelijk ge
vaarlijks van je verg, want ze zullen je natuurlijk voor mij aanzien, met alle
gevolgen van dien. Maar je bent ten slotte niet mijn medewerker, om madame
Enbourg onder de kin te kriebelen."
„Dat heb ik ook nooit gedaan!" snauwde ik, en ik voelde dat ik net zo
paars werd als commissaris Crommer.
„Laten we geen ruzie maken, vlak voordat je in 't gevaar gaat," stelde
mijn dierbare bloedverwant praktisch voor. „Ik vindt het vervelend, later
berouw te moeten hebben."
„Hoe bedoel je dat?" wou ik snugger weten.
„Och, net zoals ik het zeg," meende Terry. „Kom, lach es tegen ome! Kop
op, Han. We moeten nou juist samenwerken."
Ik stapte maar over mijn grief heen, en informeerde: „Die lange meneer,
die op dat achterweggetje moet wandelen, is dat soms de geest van Mar-
tijn?"
„Reusachtig, Han!" prees Terry. „Juist, kerel! Zoals jij vooruit gaat, hè7
Denk erom, dat hij de situatie genoeg moet kunnen overzien, om binden
of zoiets niet nodig te vinden: jij kunt niet van de plaats komen zolang je
wagen stiltaat, en hij heeft een voorsprong. En vergeet geen ogenblik, dat
ik precies weet waar je bent, en er rekening mee zal houden."
Ik stel voor: „Probeer dan van tevoren een paar smerissen klaar te zetten
op die plek; verdekt opgesteld."
„Dat kan misschien in een grote stad," verwierp Terry, „maar niet in een
dorpje als dit. Binnen tien minuten zou iedereen weten, wie er verstopt was,
en waar, en hoe zijn vader en moeder heetten, en wat zijn religie is en hoeveel
schuld zijn vrouw nog bij de kruidenier heeft staan, met het oog op als-hij-
mocht-komen-te-vallen bij een eventuele vechtpartij."
„Is daar dus kans op?" vorste ik.
„Nee, als je maar kalm en gewoon blijft," waarschuwde Terry. „Je doet
alles wat die meneer wil, alleen laat je je niet ongestraft serieus dreigen,
en wat dies meer zij. En vergeet asjeblieft geen moment, dat je Terry van
der Linden bent, Han."
Ik maakte mijn haar nat en plakte het met brillantine. En onderwijl over
dacht ik dit zonderlinge programma. Het leek me uiterst aantrekkelijk vooral
om Terry onder ogen te komen, als het tot een goed einde eebracht was
Ik zette mijn bril op en was eindelijk klaar.
„A propos," zei Terry ik vergat je nog te zeggen, dat ik nog een nadei
gesprek heb gehad met Crommer
„Zo? grinnikte ik. „Heeft 'ie z'n excuses aangeboden?"
„Hij was er bijna toe gekomen," bevestigde mijn neef kalm. „En ik heb
hem dan in s Hemelsnaam maar in vertrouwen genomen. Madame Arlette
zit m haar kamer met 'n wacht ervoor. En ook nog een mannetje onder haai
raam."
„Verrek! zei ik onthutst. „Wat zijn dat nou voor flauwe mopjes, Terry?"
„Dat zijn geen flauwe mopjes, dat is heilige ernst," verbeterde hij. „Dat
jij nou ook nooit het verschil leert kennen!"
v, "Muaa/w?t is er dan!?" vroeg ik, half bewusteloos van emotie, want ik
naa het in het hotel zo stil gevonden, en nergens van geweten.
(Wordt vervolgd)
76. „En da" Roeten we niet vergeten, dat onze
vervolgers o0f „L.. ,°genblik hier kunnen zijn."Wij
waren nu me ,®venen, twee pelsjagers ontbra
ken nog. Wij en, dat dje nooit meer zouden
komen. Latei dat die vrees niet ongegrond
FirehanHV£d Bee-fork. Op voor
stel van Ola vormden wij een lange rij
en nadat wU on/e Sfweren in orde hadden gebracht,
trokken wij v PVO„ Achtereenvolgens klonken
zeven schoten zoveel Ponkas minder namen
aan de overval deen Weer vuurden wij en de India
nen, die zich ingesloten zagen, hieven een ver-
schrikkelijk gehuil aan. Hierdoor verraadden zij
hun positie en onze schoten waren alle raak. Het
leek de Ponkas, dat een veel grotere macht hen
aanviel en talrijke doden achterlatend, baanden de
overgeblevenen zich een weg door de struiken naar
boven. Wij zonden hen nog enige kogels na en wil
den toen de vesting ingaan. Maar toen zagen wij
een aantal aan elkaar gebonden paarden naderen,
en het voorste werd bereden door Will Parker.
Hij bleek naar de plaats geslopen te zijn, waar de
Ponkas hun paarden onder bewaking van één hun
ner hadden achtergelaten. Hij had de wachter
gedood in een tweegevecht, waarbij hij er zelf niet
zonder kleerscheuren was afgekomen.
OP HET OGENBLIK worden door
de Westduitse politie eenmanspolitie-
wagens beproefd. In de deelstaat
Noordrijn-Westfalen zullen binnenkort
400 kleine auto's met een bezetting
van slechts één man worden ingezet.
Men kwam hiertoe door het acute per
soneelsgebrek, dat vooral bij de po
litie in Noordrijn-Westfalen ernstige
vormen begon aan te nemen. De gro
tere voertuigen met twee of drie man
bezetting blijven natuurlijk ook rijden.
Met de agenten, die door deze nieuwe
éénmansdienst vrijkomen, wil men de
patrouille te voet versterken. De eer
ste politiewagen van deze soort rijdt
al sinds ongeveer vier weken zonder
opmerkelijke moeilijkheden in de bui
tenwijken van de Westduitse regerings
zetel. Een hefboom aan het stuurwiel
van de wagen maakt het de bestuur
der mogelijk de radioinstallatie te be
dienen, zonder het stuur los te laten.
Om verkeerszondaars aan te houden,
gaat hij voor de betreffende wagen
rijden, drukt een knop in waardoor
achter op de auto een bordje met „vol
gen a.u.b.". oplicht. Het „a.ub" werd
in opdracht van de Noordrijn-Westfaal-
se minister-president pas naderhand
aan het opschrift toegevoegd.
DE BANKEN in Taormina op Sici
lië hebben meegedeeld dat het plaat
selijke casino voortaan niet meer de
belasting van de burgerij zal betalen,
wat het tot nu toe deed om de men
sen op zijn hand te hebben. Het ca
sino dat al vijf jaar met de justitie
strijd levert om zijn voortbestaan, is
nu voor de negende keer gesloten op
last van de officier van justitie. Tot nu
toe konden de inwoners van Taormi
na met hun aanslagbiljet naar een
bank stappen, die hun in opdracht van
het casino het verschuldigde bedrag
uitkeerde.
Musiceerlust
Tegenwoordig bespeelt één op iede
re zes Amerikanen een muziekinstru
ment. Reeds op de lagere scholen
wordt met muziekonderwijs begon
nen. Deze maatregel wordt gestimu
leerd door de fabrikanten, die aller
lei instrumenten in huur-koop aan de
scholen leveren en nieuwe methoden
op het gebied van muziek-onderwijs
ontwikkelen. Het gevolg is dat ook
meer volwassenen een instrument
gaan bespelen, van huis-orgels tot har
monica's. De laatste jaren heeft de
vervaardiging van muziekinstrumen-
men. vlucht genO-
strie waarmee jaarlijks een~"bèaf£f"
van 700 miljoen dollar is gemoeid.
Vooral door de grote invloed van de
moderne beat-groep zi.jn 't electro-
nisch orgel en de gitaar in de Ver.
Staten de meeste geliefde instrumen
ten. Ook op klassiek gebied wordt er
veel gepresteerd. Op het ogenblik zijn
er in de V.S. zo'n 1230 symfonieorkes
ten, dat is tweemaal zoveel als
tien jaar geleden. Voor de tweede
wereldoorlog bestonden er in Ameri
ka slechts honderd van dergelijke
orkesten. De strategie van de fabri
kanten om de jeugd reeds jong mu
ziekonderwijs te geven, is een enorm
succes geworden. Ongeveer elf mil-
jjoen schoolkinderen hebben nu muziek-
onderwijs genoten, viermaal zoveel
1 als in 1950.
Artvf rteniif.
48. "Wie is dat vreemde appa- klaarde hij, de detective hartelijk om- Loewieke, de koetsier er keurig in de
raat daar op de bok van die huifkar?" armend: 'U heeft uw leven twee keer houding naast. Doe maar gewoon,
vroeg Piet Loeris aan de burgemeester, voor deze gemeente gewaagd, zonder.broer, gouareinet!" grinnikte de speur-
die nog even bij ons drietal aan deidat u ons eigenlijk kende!' "O, maarider. tot uw orders, gouverneur!"
ontbijttafel was komen zitten. „Dat is ik heb het met plezier gedaan!" lach- lachte het ventje terug: "Heb ik het
Loewieke," antwoordde de burgerva-te Piet Loeris .„En buitendien, het i goed gehoord, gaan we naar Parijs?"
der: 'Hij is een tikje eenvoudig van is per slot van rekening m'n beroep, H'3 wreef zich een paar keer genoege-
geest, maar een eminent koetsier en om gevaren onder het oog te zien erj.J,e ln e handjes: "Kunnen we lachen,
daarbij zéér betrouwbaar. Toen ze overwinnen: M'n oom Johan zei altijd: mensen! Daar ben ik nou nog nooit ge-
klaar waren met hun ontbijt, namen Angstig zijn en dapper zijn is knapper weest en dat moet wel zo'n kneuteri-
ze afscheid van hun vriendelijke gast- zijn dan slapper zijn! En als je dit ge stad zijn! Huppel m'n karretje
heer en bedankten hem voor z'n goe- goed uitzoekt, zit er een zéér oiepe maar in, hoor! Dan zal Loewieke jul-
,de zorgen. Maar daar wilde hij niets waarheid in Toen ze de stoep aflie- he eens fijn daar naar toe brengen!"
van weten. 'Ik ben u veel méér dank pen, om in de huifkar te stappen, stond Even later hotsten ze de'landweg op...
verschuldigd, heer Loeris!" ver-1
DE NflRM VRN
DEGENE VOOK WIE
IK DIT KLAAKMAAK-
TE, 13 WEGGEVEEGD.
IK ÏRL HET NR-
KUKEN IN MUM
BOEKEN.
IK HEB 'T,
AGENT... HET WAS1
VOOe EEN VREEMDELING,A
EEN tÊKEEE FAIEFAX
