Richard Harris ah
Noors saboteur
Oude successen op een
luisterrijke langspeler
Soraya getemd
Ingrid Thulin
De Bijbel
Vredelievend
GILBERT BÉCAUD:
Grote ideeën
Spanje zingt
en danst
Alain Barrière
zonder publiek
PLUS
19 FEBRUARI 1965
NORSK HYDRO, 's-werelds grootste krachtstation te Vemork in
Noorwegen, heeft onlangs zijn productie tijdelijk gestaakt
om de regisseur Anthony Mann gelegenheid te geven tot het
maken van een aantal opnamen voor zijn film „The Heroes of Tele-
mark". (Telemark 42). De enige andere keer, dat het station in de
loop van zijn bestaan het werk heeft moeten stopzetten was in 1943
toen een groepje onverschrokken Noorse verzetslieden, onder wie
luitenant-kolonel Knut Haukelid, in de nacht van 27 op 28 februari
de installaties voor de vervaardiging van zwaar water vernielde en
daarmee verhinderde, dat Hitier eerder dan de geallieerden over de
eerste atoombom zou hebben kunnen beschikken. „De diepe scha
duw, die voorgoed tussen ons en de zon had kunnen komen, is weg
genomen", riep wijlen Winston Churchill uit, toen het nieuws van
het welslagen der Noorse onderneming hem bereikte.
ALAIN BARRIÈRE
talent is er wél
TEN^
,Telemark 42' zet produktie van
's werelds grootste
kraehtstation stop
het toot mekaar zon brengen. Ik hob
hard aan die film gewerkt".
Richard Harris heeft het zoals Is ge
bleken, best met Soraya kunnen vinden
nadat hij haar had getemd. De rela
ties met zijn andere tegenspeelsters in
Italië waren echter minder goed. Hij is
opgetreden in de film „De Rode Woe
stijn" van Michelangelo Antonioni met
Monica Vitt. maar gaf er al heel gauw
de brui aan.
Ondanks zijn weinig orthodoxe gedra
gingen is Richard Harris op het ogen
blik een veel gevraagd acteur. Binnen
kort komen vier grote films uit, waar-
,in hij optreedt. Bovendien zal hij de
hoofdrol spelen in de nieuwe filmversie,
die United Artists gaat maken van
„Wuthering Heights".
„Als ik een rustig en veilig leven had
willen leiden", aldus besloot Richard Har-
ris het gesprek, „zou ik bankbediende
zijn geworden". Je moet erop uit en het
leven mat wijd uitgespreide armen
aanpakken, anders ontglipt het je. Gis
teren is voorbij. Morgen komt misschien
nooit. Op vandaag komt het aan.
Het is Hollywood niet gelukt om In
grid met zijn gepatenteerd krimp-
vrije, onbeperkt houdbare, hoog
glanzende schoonheidsvernis te bedek
ken. Vier jaar geleden heeft men het er
geprobeerd met de desastreuze film „The
Four Horsemen of the Apocalypse", hier
vertoond onder de titel „Nacht over Pa
rijs", die reeds bij de eerste kritische
hindernis struikelde, de arme Ingrid Thu
lin in zijn val met zich meeslepend.
Waarop ze natuurlijk naar Zweden te-
rugvlucntte.
Ingrid Thulin is niet gewend aan mis
lukkingen Ze is gewoon aan het suc
ces van de Ingmar Bergman-films. Ze
is de heldin van de studiotheaters. Men
stelt zich haar voor, zoals ze optrad in
de opzienbarende film „De Grote Stilte"
haar gespannen gelaat vol donkere wan
hoop. Daarom was },et een des te gro
tere verrassing, haar op een cocktailpar
ty in Londen te ontmoeten als een slan
ke blondine in een onopvallende groene
japon, de vragen, die op de persconfe
renties plegen te worden gesteld, beant
woordend met de houding van een knap
pe onderwijzeres, die een voordracht
houdt.
Kirk Douglas en Richard Harris, die
de hoofdrollen spelen in de film „The
Heroes of Telemark", gezien door een
reddingsboei aan boord van het schip,
dat in de film doorgaat voor de Noorse
coaster „Galtesund", waarover de ver
zetsstrijders in 1942 het bevel voerden.
kleinsteedse, kleinzielige individuen,
uelemaal niet in het filmbedrijf
thuishoren. Als grote talenten elkaar
ontmoeten Richard Harris is niet
bet soort man, dat aan valse beschei
denheid doet zijn explosies onver-
mijaelijk. Maar het zijn botsingen
tussen mannen, die elkaar respecteren
en er komen grote ideeën uit voort".
Iemand van de bezoekers vond het
vreemd, dat men een man met zulk een
onstuimig karakter als Harris had ge
ëngageerd voor de Soraya-film, waar
voor juist zoveel tact nodig leek.
„Helemaal niet", zei mr. Harris. „Di-
no de Laurentiis is een verrekt knappe
vent. Hu zag drommels goed in, dat een
zoetsapp'ge toneelspeler de hele film
zou hebben bedorven. Dan was er nooit
iets van terechtgekomen. Zij hadden
geen scenario en slechts de schaduw van
een verhaal. De Laurentiis wist, dat ik
Tot aan de film „Nacht over Parijs"
had ze op het toneel en in de film naam
gemaakt als de beste actrice van Zwe
den. Haar bestuit om in Hollywood voor
een film te £aaa optreden was het ge
volg van eelhevige emotionele crisis.
„Ik had," le.gt 5e zelf uit, „plotseling het
gevoel, dat ,w.?den uit moest. U kunt
zich niet voorstellen. wat jjef js om jn
een klein land te leven. Je wordt in een
hoek gedreven. Je moet ontsnappen om
te leren oPnieuw te ademen. Dus nam ik
een rol aan, °ie niet geschikt was voor
me, omdat Ili moest leren, hoe het
er buiten ?nfev ?'ne kring toeging. Ik
gebruikte hd er eerde middel om er Naast Kirk Douglas en Richard Harris
uit te koi speelt ook Ulla Jacobsson een rol in de
Thans ho°P* *e een betere weg naar door Anthony Mann geregisseerde film
de populair® mternationale roem te heb
ben gevonden 'n de film „Return from
the Ashes". waaïjh ze Maximilian Schell
en Saman'na Eggar tot tegenspelera
krijgt. V v V X N
Vr wat veel mis met de manier van
wérken in H011^0^ Ik 3Peel het bes.
te in close-uP. rnaa^ daar voelde de re
gisseur kennelijk metsvoor. Hij maak
te alleen maar totaalopnamen van me,
van mijn hele l'^aa^'„«n wat had dit
„The Heroes of Telemark", het drama
tische verhaal van een groepje Noorse
verzetsstrijders, dat tijdens de laatste
wereldoorlog de Noorse installaties
voor de produktie van zwaar watei
vernietigde.
mijn neie -- - -ai uau
nu te maken met de rol zoals ik die
aanvoelde?" -„„mncM -
Er werd haar gevraagd of ze alle rol
len begrepen ha<3, raadselachtige
Bergman haar te PSaf. Zelfs do
critici lukt dat niet altijd.
„Och", legde ze uil, „we worden het
eens over de kfra/ s; "haar we wor
den het instinctief eens. We praten er
nooit over. Bergman ertieide mei dat
ik, toen hij me eens w,?rcLe een "21
uit te leggen,. t°t Wheb gezegd:
„Nee, ik begrijp net beter, als u mets
In'het licht van de Adslampen der fo
tografen had haar„ïïfP^H „lelaat een
bleke, winterse schooiheid. Echt een ge
zicht, dat in close-^P. «att van een
bioscooppubliek gemakkelijk kan breken.
DINO de Laurentiis, wiens monster
film „De BlJbel naar het leek,
niet kon vvorden afgemaakt door
gebrek aan geld, schijnt zichuit de moei
lijkheden te hebben gered. Zwitserse
bankiers hebben hem van meer geld voor
zien. Op het ogenbl'kJsJohn Huston, de
regisseur, bezig aan het verhaal van Noë.
INGRID THULIN
iJe moest Zweden uit...
Richard Harris, die in de film de rol I
speelt van de Noorse saboteur Knut
Straud, was de eerste acteur van in-
ternationale vermaardheid, die In Noor
wegen aankwam om op te treden in de
scènes, die deze dramatische overval op
het witte doek zullen doen herleven, la
ter gevolgd door Kirk Douglas en de
Zweedse actrice Ulla Jacobsson.
De 6500 bewoners van Rjukan in Noor
wegen beleefden opnieuw de dagen van
de nazi-bezetting, toen Eric Porter, An
ton Diffring, Gerard Heinz en Karei Ste-
panek in Duitse uniformen door de stra
ten marcheerden. Porter een lid van
de Royal Shakespeare Campany, speelt
de rol van Josef Terboven, rijkscommis
saris van de nazi's in bezet Noorwegen.
Voor zijn vertrek naar Noorwegen
heeft Richarrd Harris, die voor zijn rol
in „This Sporting Life" rugby heeft moe
ten leren spelen en die zich voor zijn
optreden in „The Heroes of Telemark"
op de ski's moest wagen in de Londen-
se studio de pers ontvangen. Hij be
groette zijn bezoekers, gehuld in een wit
te Mexicaanse deken met zwarte figu
ren, maakte na de kennismaking een
fles bier open, nam een lange teug
slaakte een zucht van voldoening en was
klaar voor een gezellig praatje.
Gezeten op de divan van zijn vrede
lievende kleedkamer en verpakt in zijn
uitheemse deken, had hij meer weg van
een Indiaan, pas terug van een geslaag
de scalpenjacht, dan van een Noorse ver
zetsstrijder. Maar Richard Harris ziet
er meestal heel anders uit dan men ver
wacht. Bovendien heeft bij, hoewel hij
niet bepaald scalpen verzamelt, een bij
zondere gave om bij gevechten betrok
ken te worden buiten de studio. Dit
verzekerde Harris zijn bezoekers, was
heus niet zijn schuld. Hij wil helemaal
niet vechten, want hij is in wezen een
vredelievend mens, al is hij dan niet van
plan om over zich te laten lopen.
„Ik zoek nooit ruzie met de mensen"
legde hij uit. De mensen zoeken ru
zie met mij. Daar was bijvoorbeeld
drie weken geleden die vent in een
New Yorkse bar. Hij kwam zonder
meer op me af en gaf me een stomp
op mijn neus. Ik gaf hem een paar op
stoppers, zodat hij tegen de grond ging.
Daarbij sloeg ik met mijn hand in een
stuk glas en de eigenaar van de bar
zei, dat ik naar het ziekehuia moest
gaan. Toen ik daar kwam, zat de vent
met wie ik gevochten had er al. Sa
men moesten we op negen plaatsen
worden gehecht.
Dergelijke onprettige voorvallen ver
oorzaken ernstige ongerustheid bij de di
recteuren van Associated British, die
hem onder contract hebben. Ze hebben
dan ook sterk bij hem op aangedrongen
om zich van vechten te onthouden. Ri
chard Harris wist hen ervan te overtui
gen, dat het 't beste was, iemand met
hem mee te sturen naar Rome, waar
hij met prinses Soraya zou optreden in
de film „Three Faces of Woman". Dan
konden ze er zich van overtuigen dat hij
nooit zelf begon.
Voordat Iemand Uwe Hoogheid had
kunnen zeggen, zat Richard Harris in
moeilijkheden. Het gebeurfe in de bar
van Dave Crowley bij de Via Veneto,
een geliefkoosde verzamelplaats van En
gelsen en Amerikanen.
„Daar was die Amerikaan", vertelde
Harris. „De hele avond zat hij op te
scheppen, wat hij wel allemaal met mij
zou doen. De man van Associated Bri
tish zei me. er geen acht op te slaan.
Tenslotte vroeg ik hem, wat hij nu
eigenlijk wilde. Of ik soms moest
wachten, tot ik een klap op mijn hoofd
met een fles te pakken had, of dat ik
er meteen een eind aan zou maken. Hij
was het met me eens. dat het laatste
het beste was.
Dus nam Richard Harris de vecht
lustige Amerikaan mee naar buiten en
sloeg hem tegen de grond. Later kwam
de Amerikaan nog eens terug en Harris
sloeg hem opnieuw knock-out. En de ver
tegenwoordiger van Associated British
haastte zich aan zijn opdrachtgevers te
rapporteren, dat lijdelijk verzet in het
geval van Richard Harris niet opging.
Harris maakte een nieuw flesje bier
open, nam een enorme slok en zei na
denkend: „Ze zeggen ook nog van me
dat ik moeilijk met filmen ben, om
dat ik de regisseur weieens twee uur
in de ochtend opbel om iets met hem
te bespreken en omdat ik de eerste
opnamedag met twintig velletjes no
tities in de studio verschijn. Ze zeg
gen, dat ik niet voldoende meewerk.
De mensen die dat zeggen, behoren
tot de bekrompen bourgeoisie. Het zijn
Gilbert Bécaud heeft in ons land
altijd een grote bekendheid ge
noten. Op de een ot andere
manier hebben z(in chansons
het hier steeds goed „gedaan". Eigen
lijk is dat niet zo verwonderlijk want
de Nederlander heeft als geen an
der een buitengewoon kritisch ge
voel voor wat „goed" is en wat „af
val". Bécaud behoort tot de hele gro
ten van het Franse chanson. Zyn dy
namische persoonlijkheid en gro
te muzikaliteit hebben al menigmaal
gezorgd voor verrukkelijke liedjes als
het inmiddels bijna stukgezongen
Et maintenant", „Le jour oü la
pluie vlendra", „La corrida" en „Na
thalie".
Van Bécaud zijn tal van opnamen
in de handel gebracht. Recentelijk
legde His Masters Voice" twaalf van
zijn meest bekende chansons op een
langspeler vast. CFCLP 122). De plaat
werd verpakt in een uitzonder
lijk fraai album, waarop lay-outmen
kennelijk lang hebben gewerkt. Ge
lukkig blijkt het fascinerende van
deze uitgave niet alleen in de mooie
omslag te zitten: men hoort een Bé-
caud-in-topvorm ln een aantal zorg
vuldig geselecteerde liedjes, steeds
wisselend van stemming en emotie.
Bijna alle grote nummers zal de lief
hebber op deze langspeler terugvin
den. Dankzij de voortreffelijke arran
gementen en begeleiding van Ray
mond Bernard en zijn orkest krijgen
deze Bécaud-successen een „tweede
muzikale jeugd". Opnieuw raakt men
onder de indruk var> een chanson als
„Je veux te dire adieu" (op tekst van
Aznavour) en het geestige „Alors, ra-
conte" (al een heel oud Bécaud-suc-
ces). Meeslepend zijn nog altijd zijn
„La corrida", het txagi-komische „Le
keerd om zijn geluk in de music hall
te beproeven. Hij heeft er nogal voor
moeten boksen maar tenslotte kon hij
zeggen dat hij er althans voor het
ogenblik was: Bruno Coquatrix bood
hem een contract aan voor een optre
den in zijn vermaarde „Olympia". En
dus is er, na de platen die er al eer
der van hem verschenen, nu ook een
„Alain Barrière a l'Olympia" (RCA
430.184), met elf nummers waarvan
enkele (het aardige „Da Marie-Jo-
conde" en het héél zwakke Aznavour-
aftreksel „Ma vie" bijvoorbeeld) al be
kendheid genoten. Het motto van de
pianiste de Varsovie" en „La ballade
des baladins" (heel sterk van melo
die). „Quand tu danses", „Les Croix"
en „Mes Mains" blijven verder tot de
betere nummers behoren van Bé-
caud's repertoire. Een sterke plaat!
Televisiekijkend Nederland kent
hem al: Aloin Barrière, 29-jarig
Bretons ingenieur die de Franse
gasindustrie de rug heeft toege-
plaat suggereert dat het hier om een
zaalopname zou gaan, met publiek en
alwat daarbij hoort. Het is niet waar.
Helaas. Een Banière-„live", met zijn
vakkundig musicerende vijfmansbege
leiding kan ons veel meer bekoren dan
wat deze plaat met overgearrangeerde
accomp'agnementen van de orkesten
Migiani en Denjean compleet met drei
nerige oeoeoeoe-koortjes bieden kan.
Jammer, want Barrière kan dan wel
niet in de schaduw staan van de gro
te vedettes van het ware chanson, hij
schrijft toch wel een niet al te
onnozele tekst en een heel goed bruik
bare, ongecompliceerde muziek. „Les
sabots", een kwasi-folkloristisch klom-
WÖ hebben het hier al eens mee*
gehad over de Franse platen
maatschappij UnlDlsc, eed
maatschappij, die al enige tijd
ook in Nederland haar vertegenwoor
diging heeft. Zij brengt nu een waar
lik mi-.„'f-'-i' plaat op de Nederland
se markt, waarvan
de authenticiteit a
straalt. „L'Espagnf,
chante et danse
heet deze langspe
ler. En de ondertlte'
luidt: L'ensemhie
folklorique Centr"
Aragones de Valen'
cia (UD 25 143 SI-
Ieder jaar worden aan het begin van
de herfst internationale wijnfeesten
gehouden, georganiseerd door Le Co
mité Bourgogne, te Dijon. Traditioneel,
zijn deze feesten zeer belangrijk op
gesmukt doordat uit alle wijnlanden
van Europa dans- en- zanggroepen nafr
Dijon komen om er dagenlang een
sierlijke en muzikale wedstrijd te hod'
den. Dit jaar kwamen er maar liet^
vijftig ensembles naar de kleine hoo*d'
stad van Bourgogne. Het zijn Wee
onvergetelijke dagen geworden vo°^
wie het geluk had ze bij te wone"'
Voor wie dat niet had is deze plaS
een voorproef bij mogelijke plann^
voor het komende jaar. Men heeft
Spaanse groep, de beste, genomen v°0..
deze opname. Deze groep uit Valen®1'
bemachtigde met haar optreden .j
felbegeerde Prix du Collier d'or.
is een gouden ketting met 16 g°u<3jg
medaillons ter herinnering aan de
hertogen van Bourgogne.
penliedje, is bijvoorbeeld zo'n heel
aanstekelijk gevalletje en Mais je
vous dis" mag er wat de muziek be
treft ook best wel zijn, al blijft de
tekst ver achter. „Je ne sais pas"
J'aurais voulu" en Longtempszijn.
nog drie nummers a l'Aznavour, al
of niet met een beat-scheut Bécaud
de eerste twee klinken heel redelijk,
Longtempsis weer een misser. Jam
mer dat Alain Barrière*s werk niet
steeds het niveau haalt van zijn L'a-
veugle du Punt au Changedat op
deze plaat de eerste kant besluit. Mis
schien komt hij nog eens zover. Hij
lijkt het talent (ook wat betreft de
voordracht) ervoor wel te hebben.
Staat „de business" hem wellicht niei
toe in eigen werk selectiever te werk
te gaan?
