TOM POES en de vuursalamander
m
m
PROBLEEM IN
AERDENBERG
Alfredo
maal
lt" mensen* 1
HET VALSE HOOFD
h
0
Pelsjagers van Rio Pecos
HET VERWENSTE LAND
3
r-
iï
HET GROENE LUIPAARD
door
Marten
Toonder
dè HAV is uw vertrouwen waard!
mÊËmËÊËËk
I fel <-ny 'fl
L
Gigawatt
Hoofd
Laatste der Mohikanen
Dutjt
James Bond
VRIJDAG 19 FEBRUARI 1965
#HAV LEVENSVERZEKERINGEN - SCHIEDAM - TELEFOON (010)>693 04* - HAV LEVENSVERZEKERINGEN^
door OLAF J. DE LANDELL
mmÊÊÉÉtm
VVV
a' is
oar oaae /j/er
/c< De au-
VVV
Russische priesters
De Wadders
U/efisre c/ja/o GeuoMeu
/s o/9/jtf z/j zyjm uueGeuDe
o&fifix, Züllg/j uj/j HerzetF-
oe Ft/ooec c,seeutue/j om
fiu/s reauG Te gffatj.
DifiMGureiJ
Mter!
f/oud je
Gtoeco!
PAUL
VLAANDEREN
INHBTWm
Advertentie
iiiiwriViriïi^ii
5281 Heer Bommel wierp een verrukte blik op het
stuk kreupelhout, dat hij van het geheime genootschap
gekregen had.
„Een toverstaf", mompelde hij stil voor zich heen. „Nu
kan ik mijn verborgen krachten bezweren
„Dan zou je gauw klaar zijn, bolle eh Grote Mees
ter!" riep de grootste vreemdeling met omfloerste stem,
„Nee, je kunt er allerlei soorten van geesten mee bezwe
ren. Zelfs de grote Vuur-Salamander!"
„Het is een prachtig geschenk", zei heer Ollie ont
roerd. „Ik heb er geen woorden voor".
„Dat hoeft ook niet, hè baas?", sprak nu de kleinste.
„Maar als je soms een soort cadeautje hebt voor de
grootmeester; - zo maar voor de aardigheid, dat zou wel
leuk zijn".
„Ik heb geen cadeautje voor een grote meester bij me,"
zei heer Bommel een beetje verlegen. „Alleen maar wat
geld en dat speelt natuurlijk geen rol...."
„Toch wel!" riepen de vreemdelingen haastig. „Dat
zouden we kunnen regelen!"
LEVENSVERZEKERING
öANK SCVUfc^
y /.•v: V,''.j yj./''.'.f
VERZEKERD KAPITAAL:
MÉÉR DAN 1% MILJARD GULDEN!
Opgelucht trok heer Ollie zijn portefeuille te voorschijn
en overhandigde het uitpuilende leder aan de gebaarde
wijzen.
„Nu staat dus niets me meer in de weg", zei hij blij.
„Ik kan nu zo maar en vuursalamander oproepen en
grote dingen gaan doen".
„Zo is het", gaven de leden van het genootschap bui
gend toe.
„Maar je hebt natuurlijk wel kruiden nodig", zei de
kleinste. „En helleveegsel, alruinwortels en slangeton
gen".
„Laten we vooral de drakestaart niet vergeten", voeg
de de grootste er aan toe. Hij zag het gelaat van heer
Bommel betrekken en glimlachte breed.
„We zijn tot je dienst", vervolgde hij. „Bij ons ge_
nootschap kan je alle dingen krijgen, die je nodig hebt.
Tegen schappelijke prijzen, ouwe jongeneh, mees
ter! Geef hem ons adres, Hyperion, dan weet-ie, waar
hij terecht kan".
Copyright P. I. B. Bo» 6 Cop.ohogen
MOCO
78.
„Ondergetekendebetuigt hierbij zijn innigste spijt voor het misverstand,
dat hem deed besluiten, madame Enbourg te laten opsluiten, en gelast, dat zij
dadelijk in vrijheid moet worden gesteld op zijn verantwoordelijkheid. Bren
ger dezes is volkomen te vertrouwenAls bewijs moge dienen
Ik hield op en keek hem aan bij het licht van mijn zorgvuldig gestelde
reflector. „Dacht je nou heus," treiterde ik toen lichtvaardig, „dat je met dit
briefje klaarkwam?!Man, man, zolang als we mekaar nou al kennen had
ik dit niet van je verwacht. Snap je dan niet, dat ze opgesloten zit, met alle
strenge bevelen, die ik maar heb kunnen bedenken?" Ik schudde afkeurend
mijn hoofd. „We zijn veel te blij, dat we haar te pakken hebben!" Het leek
me prachtig gezegd, en het maakte blijkbaar een heel logische indruk.
De lange man fronste de wenkbrauwen. „Zo," zei hij weer.
„En bedenk eens iets anders dan „zo"," vemaande ik. „Je verveelt me, met
dat woord."
„Het enige wat je doen kunt," begon hij boos, „is
„Vriend-lief," zei ik Terry-achtig, „het enige wat jij doen kunt, is weggaan,
of me neerpaffen. En in het laatste geval word je heel gauw gepakt, want ik
heb aan alle kanten smerissen uitgezet, en dan kun je alles opknappen, wat
ik voor je bedacht heb."
Hij stond stil en bekeek me woedend. „Ik geloof, dat ik je eerst maar es
op je donder sla," overwoog hij.
„O, asjeblieft niet," zei ik koel, hoewel ik innerlijk doodsbang was, want
dan zou ik mijn snor verliezen, dat stond vast, „Bij de eerste aanraking brul
ik de hele wacht bij elkaar."
Hij was zo onthutst, dat hij in z'n eigen revolverloop tuurde. En ik was
niet veel gezonder, anders had ik dat niet zo rustig aangezien.
„Stap in," zei hij toen zacht.
„De wagen loopt niet," wierp ik tegen.
„Dan ontvet je eerst die bougies," snauwde hij. „Ik zal zolang wel op je
passen."
Tja, daar zat niets anders op, ik moest de bougies, die ik eerst met zo'n
animo had vet gemaakt, weer opknappen, terwijl die lugubere man alsmaar
met zijn wapen naar me wees.
Het was een uiterst pijnlijk half uurtje, waarin we geen woord spraken, en
waarin ik snakte naar de eenvoudige landman, welke ik eerst versmaad had.
Toen ik klaar was, had ik zo genoeg van het hele avontuur, dat ik er niet eens
aan dacht, hem opmerkzaam te maken cp de defecte toeter.
„Nou stap je in," zei hij, heel beminnelijk. „En ik kom naast je zitten.
Zoooo." Ik voelde de revolverloop in mijn rug duwen vlak onder de zoge
naamd vriendschappelijke arm, die om mijn schouders lag. „En nu rijen we
terug. Vooruit menéér!"
Ik trapte de starter in en daar gingen we.
(Wordt vervolgd)
V
DE „WATT", de „kilowatt" en zelfs
de „megawatt" zijn ontoereikend om
het uiteindelijke elektrische vermogen
van een door kern-energie aangedre
ven krachtcentrale uit te drukken, zo
heeft een functionaris van het West-
duitse ministerie voor wetenschappen
meegedeeld.
De Bondsregering heeft nu voorge
steld het verkregen vermogen van dit
soort centrales voortaan uit te druk
ken in gigawatts. Een gigawatt verte
genwoordigt één miljard watt.
OP POT OG-6NSUK SLOOGT D€
chimbes in ps tuin, oie De auto
OS fit/TO Ufifi
"ZfitJTfiF/O
KOtJ LPt-
TS/J ST/C-—
\^ST0fiA/
82. Links van mij vochten met volkomen doods
verachting en hun wonden negerend Dick en Will,
zij aan zij, elkaar dekkend, als het nodig was. Het
groeiende aantal gevallen Ponkas om hen heen,
deed het vermoeden bu nuj rijzen, dat Sam het
voornamelijk op de aanvallers van zijn boezem
vrienden gemunt had. Ke^dts van mij zaaide de
enorme Old Firehand dood en verderf onder de
Ponkas. Steeds groter groepen stormden tegelijk
op hem af, maar steeds werden zij weer terugge
slagen. In de rechter vuist een zware krijgsknoti
in de linker een tomahawk zwaaiend, met wonden
overdekt, leek hij een halfgod uit de Griekse mytho
logie. Weer weken zijn vijanden onder zijn titanen
slagen terug, maar vóór de bende als een pak wol
ven weer op hem in stormde, drong zich uit de
achterhoede iemand naar voren. Het was Parranoh
„Eindelijk heb ik je! Denk aan Ribanna en sterf!"
gilde hij boven het krijgsrumoer uit .Hij wilde
langs mij heen stormen om zich op Old Firehand
te werpen. Ik greep hem met mijn linkerhand beet
om hem met de andere een dodelijke slag toe te
brengen. Toen hij echter merkte, wie hem daar
vasthield, bleef hij met een schok staan, waardoor
mijn slag hem miste. „Jij ook? Jou moet ik levend
hebben! Geef een lasso!"
EEN VRACHTAUTOCHAUFFEUR
deed in noord-Londen een afschuwe
lijke vondst. In een zandhoop, be
stemd voor de nieuwbouw, trof hij het
hoofd aan van een naar schatting der
tigjarige vrouw. Het hoofd was met
lang, zwart haar bedekt. Onmiddellijk
waarschuwde de hevig geschrokken
man de politie. Toen het onderzoek
in volle gang was politiemannen
zeefden het zand op zoek naar aan
wijzingen omtrent de „moordenaar"
kwam een meisje het politiebureau
binnenstappen om de politie duidelijk
te maken, dat deze het slachtoffer was
geworden van een van de best geslaag-
,.f.raPPen van de laatste jaren. De
politie bleek te maken te hebben met
net hoofd van een Inca-prinses die
500 jaar geleden overleed. Het meisje
vertelde, dat zij de vriendin was van
een medisch student, die het hoofd uit
Zuid-Amerika had meegebracht
De politie vergewiste zich met be
hulp van een patholoog van de ouder
dom van de schedel en wil nu graag
nader kennismaken met de student
DE RUSSISCHE PRIESTERS heb
ben evenals hun collega's in het wes
ten de strijd aangebonden tegen radio,
televisie en film om gelovigen te be
houden en te winnen. Priesters in de
omgeving van de stad. TpIoct
Oeral hebOen het antwootide
„Zij spelen in de kerk liedjes op de
accordeon, organiseren moderne dans
partijen en spelen jazz van bandre
corders." De priesters tonen belang
stelling voor voetbal, rijden in auto's
en „drinken in vrolijk gezelschap".
In het oud-strijdersziekenhuis van
Des Moins in de Amerikaanse staat
Iowa is op 93-jarige leeftijd overleden
Joshua Johnson, die een van de laat
ste veteranen uit de zogeheten Indi
aanse oorlogen in Arizona was.
Johnson was in Zweden geboren, als
jongen naar de Verenigde Staten ge
gaan en met zijn tweelingbroer in 1894
ingelijfd in de Amerikaanse cavale
rie in fort Des Moines. Ze werden
naar het zuidwesten overgebracht,
waar ze tegen de Indianen vochten.
In 1897 werden ze uit het leger ont
slagen. Joshua's broer stierf korte
tijd naderhand.
Dfifi/Z Mo/JUL F t/J (JBT t/e/Z-
1/OO/ZUtT.'HU.\
\rfifiAj/a/'y
54. Nadat Piet Loeris de portier
van het modehuis Poularde had af
gedroogd, door hem in de fontein op
het Haantjesplein te deponeren, be
trad ons drietal de schitterend inge
richte salon van dit befaamde éta
blissement. Het bleek er zeer druk
te zijn, want er was een modeshow
aan de gang. Geheel volgens de wens
van de detective vonden ze een on
opvallend plaatsje bij de ingang, van
waar ze het kostelijke schouwspel
goed konden volgen. Op een podium
stond een beschaafde dame, die tekst
en uitleg gaf bij de getoonde créa
ties. „En hier komt onze Trijntje
weer!" kweelde ze met honingzoete
stem: „Trijntje draagt een kippen-
soepkleurig jurkje, afgezet met ,bok-
kingvellen en gegarneerd met antieke
dakpannen. Dames, let u vooral op
de halslijn, die geheel rondom Trijn-
tje's keel loopt. Het tasje bestaat uit
een geplisseerde boterhammenzak met
knipsluiting." Er ging een zucht van
bewondering door de rijk gestoffeer
de menigte en men begon zachtjes
te applaudiseren voor de coquét heen
en weer wiegelende mannekijn. „O,
wat schitterend, meneer Loeris," fluis
terde Sientje, die een kleur had van
opwinding: „Wat een prachtige jurk
was dat. Ach, was ik óók maar man
nekijn geworden, ik was er best ge-
schik' voor geweest." „Dat weet ik
nog zo net niet, Sientje," betwijfelde
haar werkgever: „Het publiek zou
wel sterk bijziende moeten zijn, om
jou als zodanig te accepteren." Hij
wilde nog iets zeggen, maar kreeg
daar de kans niet voor, want er ge
beurde op datzelfde ogenblik iets héél
merkwaardigs
Va MOETEM TE tKSEM9 VER
STOPT HEBBEU.TOT DE
KUST VEILIG 15... MARE
WAAK?
EN DRT IS DRREL- 0PT5E BODEM
VRW DE BRUIIN
HET WERK/
EE ISMflflE
&N VEILIGE PLAATS
OM ZE TE VEE
BEEGEM...
GEEN TWUEEL
MOGÊL'JKJNR.
BUENEY EN WIN
TEE Z'JN DE SCHUL
DIGEN. MARE
WRRE Z'JN DE
DAGBOEKEN
GEBLEVEN?
BLIKSEMS,'INB.DflflE
ZEI JE ZO WAT
EEN ONDERWIJZERES in de En
gelse stad New Addington moest tot
haar verbazing ervaren dat twee van
haar leerlingen tijdens de les in slaap
waren gevallen en niet wakker wa
ren te krijgen. Zij haalde de politie
erbij. Bij een onderzoek bleek dat de
13-jarige jongens slaapmiddelen had
den ingenomen en dat hun magen
moesten worden leeggepompt.
EEN BRITSE RECHTER inter
rumpeerde tijdens een rechtzitting
even en vroeg, zichtbaar voor een
raadsel geplaatst: „en wie was 007?
De officier van justitie, die bezig
was met zijn vertoog tegen twee mis
dadige jongemannen die zich „007 en
„pretty face" noemden, legde het uit
dat het de codenaam was voor de ge
heime agent James Bond. De rech
ter: „En wie is James Bond?" De of
ficier gaf het antwoord en het recht
kon zijn loop nemen.
Advertentie
RfcD BAND - ROOSENDAAL
