TOM POES en de vuursalomander
s
PROBLEEM IN
AEROENBERG
Alfredo
alle
maal
iiiiiieii
HET VALSE HOOFD
Pelsjagers van Rio Pecos
Het verwenste land
I
L
CKefarme.4'
door
Marten
Toonder
it
SK
HET GROENE LUIPAARD
Griepbestrijding met
4 middelen tegelijk!
//e<e dec eea/ Uom-
EoodZ.., /s eg GOS //V o/t
so&o r/?... het /S w ecu
geuoc TOGO A/re T
VRIJDAG 26 FEBRUARI 1965
TZAtWC
door OLAF J. DE LANDELL
5387 De krachtige verwijdering van de ambtenaar eer
ste klasse gaf heer Bommel niet de voldoening die hij
verwacht had. Een beetje schuldbewust boog hij zich over
het muurtje en schudde het hoofd.
„Dat komt er nu van", sprak hij verwijtend. „Een heer
die zijn geduld verliest kent zijn eigen kracht niet!"
„U zult hiervan horen", zei de heer Dorknoper bits.
„Het wordt genoteerd. U bent trouwens abuis; er be
staan geen heren meer. Volgens de reglementen en voor
schriften kennen wij slechts wettige ingezetenen. Ik voor
mij betwijfel of u daartoe behoort. Het zal worden nage
gaan. Goede dag".
Hij verwijderde zich met knerpende tred en heer Ollie
liet zich met een zucht op het metselwerk zinken.
„Heren bestaan niet meer", zo prevelde hij. „Ook dat
nog! Reglementen en voorschriften, scheldwoorden en be
ledigingen maar geen heren. Waar moet dat heen?"
„Dorknoper deed alleen maar zijn plicht", zei Tom
Poes, maar heer Bommel luisterde niet. Peinzend staar
de hij naar het oude boek en de staf van Merlijn die hij
nog steeds in zijn hand had.
„Kon ik mijn verborgen krachten maar opwekken",
sprak hij stil voor zich heen. „Dan zou men wel anders
praten,' Maar deze toverstaf is bedrog En de boeken
van mijn goede vader bevatten bijgeloof. Dat zegt Tom
Poes tenminste
„Excuseer, heer Olivier", zei de bediende Joost, die
met een gevulde mand het gazon betrad. „Hier zijn de
boodschappen. Het faas een vreemd zaakje, met uw welne
men. Dat geheime genootschap leek op een voddenpak-
huis en de kruiderij die men mij heeft verstrekt komt me
betreurenswaardig voor. De alruin lijkt op een uitje en de
griffioentanden geuren me de mand uit, als u mij toe
staat. En duur dat het was
Hij zweeg verbluft, want zijn werkgever greep de inko
pen zonder op verdere uitleg te wachten en snelde er mee
naar binnen.
<5°
Wolven als sirenes
Dan
fiets
Ji
zoht //c &Gx/s ei/Eu p/ë-
hoe hoaj /k het
PfSSSSSÜ. mosugg en HET
Hoooco
/h seaJ es! DSommecs/
GEtoof, OPT'oeeo
/A/L/GL URUGÜ
eea/ stuuje uoa/ ae hols
OP... E/2 /s ueec 8e-
tOOCU/A/G... HET IOC OoAI-
KSG ZtJAl... tu POoBeep
het!!.
PQ
Kom, we Goo//!
Scopeaj, s/se;
De Wadders
Wel wat laat
Auto botste
tegen vliegtuig
jDopp /s
ZGruosreet f
hgl/q! ve:
Z/Jtsf
TSf2UG/
p/e/zewET, tce moetea/
COTE/ZL
PAUL
VLAANDEREN
De vier geneesmiddelen, verenigd
in Chefarine „4", zijn eik afzonder
lijk in de hele wereld beroemd ge
worden en hebben reeds miljoenen
mensen baat gebracht. Te zamen
werken zij nog beter en doen wer
kelijk wonderen. Eén der bestand
delen zorgt dat - niettegenstaande
de krachtige werking - ook een
gevoelige maag niet van streek
raakt.
dDMÖEH-
MOCO
84
„Zeker wel," gaf Van Doff toe. „Maar die hadden nog niet zo'n volkomen
vaste vorm aangenomen, wat mij betrof Ik houd veel van Arlette. Maar
daarmee is nog niet alles in kannen en kruiken."
„Wist uw broer van uw genegenheid voor madame?" wilde Terry weten.
„Ja, hij was er volledig mee op de hoogte," zei de zieke, en kleurde licht.
„Ook al door zijn nieuwsgierige observatie."
„Juist," knikte Terry nadenkend. „Hebt u ooit enig teken van jaloezie
bemerkt, betreffende deze verhouding?"
„Bij mijn broer?" Henri keek verbaasd op. „Nee. Ik weet alleen dat hij,
zoals alles van mij, ook deze geschiedenis met bijtende ironie behandelde, en
uit louter ziekelijke wraakzucht en soms heb ik wel eens gedacht, uit angst,
dat ik eventueel met mijn vrouw in het huis zou blijven wonen heeft hij in
de korte tijd dat ik Arlette kende, alles gedaan om haar bij mij, en mij bij
haar onmogelijk te maken. Hij gunde me gewoonweg niet het minste greintje
geluk. Als de doktoren achteraf zouden concluderen, dat hij zelfmoord ge
pleegd had, zou ik er niets verbaasd over zijn, dat hij daarvoor onder mijn
bed was gekropen, om mij onder verdenking te brengen."
Terry keek hem met een snelle blik aan en glimlachte. „Wat een afschu
welijke broer!" zei hy.
Mr. Burgheem fronste de wenkbrauwen, toen hij die luchtige woorden
hoorde. Hij richtte zich op alsof hij iets zeggen wilde, maar deed het toch
niet. In plaats daarvan keek hij naar de grauwe hemel buiten, en kuchte.
„A propos," hernam Terry. „Juffrouw Booner vertelde mij, dat ze u, toen
u terugkwam van uw inkopen in de stad, op de middag van 17 februari, met
een zwaar pak heeft horen slepen, op het bovenportaal."
„Mij?" vroeg de zieke, en hij sperde zijn ogen wijd open van verbazing.
„Ja", antwoordde Terry. „En toen ze naar boven riep, of ze u helpen zou, zei
u: „Nee, dank u, ik ben er al."
„O." zei Henri begrijpend, „dat was dat pak met kleren; ik heb u toch
verteld, dat ik enkele dingen gehuurd had, voor het bal, waar we die avond
heengegaan zyn'"
„Dat waren toch alleen maar een hoed en een mantel?" herinnerde Terry
hem.
„Zeker," gaf Henri toe. „Maar wat voor een mantel, en wat voor een hoed!
Wilt u ze eens zien?"
Terry lachte vrolijk, en zei: „Graag."
Dus belde van Doff een zuster en vroeg haar, of ze de kleren even wilde
brengen, waarin hij naar het ziekenhuis getransporteerd was.
En daar kwamen dan de fantastische kledingstukken voor het licht. Ik kon
me best voorstellen, dat het een ontstellende sensatie moest zijn geweest, een
gewonde aaarm binnen te zien dragen. Het waren een fluwelen wambuis
schoenen met spitse punten en een mantel van zo'n reus- ,uuupn rtDt
gordijn Tek *Waarte' door de brede stranden, dat het wel een toneel- |hands
"Ja' wien'vik ban in staande houding tamelijk lang," verklaarde Henri isPalkz(?ne7Pld^aamEHh.rPaiIlit
opgeruimd. En zo n antieke mantel behoort het gehele kostuum te kunnen z. r' *aat
bedekken.^iJaarby komt nog deze hoed hier," en hij nam van de zuster een
.V, w\-
Wanneer tot in de wijde omtrek van
de Grebbeberg de fabriekssirenes loei
en om de werkers te waarschuwen
dat het twaalfuurtje is aangebroken,
komen de wolven in Ouwehands Diel
renpark in actie. Zij „zetten" het dan
op een doordringend gehuil, dat
qua geuid vrijwel niet te onder
scheiden is van het geloei van de si
renes. Kennelijk beantwoorden de wol
ven instinctief de sirenes, zoals zij in
de steppen en in de wouden reageren
op het verre gehuil van op grote af
stand levende soortgenoten. Zodra de
wolven in actie zijn gekomen, gaan
er ook „stemmen op' in andere de
len van het dierenpark. Op hun beurt
antwoorden lynxen, hyena's, jakhalzen
en vossen en wolven. Het door de fa
briekssirenes ingezette gehuil vindt op
deze wijze soms een half uur lang
een door genoemde roofdieren gepro
duceerde doordringende echo. Maar
ook de mens in het dierenpark raakt
weieens de kluts kwijt. Het kan wol-
vengehuil soms niet meer onderschei
den van echt sirenegeloei. En zo is
het al eens gebeurd, dat de wolven
eerder waren dan de fabriekssirenes
en dat een niets vermoedende oppas
ser zijn broodzak en koffiefles te voor
schijn haalde omdat een „sirene"
twaalf uur had „geblazen"
Sprekende panda
Het klinkt wat vreemd wanneer we
zouden schrijven dat men op Ouwe-
zou zijn
j J i WCtiC ItVvU iiiCi CIA I1JJ ilttlll Vuil UC ijUOiv.* vv**
breedgeranae noed met een grote veer over. „Ik kan hem bijna niet tillen,
nu ik Pj g. zei hij, en liet het ding op de grond naast zich zinken. „Ziet u,
dat was a s, wat ik haalde:die mantel en hoed. Maar het is genoeg, zoals
u ;ncrf>nlwSeyen' vooral> u bedenkt, dat de verhuurder het zo gam
mel naa g pajct, «at op de trap, terwijl ik ermee naar boven liep, de pa
pieren knapte een touw, dat veel te dun was Begrijpt u,
h°e n ,p.eraan had? Die mantel zakte aan alle kanten* uit het pak,
en forgen, dat er niets aan kwam!"
"t «af dp- ?uw deed u in uw prullemand, niet?" vroeg Terry lachend.
'.Mpr. v'( e toe- Ni) glimlachte even instemmend, maar voegde er
l°en f_„+ j 18 wel een tragische samenloop van omstandigheden, dat
f gebeuren zou8 1?oest sjouwen, toen dat met mijn broer gebeurd was
(Wordt vervolgd)
staan dat het beest nog zou kunnen
praten. Het gaat hier echter om een
nabootsing van een panda, die zijn ge
vaarlijke muil wijd open houdt en zo
iets roept van „Hier uw papier."
Deponeert men inderdaad een stuk
papier in de muil dan zegt het na-
maakbeest bovendien nog: „dank u
wel."
liever de
W DE CO, EEAJ ToUW-
Tje... dot /s aj/Ets...
(/O c Doe HDE... D
Kp/CAH HO AMOO/Z. ZOaJ-
pop/o.'... ocs oer ahoet
2/£?c. ru T/eo joop op
t/e too chteaJ!...
EO Z/JAf OGGA/ EAf EEAt
MoaJO /aJ... O!OOP Je UO/J
OOT Pcosr/eu /HOUUEUJK
1/eetoepuEAj... tu SAJ/JD
/Af EEAJ LEHUES.
UEGEaJ 8ED.'HPP'.
(/OO (ZWEL, FOFH/P
wees Sooop.'
l/OHAJOCHT «UA/r
O AAJ UW 6ED
BA/ MOHUL.P
OP oer t/ocHT/G
STOO UOA/ EEAJ
SWAN NATURES SYMNCATK
„De paal wordt in de grond geslagen, hoorde
'k Parranoh bevelen en tegen Harry zei nij: itjjj
wordt naast hem gebraden." ..Hij 6aj- J1!® mannen
een wenk en schreed statig naar net Kampvuur.
■Sam, kan ik op je rekenen?' „Als M e* niet weet,
weet ik 't ook niet, maar je kunt het eens proberen."
"Neem jij de rechter, dan neem ik ae unKer en dan
Roeien doorsnijden." „En dan mijn geweer gaan ha-
len," voegde hij er verheugd aan toe ofschoon hij
wist, dat we maar een kleine kans hadden, het leven
ervan af te brengen. „Klaar? „Ja. „Vooruit dan!"
Sam had zijn mes, zodat hij met een goedgerichte
steek de vijand kon doden, maar ik had niets. Ik
sloeg dus eerst de Ponka bewusteloos en nam toen
zijn mes en tomahawk. Een paar vlugge halen be
vrijdden onze vrienden van hun banden, nog voor
iemand had ontdekt, dat er iets niet in orde was.
„Naar de paarden!" beval ik en rende reeds voor
uit. Winnetou negeerde mijn bevel en stormde, niet
tegenstaande hij toch verstijfd moest zijn, doordat
hij lange tijd gebonden was geweest, naar het kamp
vuur. Een woest gebrul rondom ons bewees, dat on
ze vlucht was ontdekt. Drie Ponkas versperden ons
de weg naar de paarden.
gw«N fCATURE» INDICATE N/KUQ RADIOS
60. De gezichten van Sientje en
inspecteur Paribeu betrokken zien
derogen, toen Piet Loeris plotseling
verklaarde, dat ons drietal in groot
gevaar verkeerde. „Ik zal het jullie
uitleggen," zei hij, het vreemde brief-
ie wederom ter hand nemend: „Dit
bericht is gesteld in de zogenaamde
slokdarmcode, die maar heel weinig
Politiemensen bekend is. Ik zal het
letterlijk voor jullie vertalen, dan we
ten jullie meteen, waar we aan toe'
zijn. Let op!" Er heerste een doodsej
stilte in het weelderige vertrek, toen1
hij het briefje opnieuw begon voor te
lezen, maar dan in de eigen beteke
nis. „Het juweel ligt klaar. De koper
is onderweg. De vijand is in huis!"
„Dat zou dus betekenen, dat Hat Si
Kee wéét, dat we hier zijn," fluister
de Sientje ontsteld. „Wat moeten we
beginnen, meneer Loeris?" „Ons zo
goed mogelijk beheersen." antwoord
de de beroemde detective: „Het is
zéér goed mogelijk dat die kleine bak
kerstor hoog spel speelt, om me uit
m'n tent te lokken. Hij rekent erop,
dat we de aftocht blazen door dezelf
de deur als die, waardoor we naar
binnen gekomen zijn." „Ik ben het
geheel met uw theorie eens, heer Loe
ris," sprak Parbleu: „Maar waar
moeten we dan naartoe?" „We moe
ten rustig wachten," riposteerde Piet
Loeris: „En wel hier op deze zelfde
plek!" „We kunnen ons werk toch
niet opeens afbreken, meneer Loe
ris?" verwonderde Sientje zich. „En
waarom niet, Sientje?" lachte de be
faamde spoorzoeker: „M'n oom Johan
zei altijd: De Unvollendete van Schu
bert wordt alléén nog maar gespeeld,
omdat ie zó af is! En zo is het!"
Quintin Hogg, die bij de jongste En
gelse kabinetswisseling zijn ministers-
zetel moest opgeven is daardoor ook
zijn parkeerprivilege kwijt geraakt,
[waarop hij als minister aanspraak kon
maken. „Geen parkeerprivilege meer
dan liever de fiets, heeft Hogg gezegd,
die weer naar zijn advocatenkantoor
in de Londense Fleetstreet is terugge
keerd, waar men hem nu dagelijks
(met bolhoed) naar toe kan zien fiet
sen.
Wijlen president Kennedy heeft bij
de Amerikanen en ook bij veel niet-
Amerikanen de liefde voor de
schommelstoel wakker gemaakt, waar
van het gebruik bevorderlijk zou zijn
voor de gezondheid. Een van deze
schommelstoel-aanhangers, de 80-ja-
rige Lyman Frain heeft inmiddels de
schommelstoel weer afgezworen en
heeft een fiets gekozen voor zijn dage
lijkse bewegingen. Fietsers kunnen
naar zijn mening op een verlenging
van de levenduur van 10 tot 12 jaar
rekenen.
EEN PRENTBRIEFKAART, die op
31 december 1929 in het Drentse Die-
verbrug is verzonden aan een meisje
in het op vier km afstand gelegen
Wittelte is pas thans bij de geadres
seerde aangekomen. De kaart heeft
een zwerftocht door de wereld gemaakt
en droeg o.a. poststempels van Mel
bourne en Alberton in Australië.
Op 31 december 1929 werd de kaart
gepost in Dievenbrug door mej. T.
Buiter. Ze was bestemd voor haar
vriendin mej. Griet Grit in het nabijge
legen Wittelte en bevatte de beste wen
sen voor het jaar 1930.
De geadresseerde kreeg de kaart
vorige week van het postkantoor in
Diever toen zij daar postzegels kwam
kopen. Kan deze kaart voor u zijn?
vroeg de postbeambte en toen ze d«
kaart bekeek moest ze tot de con
clusie komen dat dit inderdaad het ge
val was. Uit de stempels bleek ,dat
de kaart in 1929 in Diever was afge
stempeld en in 1958 uit Australië naar
Nederland was teruggestuurd. D«
briefkaart was juist gefran
keerd met een postzegel van ander
halve cent.
EEN INWONER VAN ROME ver
loor op het vliegveld van Rome da
macht over het stuur van zijn wagen
en reed tegen een vliegtuig dat juist
wilde opstijgen. Hij werd gewond, het
vliegtuig werd béschadigd en de pas
sagiers moesten een ander vliegtuig
nemen. Het was de tweede maal in
enkele jaren dat zich een dergelijk on
geval op het vliegveld voordeed.
HOAHAJ/BUS GOOH gEZOE-
ageh oaj hem z/ja/ royee-
sror tjEGUG TE GEJSAtf
Jo, JA.'
COTE/S,
JOHOA/. t
INDERDAAD, PAUL
PK MAAR WAT
DAAR AAM
KOMT
VANMIDDAG KAN
IK NIET MEE.VIABH
DEREN.IK MOET
NAAR EEN VERGA
DERING.
WE REPPEU\
0N5 WEL,
MAJOOR.
ZO, DAAR 7'JN WE WEER,
1NA.... WE HEBBEN
NIET VEELTIJD
MEER
UlUUU^ÜlllUUUuZN
Advertentie
Zonder dm maag ven streek ie maken I
BEROEMDE GENEESMIDDE
IN ÉÉN TABLET
