TOM POES en de vuursalamander
PROBLEEM
AERDGNBERG
Alfredo
mensen
HET VALSE HOOFD
Pelsjagers van Pecos
De /vwriüs t
O
m
W/WÊ
HET GROENE LUIPAARD
door
Marten
Toonder
s
WDOWdWWPlEPEWlET
dö»
\\wm
Spijker
Amerikaans toerisme
'foi&uur'
Mugg,
en
Kaalkop
jpfA"
VRIJDAG 5 MAART 1965
door OLAF J. DE LANDELL
5393. Het was reeds na middernacht, toen heer Bom
mel in zijn woning terugkeerde.
„Alles is naar wens gegaan, Joost", sprak hij monter.
„Deze heer hier is de geest, die ik opgeroepen heb:
Agilius de Vuursalamander. Wil je de logeerkamer even
in orde maken?"
De knecht staakte het soppen van het aanrecht en wierp
een lodderige blik op de vreemdeling.
„De logeerkamer", herhaalde hij. „Dat geeft weer
heel wat gesjouw, met uw goedvinden. Ik heb trouwens
altijd gemeend, dat geesten nooit rusten en waar is
het vuur van de vuursalamander, wanneer ik zo vrij
mag zijn?"
Heer Ollie had aan deze kleinigheden zo vlug niet ge
dacht en daarom stond hij een ogenblik met de mond vol
tanden. Doch nu nam Agiel haastig het woord.
„Mijn vuur is door ouderdom geblust", zei hij, voor
waarts schuivend. „Ik ben slechts een minderwaardig
voertuig van het astrale plan. Maar wat wilt u? De krui
den en de bezweringen van uw grote meester waren slap
en ik daarom ook
„Ik had het blaartrekkend akselkruid vergeten", legde
heer Ollie uit.
„Dat meende ik al", zei de bediende. „Het lag hier nog
en het houtwerk is lelijk aangetast. Ik vrees trouwens,
dat de stinkende gouwe op uw havermout geslagen is, als
u mij toestaat. Het is mij alles wat te veel; ik zou thans
gaarne naar bed gaan".
„Ik ook", hernam de Salamander. „Ik ben een bejaard
instrument van de oneindige waarheid en uw materieel
plan vermoeit mij zeer. Vandaar mijn behoefte aan een
bed. Een kleine verversing zou mij trouwens ook wel
smaken".
„Je hoort het, Joost", riep heer Bommel opgeruimd.
„Kijk niet zo sip. Ben je niet blij, dat we nu de markies
op zijn plaats kunnen zetten? Eindelijk zal ik de achting
krijgen, die mij toekomt".
„Zo is het!" verklaarde de vreemdeling op onheilspel
lende toon. „De knecht verheugt zich wanneer zijn mees
ter geëerbiedigd wordt en anders zal het hem slecht
vergaan
-f.
De Wadders
VLAANDEREN
wueh
i"
r
I—copyright P. I "So, 6 Copenhogen
90
„Maar je had het kunnen melden," drong Terry aan. „Als je het vreemd
gevonden had, zou je 't zeker aan iemand verteld hebben. Waarom vond je 't
niet vreemd Teun?"
Tot mijn verbazing, ik mag wel haast zeggen: tot mijn ontzetting, sprong
Teun plotseling naar voren. Hij gaf met de vlakke hand een dreunende klap
op de tafel en schreeuwde: „Ik von et nie' gek, omdat tóch alles hier gek is!
En ik laai me nie' uitvrageü Ik bin neturelek de moordenaar! omdaddek
nie' gek genog gewees' bin, 't gek te vinde ,dat zo'n onnozel touwladdertje
in zo'n gek huis as ditoach, stik, verdomme!" Hij rende naar de deur.
Ik was hem echter voor, en draaide de sleutel om.
„Laje me gaan?!" brulde hij, met overslaande stem. ,,Laje me gaan?! Of
mot 'k jou ook eers wurrege, net as meneer Martijn?"
Ik kan niet ontkennen, dat deze invitatie me erg onaangenaam aandeed.
^Vergeet een ding niet, Teun," vermaande Terry kalm. „Als je wegloopt,
staat je schuld vast. En je loopt toch altijd de politie in handen." Hij blikte
de tuinman vast in de ogen, en ging voort tegen mij: „Maak de deur open,
Han."
Ik deed het. Teun stapte dreunend naar buiten, met een geelbleek stoppel
gezicht en sombere ogen.
„Dus dat is de schuldige!" hijgde ik verbaasd.
„Welnee, Han!" zei Terry stellig.
„En hij zegt het zelf!" bracht ik hem onder het oog.
„Die mensen hier, Terry was zichtbaar opgewonden, „die zijn verknoeid
door angst.Ze hebben allemaal wel eens iets gezegd, en nou komt daar
een detective, die de moordenaar zal opscharrelen. Dat hebben we nou te
danken aan het verraad van Arlette. Die is op haar manier slim geweest.
Eergistermiddag heeft ze met een charmant-naïef gezicht mijn identiteit ver
raden."
„Ja," zei ik. „Hoe kon ze die kennen?"
„Och, Terry wendde zich af. „Ze is een handige vrouw, en heeft haar
ogen niet in de zak
In de tuin hoorden we de driftige voetstappen van Teun wegsterven.
„Acht je deze man niet schuldig?" vroeg ik nogeens.
„Natuurlijk niet," snauwde Terry. „Die vent kletst over wurgen. Martijn
is niet gewurgdDie tuinkerel weet niet eens precies, wat er gebeurd
is!Maar ze zitten allen in de knijp, dat ik een van hen eruit zal pikken,
en daarom draaien ze zich op voor niks."
„Maar hij bekende het ronduit!" bracht ik hier tegenin.
„Uil!" zei Terry hartgrondig. „Dat is zijn mislukte sarcasme. Mislukt, omdat
hij bang is. Zo iemand als Martijn van Doff maakt de tongen te losEn
nou zitten al deze mensen hier met hun armzalige verdenking tegenover
elkaar, en hun angst, zelf verdacht te zullen wordenHet hele stel zwijgt,
zo gauw we op belangrijk terrein komen. En dat maakt het juist zo verrekt
moeilijk! Als ze wisten, hoe verdacht ze zichzelf maken, dat is juffrouw
Booner, dat is Gert, dat is Teun! ze hebben iets gezegd, en nou trekken ze
een schuldig gezicht. Van louter angst, dat hun woorden een aanknopingspunt
zullen lijkenHjj brak opeens af. „Het is moeilijk, Han Dat is nou net
zoiets, als de douanebeambte, die in een coupé allemaal mensen betrapt op
pakjes sigaretten, en door de drukte geen tijd vindt, de deviezensmokkelaar
te onderzoeken. Al die banale zonde'tjes, die losse woorden, zijn ballast. En
ik kan met opschieten."
Ik zuchtte. En daar Terry ook net zuchtte, deden we het tegelijk.
„Wat nou?" vroeg ik.
Hij grinnikte. „Heb je weer last van nieuwsgierigheid? Ik wou, dat je
je eigen gezicht zo nu en dan eens kon zien, Han. Kostelijk!"
Ik keek hem aan en zei: „Eigenlijk heb ik nog geen ogenblik het idee
gehad, dat je me niét voor de gek hield, Terry."
„Dat doe ik lekker ook," antwoordde hij. En vervolgde meteen: „Laten
we naar onze rustige hotelkamer gaan, Han. En daar even bekomen van de
indrukken. In mijn gedachten lijkt het wel uitverkoop: alles ligt door elkaar
en mets heeft meer zijn werkelijke waarde."
Wordt vervolgd.)
Mer fS/OGM.'?... U/J ZoU
uet ts&FFe/erjG autre*/
UE&Seu IKUNNGU
C£A/... op AJCHTe/Z ee*/
c-v/i,(- ue/SSeecetJ... uee.
A'£T IS ON
NODIG om Te
~zoeucesl-' h* Nes
ces nN GeZocf-fT.
Ne t KoFFS&Tje
is /v/eve
NreTi
SWAN «ATUttS SYN04CATI
94. Snel wendden wij ons om en daar kwamen,
i breed lachend de doodgewaande Dick Stone en Will
j Parker aahrijden in gezelschap van een officier en
enkele dragonders. „Good Heavens!" schreeuwde
Sam, overgelukkig. „Zijn jullie niet^ dood?" „Zoals
je ziet, leven we nog een beetje," grijnsde Will.
„We zijn ertussen uit geknepen, toen de indianen zo
druk met jullie bezig waren dat ze ons met rust lie
ten. Onderweg kwamen we dit eskadron van Fort
Wilkes tegen, die hebben we even de weg gewezen."
„Inderdaad," beaamde de kapitein, die zich voor
stelde als Scott. „Er was een klacht bij ons bin
nengekomen in verband met een treinroof door de
Ponkas. Onze strafexpeditie vond de woonplaatsen
DE EERSTE COMPUTER, die in
Engeland in gebruik kwam, is dezer
dagen naar de sloper gebracht. Hij
droeg de naam Leo en had zijn mees
ter dertien jaar lang trouw gediend.
Nu is hij reeds zodanig verouderd, dat
hij vrijwel onbruikbaar is geworden.
„Leo I" is verdrongen door „Leo II"
en „Leo III". „Leo I" was een trouw
dienaar, maar hij vertoonde geduren
de geruime tijd een kwaal, die zijn
eigenaren tot wanhoop bracht: geheu
genverlies. En wat heeft men aan een
computer die nu juist faalt in zijn
voornaamste taak? Het bleef een
eenvoudige niet-technicus voorbehou
den te ontdekken wat „Leo" scheelde.
Het bleek, dat in de onmiddellijke om
geving van „Leo" een vloerplank los
lag en elke keer dat iemand daarop
trapte, veroorzaakte een spijker kort
sluiting in de installatie. Zoals u ziet,
een ongeluk ligt in een klein hoekje.
„Leo" is in ieder geval gerehabili
teerd het graf ingegaan.
Politieauto
DE LONDENSE POLITIE zoekt
naar de politieauto van Tony Fittock.
Volgens het signalement is de auto
blauw gespoten en heeft een bel en
trappers voor de bestuurder. Die is
dan ook pas drie jaar oud.
Transplanties
DE TANDARTS DR. RALPH
MEZROW uit Philadelphia heeft op
een bijeenkomst van tandartsen in
Chicago verteld dat hij al zes jaar
lang tanden transplanteert en er groot
succes mee heeft. De meeste van de
200 transplanties zijn geslaagd. Ook
na die zes jaar zijn van de ene op de
andere patiënt overgebrachte tanden
nog gezond en functioneren ze nor
maal. Hij heeft op het medisch cen
trum in Philadelphia een tandbank
opgericht en ruim 100 stuks in voor
raad, maar gebrek aan snijtanden.
Zijn materiaal voor de tandbank ver
krijgt hij meestal van kinderen, wier
gebit moet worden uitgedund, en van
jongemensen die een gezonde, maar
overbodige verstandskies hebben.
DE AMERIKAANSE PASPOORT
BUREAUS over de gehele Verenigde
Staten hebben de raad gekregen alle
aanplakbiljetten en andere papieren,
waarin de Amerikanen worden opge
wekt tot reizen overzee, te verwijde
ren, zo heeft het Amerikaanse minis
terie van buitenlandse zaken meege
deeld.
President Johnson had in zijn bood
schap aan het Congres voorgesteld dat
Amerikanen hun vakantie in de V.S.
doorbrengen als onderdeel van een
programma tot steun van de dollar.
Natuurgetrouw
van de Ponkas van mannen verlaten en we hebben
hun spoor gevolgd, tot we deze heren ontmoetten."
„U kwam maar net op tijd. Hartelijk dank voor uw
hulp." Toen wij de vesting inreden, zagen wij op de
plaats, waar wij de vorige nacht zo gevochten had
den, Winnetou en Harry over Old Firehand gebukt;
staan. Snikkend hield Harry het hoofd van zijn va
der omvat en de Apache onderzocht diens wonden.
Net, toen wij ons bij hen voegden riep Winnetou
uit: „Oef! Hij leeft!" Dat deed ons verheugd opkij
ken en Harry slaakte een kreet van vreugde. Wij
hielpen Winnetou nu de zwaargewonde te verbin
den.
EEN AMERIKAANSE FABRIEK
van aanplakborden zal in de toekomst
de wens van veel landgenoten in ver
vulling laten gaan. Om aan de steeds
groter wordende behoefte te kunnen
voldoen gaat dit bedrijf namelijk
schilderwerken van oude meesters na
tuurgetrouw kopiëren. Het eerste pro-
dukt, Gainsborough's „Blauwe Jon
gen", is onlangs klaargekomen. Dat
het levensechte reproduceren de he
ren fabrikanten ernst is, bewijst wel
het feit dat per jaar niet méér dan
één schilderij zal worden afgeleverd.
NATUU&JJK!.., DAT ZULLEN MS
as, pat is 1 hopen
VREEMD! WAT eu-,
MAAR... m HEEN.' WAnT
MISSCHIEN i HU CROEO JU/ST
is hu door Z/jn 1 geen wapens
EIGEN WAPENS I BtJ ZJCHPAP
VERWOND, J IS ZEISS VREEMD
WEN HIJ y WANT DE SPOREN
VAN MODDER EN
'STÖPOPZUN KIEREN EN
ZIJN KREUPELE PAARD BE-
WEL. PAP HU EEN
7ÖCHT GEHAAKT HAD/
DAN RE/S JE H/mroN
TOEN !K HEM
VERBOND, HE0
!K GEZIEN, DAT
O JA r
**Oe wbeT
hedatp
DE WOND /(j ZUfJ
ZIJDE OOOR EENDE.-
Laten we dan maar
gaan eten wu KUN
A/EN TOCH N/eTs VOOR
HEM POEN I
iwam rcAruRts smoiotrc n/xfia radio»trip
DE MEISJES, die werken in een la
boratorium in Engeland, hebben een
insektenverdelgingsmiddel gekregen
om muggen te bestrijden. De muggen
worden in broeikassen gekweekt om
er nieuwe chemische middelen op te
proberen. Een van de meisjes zei:
„Zo is het veel beter. Tot nu toe wa
ren we al onze tijd kwijt aan het af
weren van muggen om te worden
gestoken als we misten".
66. Terwijl Hat Si Kee het sein
tot de aanval gaf. trok Piet Loeris
de rustig doorsnurkende Vodkoff van
de deur weg. Dit had tot gevolg, dat
de compact aanstormende groep boe
ven geen enkele weerstand op z'n weg
vond, toen ze deze na een lange aan
loop bereikten. De gevolgen waren
lachwekkend en beangstigend tegelijk!
j Als kegels schoten de mannen door -
en over elkaar de kamer binnen en
het is geen wonder, dat ons wakkere
drietal zich op de dijen stond te klet
sen van het lachen! Het was dan ook
een oerkoddig tafereel, maar het duur
de helaas niet lang. Nadat de boeven
overeind waren gekrabbeld, wierpen
ze zich als één man op de detectieve
en zijn metgezellen. Er ontstond een
vreselijk gevecht, waar Hat Si Kee
wild krijsend omheen sprong, daar
bij de nodige aanwijzingen gevend.
Vooral Piet Loeris weerde zich dapper
als vanouds. Achtereenvolgens paste
hij de Woerdense Wangenpers, de
Koogse Kuitenknapper en de Naarden-
se Neuzenwringer toe, maar het
mocht niet baten. De overmacht was te
groot. Na enkele minuten lagen hij,
Sientje en inspecteur Parbleu stevig
jVastgeboden op het tapijt. „En ik had
me er nog zó op verheugd, dat ik een
mooi jurkje mocht uitzoeken!" huil
de Sientje, die uiteraard helemaal
ontdaan was. Hat Si Kee, die deze
woorden opgevangen had, boog zich
over haar heen. „Kleine Lotusknaap
krijgen mooi jurrekie!" grijnsde de
onverbeterlijke onverlaat, terwijl hij
zich in de vette handjes wreef: „Mooi
jurrekie van houten tankies in nieuw
ste model!" Daarna wendde hij zich
gemeen lachend tot de machteloze
detective: „En grote mandarijn krij
gen mooi houten maatpak.
EEN 15-JARIGE SCHOLIER in En
geland, heeft 10 gulden verdiend bij
een weddenschap dat hij de moed niet
zou opbrengen om zijn haar af te la
ten scheren. Toen hij kaal als een
biljartbal op zijn school verscheen,
waren de, op langharige jongelingen
uitgekeken leraren verrukt. „Zoiets
maakt een einde aan de verwarring
en verlegenheid. Wij zouden hierdoor
in staat worden gesteld de jongens
van de meisjes te onderscheiden", ju
belde een docent.
Advertentie
VRIEND
VEOESEEOM!
m.
I
RED BAND ROOSENDAAL
