C
L
A
I
R
E
B
L
0
0
M
hoofdrol in „spion aan de muur
Richard Burton
als tegenspeler
ADAMO'S NIEUWE
LP: „KASSTUK"
r
Waardevol recital
van Juliette Gréco
Lichte
muze
Een imponerende
Cliff Richard
Rolling Stones
Fijne rol
„Kasplantje"
nu als
kerngezonde
jongedame
Mr. Moto
„Grote Tien"
Populaire sterren
Reizen
2k
F
ROY ORBISON
PLOTSELING
de GROTE man
gS-SL Vbe"
achtig sncces, waarvan leder, d|e j,et
pad der lichte muze ®elynaal |s opge
slagen alleen maar kan dromen,
PLUS
5 MAART 1965
Er is niet veel fantasie toe nodig, een prettiger en romantischer
plaats te bedenken om een kille en regenachtige dag door te
brengen dan de toegang tot de Wormwood Scrubs-gevangenis in
Engeland. Daarentegen was het hartverwarmend te zien, hoe dapper
de vriendelijke, bijna tere actrice Claire Bloom wind, regen en naar
geestige omgeving trotseerde terwille van haar nieuwste film. Claire
Bloom is een actrice, die men gewoonlijk laat zien als een soort kas
plantje, dat onmiddellijk verlept, als het plotseling op de tocht komt
te staan. Als filmproducenten voor een psychologische film een meisje
nodig 'hadden, dat vol complexen, remmingen en neurosen zat, dachten
ze het eerst aan Miss Bloom. Maar daarin begint nu verandering te
komen. In „The Spy Who Came In From The Cold" spionagefilms
zijn op het ogenblik nu eenmaal de grote mode speelt ze de rol
van een kerngezonde, op avonturen beluste jongedame- „Het is", licht
Claire Bloom zelf haar rol toe, „een meisje zonder innerlijke span
ningen of onzekerheden. Ze is extrovert- zelfverzekerd en weet pre
cies, wat ze doet en wat ze wil. Dat is weer eens heel iets anders
dan al die meisjes en vrouwen vol zielsproblemen, die ik tot nu toe
heb gespeeld".
Iwp
«jWSH" tjjd
ADAMO
Chansons
ment een man kon zien omhelzen, terwijl
we het volgende ogenblik in een verschil,
lende hoek van de kamer stonden. De
mensen gingen zich dan afvragen, wat
er dan wel zo erg was, dat ze het niet
mochten zien".
van dievenwagens hield het werk telkens
op. Richard Burton was zo verstandig
om zijn Rolls Royce telkens te laten aan
rukken. als er een gedwongen pauze was
en hem weer weg te sturen, wanneer da
camera begon te draaien. Dit bescherm
Het heeft er trouwens even naar uitge.
zien, alsof Claire Bloom, op 33-jarige
leeftijd, zich meer met 't haardvuur
thuis dan met haar loopbaan ais actrice
zou gaan bezighouden. Gehuwd met de
Methode-acteur Rod Steiger, moeder van
een vierjarig dochtertje Anna en eige
nares van een huis in New York, leek
het er op, dat ze de belangrijke rollen
liet lopen.
Maar nu wordt dat anders. Na een
reeks bepaald oninteressante rollen in
minder geslaagde films als „The Chap
man Report" en „The Haunting" heeft
ze een rol gekregen, die een van de be
langrijkste vrouwelijke hoofdrollen van
het jaar belooft te worden: Richard Bur.
ton's vriendin in de spannende spionage-
film „The Spy Who Came In From The
Cold" Met Richard Burton (vergezeld
van Liz Taylor) als tegenspeler. Martin
Ritt alsregisseur en een verhaal, ont
leend aan een van de meest verkochte
spionageromans ter wereld, (Van John
le Carré, in Nederland verschenen on
der de titel „Spion aan de muur"), ziet
het er naar uit, dat ze een der meest po
pulaire aotrices van 1965 zal worden.
De scènes buiten de gevangenis van
Wormwood Scrubs duren in de film
slechts een paar minuten, maar er zijn
twee dagen nodig geweest om ze te fil
men. Het voortdurend af- en aanrijden
de hem en Miss Bloom telkens even
tege het weer en de vele nieuwsgieri
gen.
Rod Steiger, de man van Claire Bloom,
kwam tijdens de lunchpauze even aanlo
pen, maar bleef niet lang. „Ik kan het
niet hebben, dat hij blijft kijken, als ik
aan het werk ben", legde ze uit. „We be
zoeken elkaar nooit, als we aan het fil
men zijn. behalve tijdens de lunch. Hoe
wel hij er geen bezwaar tegen heeft, dat
ik toekijk, als hij werkt"
„En", besloot ze, „lk ben dol op mijn
nieuwe rol, onder regie van Martin Ritt.
Eerst dacht ik dat de figuur, die ik moet
spelen een beetje onwaarachtig was,
maar nu weet ik, dat zo echt de moeite
waard is".
Het ziet er naar uit, dat de huiselijke
haard, of dat nu in Engeland of Ameri
ka is, het nog even zonder de aanwezig
heid van Claire Bloom zal moeten stel
len.
Ondanks de met stormkracht waaien
de wind en op een natte moesson lijken
de regenbuien heeft Martin Ritt de scè
nes bij Wormwood Scrubs binnen vijf
dagen weten te voltooien, zodat zijn 75
man sterke filmploeg intussen weer
naar de Ierse Ardmore Studio's in Du
blin kon terugkeren voor het maken van
een aantal binnenopnamen. Is men daar
mee klaar, dan komt de ploeg voor ver
dere buitenopnamen naar Nederland en
Duitsland om half april weer naar Lon
den te gaan. Eind april hoopt men dan
de opnamen te voltooien.
IETEN
Henry Sllva, een Methode-acteur,
beroepshalve bekend als de hande-
Uar verdovende middelen ln
de film ,,A Hatful of Raln" en maat
schappelijk als lid van de Frank Slnatra-
krtng, ls in Engeland geweest in een wat
ongewone hoedanigheid Hij heeft er een
Chinese detective gespeeld, Mr Moto ge
heten.
Mr. Moto was de held uit een serie
anders. In deze nieuwe serie is hij een
jonge, gespierde avonturier. En de film
wordt heel romantisch.
Eeen aantal filmjournalisten van de
dagbladpers heeft op verzoek van
de persdienst van de Nederland-
sche Bioscoop-Bond een lijstje samenge
steld van de naar hun mening tien beste
films, die gedurende het Jaar 1964 in
Nederland in vertoning zijn gekomen.
Door middel van een ingenieus punten
systeem kon aan de hand van de aldus
verkregen gegevens de volgende lijst
van de „Grote Tien 1964" worden vastge
steld:
1. „De grote stilte" van Ingmar Berg
man.
2. „Dagboek van een kamermeisje"
van Louis Bunuel,
man met de vijf paspoorten, 5. Mensen
van morgen, 6. De grote stilte, 7. De ro
se panter, 8 Cleopatra, 9. What a way to
go, (Te rijk om los te lopen). 10. The
Bridge on the River Kwai".
Deze lijst en die van de filmjournalis
ten vertonen, weinig overeenstemming,
zoals men ziet. Dit is overigens niet zo
verwonderlijk, omdat de aangeleg
de maatstaven artistieke en zuiver
commerciële volkomen verschillen en
omdat verschillende door de journalisten
genoemde films nog tè kort in de Neder
landse bioscopen draaiden.
Interessant is ook het lijstje van de
filmsterren, die in 1964 de meeste belang
stelling trokken van het Nederlandse pu.
bliek. Bovenaan staat Shirley MacLaine.
Deze in 1934 geboren Amerikaanse film
ster dankt haar ongewoon snel gegroei
de populariteit op de eerste plaats aan
de film „Irma la Douce" van Billy Wil
der, die in 1964 hier te lande 1.882.0^
bezoekers trok. Een populariteit d»®
waarschijnlijk nog wel zal worden ver.
groot door de nog uit te komen filrT
„De gele Rolls Royce" en „John Gol»
farb, please come home".
Dat „Alleman" in 1964 op de tweed4
plaats kwam en dat „Mensen van B0''
gen", na een kort roulement als vij'"
de eindigde, wijst er op, dat het gro'4
publiek graag naar een (goede) Nedef'
'andse film gaat el> dat regisseurs
Bert Haanstra en Kees Brusse tot de
„sterren" kunnen worden gerekend:
Maar regisseurs worden nu eennu''
geen sterren en dus komt Sean Conner?
a's de geheim agent James Bond off'
cieel op de tweede plaats. Voor zijn tilt*
„Veel liefs uit Moskou" werden in d"
loop van 1964 jn Nederland niet minder
dan 1.411.000 kaartjes verkocht.
Voor de overige acht plaatsen op de
ranglijst is de volgorde niet precies aan
te geven, maar alfabetisch zijn dat Jean-
Paul Belmondo Doris Day, Cary Grant.
Rex Harrison, Audrey Hepburn, Jack
Lemmon, Sophia Loren en Elizabeth
Taylor.
Het bestaan van Claire Bloom, die
vroeger tamelijk teruggetrokken leefde.
Is thans vol afwisseling. Ze woont in
Greenwich Heights („net Hampstead"),
in Londen en heeft ook een huis ln Ame
rika, waar ze bijna nooit komt, omdat ze
het te druk heeft met reizen.
„Ik ben onlangs nog in Italië geweest,
toen Rod daar werkte. En alleen omdat
Ifc er toevallig was, werd lk geëngageerd
voor twee films en een toneelstuk in
Spoleto", zei ze. „De laatste twee Jaar
zjjn Rod e ik hoogstens twee weken bi)
elkaar geweest zonder dat we werkten.
Reizen, nieuwe plaatsen bezoeken en
nieuwe mensen ontmoeten maken het
leven de moeite waard. Vroeger werkte
je in Hollywood of in Londen en ging
nergens anders naar toe. Daar werd je
oudbakken van".
Hollywood, Spanje, Rome, Wormwood
Scrubs, allemaal vertegenwoordigen ze
een stukje poëzie voor Claire Bloom. Het
enige, wat haar verdriet schijnt te doen,
is een herinnering aan haar optreden ln
de film „The Chapman Report", waarin
ze een mannenjaagster speelde. Dat was
een van de weinige neurotische rollen,
waarvan ze werkelijk hield. De censuur
in Engeland heeft echter heel wat 1° die
film geknipt en wat er overbleef, werd
door de cricici geraakt.
„De film was misschien niet zo erg
best" geeft Claire Bloom toe. „Toen ik
het scenario las, vond ik het lang niet al
lemaal even goed. Maar die rol wilde ik
niet missen, al was de rest van de film
dan niet zo geweldig. Bijzonder schok
kend was hij in elk geval niet. De coupu
res, die er, overigens alleen in Engeland
in zijn aangebracht, deden hem schok
kender lijken, dan hij eigenlijk was. Ik
bedoel, dat je me op een gegeven mo-
film uit de jaren dertig, die concurreer
de met eeh a£diere, soortgelijke reeks
films, waarin <-harlie Chan de hoofdrol
speelde. 20-tn century Fox heeft Mr
Moto we.fr, ?en^r-aï?n opdraven in een
film, getiteld „Mr Moto and the Persian
Oil Case'Ais net een succes blijkt, zul
len er nog meer v°igen En Henry Silva
zal dan daarmee rol spelen, die vroeger
door wijlen treier Lorre is gecreëerd.
„In deze film", Hemy g.^
speel ik Mr. Moto 20als ikzelf bgn b.._
na zonder Oosterse opmaak. Mijn ge
na - vymaaic. ivinn ge-
zichtsbeenderen hebben daarvoor de goe
de structuur- l*i speel bovendien in de
film een J' die Mr. Moto in ver
momming hv9°rstellen. In de voor
oorlogse films naa Mr. Moto veel weg
van een grootvader Dat wordt nu heel
3. „SM" van Federico Fellini,
4. „Dr. Strangelove" van Stanley Ku
brick
5. „De Butler", van Joseph Losey,
6. „Het mes in het water", van Roman
Polanski
7. „Muriel, ou le temp- d'un retour",
van Alain Resnais,
3 „Tom Jones" van Tony Richardson,
9. ..Electra" van Michael Cacoyannis,
10. „Becket" van Peter Glenville.
Uit gegevens, waarover het Bureau
van de Nederlandsche Bioscoop-Bond be
schikt, is tevens een lijst samengesteld
van de tien films, die in 1964 het meeste
publiek trokken: 1. Irma la doce; 2.
Alleman; 3. Veel liefs uit Moskou; 4. De
"J!
Claire Bloom als de man
nenjaagster in de film „The
Chapman Report
Shirley MacLaine, als Irma
la Douce, de populairste
filmactrice van 1964 in Ne
derland.
R°y Orbison is
enkele"^01 ®e
worden Is. E g®
SfSj* Boy Kei!
ton Orbison is het
verhaal van een n>pr
Roy Orbison, die meestal schuil
gaat achter een indrukwekkende, liefst
donkere-bril is nu 28 jaar. H(j z;et er
uit als iemand die al hard naar de
40 loopt en heeft een nogal pappe
rig gezicht, dat voor een op handen ge
dragen pop-zanger niet zo erg repre
sentatief ls. Men moet Roy Orbison
ook niet zien, men moet hem horen
en dan is hij uit duizenden te her
kennen.
Zijn succes is vrij °nv®rklaarbaar.
Hij zingt en speelt ai gitaar vanaf
zijn achtste. Twintig jaar l00p;
dus mee in de shöWbussmes, twintig
jaar was de naam Roy urbison vrij
onbekend. Tot plotseling het succes
kwam, de liedjes nam°e top van de
hitlijsten sprongen en net geld in hui
ze Orbison begon binnen te stromen.
Ook jong Nederland ls Plotseling een
beetje Orbison-gek SfWfJfnen; het kon
niet uitblijven. Naast een indrukwek
kend aantal singles zijn er hier al
twee LP-'s verschenen, een van Lon
don (LDU 179000) en een van Ember
(NR 5013). Londen brengt op de LP
de grote wereldsuccessen als ,,Oh,
pretty woman" en „Ij 4 Verder
een aantal liedjes, die vooral.opval
len door hun ritme en de typisch soms
bUna overslaande Or bi son-stem, uit
stekende nummers °P. zijn
verder „Mean woman blues (pittig).
Dream baby" (popb'al?v, en „Wor-
kin' for the man". Ge LP van Em
ber bevat een aantal rock- n-roll en
country and western UedjM, tüleniaai
sterk ritmisch en sonja.^^§e}flltbaar
met de succesvolle nummers van El-
vis Presly die door Roy Orbison
evenals Dean Martin hoog wordt ge
waardeerd.
Van een show ln het Londense
Palladium rond Cliff Richard
en The Shadows is een LP ge
komen op Columbia (SX 1676)
genoemd naar de show Aladdin and
his wonderful lamp". Wat het Ara
bische mannetje er mee te maken
heeft is ons, op het eerste gezicht niet
duidelijk. Wel staat vast dat het
een show is met veel goede mu
ziek. Met muziek van het genre
waarop The Shadows een patent
hebben,, maar ook van dat soort
waarop het voor eer ballet heerlijk
dansen moet zijn. Voor Cliff Richard
een omlijsting die hü zich niet beter
kon wensen. Hij slaagt er dan ook in
ons van zijn allereerste noot af te
imponeren. Als de show evenzeer door
hem gedragen wordt als de bijzon-
er smaakvol „aangeklede" LP zou
een andere titel betrr op zijn plaats
zijn: „Cliff and his wonderful voice"„..„!
'an Salvatore Adamo is opnieuw
een langspeler verschenen: „Ada
mo" Vol. 11 (H.M.V. FELP 276).
En dat moet dan voor zijn vele
bewonderaars groot nieuws zijn. De
plaat is intussen al weer enige tijd in
de handel en haalt hoe kan het ook
anders weer een grote verkoop.
Hoogtepunten van dit fraai uitgegeven
album: „La Nuit", „Dolce Paola".
„Quand les roses", „Elle" en „Je n'ai pas
demandé la vie". Er zijn in de loop der
tijd al zoveel juichende superlatieven
over deze jonge poëet geschreven dat
het weinig zin heeft alle kwaliteiten
van deze populaire zanger-met-het-
wonderlijke-timbre nog eens op te som
men. Wèl willen wij heel even stil
staan bij het duidelijk waarneembare
feit dat Adamo steeds beter gaat zin
gen, zijn teksten steeds rijper en
Ruim vijftien jaar
frappeert Juliette
Gréco het chanson-
publiek met haar
kunst. Telt men haar „verborgen jaren"
ln het Saint-Germain-des-Prés van
vlak na de oorlog mee, dan zingt zij al
zo'n twintig jaar. Steeds is het werk
van anderen waarmee zij Parijs en,
vooral via de grammofoonplaat, ook de
chansonliefhebbers van daarbuiten tel
kens weer verraste. Werk dat een en
kele keer Inderdaad speciaal voor haar
geschreven werd, (Sartre en Mauriac
deden dat bijvoorbeeld) maar ln elk
geval vrijwel altijd voor haar geschre
ven schijnt: hoeveel chansons kan men
niet horen in de vertolking van ande
ren die een uitvoering door Gréco toch
niet kunnen doen vergeten? ZU mag
dan nooit zelf baar teksten en/of mu
ziek hebben geschreven, zjj mag
„slechts" interprete zijn, Gréco Is dat
bij uitstek, zó zelfs dat vele befaamd
geworden chansons door haar zijn ge
maakt, allang geleden. En nog steeds
gaat zjj voorop. Zo belangrijk is de
plaats die zjj zich in de wereld van hej
chanson heeft verworven dat Philips-
Frankrjjk ln het afgelopen halfjaar
niet minder dan vijf 30 cm-LP's van
haar heeft nitgegeven. Twee daarvan
(één in de serie „Les grand* i chan
sons de..." met merkwaardigerwijze
uitsluitend werk dat juist door Anderen
bekendheid heeft gekregen, en in de
Collection „Rencontres": Gréco chante
MacOrlan) werden al eerder in Neder
land geïmporteerd en in deze rubriek
besproken. Nu heeft ons ook de lang
speelplaat met het nummer B 77.841 L
bereikt, waarop een groot deel van het
optreden is vastgelegd waarmee zjj
vorig jaar september en oktober in het
nu al 149 jaar oude „Bobino" met het
ensemble van Henri Patterson, haar
vaste begeleider sinds vele jaren, elke
avond een uitverkocht huls tot dank
bare geestdrift als vanouds wist te
brengen.
Wie deze schijf „Juliette Gréco
Bobino" beluistert moet wel onmid-
daardoor ook sterker worden en
zijn chansons steeds fraaier van com'
positie. Adamo staat evenals Dionne
Warwick op een onverklaarbare
manier in de zeer grote belangstelling
van de tieners. Onbegrijpelijk, maar
verheugend. Hoewel de liedjes op deze
plaat stuk voor stuk juweeltjes zijn,
haalt geen der nummers het niveau
van een door ons nog altijd „onover
troffen" beoordeeld chanson als de
„Ballade a la pluie", die men op de
LP „Rendez-vous met Adamo" kan
aantreffen. Wel kan men op de onder
havige LP over de hele lijn een grote
vooruitgang waarnemen: een vooruit
gang die zeer veel doet verwachten
voor de toekomst.
The Rolling Stones, een Engelse
beatgroup bestaande uit vijf bij
zonder langharige jongelui, heb
ben hun tweede langspeler va"
de Deccapersen laten rollen onder num
mer Du 175000. Op de plaat staan hub
grote hits, waarmee zjj met geringe
tussenpozen de hitparades van Euro
pa en vele landen daarbuiten bestorm
den.
Zij kunnen soms fascinerende rit*
me's produceren als in „Not Fad®
away", een van de beste nummers van
de plaat. Soms maakt hun stijl oo*
een rommelige indruk. De stemmen,
die door elkaar schreeuwen en het on
geordende gebruik van de mondhar
monica, schrikken de niet-kenner
Toch kan men over het algemeen stel
len dat hun muziek, die geheel nieuw
is in de tienersector, een soms onweer
staanbare ritmische en vuursteentijd'
perkachtige charme heeft. Bewerkin
gen als van het Chuck Berry-nummer
„Come On" getuigen oovendien vab
muzikaal inzicht.
dellijk in dat enthousiasme delen. Ge
twaalf chrtsons die men na het her
kenningsmuziekje van „Si tu t'imag'
nes" te horen krijgt bieden Grec
alle gelegenheid tot demonstratie J.ae
haar veelzijdige talenten en de WÜ
waarop ze in de loop der jaren hem
geleerd die te gebruiken. Chansons ai
„In Memoriam", „Madame Bovary
„Le Vénus du Ve Zouave" en
l'arbre mort" krijgen zo een we®
galoze vertolking. Ook Brei (,,Vieille
èn Aznavour („Olga") hebben hmt
repertoire verrijkt, terwijl een typi=S>
Gréco-chanson als „La fête est finjjv
wordt gevolgd door weer zo'n te,'
die niet alleen voor haar geschreve
lijkt maar als wij ons niet vergiss«
dat ook inderdaad ls: Frangoise Saga
„Parallélébipèdes". Pierre MacOria
hoort men in een van zijn door
e-Gérard op muziek gezette
nnartre caisnns"
lippe-Gé
dienten: „Les quartre saisons'
ne peux vous raconter")
oo"
nO'
Dat voorts naast een Sauvage
Gréco de figuren uit de Dreigroscn
oper indringend gestalte weet te *(1,
ve.. bewijst zij met „La fiancee
pirate", een uitstekende vertaling fs
Mauprey. Een snijdende tekst,,
die van Audouards „La propriet» f
zó brengen kan er toch eigenlijk m
één: Juliette Gréco, die met (0
plaat weer eens een bijdrage voor ,s
chansondiscotheek levert. Terecn
zij om dit récital zojuist wéér eens
Grand Prix-winnares uitgeroepen-
