Kleedkamer van Köln biedt droevige aanblik
Mokkende Duitsers
boos op angstige
Belg Rober Schaut
Leo Horn
beschermt
arbiter
FC Köln met ere gewipt uit kwartfinales Europa-cup
Liverpool
denkt aan
zaterdag
Rotterdam
een dag
Duits
Echt
„Alles is mogelijk"
Opgepept
Strategisch
DONDERDAG 25 MAART 1965
In die kokende hel was goed
voetballen onmogelijk gewor
den. Alle aanvallen liepen vast
op de silide verdedigingsmuren.
Het beton van de Engelse en
Engelse en Duitse spelers bleek
van hetzelfde materiaal te zijn.
Beide nationaliteiten deden ook
niet voor elkaar onder in vuilig
heid, gemene trucjes e.d. Uit
eindelijk moesten de goden be
slissen. Zij kozende beste.
Hier een verhit momentje uit de zo spannende Europa-cupwedstrijd F.C. KölnLiverpool. Löhr en Yeats zijn enkele ogenblikken eerder nogal hardhandig
met elkaar in botsing gekomen. De Duitser Löhr ligt geblesseerd op de grond, terwijl de Liverpool-spil Yeats, ondersteund door zijn teamgenoten,
wat naar lucht staat te happen.
(door TON VAN DER SANDE)
ROTTERDAM, 25 maart De
hel was losgebroken. Al twee
anderhalve voetbaluren lang
hadden de tweeëntwintig prof-
duiveltjes tegenover elkaar m
stelling gelegen, had het ene eli-
tal de andere elf in zijn huis op
gezocht en uitgedaagd. Beide
partijen bleken tweemaal aan el
kaar gewaagd en hielden elkaar
volledig in bedwang. Op neu
traal terrein gingen zij plotse
ling ats razenden te keer. De
duivels uit Keulen leken door de
knieën te gaan voor de „vakge
noten" uit Liverpool. Twee fer
me tikken kregen de Duitsers,
maar grimmig hebben zij zich
weer opgericht, eerst halverwe
ge en latei keken zjj hun Engel
se lotgenoten weer recht in het
vuur van de ogen. Zo bleven
Köln en Liverpool strak over
eind staan, in drie duels en twee
verlengingen, ruim vijf marte
lende uren lang.
Liverpool heeft dus de „Hel
van Feijenoord" overleefd. De
volgende stap op de lange, moei
zame weg naar het uiteindelijk
doel, de Europa-cup, leidt naar
Milaan en dan sterven, of
triomferen.
Is het wonder, dat op dergelijke,
historische momenten de goden zelf
ingrijpen? Voor hun bemoeienissen
kozen zij een tussenpersoon, een 34-
jhrige tekenaar uit Antwerpen, Ro
ber Schaut, die acht kwartier
lang met de zweep had lopen
knallen zonder één keer echt toe te
Het was gisteravond een vrolijke be
doening in het stadion. Hier een aantal
wild-vreugdevolle supporters van F.C.
Köln, die om half elf met een strak
gelaat, somber voor zich uitkijkend
zo snel mogelijk de slaap opzochten.
naar
aan
(door LEX MULLER)
ROTTERDAM, 25 maart Twee
boomforse agenten posteerden
zich met hun brede lichamen
voor de deur, waarachter de
34-jarige, jongensachtige arbi
ter Schaut uit België heel lang
zaam wat op verhaal kwam.
Op het kort geknipte grasla-
ken van het in floodlight ba
dende stadion-Feijenoord had
den de spelers van FC Köln
en Liverpool en de 20.000 vaak
erbarmelijk schril fluitende
Duitsers hem al tot het uiter
ste gefolterd. Hij, Rober
Schaut, technisch tekenaar uit
Antwerpen, verlangde innig
naar rust, trachtte ietwat
schichtig van de ruisende
stilte in het kleine vertrek te
genieten. Helaas, buiten in de
smalle gang gromden Duitse
journalisten als getergde roof
dieren dat ze meneer Schaut
dringend wensten te spreken.
Met woest rollende ogen
schreeuwden zij tegen de goed
bewaakte deur dat ze een be
vredigend antwoord eisten op
de vraag waarom de Liver-
poolse Beatle-spil Yeats (welk
een toepasselijke naam) onge
straft een partijtje met Löhr
had mogen boksen. De debu
tant in het door harde busi
ness geregeerde Europa-cup
voetbal vertoonde zich wijse
lijk niet.
slaan. Van die man was niet veel
meer overgebleven dan een brok
zenuwen. Maar Schaut, scheids
rechter in de ware betekenis van
het woord, had zich terdege voor
bereid. Hij had rekening gehouden
met het moment, waarop het dui
velse vuur zou zijn uitgeblust en
waarop h ij een beslissend gebaar
moest maken. De fluit, die hij had
gehanteerd om de vechtenden uit
elkaar te houden en weer aan de
bal te zettenkon in dit geval geen
dienst meer doen. Papier en pot
lood, die twee uur lang hadden ge
brand in zijn broekzak, waren ook
onbruikbaar. Een gewoon, doodge
woon houten schijfje met twee kan
ten, een rode en een witte, was het
tovervoorwerp, dat bij de eerste op
gooi rechtop in de modder bleef
staan. Na de tweede toss lag de
rode kant boven en dat betekende,
zo had scheidsrechter Schaut zelf
verondonneert, dat de duivels uit Li
verpool gelukkig naar huis konden
vliegen.
Het duivelse gevecht bood alles,
wat de toeschouwers graag wilden:
sensatie, spanning, doelpunten en
het is haast niet te geloven goed
voetbal. Want het is waar. Ondanks
alle gemeiic, vuile prof-trucjes legden
Köln en Liverpool in een hoog opge
schroefd tempo zulke talenten op de
grasmat, dat zelfs voorzitter Kieboom
van Neerlands topclub-nummer-één,
Feijenoord, zat te likkebaarden.
Het gevecht was stoer, echt manne
lijk en óók fair. Trainer Bill
Shankly had het tevoren zelf gezegd:
„Vóór en tijdens de wedstrijd zijn we
doodsvijanden, maar we gaan als
vrienden uit elkaar". Zijn ploeg maak
te deze ongelooflijke woorden waar.
Op hun moeilijke terugtocht naar de
kleedkamers werden de ontgoochelde
Duitsers geschraagd door doodver
moeide, onmerkbaar dolblije maar in
onze ogen toch sportieve spelers van
Liverpool. De Engelsman, die in het
vuur van de cupstrijd zijn tegenstan
der bijna naar een andere wereld had
geholpen, duwde na die gedenkwaar
dige toss het schreiende hoofd van
zijn geslagen tegenstander tegen zijn
natte borst. Voor 'de nuchtere Britten
is en blijft het „all in the game".
Hier gaat ie dan. Scheidsrechter Schaut werpt de toss in de lucht. Maar enkele ogenblikken later zijn de gespannen
blikken van de gen nog niet opgeklaard. De toss valt op zijn kant. Een nieuwe toss ontketent grenzeloze
vreugde m het kamp van Liverpool. Het lot garandeert de Engelsen van een halve-finaleplaats in de Europa-cup.
F.C. Köln—Liverpool. Dat was pas
echt cup-voetbal. Hard, nog harder
dan kei-hard, meedogenloos, zo was
de strijd, vooral voor de Duitsers,
die in de 22ste minuut hun halfspeler
Wolfgang Weber zagen weghinken.
Tot aan de rust streed Köln zonder
deze belangrijke schakel ln de hechte
verdedigingsgordel en daarna hinkte
Weber eerst wat verlaten op de rech
tervleugel in de aanval mee te gaan.
Toch zat héél Köln 'n kwartier lang met
de handen ln het haar, toen Weber
onbruikbaar was geworden. Een be
langrijk kwartier, want Liverpool
heeft het gat-Weber in die vijftien
luttele minuten uitgebuit. Spil Yeats
gaf in de eerste ogenblikken van de
Duitse verwarring een dieptepass af
aan rechtsbinnen Hunt, die de bal met
een kort tikje voor het Duitse doel
trok, waar middenvoor St. John pa
raat stond: 10.
Wat moesten de tien Kelner man
nen beginnen tegen Liverpool, dat in,
de beginfase al technisch de meer
dere was geweest. Zij werden vooral
ontmoedigd door het tweede Engelse
doelpunt. Acht minuten vóór de rust
trok rechtsbuiten Callaghan de bal
voor het Duitse doel, Hunt „klom" de
lucht in en kopte de bal met effect via
de vuisten van de duikende doelman
Schumacher in het net: 20.
De voetbalgeleerden zullen zich nog
lang het hoofd breken (en trainer
Shankly zal zich wel voor zijn kop
slaan), waarom Liverpool na die com
fortabele voorsprong tegen tien
tegenstanders plotseling van strijd
wijze veranderde. De soepelheid uit
het 334-systeem verdween, de
nimmer versagende Duitsers werden
nog feller getackeld, vaak op gemene
wijze tegen de grond gesmakt 0f neer
de benen gesprongen en met dat tl
zakte het tempo af en daarmee 4e
waarde van het kijkspel.
De uitgekookte Duitsers, opge2w„0„,
door twintigduizend landgenoten om
onmogelijke daden te verrichten heh
ben de verandering in de Engelse
strijdwijze ogenblikkelijk afgestraft
De linkerwing OverathHornig dron"
vele malen tot in het betonnen ver
dedigingsblok, waarin spil Yeats U
leider was, maar ook het meest te
keer ging. Liverpool zou de straf van
zijn eigen schanddaden nog voor de
rust ondervinden. In de veertigste
minuut velde linksbinnen Smith, die
telkens in de defensie opereerde, de
gevaarlijke Hornig. De te veel geba
rende scheidsrechter Schaut wimpel
de resoluut de protesten van de
Duitse acteurs af, duwde Engelse
voetballers achteruit, gaf wei een
vrije schop, die door de geprikkelde
Hornig himself werd genomen. Hornig
lepelde de bal rustig boven het Engel
se muurtje op 't hoofd van speerpunt
Thielen, die via de binnenkant van
de paal voor een hoopvolle ruststand
(21) zorgde.
Trainer Knöpfle, die maar zelden uit
zijn slof schiet, prentte zijn spelers ln
het verborgene van de Feijenoord-
arena het devies Alles is mogelijk"
ln hoofd en benen. Vier minuten later
kregen zijn woorden al de nodige in
houd, toen er een schuiver vertrok
van de linkerschoen van rechtsbinnen
Löhr, die „in 't geniep" met shirtje „8"
van Miiller had geruild. Doelman Law
rence kende zijn plaats niet en Löhr
tekende van zeker dertig meter af
stand het mooiste van de vier doel
punten aan.
Köln en Liverpool stonden weer
op gelijke voet. Meteen had ieder
een een nieuw devies klaar: „Alles
mag", en wonder boven wonder gaf
scheidsrechter Schaut veel mede
werking aan de uitwerking hiervan.
De jonge en buiten België nog wei
nig ervaren arbiter kon de cup-
fighters nauwelijks baas. Tientallen
Duitsers kwamen angstig dicht bij
de spelers. Hoofdcommissaris Wol
kers zag zich genoodzaakt voor
zorgsmaatregelen te nemen: een
groot kordon van agenten en sup
poosten legde zich rondom de zij
lijnen, maar gelukkig behoefde
maar één voorbeeld gesteld te wor
den. Toen wisten de helden op het
veld en de op sensatie beluste toe
schouwers, waar zij zich aan te hou
den hadden.
Arme Rober Schaut, die zelfs bij
het bepalen, wie na vijf uur af
mattend voetbal zou overstappen
naar de halve finale, werd ge
plaagd door een duivelse streek
van het noodlot. Wat verbleekte
de schrale Belg toen zijn sjoeldik
toss-stuk loodrecht in de modder
bleef steken. Hoe benauwd gluur
de hij om zich heen, naar die joe
lende krijsende, hysterische menig
te, toen het lot dan eindelijk de
rode Mersey-boys als gelukkigen
aanwees. Wat een entree in het
Europese bekermilieu, zo loosde
hij zijn opgekropte angstgevoelens
en kroop als een bibberend kind
weg in de beschutte ruimte van
het kleedlokaal.
Want, 6 wat waren de Duitsers ra
zend op hem. Een laaiende woede
die nog wat was opgepept door
het droevige tafereel in de Keulse
kleedkamer. In dat vertrek, waar
uit de buitenstaanders ogenblik
kelijk met stevige duwen werden
verwijderd, hing de gebruikelijke
sfeer van de diep gekwelde ver-
slagene. Daar schreiden spelers als
kleuters van wie een stuk speel
goed was afgepakt. Daar weende
linksback Regh aan de borst van
een potige verzorger, niet zozeer
van doffe, wanhopige ellende,
maar eerder van algehele uitput
ting. Daar kreet linksbuiten Hor
nig geëmotioneerd uit dat het nog
erger dan de hel was geweest.
Daar betastte de geblesseerde We
ber, de man die de Duitsers tot
symbool van de zwarte wedstrijd
promoveerden, de kwetsuur die
hem „kortwiekte" tot een fladde
rende mus. Kortom, daar ver
dampten de tranen in de hete
stoom van de douches.
Aan de buitenzijde van de herme
tisch gesloten deur stelde voorzit
ter Kremer vragen hoe onge
bruikelijk aan de schare op
dringende journalisten. „Of de he
ren hem ook konden zeggen waar
om de scheidsrechter spil Yeats
niet uit het veld had gezonden?
Löhr incasseerde een rechtse di
recte van hem, maar de scheids
rechter achtte het niet nodig in te
grijpen. Waarom heren?" Geen
antwoord!
„Of de heren hem ook konden
zeggen waarom de scheidsrechter
het doelpunt van Hornig had af
gekeurd. Geen Duitser had een
overtreding begaan". Weer hing de
stilte even boven het groepje,
dreigend en levensgroot. „Of de
heren het soms niet met hem eens
waren, wanneer hij stelde dat een
gezonde Weber een heel andere
uitslag had gegeven?" Toen pas
braken de monden in een nerveus
geratel open, toen werd dat on
bevredigde gevoel van binnen
nog sterker. Voorzitter Kremer
draaide zich om en wipte na een
geheim klopteken de kleedkamer
binnen.
FC Köln had de belangrijke slag
verloren. Niet alleen op de groe
nen sprei in het niet zo strikt
neutrale Rotterdam, waar hel
woensdag wemelde van de Duit
sers als zomers in Zandvoort,
maar ook op financieel terrein.
Het jaartje in de Europa-cup had
de schatkist tot aan het hout
leeg geschraapt. Astronomische
bedragen waren weggevloeid
naar de spelers, die de Heimat een
gevoel van eigenwaarde hadden
bezorgd. Plots, toen het zoete
sprookje een unhappy ennding
had beleefd, toen herinnerden
enkele officials van Köln zich
het dreigende bankroet, de som
bere gedachte aan dat nachtmer-
rie-achtige geldspook.
Valt het daarom te verwonderen
dat de Duitsers geprikkeld door de
geopende deur naar arbiter Rober
Schaut stoven? Als subjectieve
mensen die geen enkel antwoord
afdoende zouden vinden. De bij
zonder - nerveuze Belg, vaderlijk
beschermd door zijn „grote broer
Leo Hom en nauwlettend in het
oog gehouden door een bonkige,
twee meter lange agent, behoefde
zich nauwelijks te verdedigen. Zijn
schaarse antwoorden werden over
stemd door Horn, die de rumoeri
ge Duitsers onverbiddelijk de
mond snoerden. Schaut: „Nee,
ik heb Yeats niet zien boksen
(hoongelach). Het doelpunt heb
ik afgekeurd omdat een Duitser
een overtreding beging tegen
Yeats" (gekerm). Teleurgesteld
en namopperend beenden de Duit
sers weg. Hun meningen over da
zielige Belg waren danig ver
sterkt. „Die man had zo'n wed
strijd nooit mogen fluiten", mok
ten de Duitsers voor hun „eigen''
deur. Ze groepten samen in een
kring, waarover zich de desillusie
als een kil waas spreidde.
Natuurlijk bezocht geen Engelsman
de geplaagde Schaut. De mannen
uit Liverpool, zonder de verwach
te lange haardossen, hokten bijeen
in een stemming, die iets weg had
van een nog niet op gang zijnd
feestje. Trainer Bill Shankley
troonde strategisch in een hoekje
als een generaal die zijn soldaten
eventjes rust gunt. De stoïcijnse
Brit wuifde de aanmerkingen op
het te harde spel van zijn pupillen
laconiek weg met: „en de Duit
sers dan, trapten die na de rust
niet naar alles wat maar enigszins
bewoog?" Er klonk geen yeah-
yeah-ritme door de kleedkamer.
Zelfs nauwelijks een klinkende fe
licitatie. Nuchter en flegmatiek, en
moe, stapten de Engelsen in de
fijne sproeiregen van de douches.
Ze babbelden rustig overde
bekerwedstrijd van zaterdag te
gen Chelsea. Beseffen zij wel dat
Intemazionale hen lachend op-
v wacht
ROTTERDAM, 25 maart Rotterdam
was gisteren een voorstad van Keulen en
het Stadion-Feijenoord was Duits grond
gebied. Dat hebben de twintigduizend
Duitsers op hun geweten, die het „over
stapje" over de grens waagden om hun
„Erster Fussball Club Köln" (1 F. C.
Köln) aan te moedigen. Zesduizend Oos
terburen ondernamen de reis per trein,
een flinke groep kwam en vertrok per
chartervliegtuig en de overige reisden
ln eigen wagen of in een touringcar.
De toeloop van treinreizigers was zo
groot normaal is hooguit 6000 in plaats
van 12.000 zoals gisteravond dat aan
alle Duitsers bij wijze van voorzorg pam
fletten zijn uitgereikt waarin hun ver
zocht werd na afloop van de al of niet
verlengde wedstrijd in het stadion te
blijven. Eerst zouden de Nederlandse
treinreizigers worden afgevoerd, op wie
de treinen eventueel ook al een half uur
zouden wachten. Een ambtenaar van de
Nederlandse Spoorwegen meldde via de
geluidsinstallaties aan de Duitsers welke
trein gereed stond, zodat reeds in Rotter
dam een keus gemaakt konworden uit de
treinen, die naar Duitsland naar de ver
schillende eindbestemmingen gingen.
Een gevaarlijk moment voor het
Engelse doel. Keeper Lawrence weet
de bal nog net voor de haastig kop
pende Muller weg te werken.
