Graag gezien op de beeldbuis
Entree:
1000gulden
Contributie
Hebt u dat
gelezen
Wassenaars kasteel trefpunt
voor uitgelezen gezelschap
Restauratie
Noodlanding
Snobisme
Het valt niet mee
DE jaren van nieuwsjagen en
trekken door de wereld heb
ben hem getekend. De vou
wen in zijn overigens innemend ge
zicht zijn scherper geworden en
zijn vlasblond haar dun op de
schedel.
Maar de ogen van Nico van
Vliet staan viever dan ooit en het
is hem aan te zien, dat hij bezeten
is van zijn vakjagen op
SINDS enkele weken is het
Wassenaarse kasteel De
Wittenburg officieel open
voor de Club of the Royal Nether
lands. Dit is zo ongeveer de
rneest exclusieve club van het
tand, en niet alleen vanwege de
naam of vanwege de royale be
huizing, maar meer om andere
redenen. En daarvan is van fi
nanciële aard. Aan entree-geld
moet een lid namelijk duizend
gulden neertellen en de jaarlijkse
contributie bedraagt vijfhonderd
gulden. Daarvoor krijgen zij de
mogelijkheid om in een stijlvolle
omgeving hun gasten te ontvan
gen en contact te hebben met be
langrijke Nederlanders en buiten
landers. De club is namelijk niet
zomaar een sociëteit, om een
borreltje te gaan drinken en een
hapje te eten, de club heeft een
FUNCTIE.
nieuwsstunts brengen op het
beeldscherm en applaus oogsten
van een dankbaar publiek, dat de
ze interessante en plezierige show
reporter altijd graag op de beeld
buis ziet.
NICO VAN VLIET
graag gezien
Het ziet er naar uit dat het on
derzoek van de club niet de naam
van Cornelis de Witt uit het verle
den zal opgraven.
Maar daarom niet getreurd. Het
clubhuis houdt nog genoeg exclu
sieve dingen over.
JAN HEEMSKERK.
Nico
van
Vliet
meraman Didier van Koekenberg op
onze kamer in Havana te wachten op
een seintje van de Cubaanse veilig
heidsdienst. We wilden een interview
met Fidel Castro. Opeens stond de ge
baarde premier persoonlijk in onze ka
mer. Twee uur lang heb ik met hem
gesproken en je kunt je voorstellen,
dat dit „Ooggetuige"- verslag mij erg
veel plezier heeft gedaan.
Er zijn echter meer groten der aarde,
met wie Nico van Vliet oog in oog heeft
gestaan.
President Soekarno van Indonesië ont
ving de voortvarende N.C.R.V.-er in zijn
maken en dat is ee.n verdienste op zich
zelf.
De letterlijk en figuurlijk grote Aden
auer van West-Duitsland ontving Nico
eens op zijn verjaardagsfeest en stond
Nico van Vliet tijdens een spectacu
laire uitzending met olifanten.
DE directeur van de ver
eniging tot behoud van na
tuurmonumenten in Neder
land heeft onlangs verklaard:
„laat goed tot het Nederlandse
volk doordringen, dat we bezig
zijn met het houden van een uit
verkoop van de stilte". Toen ifc
dit las klonk uit de radio in de
huiskamer de Letkiss als ach
ter gr ond-muziek van het kran-
tenieuws over bombardementen
op Noord-Vietnam en een reeks
van dodelijke ongevallen tijdens
het weekend. Op de zolderver
dieping werd een plaat met tie-
nermuziek zó geforceerd, dat de
blikken afgekeurd vlees in
Utrecht ik las onverstoorbaar
door er van rammelden. En
bij de buren oefende een kleine
meid met „boer daar ligt een
kip in 't water" als geruststel
lende begeleiding van Tom Poes
en de vuursalamanderwaar
voor de krant mijn aandacht
heeft gewonnen.
Dan viel er ineens een ctilte.
De Letkiss was uitgedanst, de
tieners waren voor een wijle af
geknapt en de kast van de piano
bij de buren bleef na een dreun
van welbehagen in ruste.
Zijn wij bezig met de uitver
koop van de stilte? Wandel eens
op een zondag om r.es uur in
de lentemorgen door de hoofd
straat van een grote stad. Geen
motorengeweid, geen krassende
remmen, geen lallende nozems,
zelfs geen voetengeschuifel. Zo
kunt u nog leven in de natuur,
zegt de vereniging van hetmonu-
mentenbehouden daarom heb
ben we poop drie miljoen vap
dat schaarse artikel voor u ge
kocht. Louis Davids, die de
kracht van de elektrische gitaar
nooit gekend heeft, lokte ons in
zijn liedjes naar buiten, waar
ie vogeltjes fluiten. Let u eens
op die vogels in de komende
weken. Als de dageraad nog
maar nauwelijks merkbaar is,
begint het hoge gefluit, gekir en
getril. Goed, de stilte van de
naderende morgen wordt er door
verstoord, maar deze storing is
wellicht beter te verdragen dan
de absolute stilte. Die maakt ons
zenuwachtig, zoals een patiënt
die geen verdovend medicijn
meer in huis heeft.
Wij houden een uitverkoop
van de stilte. Men mag dus ver
onderstellen, dat de fabrieksar
beider in een lawaai-onderne-
ming geen geluid meer kan ho
ren als hij zijn kaart in de rin
kelende stempelklok heeft ge
stopt. Kom, kom! Nauwelijks is
hij thuis of de radio en korte
tijd later de t.v. gaat aan.
Da's een heel ander lawaai
zegt hij geruststellend, en wat
moet je nou met stilte? Ik her
inner mij uit mijn jeugd avon
den thuis, die ik, als jongste,
stierlijk vervelend vond. Drie
van de huisgenoten lazen een
boek, pa zat uren zwijgend te
schaken met een huisviend, de
oud-hollandse klok tikte de se
conden en er ontstond een toe
stand als iemand het waagde
wat demonstratief te niezen.
Er is wel heel wat veranderd.
Tafereel op zondagmorgen elf
uur dertig: de fluitketel in de
keuken blaast als een oorlogs
sirene stoom af en niemand
doet er wat aan. De elektrische
koffiemolen verplettert de har
de bonen met het geluid van
een straaljager. In de hoek van
de kamer speelt een der jongens
met een moderne speelgoed-auto
voorzien van ziekenauto-sig
naal. De nieuwste schlager klinkt
uit de radio en de buren hebben
de Beatles op de koffie. Buiten
dendert een bus voorbij, die de
fundamenten van het huis doet
trillen. Uitverkoop van de stilte!
Er mauwt een kat klaqelijk, om
dat hij in maart teleurgesteld
werd. In de lucht passeert de
lijndienst naar Londen met loei
ende motoren. Buurman van de
achterkant maait net eerste
gras met zijn elektrische maai-
machine. En nergens is de bange
benauwende stilte
PHILIP LANGERAK
rand van de bak buiten mijn gezichts
veld. Ik was nog niet behendig genoeg.
Dat bleek duidelijk. De fiches voor
mij verdwenen, ondanks mijn gema
tigde inzetten, als sneeuw voor de zon.
Berustend zette ik de iaatsten in. Op
dezelfde plaats waarop ook een veel
fortuinlijker buurman gokte. „Rien ne
va plus", riep de bouleur. En toen
ik al aanstalten maakte om op te
staan schoof hij me glimlachend een
stapeltje fiches toe. Minder dan waar
mee ik was begonnen. Maar ik ben
er haastig mee weggelopen".
JAN VAN HOOP.
zwanen glijden standsbewust door
de gracht.
i
„De mogelijkheid", zegt het bestuur.
niet zover terug. In 1899 werd het ge
bouwd door een familie Speelman. Daar
na heeft het onder meer huisvesting ge
boden aan Duitse soldaten en Canadese.
Een jaar of tien stond het na die militai
re periode onbewoond als een onweer
staanbaar object voor de Wassenaarse
jeugd, die er roofriddertje speelde ,en
voor het weer. Afbraak, door de gemeen
te Wassenaar dreigde. Maar de gemeen
telijke plannen om op het terrein enkele
flatgebouwen neer te zetten gingen niet
door toen de Club of the Royal Nether
lands ten tonele verscheen.
Uit de niet geringe geldmiddelen
kocht „Exploitatiemaatschappij De
Wittenburg" voor acht ton het
huis plus een hectare grond en ging
aan het restaureren. De bedragen die
tot nu toe hieraan besteed zijn liggen
in nevelen gehuld, maar er is gefluis
terd dat het al enkele miljoenen zijn.
En nu is alleen nog maar de parterre
gedaan. Aan de andere verdiepingen en
het omliggende terrein is men bezig.
Het dient gezegd dat de parterre er
magnifiek uitziet met de kostbare en
sfeervolle inrichting. In de vestibule
v Op eenonopvallende plaats hangt
„tot concentratie van nationale en inter- een echte Rembrandt voorstellende
natmnalck ™„1 1-.1nMn.KMlr i no
nationale personen zal er belangrijk toe
bijdragen de contacten voor het Neder
landse economische leven te bestendi
gen en uij te breiden". De nationale en
internationale personen in kwestie zul-
'en worden gerecruteerd uit industrie,
nantlel, scheepvaart, corps diplomati
que en corps consulaire, regering, over-
neiü, cultuur, wetenschap e.d. Voorlopig
uilen niet meer dan driehonderd promi-
vi4«.enUoe kuT1nen treden en later zal
ziiinhonderd het absolute maximum
i.id °m beslotenheid te waarborgen.
Wor .^brdt men na uitnodiging. Daarbij
van uiteraard de financiële status
"e betrokkene in het oog gehouden.
^?menteel telt de club al meer dan
kom leden- Een belangrijk deel is af-
js m®tig uit scheepvaartkringen en dat
<jalnj verwonderlijk als men bedenkt
Jzn h voorzitter (Phs. van Omme™" p
Drahh et' en de vice-voorzitter
De Wittenburg6 Mij HavenweFken'
Onl O ff n» 1, .i
koning Saul.
staat een fraaie klok van Gerrit.ter Voo-
ren uit Amsterdam, die op majestueuze
wijze seconden verleden tijd maakt. In
de hal komt men voor het eerst het ciud-
wapen tegen, boven een der zalen:
Twee gouden leeuwen aan weerszijden
van een andere leeuw en een kasteel
poort, het geheel torst een gouden
kroon. Onder dit wapen de spreuk Auda-
cia - Amicitia - Fides, drie eigenschap
pen die de ontwerpers, naar we mogen
aannemen, als karakteristiek voor de
leden van de club willen zien: Stoutmoe
digheid - Vriendschap - Vertrouwen.
De portier heeft wapen plus spreuk op
de linkerborst van zijn uniformjasje, bo
ven het rode vest. Het staat op het zilve
ren koffiekannetje, het suikerpotje, de
tientallen asbakjes, de kopjes en schotel
tjes, overal.
Er is een restaurant en een bar, er zijn
drie vergaderzalen, twee restaurants en
een bar voor de privé parties, recepties
e.d. van de leden. De bedrijfsleider
noemt de gang van zaken sinds de ope
ning „gunstig". En dat wil zonder twij
fel zeggen dat er al de nodige parties
geweest zijn.
Denkt nu niet, dat N.C.R.V.-reporter
Nico van Vliet het prototype is van een
keiharde nieuwsjarer met brede schou
ders en overweldigende manieren. Hij
is eigenlijk een verlegen man en hij
komt er eerlijk voor uit, dat hij vaak
enorm veel barrières in zijn innerlijk
moet overwinnen om tot zijn doel te ge-
raken. Maar juist deze eigenschap doet
bepaald charmant aan en geen wonder
dan ook, dat de vrouwelijke kijkers van
de televisie hem bijzonder graag mogen.;
Zijn wijze van kijken, zijn soms aarze
lende verlegen opmerkingen^ zijn kleine
foutjes en versprekingen. tijdens inter-
vieuws, geven hem precies dat mense
lijke waaraan de teevee zo'n, behoefte
heeft.
„Ik ben verlegen .waarom zou ik dat i
ontkennen," zegt hij. „Ik moet vaak me-
zelf geweld aan doen om een gesprek te
beginnen met een „slachtoffer". Popula
riteit is een raar ding. Soms lastig, soms
fijn. Je kunt er echter in mijn vak met
buiten. De mensen moeten je kennen en
je werk waarderen."
De zeven en dertigjarige Nico, die een
woonboot in Vreeland heeft en in zijn
vrije uren over de plassen dwaalt, heeft
heel wat aparte avonturen achter de rug.
Geen enkel werelddeel is hem onbekend
en wat aarzelend vertelt hij over het
hachelijke vliegtochtje over de Oceaan,
waarbij het toestel een noodlanding moest
maken op een geheime vliegbasis in
Amerika.
„Het hydraulische systeem van de
straalreus werkte plotseling niet meer.
De stewardess waarschuwde de passa
giers', dat het een moeilijke landing zou
worden en we moesten het hoofd op
de knieën en kussens in de rug af
wachten wat er zou gebeuren. De minu
ten kropen om terwijl het toestel lang
zaam daalde. Naast mij zat een oudere
dame uit Hawai. Zij vertelde mij fluis
terend haar hele levensgeschiedenis. De
vrouw was er van overtuigd, dat het onze
laatste vlucht zou zijn. Ik geloofde ech
ter in het leven en ik kreeg gelijk
De noodlanding lukte en we hebben har
telijk geapplaudiseerd voor de beman
ning .Jammer genoeg mocht ik niet hot
vliegtuig uit vanwege die geheime ba
sis maar later heb ik ruimschoots mijn
portie avontuur terug gekregen tijdens
het bezoek aan Cuba," lacht Nico en
zijn lichte ogen gaan glimmen van plezier
wanneer hij zich de ontmoeting met Ei-
del Castro weer voor de geest haalt.
paleis en stond hem een langdurig exclu
sief interview toe. Recht op de man af
en niet flemerig of onderdanig waren de
vragen die Nico op „Boeng" afvuurde.
De prestaties van deze nieuwsjager („ben
steeds doodnerveus tot in de eerste mi
nuut van de uitzending") worden in wijde
kring erkend en zijn actuele reisversla
gen behoren, tot de beste die de televisie
brengt. De krachtige, heldere en vooral
beschaafde stem van Nico van Vliet is
vertrouwd geworden en zijn naam een
begrip. Hij heeft het vermogen om zelfs
van een saai gebeuren iets levendigs te
hem een exclusief en ongezouten inter
view toe. Zo reist deze altijd bezige re
porter de globe af. Het ene ogenblik
zien we hem met astrakanbontmuts op
het scherm ergens in Siberië, dan weer
laat hij zich in tropenpak in een kano de
Suriname-rivier afzakken om in de bin
nenlanden de bosnegers te bezoeken. In
Bali beklom hij een vuurspuwende berg
om de armsten der armen te zien en te
spreken. Nico van Vliet is op de brand
punten ivan onze wereld te vinden en zo'n
leven van jagen en spanning gaat nie-t in
de kouwe kleren zitten. Zoals ik in het
begin van dit artikel al zei: het heeft
Nico van Vliet getekend en hij ziet er
ouder uit dan hij is. Maar ja, dat zijn de
consequenties, die hij graag aanvaardt,
want aan de andere kant leeft hij dubbel.
WILKO A. G. M. BERGMANS
De vertrekken zijn kostbaar ingericht.
Veel schilderijen, antieke meubelen,
zware fauteuils, muren en vloeren duur
bekleed. „Waarom zoveel pluche?",
zegt de heer Drabbe, „wel dat is wel
overwogen gebeurd. We kunnen dit
slechts exploiteren als we hier met ge
mengde gezelschappen komen, met
(goedgeklede) vrouwen, voor cocktail-
parties e.d." Daarom dus zoveel luxe,
compleet met een echte Rembrandt (ko
ning Saul). Deze koning Saul hangt ove
rigens op een verre van opvallende
plaats. Is dat snobisme? Of juist niet?
Als ergens de nadruk op wordt gelegd
door het bestuur dan is het dat geen en-
„Het was een heerlijk toppunt in mijn
loopbaan. Dagenlang zat ik al met ca-
rumoer om kansspelen
(Vervolg van pagina 1)
nen leren", zegt casino-exploitant
Pas Wat niet wil zeggen dat wij er
op uit zijn de spelers, die dat. kunstje
niet kunnen of willen leren, te ruine
ren.
T/n u voorzitter ,Phs. van Ommeren P.
et' en dp vice-voorzitter J. G.
'erken.
o!Tioop^ifn jUrg is dan- 00k een uitgelezen
Sï;ei<1 ?m na bijvoorbeeld een te-
bieden gasten een etentje aan te
Het kasteel staat midden in een veer
tien hectare groot park. Het park is vrij
toegankelijk voor wandelaars. Het ver-
keersrumoer van de drukke Rijksstraat
weg is vanaf het bordes van het kasteel
nog maar als een flauw gezoem te ho
ren, door goede oren tenminste. Het ter
rein dat bij De Wittenburg hoort is met
gaas van het wandelpark afgescheiden.
Bij het stukje clubgrond hoort ook een
vijver, waarin enkele zwanen standbe-
wust voortglijden, even deftig als de da
mes en heren die door de gangen van
het kasteel schrijden.
De geschiedenis van het gebouw loopt
kele snobistische gedachte ten grond
slag ligt aan de club zelf, de lidmaat
schapsbepalingen, de omgeving, de in
richting. Het is gewoon een „noodzake
lijke entourage".
Het zal dan ook met als een klap voor.
het prestige opgevat mogen worden als
zal blijken dat de club ten onrechte aan
neemt dat de beroemde Cornells de Witt
ooit op het landgoed heeft gewoond. Bur
gemeester Geertsema van Wassenaar-
heeft bij de opening de club uitgedaagd
dit te bewijzen en de voorzitter heeft
een onderzoek toegezegd. De burge
meester schijnt vrij sterk te staan in
zijn bewering dat het niet zo is.
„Voor de oorlog deed dat praatje ook
al" de ronde", aldus de heer P. Zonne
veld, gemeente-ambtenaar met uitge
breide historische kennis over deze du
re gemeente. „Er zijn totaal geen aan
wijzingen dat de familie De Wit.t hier ooit
heeft gewoond. En het is uitermate on
waarschijnlijk dat wij daar niets van zou-1
den weten. Van alle mogelijke onbelang
rijke mensen zijn wèl gegevens be
kend".
„Er is een theorie over dè naam Wit
tenburg. namelijk dat die van Wilten-
burg afkomstig is. Omstreeks 1850 woon
de op dat terrein ene Schiffer van Bleis-
wijk, die getrouwd was met Suzanne de
Wilt.' Volgens de theorie heeft hij de
plaats naar haar Wiltenburg genoemd.
Voor die tijd heette het daar Het Grote
Hoefijzer en onder die naam kwam het1
ook op de kaart voor".
Als ze steeds verliezen komen ze trou
wens toch wel naar me -toe om zich
dat te laten uitleggen. Daartoe ben
Ik altijd bereid. Op onze wekelijkse
gala-avond, vrijdags, geef ik zelfs of
ficieel voorlichting in kansberekenng"
Ook aan mij heeft de heer Pas uit
gelegd op welke wijze lk het best een
aanslag kan plegen »P de miljoenen
van de heer Caransa. Daarvoor is het
nodig de ogen te richten op de speel-
ciltnder met de vijftig kleurige, ge
nummerde vakjes, die ronddraait met
een snelheid can tweeëntwintig om
wentelingen per minuut. Aan die gro
te speelcilinder is met een cardanasje
een kleinere schijf verbonden, waarop
de metalen kogel wordt aangevoerd.
Beide schijven draaien ten opzichte
van elkaar altijd met een vaste om
loopsnelheid. Slechts het moment
waarop de spelleider (bouleur) beide
schijven koppelt is bepalend voor het
nummer waarop het kogeje via- een
verbindend gootje in de speelcilinder
terecht komt. Dat nummer kan men
bepalen door een vast orlënterings-
punt op de toevoerschijf te nemen en
als he; balltje daar passeert razend
snel naar het passerende nummer van
de speelcilinder te kijken. Eenmaal
de afwijking waarnemen en het for-
t.iyn van Caransa lacht u toe.
Hot lijkt eenvoudig. Maar de prak
rijk is voor Caransa gelukkig
anders. De goede waarneming vergt
nog al wat ervaring en bovendien is
een goede plaats om waar te ne
men erg belangrijk. Ik kijk naar de
blasé kijkende mannen en de duur
geklede vrouwen aan de speeltafel.
Er zijn er naar weinig die hun kan
sen echt proberen te berekenen, die
echt behendig willen zijn. Zij volgen
en bepaald systeem of zij gokken,
omdat zij zich nie+ willen inspannen
hun kans te berekenen.
Eenzelfde indruk kreeg ik in het
hotel West-End in Loosdmecth.t waar
hot Duitse spel „Delphi" wordt ge
speeld, im ons land ook wel „spel
vierentwintig" of „spel twaalf' ge
noemd, naar het aantal nummers op
de schijf. Het wijkt in eoverre van
Satunne af, dat het balletje niot me
chanisch maar door de spelleider met
de hand in een stilstaande glad resle-
pein bak wordt geworpen. Al naar ge
lang de kracht waarmee de spellei
der dat d'oet. blijft het balletje enige
tijd tegen de bovenrand van de bak
rondidraafetk Als de omtreksnelheid
geringer wordt, rolt bet naar beneden
in de (stilstaande) genummerde schijf
Als het balletje los komt van de
bovenrand is zijn ontreksnelheid
altijd gelijk. Daar staat de wet van
de zwaartekracht borg voor. Maar dat
moment is dan ook het enige exacte
gegeven dat men heeft en waar men
mee moet werken. Met enige erva
ring is het echter mogelijk vooruit
vast te stellen op welk nummer het
balletje zal belanden.
„Dat zouden wij ook wel voor de
rechter willen aantonen", zei men m
Loosdrechit. Misschien komt die kans
als de justitie weet waair de heer Ca
ransa uiteindelijk zal belanden. Maar
ergens lijkt het natuurlijk onbegonnen
werk voor de justitie om vor elk
kans- of behendigheidsspel dat een
weinig van Satume afwijkt een nieuw
proces te voeren. Dan is het eind zoek
De oplossing ligt mogelijk in de ge
dachte die Saiturne-exploitant J. J.
Pas, daarover heeft: „de regering
moet hier ingrijpen. Zij moet kanali
seren" en bijvoorbeed net als in Zwit
serland een aantal plaatsen aanwijzen
waar gespeeld kan worden".
Voorlopig hebben wij Nederlanders
echter vrij spel. En daar heb ook ik
dankbaar gebruik van gemaakt. In
Loosdrecht speelde ik „Delphi", want
aan de Saturne-tafcl heb ik al eens
gezeten. Nu ben ik geen echte gokker. I
In de voetbaltoto speel ik bijvoorbeeld j
nooit. Toen ik dan ook vijfentwintig
gulden in die glanzende fiches had
omgezet, bleef ik nog zeker twee uur
rondkijken. Eerst naar hoe anderen
hun kansen berekenden. Maar veel
houvast bood dat niet. Want de mees
ten gokten. En ik wilde behendig zjjn.
Daarom volgde ik het balletje inten- i
sief. Als het ding loskwam van de
bovenrand keek ik naar het nummer
direct daar onder op de schijf en no
teerde de afwijking. Na langdurige
controle was ik zeker van mijn zaak.
Maar aan de tafel gezeten viel dat
bar tegen. Niet altijd was Het moment
van loskomen van het balletje duide
lijk te zien. De ene keer boog zich
een gokker, die kennelijk geen interes
se had voor de loop van het balletje,
In mijn gezichtsveld. Een andere keer
lag het b erekeningspunt net onder de
