TOM POES en de vuursalamander
HETOLVER MET
MONOGRAM
Alfredo
Q
KOM NIET AAN DE
ROODBORSTJES
Pelsjagers van Rio Pecos
DE MRRM51ÊEN
l
c
1
alle'
maal
mensen
Uil
Tomatensoep moet van diSftSfc zijn
door
Marten
Toonder
0
het
fundament
van uw
vermogen
WCJOHflNWPlEPEWIÉr
m
■lil
Verborgen propa
ganda
Bijbels
Honds
Etalage
Zwartkijker
DINbDAG 6 APRIL 1965
RNA
door Dick Pointer
5420 Heer Bommel liet de markies in een gemakkelijke
stoel plaats nemen en wendde zich toen tot de bediende
Joost, die juist het hoofd om de deur stak.
„Breng even het electrische fornuis, Joost", sprak hij.
„En een grote pot met water, graag. De vuursalamander
moet opgeroepen worden".
„Alweer?" vroeg de knecht verblekend. Maar heer
Olivier, het eten staat net op! Het zal geheel verpieteren,
met uw welnemen".
„Dat geeft niet" hernam heer Bommel opgeruind „Er
is nu belangrijk werk aan de winkel en voor een maaltijd
is het nog geen tijd, Deze heer hier heeft trouwens krui
den bij zich, je hoeft dus geen moeite te doen".
Joost trok zich zuchtend terug om zijn opdracht uit
te voeren en heer Ollie nam zijn toverstok ter hand.
„Nu eens kijken", prevelde hij. „Ik moet eerst een
drakenstaart aan de kook brengen. En daarna stinkende
Gouwe. Zit dat in uw mand?"
„Ja zeker", zei Hyper uitsloverig. „Héél mooie. En
niet duur""" voor het geld. „Tiens" sprak nu de edelman.
„ik wil u niet hinderen in het bereiden van een diner,
Bommel. En zoals ik reeds zei; ik kan uw geld niet aan
nemen. Daarom lijkt het me beter
„Een ogenblikje!" riep heer Ollie uit. „Een ogenblikje
heer markies! Ik ben bezig om mijn verborgen krachten
vrij te maken. En dan zult u eens zien hoe de ene heer
de andere helpen kan! U zult verbaasd staan!"
Na deze woorden ging hij met verdubbelde ijver aan
het werk op het fornuisje, dat Joost hijgend naar binnen
had gebracht. Met de staf van Merlijn roerde hij klotsend
in het borrelende water waarin hij nu eeens een sliert; en
dan weer een schemerige vertrek zich dan ook met een
dan weer een klont of een praksel uit de mand van Hy
per wierp. Al spoedig vulde het schemerig vertrek zich
dan ook met een verstikkende damp, die bruin om de
aanwezigen wolkte.
„Parbleu", prevelde de markies met beklemde adem,
„wat hier gebeurt, weet ik niet. Maar ik sta inderdaad
verbaasd!
juuue we&seu met pc GéczpoeH-. De mAcsupilAmi
Mee ft c>ie euL.eMoei_.iMG zo méiastig unoe. U6T
Doep lotsw TeRuGueeeM... ujfn msec. de opg
flAMSGeeuT...
CCrute.
KARL MAY
De Wadders PANIEK IN DE DROOMFABRIEK
LOBBY
BAR
OUT
H
PAUL
VLAANDEREN
NU MET GRATIS SPELDJE»
SS5Ö32
Advert en ut
Hij rechtte zijn rug en keek op zijn werk neer zoals een kunstenaar dat
doet, vanaf enige afstand en het hoofd wat schuin.
Denk je dat het gevaar nu geweken is?
Henner keek de anaesthesist aan. Deze zei niets, doch keek zeer be
denkelijk. In de stilte die volgde en waarin Henner de volgende stap over
woog, klonk van ver weg het gerommel van de donder. Boven het meer
verschoot een bliksemschicht. Het was nu geheel donker, maar het re
gende nog niet.
Zullen we niet teruggaan? Straks begint het te gieten.
Vele toeristen begonnen de boulevards te verlaten en hun toevlucht te
zoeken op de reeds propvolle terrasjes. In het Pare Mon Repos lieten de
paartjes hun banken in de steek en gingen met tegenzin op weg naar de
bebouwde straten die meer bescherming zouden bieden.
In de concertzalen en de theaters was het nu pauze. Het Grand Casino
op de Quai du Mont-Blanc begon echter pas vol te lopen. De stoelen om de
roulettetafels waren alle bezet en daaromheen stond een haag van kijkers
Een enkele toerist waagde een gokje. Zelden bleven zij lang spelen, meestal
was hun bescheiden voorraad fiches na een stuk of zes draaien uitgeput
Faites vos jeux, messieurs, dames!
Het witte balletje sprong en ratelde over de schijf, botsend tegen de ob
stakels tot het ten slotte in een gleufje bleef liggen.
Neuf, rouge, impair, manque.
Terwij] de croupiers de tafel leegharkten en nog bezig waren de winsten
uit te betalen, vulde het laken zich reeds weer met nieuwe inzetten.
Les voisins du zéro s'il vous plait.
Wie er zeker van wilde zijn, dat niet de een of andere onverlaat onrecht
matig andermans winst zou opstrijken, deed er goed aan de croupier voor
hem te laten inzetten. Deze zag dan tevens toe dat bij uitbetaling de fiches'
aan het juiste adres kwamen. Natuurlijk ontving hij hiervoor graag een
fooi. maar wie 's avonds uitgaat moet in staat zijn het geld te laten rollen.
In de speelzaal, in de restaurants, in de nachtclubs.
Bij het station stond een groepje jongelieden te overleggen wat ze
zouden gaan doen en ze stapten ten slotte in een taxi, die in snelle vaart
over de lange Rhónebrug reed naar de oude stad aan de overzijde. Daar
zocht de wagen zijn weg door de smalle bochtige straatjes tegen de heuvel
op en kwam tot stilstand voor een stenen trapje dat naar een kelder
leidde waar moderne jazzmuziek gespeeld werd.
Op de Britse ambassade achter de Botanische Tuin was het bal in volle
gang. Nu en dan verscheen een diplomaat met zijn dame op het balkon om
een luchtje te scheppen.
In de perskamer op de benedenverdieping van het nabijgelegen Palais
des Nations heerste nog activiteit. De correspondenten van de grote bladen
uit alle delen van de wereld namen de persbulletins van die dag door,
stelden berichten op, voerden lange telefoongesprekken, ratelden op hun
schrijfmachines of gaven verslagen via de telex aan hun krant door.
Ik schei er mee uit.
Een lange jongen in een grijs visgraat pak schoof zijn stoel achteruit,
graaide wat paperassen bij elkaar en liep naar de deur. Hij keerde zich
daar om en streek met een precieus gebaar langs zijn snor.
Dag. Tot morgen.
Tot morgen.
Hij slenterde de gang uit, de hal door en vond voor de deur zijn 2 CV
Citroën, die hem met spoed het hek uitvoerde en langs de kleuterschool
van de Verenigde Naties, waar alles nu rustig was. In de speeltuin hingen
de schommels doodstil, geen vuile handjes duwden de draaimolen in de
rondte en de zandtaarten en kastelen lagen verlaten in het halfduister. Hij
floot een schlager tussen de tanden en reed naar het centrum van de stad,
onderweg besluitend dat hij eerst een groot glas bier zou gaan drinken
en daarna naar huis gaan om een verfrissende koude douche te nemen.
(Wordt vervolgd)
WflflUT DE Maesupica
nog steeos.
OMMOPlGr
M AAR
e o
VOORTAAM
ZIJN
hclbmaa
26. „Ja, en dan zal „toevallig" blijken.dat
Collins een kennis is en dan zullen zij ons op zijn
verzoek loslaten". „Het zal precies zo toegaan als
in de grote huizen, die de bleekgezichten „theaters"
noemen. Santer is natuurlijk niemand anders Bour-
ton en Collins heeft hem ons in handen moeten spe
len. Als wij de bergplaats niet verraden, worden
we vrijgelaten en dan zal men ons volgen, terwijl
Collins, als „held" ons vergezelt. Daarom heeft
men hem laten lopen". „Mijn broeder denkt als
Winnetou.
Als Santer slimmer geweest was, had hij deze
komedie niet op touw hoeven te zetten. Hij had Col-
EEN SCHILDERIJ, waarvan een
reproductie de achterzijde van een
wijdverspreid communistisch-Chinees
tijdschrift sierde, blijkt anti-commu
nistische propaganda te bevatten,
aldus berichten uit Peking. Op het
schilderij, dat het gelukkige leven der
boeren moet voorstellen, waren verf
streken, die Chinese karakters vorm
den welke betekenden: „Dood com
munistisch partij. Lang leve Tsjang
Kai-Sjek". Een paar klodders leken
de lijken van Mao Tse-Toeng en Le-
nin voor te stellen. Volgens de berich
ten is de schilder gearresteerd door
het veiligheidsbureau in Peking. Het
is niet bekend wat er met hem ge
beurd is.
DE DIRECTEUR van het postkan
toor van Shrewsbury in Engeland heeft
van een berouwvol journalist 50 gld.
ontvangen voor her-gebruik van fran
keerzegels op een aan hem gericht
poststuk, die niet waren afgestempeld
In een begeleidend briefje stond: „We
derom geboren" (Johannes 3. 3) en
„Kind Gods geworden" (Johannes 1
12) wens ik (Leviticus 6-4-5) ter ere
Gods met 5 procent rente in praktijk
te brengen". De reactie van de PTT
van Shrewsbury was gebaseerd op Lu
cas 15.7: „Ik zeg dat er alzo blijd
schap zal zijn in den hemel over één
zondaar, die zich bekeert meer dan
over negen en negentig rechtvaardi
gen, die geen bekering nodig hebben".
DE ST. BERNARDHOND van de
heer en mevrouw Downs in Stockport
in Engeland is zo groot geworden, dat
hij én baas én bazin niet meer alle
drie tegelijk in de auto van de heer
Downs kunnen. En omdat de hond niet
lins gewoon met ons mee kunnen laten gaan om
dan van hem 'te horen, waar de huiden verborgen
zijn". „Hij heeft overhaast gehandeld. Het is eeni
geluk, dat wij Collins niet helemaal in vertrouwen kan worden thuisge aten daar
hebbers™„e„». Achter de struiken h.oS 5 rS 3^1.) a^e SevS
ven mornin^k wam SI,""!,-5*"""" v ™rt,„ per bue Ket le Mer-
t h Collens bij ons en begon onze daad een beetje vervelend, maar zo
banden tos te maken „Ik ken Santer, begon hij, gaat het goed» zei meVrouw Downs.
Wft* v,-: b ki m aangewend, maar helaas Een grotere auto kunnen we ons
heeft hij nog niet beloofd, jullie 't,e laten gaan niet veroorloven en we willen ook niet
voe.gd,e..zlch °°k k,V. ons ,VIk neb nage- scheiden van de hond. Hij is zo schat-
dacht, zei hij. „Omdat Collins jullie vriend is, tig"
kun je vertrekken. Maar jullie geweren blijven hier".|
„We hebben een vermoeiende reis
achter de rug en we willen ons een
beetje oppoetsen, voordat we naar
de studio gaan!" „Allicht!" zei hun
gastheer, „zo'n vliegreis gaat
niet in je koude kleren zitten, mister
Loeris!" Hij ging hen voor naar de
TOEN een musicus voorbij een kle
dingzaak in St. Helens (Engeland),
liep, werd zijn oog getroffen door een
foto van een lieftallig meisje dat een
herenoverhemd aanbeval.
De 21-jarige musicus vroeg de win
kelier om het adres van het meisje
en hij schreef haar dat hij door haar
verschijning zo getroffen was. En nu
is hij met het zeventienjarige meisje
verloofd.
137. Even later zaten Piet Loeris en jken! En zo is het!" Na een goed an-
Sientje in een autobus, die hen van derhalf uur gereden te hebben arri-
de luchthaven naar het centrum van veerden ze eindelijk op een groot
Los Angelos zou brengen. .Wat een!plein, waar de bus stopte. Toen ze
heerlijk klimaat, meneer Loeris!" j uitstapten, stond er een keurige heei
riep Sientje, die ogen tekort kwam,met een strooien hoed op ze 'te wach-
om al het nieuwe, dat ze voorbij re-ten. „Ik neem aan, dat u Piet Loeris,
den, waar te nemen: „Er groeien onze nieuwe adviseur bent! sprak hij andere kant van het plein. Daar stond
hier zomaar palmbomen langs de terwijl Hij de detective en z'n assi-,een klein hotel met een wit gepleis-l
weg en de tuinen barsten gewoon stente de hand schudde: „Mijn naam terd voorgeveltje op hen te wachten.!
van de bloemen!" „Dat heerlijke kli- is Docus. Jo Docus. Ik heb opdracht Toen ze er binnengingen, kwam de!
maat is maar betrekkelijk, Sientje", van de Pemberton filmmaatschappij 1 chef de reception buigend op hen af.
antwoordde haar patroon: „M'n oom om u beiden naar een goed hotel te j „Welkom in de Bilmoor!" sprak hij
Johan zei altijd: Het is pas zacht brengen. Wilt u mij maar volgen?"'eenvoudig: „Ik hoop, dat u 't hier
weer, als je je vinger derin Kan ste- i „Graag, broer", lachte de speurder: écht naar de zin zult hebben
DE 32-jarige Christina Edwards
was in het zwart gehuld toen zij te
Canterbury (Engeland), in het huwe
lijk trad met de 76-jarige kapitein ter
zee Harry Kenney. „Die kleur staat
mij het best", zo verklaarde zij.
EEN MET ZWART kleed toegedek
te koe heeft te Uekfield (Engeland),
een parade afgenomen van boeren die
betoogden voor hogere regeringssubsi
dies.
AdvertenU*
Advertentie
an i licT ^datio cnri r> iel <9
DIE VLEK 13 BLOED
WET JOHNNY'S BLOED-J
GEDEP-TM EEN
SPOOK VRM EEN
BLOEDSTELPEND
MIDDEL.
MISSCHIEN
LEENDE ONZE
MRU DIE VANEEN
SECEETREESSE
EEN KLEINE RRN
WIJZING, MARK
BETEE DflN
NIETS.
EU DIE RNDEEE
EOSE VLEKJES? 11
DUS DIE 5HRWL
WEED RLS MRSKEE GE-
DEAGEM DOOE EEN MRN
DIE Z'JN GEZICHT B'J'T
SCHEEEN HRD OPEN-
GEHRHLD.
COEKEC-
1IE-VL0EI
STOF, ZOALS TY
PISTE5 GEBEUIKEN
OMTIKFOUTEN UIT
TE.WISSEM 6'J
STENCILWEEK
RED BAND- ROOSENDAAL
