Zesde aflevering:
DE HAAT LAAIT OP
t
Hij stoomde het klaar
w-
Vervolgverhaal
door
Wim Hornman
Schaduw
Films
Schaam je
Paniek
Wat er aan
voorafging
PLUS
24 APRIL 196.1
tocht door de jungle ging langzamer dan een
van hen gedacht had. Voor mensen die gewoon
zijn, dat er nu eenmaal paden, wegen en straten
bestaan was deze ongebaande groene hel een ver
schrikking. Maar erger nog was het ongedierte.
Grote horzels beten zich aan hun lichamen vast en
de piums vlogen soms in wolken om hen heen. De
carapatos zogen bloed uit hun lichaam; veroor
zaakten na enige tijd een verschrikkelijke jeuk
en na een paar uur bij sommigen zelfs opgezwollen
benen. Sprinkhanen soms zo groot als een muis
joegen hun de doodsangst op het lijf en lange rup
sen vielen soms uit de bomen op hun hoofd of
schouders. Soms zagen ze een zwart behaarde
vogelspin en de zweetbijen, aangetrokken door de
sterke lucht van hun transpirerende lichamen,
kropen in alle openingen van hun lichamen en
kwamen daar de luizen tegen die begerig hun
nieuwe buit betastten, terwijl de zandvlo bezig was
eieren in de huid te leggen.
Pedro Dias wist dat het de insekten waren, die
straks de zes mensen tot razernij zouden kunnen
brengen, want dit miljarden-leger verzette zich
tegen elke vooruitgang van de mens in de jungle.
W W
La. lil lil
ANNEER de inwoners van het Ameri
kaanse plaatsje Rubidoux (Californië)
door de straten een motorfiets met het sis
sende geluid van een ouderwetse locomotief
horen razen, weten zij, dat het Lenord Wash
burn is, die een ritje op zijn zelf ontworpen
stoomvehikel maakt. Toen deze ondernemen
de knutselaar nog een jongen was, zag hij
eens een motorfiets die door stoom werd
voortgedreven. Jarenlang hunkerde Wash
burn ernaar zelf zo'n voertuig te bezitten,
maar hoe hij ook zoc,}\t,,ngrgerts was een der
gelijk apparaat te vinden. Ten einde raad
besloot hij dan maar met zijn eigen handen
deze droom te verwerkelijken. Veertien
maanden van ingespannen arbeid kostte het
hem om gestalte te geven aan zijn ideaal: een
sissende, snorrende tweewieler.
Het frame en de wielen sloopte hij van een
Harley Davidson, en een oude Toledo stoom
machine uit een automobiel van 1902 doet
dienst als krachtbron. In het met butaangas
gevulde reservoir ontwikkelt zich stoom,
die de motorfiets laat lopen als al zijn soort
genoten, alleen met dit verschil, dat er ver
snellingen noch koppeling aan te pas komen.
Het voertuig heeft verder de normale uit
rusting met daaraan toegevoegd een assor
timent stoomfittingen, ventielen en druk
meters, welke nodig zijn om de stoommachi
ne in werking stellen. Wat de kosten
betreft; v'öor eerl bedrag' vaü 2500',heeft
Lenord Washburn zijn stoomspuwend ver
voermiddel kunnen construeren. Het ver
bruik en onderhoud komen op ongeveer één
derde in vergelijking met die van een con
ventionele motorfiets.
laat dat mes vallen, Schwebel
Af en toe keek hij naar Suzan
Howard, die op enkele meters ach
ter hem liep. Het scheen of ze
slaapwandelde. Haar blouse en
rok waren gescheurd en hij vroeg
zich af hoe lang het zou duren.dat
ze zou beginnen te gillen. Ze hijg
de als een gewond dier en keek
langs hem heen naar de wirwar
van bomen, planten, lianen en
groen, waaronder, waarboven en
waartussen zich de onzichtbare
gevaren van de Groene Hel ver
scholen. De nachten zijn nog er
ger, dacht hij. Ik alleen heb een
muskietennet, de rest moet maar
proberen te slapen onder de para
chute, die ik bij me heb. Soms liet
hij een van de veldflessen rond
gaan, elk waarschuwend, dat ze
maar één teug mochten drinken,
wilden ze nog een dag rondkomen
met het water. Als ze toevallig in
een malaria-gebied zouden komen,
dan waren de gevolgen niet te over
zien en daarom deelde hij iets van
zijn kleine voorraad kinine uit.
Ook gele koorts was een van de
gevaren, de muskiet is de drager
ervan en bijt hij, dan wordt de
bacil in het bloed opgenomen.
Ineens hoorde hij achter zich een
hevige woordenwisseling. Hij hoor
de de zware stem van August
Schwebel. die zich ergens hevig
over scheen op te winden. Hij be
duidde Suzan Howard te blijven
staan die doodmoe tegen een
boom leunde en met de scherpe
machete in de hand liep hij op de
Duitser toe.
„Wat is er aan de hand?" vroeg
hij pater Martin, wie het zweet
van het gezicht gutste.
Deze haalde vermoeid de schou
ders op.
„Ik weet het niet. Schwebel zegt,
dat het allemaal te langzaam gaat
en dat we er op deze manier nooit
uitkomen. Daarop heeft John Well
die achter hem loopt, hem ge
vraagd zijn kop dicht te houden en
nu hebben de twee het met elkaar
aan de stok
Plotseling werd Dias woedend.
Hij vloog op Schwebel toe en zijn
machete weggooiend, gaf hij hem
een harde kaakslag, die een min
der sterke man tegen de grond had
doen tuimelen. Een ogenblik bleef
Schwebel verdwaasd staan, dan
viel zijn oog op de glinsterende
machete en met een voor zijn li
chaamsgewicht ongelooflijke han
digheid, maakte hij er zich mees
ter van en viel er John Well mee
aan. Maar voordat hij iets had kun
nen doen, klonk de scherpe stem
van Rolf Gordon: „Sla niet en
steek niet Schwebel, want voordat
je zover bent, jaag ik je een kogel
door je dikke kop".
Als door de bliksem getroffen
bleef Schwebel staan en keek in de
loop van de revolver van Gordon.
Hij aarzelde even. keek John Wel)
met bloeddoorlopen ogen aan,
richtte zich dan in zijn volle leng
te op en deed een pas naar voren.
Maar weer klonk de stem van
Gordon.
„Laat dat mes vallen, Schwebel.
Ik tel tot drie. Jij zult niet de eer
ste man in mijn leven zijn, die de
derde tel niet overleefde als hij niet
deed wat ik zei".
Nu mengde pater Martin zich in
het gesprek. Zijn stem was zacht,
vleiend bijna, maar met een ge
vaarlijke ondertoon.
„Laat vallen, Schwebel. Hij
meent wat hij zegt. Ik ken hem."
Het mes viel tussen dode blade
ren en haastig raapte Pedro Dias
het op. Zonder een woord te zeg
gen, liep hij terug naar Suzan Ho
ward en begon weer te lopen. Zo
hoorde hij niet, dat Schwebel hees
tegen Gordon fluisterde: „Daar zul
je voor boeten", maar deze haalde
de schouders op, gaf John Well een
knipoogje en langzaam trokken ze
weer verder.
Zo verliep de dag, die voor allen
een helse marteling werd. De ver
schillende personen beginnen zich
al af te tekenen, dacht Pedro Dias.
In plaats van dat ze allen te zamen
de strijd tegen de jungle aanbin
den, speelt zich een prestige-strijd
af, die straks tot afgrijselijke con
sequenties kan leiden. En de stom
melingen weten niet eens, dat dit
nog maar het begin is. Soms laait
een vechtpartij op, die zo op het
eerste oog geen enkel gevolg heeft.
Langzaam gaan ze elkaar minder
sympathiek vinden en na enkele da-
dagen zijn ze al in twee of drie
groepjes verdeeld. En dan ineens
breekt de oorlog tussen hen uit en
vernietigen ze elkaar. Hoe moet ik
in 's hemelsnaam dit kleine stukje
wereld terugbrengen naar die gro
te wereld, waar zich over de hele
aarde precies hetzelfde afspeelt,
haat, nijd, afgunst, bosting van
meningen, gevoed door botsing van
systemen, de jungle van de be
schaving, die onbarmhartiger is
dan de Groene Hel?
Toen hij na uren meende een ge
schikte plaats te vinden om het
nachtkamp op te slaan, keek hij
het groepje mensen rustig aan. Ze
waren nog maar een schaduw van
wat ze die morgen waren geweest-
Hun kleren plakten aan hun licha
men, hun gezichten vertoonden
nerveuze 'trillingen en sommigen
hadden wonden aan armen en be
nen en gezicht. Langzaam maakte
hij het pak open, de revolver in de
hand. Hij ging op een door de blik
sem getroffen boomstam zitten en
veegde zijn gezicht af. Hij haatte
het ogenblik dat hij het woord tot
hen moest richten, maar er zat
Dicht bij Manaiis, in het Amazo
ne-gebied in Brazilië, valt een vier
motorig passagiers-vliegtuig tussen
de miljoenen bomen van de Groene
Hel te pletter. Een beroemd groot
wild-jager, Pedro Dias, wordt per
parachute in de nabijheid gedropt.
Zijn taak is om na te gaan of er
nog overlevenden zijn.
Na twee dagen vindt Dias inder
daad een aantal overlevenden: Su
zan Howard, een filmster: Pater
Martin; een Duits zakenman
August; Schwebel; John Well, een
Engels journalist; Andres Galonis
en Rolf Bordon, 'n agent van F.B.I.
Met zeven man, waarvan alleen
maar Dias en Gordon bewapend
zijn, beginnen zij aan hun levens
gevaarlijke tocht. De twee revol
vers betekenen echter macht en al
vlug begrijpt Dias, dat het leven
van Rolf Gordon, die foto's heeft
genomen van geheime vliegvelden
in het Amazone-gebied, elk ogen
blik gevaar loopt.
jacht te gaan? Hij kende het oer
woud. Hij kon hem in een val la
ten lopen. Maar toch
Wie waren de anderen. De pater
kon hij gerust overslaan, maar wie
- - i
"niets anders*óp.' Als ze niet tot een""" was bijvoorbeeld Andrès Galonis
v' - i In elk geval een communist. Maar
dat wilde nog niet zeggen, dat hij
erop uit was gestuurd om te zien
wat hij Rolf Gordon straks
zou gaan doen. Daarvoor kwam hij
te eerlijk voor zijn overtuiging uit.
En John Well? Een journalist,
dat zei hij tenminste. Maar hij had
zijn perskaart nog niet laten zien.
En August Schwebel, die wraak ge
zworen had? Zou deze het gevecht
hebben uitgelokt met John Well om
hem te dwingen van zijn wapen
gebruik te maken en daardoor een
excuus te vinden hem later aan te
vallen? Eindelijk gaf hij het gis
sen op en keek naar Pedro Dias,
die de insekten-beten van Suzan
Howard verzorgde.
Dias ging zeer zorgvuldig te
werk en legde haar precies uit
wat hij deed. Hij wees haar op de
beten van de horzel, die, als ze
niet tijdig behandeld worden grote
zweren veroorzaken, op de mu-
cuins, de miniscuul kleine insek
ten, die zich ingraven in je huid en
op de beten van de ihenni, die ze
waarschijnlijk 's nachts had opge
lopen.
Hij vroeg haar dringend bijzon
der zuinig te zijn met de fles alco-
taakverdéling overgingen, als niet
elk zijn eigen verantwoordelijkheid
droeg, dan zou het grootste deel na
enkele dagen geestelijk gestoord
zijn. Zijn stem verried echter niets
van zijn ongeruste gedachte; zij
klonk opgewekt, in zoverre hij
daar tenminste toe in staat was.
„Luister goed", begon hij, zijn
ogen strak op August Schwebel ge
richt. „Van nu af aan krijgt elk
zijn eigen taak. Suzan Howard
wordt onze verpleegster. Als ze
niet weet hoe wonden te verbinden
dan zal ik haar daarbij helpen. Pa
ter Martin zal voor hout voor het
kampvuur moeten zorgen te zamen
met John Well. August Schwebel
en Andrès Galonis moeten elke
avond het kamp schoonmaken en
Rolf Gordon en ik zullen in de
vroege ochtenduren op jacht gaan.
Gaat iedereen daarmee akkoord?"
Pater Martin stond op.
„Hoe lang zal deze tocht du-
reu?", vroeg hij.
Pedro Dias nam hem scherp op.
Hij keek de pater zwijgend aan en
het viel hem op, dat deze er, in
tegenstelling met de anderen, nog
betrekkelijk fris uitzag. Er was
zelfs een glinstering in zijn donke
re ogen en weer voelde hij die
vreemde prikkeling van gevaar,
alsof die hem door de pater werd
voorspeld.
„Een week, misschien veertien
dagen", zei hij kort.
hol in de medicijn-kist en terwijl
zijn handen voorzichtig over haar
huid gingen, moest hij zich ineens
bekennen, dat hem iets bijzonders
overkwam, waarvoor hij geen ver
klaring kon vinden. Hij stelde zich
haar voor in Hollywood, in een stu
dio met scherpe lampen op haar
gericht, een ploeg van camera
mensen om haar heen en 's avonds
haar bungalow met een zwembad
en een tuin en gasten, die er zich
vermaakten.
„Voel je je goed?", vroeg hij.
Ze schudde het hoofd.
^Natuurlijk niet, dit is jouw we-
Rolf Gordon voelde zich slap en
moe, maar zijn geest werkte bui
tengewoon helder. Hij vroeg zich
af hoe de filmrolletjes het zouden
houden, die hij in een luchtdicht
gesloten busje om zijn hals had
hangen. Hij wist dat ze van bijzon
der grote waarde waren, want als
ze ontwikkeld werden, zou de hele
wereld weten, dat overal in deze
immense jungle geheime vliegvel
den door Cubaanse agenten wer
den aangelegd. Hij wist maar al te
goed wat dit betekende. Cuba zou
een sprong wagen naar Brazilië en
vandaar dezelfde guerilla-oorlog
beginnen als eens in de Sierra
Maestro. Nu pas realiseerde hij
zich waarom de commando-troe
pen op het eiland zulk een harde
training kregen. Ze zouden van
hieruit gaan opereren, angst en
onrust brengen in het land, afzak
ken naar Belém en Manaus, lan
den misschien in Brasilia en zo
een staatsgreep forceren. Dan zou
de rest van Zuid-Amerika volgen,
eerst misschien Argentinië, dan Bo
livia, alle tezamen onder één
machtsdroom, de nationale com
munistische onafhankelijkheid van
La tij ns-Amerika.
Wie was eigenlijk Pedro Dias.
Waarom was hij per parachute af
gesprongen, terwijl hij duidelijk
had laten blijken niets van men
sen te moeten hebben? Had hij
gedacht iets uit het vliegtuig te
kunnen halen? Had hij opdracht te
zien wat er overgebleven was van
Rolf Gordon met wie hij al eens
een kleine opdracht had vervuld?
Was hij omgekocht door de tegen
partij?
Gordon wist dat hl] nooit mot
zou kunnen zijn, nooit rustig zou
kunnen slapen. Waarom koos Dlaa
hem uit om samen met hem op
viel naar beneden
reld, maar niet de mijne. Mijn he
le lichaam doet pijn, ergens in
mijn hoofd is het of er een brom
vlieg voortdurend gonst en mijn
benen jeuken zo, dat ik zeker weet
dat ik ze op een of andere dag stuk
krab".
„Zou jammer van de benen zijn",
zei hij spottend.
Ze trok haar schouders op.
„In de schaduw van de dood geef
je elkaar geen complimentjes", zei
ze heftig.
Dias keek haar scherp aan. Als
hij haar zou willen redden en
hij besefte ineens, dat hij niets lie
ver zou wensen dan moest hij
de gedachte aan de dood als het
ware uit haar wegtrappen. Daar
om zei hij koud: „De dood
waarom? Ik kan me voorstellen,
dat het geen prettig evenement is
om een vliegtuig, waarin je zelf zit,
in de jungle terecht te zien komen,
maar het is onzin om bij mij de
martelares te gaan uithangen.
Tenslotte ben je gered en die 40
anderen niet. En in plaats van dat
je daar dankbaar om bent, loop je
als een grienend kind door het oer
woud, terwijl de apen je boven in
de bomen uitlachen. Laat ik jou
eens wat zeggen. Er wonen hon
derdduizenden mensen in dit Ama
zone-gebied, die in hun hele leven
net zoveel verdienen als jij in één
dag. Die regelmatig hun kinderen
zien sterven, die niet eens meer
weten dat „honger" in jouw schijn
wereld een verschrikkelijk woord
is, maar die die honger en de dood
van hun kinderen aanvaarden als
iets normaals. En terwijl jij door
mij als een baby wordt verzorgd
met medicijnen, die zij waarschijn
lijk nog nooit gezien hebben, breng
je uur aan uur door met jezelf te
beklagen. Je moest je schamen."
Hij had haar willen kwetsen en
het lukte hem.
Woedend duwde ze zijn hand van
haar arm.
„Ik vraag me af of jij een mens
bent", stootte ze uit. „Heb jij wel
eens angst gevoeld? Ben jij wel
eens zó doodmoe geweest, dat je
dacht eraan te zullen sterven? Ik
heb gehoord, dat je in jouw land
als een soort nationale jungle-held
wordt vereerd door diezelfde men
sen waaraan jij zo'n hekel hebt.
Vertel me eens: voor wie ben jij
eigenlijk bang?"
Hij keek haar ernstig aan en
antwordde langzaam„Voor de
mensen. als je het dan heel
eerlijk wilt weten, maar.
Hij maakte de zin niet af, keek
verbaasd rond en snoof. Dan liep
hij tien meter verder, bleef staan
en keerde hardlopend terug.
Hij keek haar ademloos aan en
in zijn ogen was een lichte paniek.
Zijn stem was hard en bevelend
toen hij haar toesnauwde. Neem
die verbandkist onder je arm en
probeer in die boom te klauteren
en doe het vlug."
Dan zette hij zijn handen aan de
mond en schreeuwde: „Allemaal
de bomen in. Laat de boel maar
staan. Opschieten."
„Waarom?", schreeuwde Schwe
bel terug.
Pedro Dias wachtte niet, maar
klom tegen de boom op, waar Su
zan Howard reeds op een dikke tak
zat. Het zware pak waarin het zen
dertje en wat blikjes zat slinger
de hij ook over de tak.
„Luister en schiet op," riep hij
terug.
In de verte hoorden ze een geluid
of er een kudde wilde stieren na
derde, het breken van takken en
een merkwaardig geluid van hout
op hout, alsof een honderdtal spech
ten tegelijkertijd aan het werk gin
gen.
„Wilde zwijnen, pecari's," riep
hij. „Schwebel als je niet maakt,
dat je in enkele seconden in een
boom zit dan ben je straks niet
meer dan een rauwe klomp vlees."
Het geluid kwam dichter en dich
terbij. Overal vluchtten dieren
haastig weg, duidelijk zagen ze een
ratelslang een goed heenkomen
zoeken en een paar schichtige vos
sen ijlden over het rottende bosta-
pijt.
„Kunnen ze niet in een boom
klimmen?" vroeg Suzan Howard.
Hij lachte.
„Neen, dat kunnen ze niet. Maar
ze zijn van niemand bang, werke
lijk van niemand. Soms vallen ze
aan, soms niet, dat kun je nooit
tevoren weten, maar ik moet je
eerlijk zeggen, dat ik liever op een
jaguar jaag dan op deze pecari's.
Hun aantal is te groot. Meestal
zijn ze met dertig of veertig en je
bent dood voor je er erg in hebt.
Het zijn waarschijnlijk de imige
dieren, die rustig een anaconda of
een boa aanvallen, al heb ik datzelf
nooit gezien. Ik zal proberen er een
te schieten, dan hebben we tenmin
ste te eten. Het is geen eenvoudige
zaak, want raak je ze niet precies,
dan verdwijnen ze en heb je het na
kijken."
Het geluid nam in hevigheid toe
en plotseling uitte Suzan Howard
een kreet, want John Well, die naast
pater Martin op een tak was ge
klommen viel naar beneden juist
op het moment dat een dichte hor
de borstelige muskuszwijnen klap
pertandend in hun richting kwam
rennen.
