Uniek
controlebureau
in Haarlem
beroepsl uisteraar
van Veronica
Luxemburg en de
beide Hilversums
In de toekomst
zender zonder reclame
Ronald kan het
maarniet laten
Drukker
Klanten
Berisping
Hebt u dat
gelezen
teisterd of
PLUS
Aan de Delftlaan in Haarlem
woont een grote vriendelijke
man, die eigenlijk directeur van^
een grote bankinstelling had moe
ten zijn. Nu drijft diezelfde man
een vreemde zaak met zeer uiteen
lopende klanten zoals onze eigen
regering, Unilever, kapper Mario,
Jan Cremer, de Friese Koerier,
Omo en Coca Cola. Zijn naam is
E. J. Mölman en zijn merkwaar
dige bedrijf draagt als namen Re
clame Service en Reporter Service.
Het hele personeel bestaat uit ze
ven enthousiaste mensen, die er
geen been in zien om beroepshal-1
ve dag in dag uit te luisteren naar
de reclame-radiozenders Veroni
ca en Luxemburg. Van uur tot uur
staan zij bloot aan alle verleidin
gen van deze wereld. Bijna onop-!
houdelijk wordt hun gehoor ge-
door de hits
van de dag. Tien maal daags de
Beatles, tien maal daags het kaart-;
spel, tien maal daags het dagboek
van Willeke. En daar tussendoor
lopen de spots. „Steek uw benen
uitsluitend in onze nylonkousen.
Smeer alleen onze crème op uw
gezicht. Met onze soep bent u be
ter uit". I
garije had de heer Mölman het
geluk de gewraakte reclamebeel
den van het scherm te fotografe
ren. Aan deze daad dankte hij de
uitnodiging om aanwezig te zijn
bij de uitreiking van de Prix de
Joke in Zandvoort. Dergelijke ver
halen kan de heer Mölman bij
tientallen noemen. Zij vormen het
beste bewijs dat het werk op zijn
beide bureaus bepaald geen ver
velende zaak is.
THEO KOECKHOVEN
Ronald Boshoff uit het plaatsje Germiston in Zuid Afrika
kampt, zoals bij meerdere mensen het geval is, met een
probleem, namelijk hoe het roken op te geven. Ofschoon Ronald
slechts één sigaret per dag rookt, waarmee hij negen maanden
geleden is begonnen, baart deze gewoonte zijn ouders tóch zor
gen. Zoonlief is namelijk op de kop af twee jaar
Moeder Boshoff ziet de toekomst van haar spruit somber in
en zegt: „Verbieden helpt niets, we kunnen hem er niet van
afhouden. Zelfs straffen als een pak op zijn broek of geen eten
hebben niet de minste uitwerking".
Ronald heeft zich tot het rookgenot aangetrokken gevoeld
vanaf de dag dat iemand voor de grap rook in zijn gezicht blies.
De kleine man liet het hier namelijk niet bij zitten, griste de
sigaret uit de mond van zijn plaaggeest, nam zelf een flinke
trek en gaf de ander zijn portie terug. Sedert die dag kreeg hij
langzaam maar zeker de smaak te pakken. Ronald begon siga
rettenpeukjes van de grond te rapen en stak deze aan met an
dere smeulende eindjes. De gevaren van longkanker die de ro
ker bedreigen, bleken hem niet onbekend te zijn, gezien zijn
voorkeur voor filtersigaretten „Wij hebben het geprobeerd met
mosterd aan de monstukken te smeren", zegt zijn vader wan
hopig, „maar dat kreeg hij al gauw in de gaten"- De rooklustige
Ronald ziet het nut van inhaleren gelukkig (nog) niet in. Zijn
vingers heeft hij al ettelijke keren verbrand, maar dat schijnt
voor hem toch geen doorslaggevende aanmoediging zijn ge
woonte op te geven.
Tot nog toe heeft Ronald geen kans gehad zijn rokertjes zelf
aan te steken. Lucifers worden in huize Boshoff met de grootste
zorgvuldigheid weggestopt. Vandaar zijn toevlucht tot na
gloeiende peukjes van anderen. Tot wanhoop van de ouders
moedigen bezoekers de kleine Ronald onbewust aan zijn kunst
jes te vertonen. Ze willen wel eens met eigen ogen zien hoe
zo'n klein ventje er als een schoorsteen op los dampt.
Ten einde raad hebben de Boshoffs besloten, hun zoon dan
maar op rantsoen te zetten. Een sigaret per dag is Ronald nu
toegestaan. „Dit zal hem er hopelijk van weerhouden vieze
peukjes van de grond te rapen" is het commentaar van een nu
verder maar berustende vader Boshoff.
In een van de werkvertrekken
hangt een ingelijste dankbetuiging
van het koninklijk huis. Dé heer
Mölman schonk Soestdijk de vol
ledige tekst, met televisiefoto's
I geïllustreerd, van de verloving
[van prinses Margriet en de heer
Van Vollenhoven. Soestdijk rea-
I geerde prompt met een vriende
lijke dankbetuiging.
Tijdens de historische televisie
uitzending van de voetbalwed
strijd DW.S.-Vasas ETO in Hon-
3
T MEI 1965
2iezo, het gevaar fs bezworen. Dat heb ik er weer
netjes van afgebracht, denk Finou. Zo'n wekker is
vtenslotfe niet voor de poes.
&aar heb je die afschuwelijke ratel. Finou veert over-
*ind en drukt met zijn linkerpoot bliksemsnel op de
knop.
^'nou is hevig geboeid door het tikken van de wekker,
"toar houdt helemaal niet van die rinkelende bel, die
onverwacht de stilte verstoort. Maar hij weet
Wt,t hem te doen staat
E. J. MÖLMAN
regering als klant
Het moet een bijzondere man zijn, die
zijn personeel overlevert aan de com
merciële radio en televisie. Nog maar
een paar jaar geleden wees geen enkel
spoor in de richting van Veronica en Lu
xemburg. De heer Mölman gaf geduren
de zevenentwintig lange en eerzame Ja
ren zijn capaciteiten aan de Nederland-
sche Handelmaatschappij. Hij stond bij
wijze van spreken al vlak voor een def
tige directeurszetel, toen het lot Ingreep.
Allerlei oorzaken scherpten in het hart
van de toenmalige procuratiehouder het
verlangen naar iets heel anders. De bui
tenwereld leek zjjn gedachten te ruiken.
De post en de teIefoon bracht het ene
verleidelijke aanbod „a het andere. Ten
slotte kwam de heer Mölman in dienst
bij een groot reclamebureau in Haar
lem. Na vrij korte tijd zette de ex-ban
kier een streep onder zijn nieuwe car
rière en hij vestigde zich als zelfstandige
ondernemer in zijn eigen huis. De eer
ste verdieping van zijn huis werd leeg
gehaald en het normale meubilair werd
vervangen door radio, en televisietoe
stellen en bandrecorders. Vrouw en
zoon werden ingeschakeld en toen de
zaak steeds beter begon te lopen, kwam
er ook vreemd personeel.
teit van de uitzendingen. Zij luistert
de teksten goed doorkomen en in de
gouden tijd van radio en televisie Noord
zee werden de reclamebeelden van de
tandenborstels, automobielen en sinaas
appelen met professionele argusogen op
hun uiterlijke kwaliteiten beoordeeld. Al
le teksten werden vastgelegd op de band
en de beelden konden haarscherp wor
den gefotografeerd. Maar sinds die ge
denkwaardige zestiende februari, toen
een groot deel van de Nederlandse be
volking treurde om het heengaan van de
REM, is radio en televisie Noordzee als
werkobject weggevallen.
Op dit moment kan de heer Mölman
tnet rechtmatige trots zeggen, dat hij
een goede zaak heeft opgebouwd. Als
tcnige in Nederland controleert hij met
behulp van zijn staf letterlijk alle spots
van de bedrijven die via de zenders van
Veronica en Luxemburg reclame ma
ken.
Naast zich heeft de staf van Reclame
Service stapels tabellen, waarop uiterst
secuur alle spots en de tijdsduur in se
conden precies worden geregistreerd.
Periodiek gaan de lijsten naar de recla
mebureaus of naar de individuele adver
teerders. Als de zaak hiermee klaar was,
zou er niet veel te vertellen zijn. De con
trolegroep aan de Delftlaan doet echter
veel meer. Zij beoordeelt ook de kwali-
De leider van Reclame Service behoeft
om het verlies van de REM niet te treu
ren. Zijn zaak wordt elke dag drukker
en het wordt hoog tijd. dat hij uitziet
naar een groter huis. Het vertrek van de
REM en de dreigende ondergang van
'Veronica zullen hem niet brodeloos ma
ken. Als zakenman mag hij de storm
rustig laten uitrazen.
„De commerciële radio en televisie
komen toch terug." is zijn vaste overtui
ging. Met dezelfde overtuiging verdedigt
hy het bestaansrecht van beide zenders,
,,Ik vind dan ook dat Veronica ook in het
toekomstige bestel moet meedoen.
Veronica heeft in Nederland het spits af
gebeten en deze omroep is een erkend
medium geworden. Alle grote concerns
als Shell en Unilever tre(len °.P a's ad
verteerder en de grote zakenlieden we
ten heus wel wat ze doen."
De heer Mölman is en blijft optimis
tisch. „Straks krijgen wij drie Hilver-
sumse radiozenders met reclame en
twee televisiezenders. De drie zenders
Hilversum mogen echter per dag sa
men maar tweeënzeventig minuten
aan reclame, besteden. Veronica alleen
al komt aan een gemiddelde van hon
derdtwee minuten per dag. De televi
sie wordt bedeeld met vijftien minuten
reclame per dag."
Uiteraard geeft de heer Mölman deze
cijfers onder het voorbehoud, dat de be
staande plannen van de regering worden
uitgevoerd
de Nederlandse adverteerders, onder
houdt het bureau ook relaties met de
buitenlandse collega's. Een collega in
Constanz verzorgt de controle voor ge
heel Duitsland en in Middlesex zetelt de
controlepost voor Engeland.
Uiteraard stellen de adverteerders de
controle van hun kostbare seconden bij
zonder op prjjs. De tijdsduur van de
spots varieert van tien tot dertig secon
den er voor elke seconde moet jn de
week twaalf gulden en in de weekeinden
vijftien gulden worden betaald. Voor de
televisie liggen deze bedragen veel ho
ger. Ten gerieve van de adverteerders
'eggen de mensen van Mölman hun oor
te luisteren, zij registreren en tikken
desgewenst de volledige teksten uit.
Dit is dan één facet van de zaak. Het
tweede en laatste is nog interessanter.
Dat is het deel van de zaak dat Reporter
Service wordt genoemd.
Ook het werk van het Haarlemse con
trolebureau kan niet bestaan uit uitslui-
I tend individuele contacten met de adver
teerders. Reclame Service heeft een
overeenkomst gesloten met de Vereni
ging van Erkende Advertentiebureaus
en onderhoudt regelmatig contacten met
de Nederlandse Bond van Adverteer
ders. Zodra er iets is. dat naar de me-
ning van Reclame Service niet helemaal
correct is, tikt het bureau de overtrederl
op de schouder. Radio Luxemburg kreeg
een verontwaardigde heer Mölman aani
de telefoon, omdat deze reclamezender
op generlei wijze rekening had gehouden
m et het overlijden van Churchill. Vero-
i nica deed dit wel door enige tijd de uit-
i zendingen te staken. Buiten de contacten
1 met de officiële vertegenwoordigers van
Voor Reporter Service worden de bei
de Hilversumse zenders ingeschakeld.
Reportages, actualiteitenrubrieken, po
litieke uitzendingen, kortom vrijwel elk
gesproken woord vain Hilversum I en I.I
worden op de band opgenomen, uitgetikt
en doorgezonden naar de gegadigden.
Bij die gegadigen vinen we vogels van
verschillene pluimage. De beste klant
is misschien wel de R.V.D. ofwel de Re
geringsvoorlichtingsdienst „Wij zijn
vaak in de gelegenheid om de regering
binnen de kortste termijn te voorzien
van. alle gegevefiS óVer de Nederlandse
radio- en televisie-uitzendingen. Een
paar weken geleden hebben we dat kun
nen bewijzen. Minister De Jong van De
fensie moest in de Kamer vragen beant
woorden van het communistische Twee
de Kamerlid Hoekstra. De man wilde
haring of kuit van een interview met de
scldaat uit Nieuw Guinea. Door middel
van de R.V.D. kreeg de minister de be
schikking over een bandopname".
DE Westduitse organisatie
van caféhouders is van
mening, dat de roepnaam
„ober" pervangen moet wor
den, teneinde het beroep v'oór
jongelieden aantrekkelijker^ te
maken. Men 'denkt aanbeen
prijsvraag, waaruit een verlos
sende naam van standing te
voorschijn moet komen. Wat is
er toch aan de hand met al die
ons zo aansprekende titels? Een
minister mag geen excellentie
meer heten, maar meneer de
minister. Daar zal wel vit voort
vloeien, dat we straks van me
neer de bisschop spreken, zo
als meneer pastoor is voorge
gaan.
Ik houd overigens niet van
hoogwelgeboren zeer eaelge-
strenge heren. In deze tijd van
flats met vijftien verdiepingen
worden zeer veel mensen weel
geschapen hoog geboren en me
nig gestreng heer is niet edel.
De dagen van „meneer de di
recteur" zoals de pet tegen de
hoed zei, zijn voorbij. Vertrou
welijk wordt over de baas of me
neer Frits gesproken. Het merk
waardige is echter, dat hoog
naar een eenvoudiger niveau is
teruggebracht, zonder inboeting
van respect, maar dat uit lager
gestationeerde kringen het ni
veau moet worden opgetrokken.
In deze democratische tijd is
een juffrouw van de retirade
nauwelijks meer denkbaar. Zij
is garderobiste en dat is ook
heel goed, want in menig toilet
(let op: niet w.c.) wordt men
verzocht zijn garderobe tn orde
te maken alvorens men de in
richting verlaat.
De vuilnisman heeft gelijk als
hij liever medewerker van de
reinigingsdienst wordt genoemd
en een putjesschepper bestaat
niet meer, dat is een riolerings
ambtenaar.
In overoude tijden hadden ge
goede families een meid. Keu
rig in uniform. Later sprak
men over een dienstmeisje,
toen een gedienstige, nu een
hulpje en de werkster is assis
tente van mevrouw. Dat deelt
ze trots mee als ze een telefoon
gesprek ontvangt. Ze eten sa
men in de keuken. Eerst at de
meid in de keuken en mevrouw
in de kamer, toen verhuisde het
dienstmeisje naar de eetsalon,
zittende tussen meneer en me
vrouw, nu worden de spijzen in
de keukenhoek voor iedereen
opgediend. Laat die wereld
maar draaien.'
Wie een dienende functie
heeft wil dat wel weten, maar
men moet voorzichtig zijn met
de aanspreektitel. Diender, sme
ris, klabak, juut mag men al
leen nog maar in romans aan
treffen. Afschuwelijk een vrou
welijke smeris of een iuutin!
Terug naar de ober, kelner,
gargon, waiter. Schande, dat
men een rondbrengen van kof
fie in Frankrijk „gargon" jon
gen noemt, als deze grijze ha
ren heeft en een smetteloze rok.
„Jongen, kom eens hier", dat
gaat heslist niet meer. Maar ob«r
is toch altfjd hoog geweest M
Duitsland. Wenselijker is, dat
onze vaderlandse koffiebréngers
voortaan betiteld worden met
een Hollands woord. Horeca,
schrijf eens een prijsvraag uit!
PHILIP LANGE RAK
Niet(s) voor de poes
