HEER BOMMEL en de Labberdaan
mmm
A
REVOLVER MET
MOlTOCiltAM
i
i
ALS U HET
Pelsjagers van Rio Pecos
i
fÊ
IL
f
h
VRAAGT
ItlÉClG er is geen betere!
WOD?QGfl(§>HKl
PANIEK IN DE DROOMFABRIEK
door
Marten
Toonder
m
een Nieuw
/tl
Uitkering ineens
Open brief aan de lieer
H. J. Neuman
Noodlanding
WOENSDAG 16 JUNI 1965
door Dick Pointer
5477. Geruime tijd later naderde Tom Poes slot Bommel-
stein over de weg, die Pleb Labberdaan had aangelegd.
Geweldige keien dwongen hem hier en daar tot beklim
ming, doch er waren- nergens modderpoelen meer te be
speuren. Het was duidelijk, dat het werk gereed was.
„Wat een troep", zei Tom Poes hijgend, toen de bedien
de Joost hem open deed. „Waar is heer Bommel?"
„Heer Olivier toeft in de zijkamer, met uw welnemen",
verklaarde de trouwe knecht. „U kunt. hem wel vinden,
hoop ik. Verschoon mij, ik ben bezig. De heer Labberdaan
gaat juist aan tafel".
Zo sprekende gebaarde hij misprijzend naar de emmer
hutspot die hij in de hand had en Tom Poes begaf zich
met gemengde gevoelens naar het zijvertrek. Daar zat
heer Bommel op een eenvoudige stoel tussen afgedankte
meubels, die hij daar placht op te slaan en lepelde luste
loos uit een bordje.
„Wat ik hier doe?" herhaalde hij desgevraagd. „Eten
natuurlijk. Een kliekje van Plep's maaltijd van gisteren
Maar mijn eetlust laat te wensen over; het smaakt me
niet. Waar dat heen moet? Ik weet het niet
„Wat is er met u aan de hand? "vroeg Tom Poes onge
rust. „Wat betekent dit allemaal?"
„Ach", hernam heer Ollie met een diepe zucht, „het
is te veel om allemaal te vertellen jonge vriend. Er is
heel wat door me heen gegaan terwijl jij buiten speel
de en vrolijk was. Waarom moet ik in een kasteel wonen
en Piep niet? vraag ik me af. Is zo'n Piep soms minder
.dan ik? Werkt hij soms niet hard? Het is waar, dat ik(
zorgen heb over zijn salaris. Geld speelt geen rol, maar
nu zit ik voor zijn ziektewet en zijn pensioen en zijn loon-
ronde en zijn vakantiegeld
Zijn stem stierf weg in een gemompel toen hij besloot:
„Ik kan niet anders. Piep doet nu belangrijk werk aan de
wegen van de stad, dus wat moet ik?
AJAX FILM
flVONTUUC
VAN SPCoGTJÊ
KARL MAY
p«ie oflcesi loter, im
E6M viu.0, P/e eeM v\|4> -3
VC.6NO van oer
/ueuee/z oe
z/jkt ceeeeo
i/0c<e pgosh-
/v<=7v</A/<£eA/...
eeN Nieuw pvoNTuue van JoHau 5N pieReuneT
JoHflN en PieeewneT wac>DeN
UON De koning opcPacuT
eeN RevecscNeiFT oan de
BflftoN VPNl TÜouMflKlPC+1,
eeN ceeNweee pon oe
uust-, te BeeNceN. nod
T.E. UUN oPDgflCNT VEIS
Vut_D HesseN, keeeN
Ze Nfloe het C^T
Hes een Ge/HSf,
De Wadders
/'-y
BüimIDE t
VLAANDEREN
Lezers schrijven de krant
5477
66
SALOO
MOCO
ms
«RAP TOT ZUM
Besc<4!tf UlNjCi y"*
SWAN FEATURES SYNOICAlt
Terwijl hij zich naar het politiebureau spoedde om mevrouw Van Pols
broek voor te zijn, reed de Triumph van Vera met grote snelheid over de
Rue du Mont-Blanc om Pauline te gaan afhalen aan Swissair-Cornayin.
Op Meerzicht was het rustig. Anna was aan de afwas en bij de inrijhekken
stonden de agenten nog op post.
Een meisje in spijkerbroek zette in Saint-Germain een plaat op van
Thelonious Monk en bleef tegen de bar leunen om met een gelukzalige
glimlach te luisteren.
Langs het meer wandelden groepjes toeristen. Ze genoten van de heer
lijke avondtemperatuur en van het uitzicht op de bergen, waaromheen nevel
sluiers begonnen neer te dalen.
Mr. Eiinkwijk had Valérie thuisgebracht en zat nu tegenover zijn vrouw-
zwijgend aan het avondmaal. Ze converceerde opgewekt, zonder er notitie
van te nemen, dat hij niet luisterde.
In de operatiekamer van het Cantonale Ziekenhuis was Henner bezig
aan een operatie, waarvan de afloop nog niet te voorspellen was. Zijn vrouw
zat met een glas kirsch voor het raam van hun flat en keek uit in de stille
straat.
Over een pasweg in de Jura reed de sportwagen van René Ronfleur. Na het
uitgebreide diner in het bergrestaurant keerde hij met zijn blonde schoon
heid naar Genève terug, om er de avond op prettige wijze te gaan door
brengen. Het was hun niet opgevallen, dat een man in een zwarte Volks
wagen juist dezelfde kant op moest en hun wagen op enige afstand bleef
volgen.
Vera passeerde het postkantoor en parkeerde even later op het stationsplein.
Via de hal van het Cornavinstation bereikte ze de lokaliteiten van Swissair.
De bus van het vliegveld was nog niet binnen. Ze bedankte voor een
stoel, die men haar aanbood, en drentelde wat heen en weer, nu en dan
kijkend naar de kleurige affiches langs de wanden.
Aan de linker oever van de Rhöne, in de oude stad, stopte dr. Covens
voor het hoofdbureau van politie. Met enige moeite kon hij de Riley tussen
twee geparkeerde auto's in wringen, daarna beklom hij met grote stappen
de trap naar de eerste verdieping. De bus van het vliegveld Cointrin was
nu binnen en de reizigers verschenen met hun handbagage een voor een
op de treeplank. Vera, die langs de ramen gelopen was, had Pauline nog niet
kunnen ontdekken en ging daarom maar geduldig naast de uitgang staan
wachten.
Covens gaf een korte tik op de deur van de kamer van de commissaris
en liet zich zelf binnen. Duprez zat nog met zijn benen op het bureau, draaide
zich echter om, toen hij een bezoeker hoorde binnenkomen. Verder was er
niemand in het vertrek.
Toen de laatste reiziger uit de bus was gestapt en Pauline niet was ver
schenen, klampte Vera een employé van de luchtvaartmaatschappij aan.
Mevrouw Van Polsbroek? Het vliegtuig uit Parijs? Dat zou hij even
moeten nazien.
Hij verdween achter de balie en zocht in een stapel papieren. Daarna
keek hij een reeks namen door.
Mevrouw Van Polsbroek staat inderdaad op de passagierslijst. Weet u
zeker, dat ze niet met de bus is meegekomen?
Vefa gaf geen antwoord, keek op de klok, die op vijf minuten over
half acht stond.
(Wordt vervolgd
Advertentie
VRAAG WASAUTOMATEN-PROSPECTUS NR. 15 BIJ MIELE, GOUDSESINGEL 92, ROTTERDAM.
i/eiesioeH, -jucc te zul een
Q? eeesre Du/uees zuh,
D/e /h hst uj/QTe/s uoec/HG
A/e17- ccu/qiqi? Kankert Hou
Kfls T6ël_
ZoU
Scectrr
(Rt/rrnpH
TeguG. fr-
m
O'T CrUHD
Her hct/jd ner
tec roe c.reoje.'Hes
Her eet/s een oho-
Moor uceee rs'S
Geen HHHS op.
Hoop! tot Hc/Hf
Ore
Z/jh c.Lt&&e-
fZ/G.' Je
hcg /h zee
UHtceHf
83. „Ontembare Hand" sprong op. „Halt"!
donderde zijn stem in het engels. De sleeën dreig-
den schuin langs ons heen te glijden, maar nu
maakten zij een scherpe hoek naar links, om ons
te ontgaan. Overal sprongen nu de llurons te
voorschijn. Hun wraakzuchtig gebrul klonk de sle
dedrijvers als doodsmuziek in de oren. Daar gaf
„Ontembare Hand" hoog opgericht op een omge
vallen den, enige armseinen. Hierop vloog de ach
terhoede naar rechts, om de pelzenrovers de pas
af 'te snijden. Dezen trachten, het gevaar ziende,
om te draaien, maar te scherp voor Collins. Zijn
slee kantelde en viel om! De overige vier dreigden
te c'ntsnappen. „Vuur"! donderde „Ontembare
Hand". Zeker vijftig geweren brandden los en na
dir salvo waren er geen bestuurders en bijrijders
der salvo waren er geen bestuurders en bijrijders
meer. De verschrikte' paarden gingen nu met de
sleeën aan de haal, maar ze zouden spoedig ver
moeid raken en dan stoppen. Een teental Hurons zet
ten ze al na. Ik had niet meegedaan met het vu
ren op de rovers en zag nu hoetientailenindia-
ren op de rovers en zag nu hoe tientallen india
nen zich met opperste bloeddorst op de omgeval
len slee wierpen. Ik kon niets voor Collins doen.
De opgezweepte Hurons verscheurden hem letter
lijk!
707. Het is te hegrijpen, dat Bok-
kie Bralmeier hevig schrok, toen hij
plotseling zijn naam hoorde brullen,
maar daar kwam hij spoedig over
heen. „Dat is die kerel, die m'n opna
men in de war gestuurd heeft!" riep
hij tot z'n mannen: „Dezelfde die mij
reeds eerder afgetuigd heeft en die
onze hoofdrolspeler Koos Kaneel op
de vlucht joeg! We zullen je leren ke
reltje'" Hij beduidde zijn kornuiten
hem te volgen, waarop het gezelschap
de beklimming hervatte. „Dat loopt
nooit goed af, meneer Loeris," zei
Sientje angstig: „U kunt nou wel de
held uithangen, maar zo dadelijk wor
den we overmeesterd, en wie weet,
wat, er dan gebeurt! Rustig blijven,
Sientje", antwoordde de detective,
I die geen ogenblik zijn tegenwoordig-
heid van geest verloor: „Ik heb een
aantal grepen in gedachte, waar de
honden geen brood van lusten, laat
staan die kerels! En bovendien heb
ben we dit nog!" Hij haalde een
kleine blutser te voorschijn, waar
i Japanse letters op stonden. „Wat
'heeft u daar voor een apparaat?"
vroeg Sientje, die haar angst even
vergat. De vermaarde speurder glim-
lachte. „Een zogenaamde transis-
torblutser met echo-effect, Sientje!
Let maar eens op!" Hij wachtte, tot
de mannen amper tien meter van hen
verwijderd waren en wierp toen het
ingenieuze voorwerpje in hun rich
ting. Het resultaat was waarlijk ver
bluffend! Er steeg 'n enorme bloem-
kooivormige rookwolk op en vlak
daarna stond het landschap letterlijk
i te trillen door de geweldige explosie,
i die daarop volgde. Er volgde een kor-
•e weldadige stilte, maar die duurde
niet al te lang
LUISTERVINK
WHT DEPEIMfEET
)E 70, EUNICE?
RITUD OWeikSGD
TET'JHDOOe DIE
WORUDELOTE TEOEP
FAMILIE.'
lUOETBOeMflfiC
6RRNLEVEN,TED.
IK MOET FREDDIE
VINDEK!
Terwijl de vakbonden nu reeds
den aan een zoet lijntje worden ge
den wat betreft de uitkering m
gaat het feit van de georganiseerde
gale diefstal in de groente- en aard F
pelhandel, waarvan de arbeider-^
zinnen in hoofdzaak de dupe zijn
gemerkt aan hun opmerkingsgave vo -
bij. De prijs van de bloemkool w
op een gegeven ogenblik zo abnorma
hoog 1.98 per st.) dat de handeia
het nodig oordeelde er bordjes W l„
plaatsen, .Verboden aan te raken S-V'P'
Tot mijn verwondering stond er gee
hekje omheen, wat mij wel wat onver
antwoordelijk lijkt, gezien het vrij gr®'
te aantal juwelendieven, die regelmatig
optreaen. Sedert een week of ^rl®L
vier komt het gemiddelde oedrag v®°
uitgraven aan groenten en aardappel®"
zeker 5,. hoger dan nox-maal en blijk
baar is er niet één organisatie die zien
daar iets van aantrekt, behalve de or
ganisaties met de dure namen, die daar
om meestal met afkortingen in de krant
staan, zoals C.C.O. of S.E.R.
De bezorgdheid die er in deze krin
gen heerst over het wel en wee van
Jan Publiek, dat deze woekerprijzen
moet betalen is zeer lovenswaardig,
het is alleen verontrustend dat deze in
stanties, die steeds met puntjes werken,
i regelmatig drie a vier weken achter de
zaken aanhuppelen en hun bevindingen
dan pas publiceren als de consument
reeds voor het volle pond aan de le
gale oplichting heeft medegewerkt. Dit
feit wordt ernstiger als men bedenkt
dat de S.E.R. meer puntjes kan publi
ceren dan wij guldens uitgeven.
Op zich zijn deze praktijken diep treu
rig maar soms leidt het toch tot hu
moristische momenten, als men b.v. tot
de verrassende ontdekking komt dat tus
sen de peperdure sla of andijvie do"r de
toch ook wel bezorgde groentehandelaar
een kippenei is verborgen, blijkbaar om
het leed en de verontwaardiging over
de woekerprijzen enigszins te temperen-
Dat dit bij mij niet gelukt is, Komt
misschien omdat het eitje bij het uit
pakken van de sla op de keukenvloer
is stuk gevallen.
Verder is het opmerkelijk, dat steeds
als het publiek geconfronteerd wordt
met dergelijke massale oplichtingen, de
kranten steeds volstaan met toekomst
beloften voor het ai beidersgezin zoals
in dit geval de uitkering ineens en het
stuivertje kinderbijslag. D ta allen
deze beloofde bedragen in wezen al
deze beloofde bedragen waarover zo
Jang gepraat moet worden in wezen
alweer uitgegeven hebben, daar schijnt
S niemand bij stil te staan, ook niet
wanneer men morgen weer aardappe
len eet van 40 a 50 ct. per kg. of een
bloemkooltje heeft gekocht op afbe-
j taling.
A. j. laAn.
i Op 3, 10, 17 en 24 december en op
Oudejaarsavond 1933 heeft kardinaal
Faulhaber in de grootste kerk van Mun-
chcn predicaties gehouden. De toeloop
was zo groot dat in dichtbij zijnde ker
ken luidsprekers moesten worden aan
gesloten. In boekvorm zijn deze preke'n
uil gegeven door de N.V.'Uitg. Mij. „Fi-
delitas" in Amsterdam. Dit boek. als
mede „Kultuurleven" juli 1938
waarin Dr. A. v. d. Wey O- Carm. de door
heer Neuman genoemde zaken behan
delt. evenals in zijn boek „De bloed-
mystiek van het nationaal-socialisme",
staan tot uw beschikking. Deze zijn
geen grijs verweer, maar de kleur is
bloedrood, want ze geven de afkeer van
de miljoenenmoord op onze joodse mede
mensen. die door hun dood een bloed
akker zijn geworden, en die door de Heer
van leven en dood door dit bloed-doopsel
met open armen zijn ontvangen.
"k geef de inhoud van de derde vraag
ter illustratie: „Hoe het Christendom te
gen het Germaanse ras staat". Ten eer
ste mag de liefde tot het eigen ras aan
de keerzijde nooit haat tegen andere vol
keren vertonen.
De rassencultuur mag geen front ma
ken tegen het christendom. Ras en Chris
tendom zijn op zich zelf geen tegensteD
lingen, maar wel van verschillende or
den. Ras is natuurorde, Christendom
openbaring, dus bovennatuurlijke orde.
Ras is vereniging met het volk. Ras is
aaneengeslotenheid en afgeslotenheid.
Christendom is wereldwijde genade
verkondiging aan alle volkeren. „Wij
zijn niet met Duits bloed verlost, maar
wij zijn verlost met het kostbaar bloed
van Onze Heer". Het is het diep be
wogen geladen betoog van een bisschop.
Over het Concordaat een enkel woord:
„Nooit zal het Vaticaan een luisterpost
opgeven en daarmede ook de bisschop
pen van Duitsland weerloos maken. Dpor
mijn contact met kardinaal Faulhaber
heb ik in het Kath. weekblad „De Ba
zuin" tot mei 1940 het Naziregiem be
streden.
Deze boeken kan de heer Neuman be
komen aan het adres dat de Redactie
van dit blad genoteerd heeft- (Naam
bekend, red.)
In aansluiting op „Noodlanding" in
de krant van 8 juni, kan ik het alleen
maar roerend met u eens zijn, dat het
besluit van de N.T.S. om het nieuws over
deze Friendship met defect neuswiel, on
middellijk uit te zenden, getuigt van een
ongelofelijke botheid. Het lijkt me dui
delijk. voor ieder die met de bestaande
situatie, ter plaatse, op de hoogte is,
dat als er ziekenwagens hadden moe
ten rijden, zij zeker niet in een normals
tijd Amsterdam of Haarlem zouden heb
ben kunnen bereiken, omdat dit onder
normale omstandigheden al heel moei
lijk is. Ik stel me echter voor dat de
blunder door de NTS gemaakt, onbe
schrijfelijk veel groter is dan het feit,
dat veel automobilisten wel even een
vliegtuig wilden zien verongelukken" Ik
geloof niet dat deze automobilisten een
volgende keer niet zouden gaan kijken
ai,3 ze zich nu afvroegen: „Waarom ben
ik gaan kijken?" Waarschijnlijk valt dit
onder het hoofdstuk: Nieuwsgierigheid-
De oplossing lijkt me in dit geval bij
de NTS te liggen: niet nieuwsgierig ma
ken. Het is mij niet duidelijk wat het
verband is tussen bovengenoemde situa
tie en het fotograferen van Beatrix. Mis
schien kunt u me dit uitleggen.
H. A. M. Ruysenaars
Heemstede
Naschrift van de redactie: Een gerin
gere vorm van ongezonde nieuwsgierig
heid heeft in Nederland stromen van
verontwaardiging doen vloeien. Deze
kwalijke zaak is vrijwel doodgezwegen.
