HEER BOMMEL en de Labberdaan
REVOLVER MET
MONOGRAM
Pelsjagers van Rh Pecos
Piet Loeris en de Tappalappa's
mensen
door
Marten
Toonder
1 iffL.
tfüa® VON Dê \y/QO£OM(§?[EKl
Vuilnis
Tekort
Schroot
Vergeten
Ballontocht
Held
Vader staat nier af
Niet hoffelijk
Naar wens
DINSDAG 6 JULI 1965
5494 Tom Poes had de hele dag naar heer Bommel ge
zocht en de avond viel reeds toen hij vermoeid huis
waarts keerde. Bij een kromming van de weg kwam hij
de ambtenaar eerste klasse Dorknoper tegen die met een
tas vol papieren door de schemering schreed.
„Hebt u heer Ollie ook gezien?" vroeg Tom Poes. „Hij
is gisteren weggelopen en nu ben ik bang dat er iets
met hem gebeurd is".
„Dat zou mij niets verbazen", sprak de beambte fron
send. „De heer Bommel heeft de voorschriften met voe
ten getreden en de gevolgen zijn ernstig. Hij heeft een
werknemer ontslagen zonder ontslagvergunning. Bij het
nagaan der betreffende stukken blijkt echter, dat de heer
Labberdaan ook geen werkvergunning had. Hij beschik
te niet eens over de verblijfsvergunning die hij als bui
tenlander nodig had".
„Dan is toch alles in orde?" vroeg Tom Poes. „Het een
heft het ander op!"
De ander schudde gehinderd het hoofd.
„We zijn er nog niet", hernam hij. „De heer Bommel
heeft op zich genomen om het wegennet van Rommeldam
te herstellen; doch hij blijft in gebreke. Aan de andere
kant blijkt mij, dat hij geen vestigingsvergunning als
aannemer heeft, zodat hij dat werk niet heeft kunnen aan
nemen. Overtredingen op ieder gebied, dus. Wat moet
ik daar nu mee aan?"
„Ik weet het", zei Tom Poes. „Gooi al die papieren weg
en vergeet de hele zaak. Dan is er niets gebeurd. Ik hoop
nu alleen maar, dat ik heer Ollie vinden kan".
„Dat hoop ik ook", verklaarde de heer Dorknoper nurks.
„Er moet heel wat worden rechtgezet".
Op dat moment passeerde het tweetal het huisje van
juffrouw Doddel en Tom Poes, die een blik door het ver
lichte venster wierp, bleef verrast stil staan.
„We hoeven niet langer zoeken!" riep hij uit. „Daar zit
hij!"
0(
door Dick Pointer
EgN Nieuu)
AVONTUU(2
VflN SPEOÊTJ6
r C ^-5^5*4 o<=- geaaf. L—
Y$p#ostje,
Gel uuu/e/zse/JJe t/rMDz/JG-
F/j/s/je/D /-/eser ons ujee/z ee/js
<J/T oe NA/Z/G/JE/O GEAogPEkj/
/cj moest
Mer /easr/GE/z
Me/jse/j om
gaa/j!
/pc fjea hem r/j
M/Sfi/ Zats oFTSTol/EM,
i/ooadat Dre ba/jd/et
/Jem -re pFMKe/j c<o*/
KF/JGeu! na.' oaa/z
/S De AUTo
coat ee/J
Ge/j/acf MGe-
(J/fg. se#oer je,
Dar Je D/e
ToMec-SoM Mee
GeMoc-fe/J
AAD.'
.-/ u—
een nieuw ovontuug1 van joh au en pierewiet
Met D/e jouatJ
■/zé-
XZti ?.s Bore/Z za/jstp/z
e/j Atce Bote
Gees reu, ces /ze£~
Bezj Gst.au als
cue uc//v o//r-
S/JAPPE/J
presse
1
ES
De Wadders
PAUL
YLAANDEREN
was HET
GEEN ONGELUK?
MORE MEN ZEl
ORT H'J WRS
OVEEEEDEM
DOOE EEN
RUTO
3494
Alfredo
C PI B
I,
SOf-AM
V?.0 "Die man is voor mij," fluisterde ik nauwe
lijks hoorbaar, terwijl wij ons tegen de steen aan
drukten. Ik hoorde hem naderen, nog even.en
aan hoorde ik hem omdraaien en wegrennen. Had
aie vent dan katteogen? Geen normaal mens kan op
die afstand zien, dat het niet pluis was met die man
nen want zij lagen in de schaduw. Mijn geweer lag
tien meter achter mij en zo moest ik machteloos
toezien, dat Santer voor de zoveelste maal ontsnap
te. Natuurlijk had ik hem kunnen volgen, maar dat
vond ik te riskant. We keerden terug naar het kamp.
Santer zou zijn mannen gewaarschuwd hebben. Daar
kwam Sam Hawkins aanrennen:„'t Is gepiept hoor"
t
zet.
'Eff D/UU/EOAT /Sé
KfiOHfL. VLUG,, B/ZEUG oe
af>n Booeo e/j
(.aar /vex a/ter «56«
owrjvfl/pev.'
li!
83
Louise Henner knikte instemmend. Vera zat verslagen te kijken. Verhoeven
schreef het verhaal van zijn leven en dr. Covens was in gepeins verzonken.
Ronfleur had dus een sterk motief en hij had de gelegenheid ook. Was
zijn boot niet op de fatale tijd bij Meerzicht gezien? De zaak leek afgerond,
en alle gronden leken aanwezig te zijn om tot een arrestatie over te gaan.
Maar waarom sprong hij zo slordig met zijn geldbron om? Waarom liet hij
Vera met wie hij een afspraak had op een terrasje op de Quai Wilson vergeefs
wachten, terwijl hij met een ander meisje ging dineren in een berghotel?
Begon hij in te zien, dat zijn bron bezig was op te drogen, of streelde zijn
verovering van de blonde schoonheid zijn ijdelheid zozeer, dat hij Vera als
bron van inkomsten daarvoor wilde riskeren?
En waren er geen anderen, zo vroeg ik me af, die evenzeer zouden pro
fiteren bij de dood van meneer Van Polsbroek? Bovendien was er nog een
kwestie, die niet opgehelderd was. Juffrouw Van Polsbroek was gisteren
middag op bezoek geweest bij een vriendin. Ze zou daar vertrokken' zijn om
streeks acht uur en regelrecht gereden zijn naar het eethuisje Saint-Germain.
Bij het controleren van deze verklaring bleek echter, dat zij reeds om kwart
voor zeven bij haar vriendin was weggegaan en aankwam in het restaurantje
om tegen half negen
Opnieuw keken allen naar Vera, die bleek was geworden en haar mond
opende om wat te zeggen. Voor ze evenwel een geluid had kunnen uit
brengen, zei Duprez:
Plotseling besefte ik, dat juffrouw Van Polsbroek niet slechts de gelegen
heid had gehad, doch bovendien over hetzelfde motief beschikte als Ronfleur.'
Vera sprong op uit haar stoel en riep uit:
Commissaris dit vind ik schandalig! Schandalig! Hoe durft U
Duprez maakte een bezwerend gebaar
Ik begrijp dat deze overwegingen u onplezierig in de oren klinken. Toch
stelde ik mij de vraag: hield zij zoveel van die patser, dat ze voor hem haar
vader kon hebben gedood?
Nu was het Pauline die sprak.
Commissaris, ik vind dit te ver gaan. Ik besef dat het uw plicht is om het
onderzoek zo grondig mogelijk te doen plaats vinden, anderzijds moet ik u
erop wijzen, dat u gast bent in mijn huis en dat u zich geen beledigingen kunt
permitteren.
Duprez maakte een verontschuldigend gebaar.
Laat mij toch uitsprekenEr is iemand die de onschuld van juffrouw
Van Polsbroek kan bewijzen. Iemand met wie ze omstreeks acht uur gezien
is op het terrasje van een café. en met. wie ze vervolgens fondue is gaan eten
in Saint-Germain.
Henner slaakte een zucht van verlichting. Vera liet zich in haar stoel vallen
en Pauline zei:
Natuurlijk staat zij er buiten. Dat spreekt toch vanzelf, commissaris.
Duprez negeerde haar opmerking.
Het zal duidelijk worden, waarom juffrouw Van Polsbroek niet zeggen
wilde in wiens gezelschap zij vertoefde, want dit gezelschap was haar ver
boden. Het was namelijk monsieur René met wie ze op het terras was en
later in Saint-Germain. En het treffende van dit feit is niet zozeer, dat het
deze duistere figuur is, die haar alibi kan bewijzen, alswel dat juffrouw Van
Polsbroek aan hem een onaantastbaar alibi verschaft!
Commissaris Duprez zweeg. Het was iedereen duidelijk geworden
dat de zaak die hij tegen monsieur René had opgebouwd, op
losse schroeven was komen te staan. Ronfleur zelf keek met een
triomferend lachje om zich heen, maar hij trachtte te vergeefs
de blikken van Vera te vangen. Henner knikte begrijpend, maar het gebaar
verraadde tevens ongeduld. Wanneer zou de commissaris eindelijk ter zake
komen? Het gelaat van Louise Henner toonde een zorgelijke uitdrukking;
Pauline belde de huisknecht om opnieuw koffie te laten komen en vroeg
praktisch:
En nu, commissaris?
Ze kreeg bijval van mevrouw Elinkwijk en dr. Henner. Deze laatste vroeg:
Beschikt u over meer gegevens in deze zaak, commissaris?
(Wordt vervolgd)
„Voorzichtig Sam!" riep ik. „Daar boven zit
ten scherpschutters!"
Alsof hij was getroffen, zo vlug liet hij zich in de
sneeuw vallen en hij krcop zo snel hij kon in de be
schutting van de rotswand, waar hij, vlak er langs
lopend, even later bij mij kwam. „Scherpschutters.
Bah! Kunnen we die kerels er niet afschieten! Ik ben
ook scherpschutter, als ik me niet vergis." „Daar
aan twijfel ik niet Sam," lachte ik, „maar vóór
jij je geweer kunt richten, heb je al een kogel
in je baard." „Goed, goed, dan wachten we wel
tot ze in slaap zijn gevallen of dat ze ons alle
maal hebben doodgeschoten."
7 Met een onbewogen gezicht
liet Piet Loeris zich de stoep van het
veiligheidsdienstgebouw afslepen, maar
toen de portier zijn voet optilde, om
hem naar de overkant van de straat
te schoppen, greep de vastberaden de
tective de man bij de kuit, draaide
deze in westelijke richting en even
later duikelde de kerel als een gil
lende keukenmied zig-zag door het
drukke verkeer in de richting van de
buitenwijken. „Bravo, meneer Loe
ris!" grinnikte Sientje, die de vakbe
kwaamheid van haar meester met
stijgend enthousiasme had gadegesla-
'gen: ,,'t Was weer een genot, om
iu aan het werk te zien! Die greep heb
i ik u nog nooit eerder zien toepas
sen". „Toch wel, Dientje," antwoord
de meesterspeurder, zich het voor
hoofd bettend: „Ik heb er vijf jaar
geleden een dadelverkoper in Istan-
boel de Bosporus mee ingekegeld.
Maar ter zake. We moeten zien uit te
vinden, wat die meneer, die zich ko
ning Peul de Eerste noemt, bij de
veiligheidsdienst te maken heeft. Kom
gauw mee naar binnen". Ze liepen
de stoep weer op en betraden onge
hinderd het gebouw. Daar heerste
een drukte van belang Er renden al
lerlei met papieren zwaaiende func
tionarissen rond, die zo nu en dan
tegen elkaar opbosten, excuses sta
melden en daarna weer doorholden.
„Mooie troep," mompelde de detec
tive: „M'n oom Johan zei altijd: Je
moet nooit gaan kijken waar je be
lastingcenten blijven, want dan zou
je van schrik verstijven! En zo is
het!"„En niemand, die op ons let."
klaagde Sientje: „Ze hebben 't alle
maal veel te druk met henzelf!"
H'J HRD UEESÖfÈlDENE MES
STEKEN IU Mfl2U&... DBT OVEE
E'JDEM WRS SEU STUNTELIGE
POGING OM HET EEN ONÖE-
H'J WEED OVERREDEN» MP*
THORPE... MARE TOEN
INRS HU RL DOOD
DOCHTEN
W'J OOK
51-22:
De vuilnisophalers van de Britse
stad Birmingham vissen elke week
ruim 300 transistorradiotoestellen
van de straat op.
In Napels is het gemeentevervoer
bedrijf niet in staat zijn staf het sa
laris over juni in te betalen. Het per
soneel staakt daarom al drie dagen.
Het fraaie spoorwegrijtuig, waarop
de kist met het stoffelijk overschot
van Sir Winston Churchill van Lon
den naar Bladon werd overgebracht,
zal als schroot worden verkocht, om
dat er geen aanbod van enig museum
op is gedaan, aldus een woordvoer
der van de Britse spoorwegen.
De politie van het Engelse eiland
Sheppe zoekt naar een aantrekkelijke
brunette op wie de Fransman Claude
Dufour verliefd is geworden. De Pa-
rijzenaar ontmoette het meisje tij
dens een vakantie, maar hij vergat
haar om haar naam en adres te vra
gen.
Hier is iets voor degene, die meent
dat hij alles al gehad heeft: een
ballonvaart over de Alpen voor 5000
en de garantie dat hij wordt gered
als hij op een bergtop met ijskap
strandt.
Ballonvaarders, die deze zomer een
Europese rail op grote hoogte orga
niseren zijn bereid betalende passa
giers mee te nemen. Elke vlucht duurt
3 tot 10 uur. De kosten zijn 5000 gld.
per persoon en waar wordt geland is
de grote verrassing waar iedereen
naar mag raden.
Voor die 5000 gld. verschaft men
zich nog de volgende zekerheden:
verzekering tot maximaal 20.000 gld.
of maximaal twee jaar ziekenhuis-
verpleging;
toiletfaciliteiten tijdens de vlucht (hier
wordt niet over in details getreden);
een bevoegde piloot, die onder meer
tot taak heeft de ballast overboord
te gooien;
redding voor geval de ballpp,^ neer
komt op een gletsjer. Men zegt dat
die kans er dik inzit;
een betaalde dag om bij te komen in
een hotel in Muerren, Zwitserland,
startplaats van de rally in niidden-
augustus.
De 28-jarige Clyde Brooks stond
buiten het bijkantoor in Los Angeles
van de Bank of America, toen er een
man met een wapen op hem toeliep,
die hem een zak in de hand drukte,
hem dwong naar binnen te gaan, en
zei: „Als we binnen zijn spring je
over de balie en neemt het geld weg"
Eenmaal binnen het gebouw werd
Brooks een held. „Schiet op", siste
de bandiet. „Ik doe het niet", ant
woordde Brooks vastberaden. De ban
diet richtte zijn wapen toen op een
20-jarige bankbediende, gooide hem
de zak toe en beval hem die te vullen.
De overvaller ontsnapte met 3339 dol
lar in de auto van Brooks.
Een 48-jarige arbeider bij een gie
terij in de Amerikaanse stad New-
Orleans John Honeycutt, heeft een
van zijn nieren afgestaan aan zijn
zieke dochter, Jonnie (14). Het meisje
was ten dode opgeschreven als ge
volg van een nierziekte. Honeycutt
besloot onmiddellijk een van zijn nie
ren af te staan. „Dit is iets wat iedere
vader zou moeten doen", zei hij te
gen zijn vrouw.
De operatie is goed verlopen. Jon
nie moet een paar weken in het zie
kenhuis blijven en zal twee jaar on
der medisch toezicht moeten staan.
Haar vader mag zijn werk pas over
twee maanden hervatten. Het is nog
te vroeg om te zeggen of de ingreep
op den duur een succes zal blijken.
Bemoedigend is, dat twee personen,
die nieren van bloedverwanten heb
ben gekregen, meer dan een jaar na
de operaties nog in goede gezondheid
verkeren.
De operatie heeft de Honeycutts
niets gekost. Zij wordt betaald uit
een subsidie voor de bestudering van
niertransplantaties.
De leden van het Britse lagerhuis
beschikken uiteraard over bijzondere
hoedanigheden. Ridderlijkheid schijnt
er echter niet bij te zijn.
Tijdens een debat kwam de labour-
afgevaardigde mevrouw Harriet Sla-
ter Inguit te vallen. Het lagerhuis
dverde van het lachen, niemand kwa
op het idee haar overeind te helpen.
De 61-jarige mevr. Slater zei nader
hand: „Ik sloeg een figuur en niemand
nam de moeite me weer op de been te
helpen. Ik zou graag willen dat
iedereen wist dat ik aangeschoten
noch onwel was. Ik bleef met m'n
hak steken".
In Australië vroeg een rechter aan
een man, die zes repen chocolade
had gestolen, hoeveel gevangenisstraf
hij dacht te krijgen. De man ant
woordde „zes maanden". Hij kreeg
ze.
