TIJDRIT VAN ZATERDAG BESLIST 52ste TOUR DE FRANCE
Hartelijk welkom voor Cees Haast
FELICE
GIMONDI
NIEUWE
COPPI 1
FRANKRIJK VERWIJT RAYMOND
DAT HIJ TE VEEL LACHT....
PellenaarsJa<yes Go,l;le,:
Haast niet
„SPORT" VERSCHIJNT ALS MAANDAG-BIJVOEGSEL VAN
DE NIEUWE DAG, HET NIEUWE DAGBLAD, DE NIEUWE
HAARLEMSCHE COURANT EN HET KENNEMER DAGBLAD
,.er komen Dit VCrdicildc
nog twee
Hollandse
ritten"
Jtaaz feFWöto&fe
Doodsbleek
Uur longer
Eindredactie: Frans Nypels en Michel van Gils
Oplaag 61.000
MAANDAG 12 JULI 1965
De zó ongelukkig gevallen Tourrenner Cees Haast keerde zaterdag terug in Nederland. Op het vliegveld van Brussel
verwelkomde zijn verloofde Nellie van Dongen de kleine Cees als eerste. Onze speciale verslaggever reisde naar zijn woon
plaats Rijsbergen en trof daar een opgewekte Cees Haast. Voor zijn bevindingen zie volgende pagina.
(Door FRANS NYPELS)
LYON, 12 juli. Felice Gimondi
stond om zeven uur op. Hij liep
naar het raam en schoof de blinden
opzij. De zon beroerde de daken
van Aix-ies-Bains. Felice zag het
niet. Hij keek naar boven, naar de
Mont Revard. De witte kruin glans
de. Felice waste zich. Hij at wat
vruchten en dronk melk en thee.
Thee met veel suiker. Om acht uur
zat Felice Gimondi in trainingspak
in de wagen van zijn ploegleider
Luciano Pezzi. De inspectie van de
Mont Revard duurde bijna ander
half uur.
LYON, 12 juli Hoewel Ray
mond Poulidor gistermorgen, na
een verkwikkende nachtrust, te
gen iedereen vertelde, dat hij nog
hoopte in Parijs de Tour te win
nen, mag worden aangenomen dat
de 22-jarige Italiaan Relice Gi
mondi zijn greep op de gele trui
niet zal verzwakken. Op de Mont
Revard, zo kan men na zondag
rustig beweren, is de 52ste editie
van de Tour de France beslist. Be
slist in het voordeel van de slanke
Italiaanse atleet Felice Gimondi.
De Italiaan Felice Gimondi op weg
naar een gloedvol succes in de tijdrit
van zaterdag. Die dag bracht een be
slissing in het duel tussen de slanke
Italiaan en de Franse boerenzoon
Raymond Poulidor. Frankrijk treurt
om Raymond en maakt hem verwij
ten. Italië viert de ontdekking van
een nieuwe campianissimo, een groots
opvolger van de legendarische Fausto
Coppi. (Foto UPI).
POULIDOR TOCH EEUWIGE TWEEDE
Voor automobilisten lijkt de Mont
Revard een vriendelijke en weinig
opwindende berg. Zijn top piekt naar
1500 meter omhoog. Voor wielren
ners is de Mont Revard een beul. Een
meedogenloze scherprechter, met
korte en lange klimmetjes, met véél
vals plat en met wel honderd boch
ten. Aan de voet glooien de weilan
den met wat magere roodbonten. Al
en toe een oud dorpje.
Felice zweegTerug in het hotel.
in het langzaam ontwakende Aix-Ies-
Bains, bespraken Luciano Pezzi en Fe
lice Gimondi welke versnellingen Felice
«ou steken. Daarna werd Felice door
RONDEv.FRANKR.21eeh 225km.n(m;
VERSAILLES
ADourdan
Angervnte160km
PÏFhïviers 128ktn
Chateju-landon92km
Monhirgis
^^^aPouery
Aillani o20km
AUXERRE
<DRavilai!lenn
DeRo nde tel 12 i nspecteu rs v. po I i fe di»
voorde veiligheid yjd.rennerszprgen
■JP» lijfarts, dr. Angelo Quarengl, de
clubarts van Europacup-houder Inter-
nazionale Milan, nauwkeurig onder
zocht. In de hal van het hotel vertelde
de arts de verzamelde journalisten, dat
Felice s conditie uitstekend was. Hij
was speciaal uit Milaan gekomen om
dit te controleren. Want Italië is gek
met Gimondi
Om één uur volgde er een lichte
maaltijd. Wat vruchten en visfilet. Fe
lice wilde niemand meer spreken Hjj
zag er zenuwachtig uit. Voor zijn start
in dié slopende tijdrit stapte Felice
op zijn fiets. Luciano Pezzi sleurde
hem vijfentwintig kilometer lang over
een stille weg in de omgeving van
Aix-les Bains. Om de spieren wat los
te maken. Tijdens de massage week
Pezzi geen moment van zijn zijde. Hij
vertelde Felice, dat Italië op het won
der rekende. Hij hamerde Felice in,
dat hij de natie een nieuw wieleridool
kon schenken. Hij fluisterde Gimondi
tenslotte toe, dat hij, Felice Gimondi.
op Fausto Coppi leek. Op Fausto Cop
pi, de legendarische campianissimo,
vereerd als een afgod.
„Felioe", zo zei oud-renner Pezzi la
ter, „Felice lag stil. Hij lachte geen en
kele keer." De anders altijd zo vrien
delijke Felice ontweek aan de start in
Aix-les-Bains alles en iedereen. Hij
hoorde, éénmaal begonnen, slechts de
stem van zijn ploegleider. Na negen ki
lometer won Felice al bijna 20 seconden
op Poulidor. Hij schakelde met 'n wilde
beweging. De derailleur slipte door.
Felice kreunde. Pezzi zag doodsbleek.
„Een andere fiets", schreeuwde Felice.
Pezzi besliste: „neen. Een andere ver
snelling," brulde hij. Gimondi verloor
zijn voorsprong.Toen boog Pezzi
zich helemaal uit zijn wagen. Hij trans
pireerde hevig. Hij begon te praten.
De woorden regen zich aaneen. Felice
vond zijn ritme terug. Pezzi haalde
verlicht adem. Felice schakelde in de
laatste langzaam hellende kilometers
zijn grootste verzet: 4913
Na zjjn schitterende triomf, de triomf
van de jeugd genoemd, liet hjj stijf de
minuten durende ovatie over heen don
deren. De terugweg naar zijn hotel zal
kij waarschijnlijk nimmer vergeten.
Iedereen riep zijn naam. Gimondi, Fe
lice, een lange keten van woorden, een
«nt van wel dertig kilometer lang. In
de hal van zijn hotel kwamen pas de
tranen. Zijn lichaam schokte. Dr. Ange
lo Quarenghi helde met Milaan. Béide
ook met Ysandrina, de plaats bij Ber
gamo waar Felices moeder elke dag de
post bezorgt. Felice heeft de Tour ge
wonnen. Felice is de grootste kampioen
die Italië heeft gekend." Felice huilde
opnieuw, toen hij zijn moeder vertelde
dat hij nu de Tour niet meer zou ver
liezen. In zijn hand lag het telegram
van zijn leermeester, Vittorio Adornl.
P,..? ®11 maar drie woorden op: ge-
feliciteerd met de Tourzege!
Raymond Poulidor sliep een uur langer
dan Gimondi. Om precies acht uur,
die zaterdagmorgen werd hij gewekt.
Zijn ontbijt bestond uit vruchten en
sinaasappelsap. Een uur later lag hjj op
de massagetafel. „Rustig en ontspan
nen", verklaarde zijn ploegleider An-
tonin Magne, in de hal van het hotel
Suisse. Poulidor mocht niet gestoord
worden. Maar hij had zijn ploegleider
wel toestemming gegeven, te zeggen
dat hij, Raymond Poulidor, deze za
terdag als de belangrijkste dag in zijn
wielerloopbaan beschouwde. Tegen
tien uur kroop Raymond in de auto.
Binnen een uur was hij terug. „Ik voel
me goed," was het enige dat wij uit
zijn mond konden optekenen.
Antonin Magne daarentegen was los-
lippiger. Hij vertelde dat Poulidor naar
deze dag had toegeleefd. Dat klopte.
Verscheidene keren hadden wij van
Poulidor gehoord, dat hij de Tour de
France zou winnen op de Mont Revard.
Magne vertelde verder. Hij zei dat Pou
lidor een telegram had gekregen van
Anquetil. „Je doet het net als ik", be
gon Anquetil. „Jij kiest het terrein, de
dag en het uur waarop je je tegenstan
ders verpietert. Het is plagiaat, maar
ik wens je veel succes." Magne beet op
zijn lippen. „Die Anquetil toch...
Frankrijk maakte zich op dat mo
ment op de kampioen op de Mons Revard
met de verschuldigde eerbied te ont
vangen. Het rekende op Poulidor, zo-
Rik van Looy steekt zijn supporters
(te laat) een hart onder de riem. De
felle Belg won de negentiende etappe
een tweetal lengtes voor Bas Malie
paard. Toch blijven vele fans van
Rik II teleurgesteld in de wieier-
keizer uit Herenthals. (Foto UPI).
als de Franse journalisten zeer zelfbe
wust op Poulidor hadden gerekend.
Om twaalf uur kroop Raymond Pouli
dor op zijn fiets. Om de spieren wat los
te trappen. Vier uur later sloegen Pou-
lidors illusies te pletter op de Mont
Revard.
Hij leunde verbitterd over zijn fiets.
„Ik heb alles gegeven." Hij pakte een
zakdoek: „wat rijdt die jongen sterk.
Ik heb de Tour verloren." De laatste
zin herhaalde hij tientallen keren. Heb
je niet teveel risico's genomen om alle
kaarten te zetten op de Mont Revard?,
klonk het. „Neen". Poulidor schudde
zijn hoofd. „Ik dacht dat ik hier mijn
gele trui kon grijpen. Echt, geloof me.
ik voel me sterk. Ik heb alles gegeven.
Alles Ik kon niet meer."
Antonin Magne rouwde. Hij sloeg
zijn arm rond Poulidor. Hij leidde
hem naar zijn wagen. Weg van al die
vragende mensen. Weg van die teleur
gestelde gezichten. Magne stond nog
een keer stil. „Het is op zichzelf geen
schande dat Raymond de Tour ver
liest. Want hij verliest hem aan de
jeugd. Zo moet het zijn. Het is het
leven. Dat is de Tour."
Op zijn kamer heeft Poulidor zijn te
leurstelling verwerkt. Hij was dus géén
Anquetil. Hij miste de meesterschap
om het terrein te bepalen, waarop hij
de Tour de France kon winnen. Hij mis
te de allure van een groot kampioen.
Hij was een man waarvan men met veel
bewondering zegt, dat hij een eeuwige
tweede is. Een man, altijd levend in de
schaduw van een groot kampioen. Om
het even hoe die man heet. Anquetil
of Gimondi.
De telefoon rinkelde. Gisèle, zijn
vrouw. Zij had naar de televisie geke
ken. Poulidor zei, dat hij zich ver
schrikkelijk teleurgesteld voelde. „Ik
denk dat ik vandaag de Tour verloren
heb," klonk het bitter. „Hoe gaat het
met Isabelle? Geef haar een flinke pak-
kerd van me." Het gesprek was geëin
digd. Wij durfden Poulidor niets meer
te vragen. Hij drukte zijn zakdoek te
gen zijn ogen, toen wij zachtjes de deur
achter ons sloten.
In de hal stond Antonin Magne.
Hij dronk een pernod. „Onbegrijpe
lijk," zei hij slechts. „Dit was zijn
terrein. Nu had hij alle voordelen op
Gimondi. Ik heb hem nog gezegd dat
hij veertien seconden op Gimondi
vóórlagHij knikte toen. Hij ging nog
sneller. Onbegrijpelijk!" Magne be
stelde een nieuwe pernod. Hij wenkte
de kring dichter naar zich toe. „Ik
heb jullie toch verscheidene keren
gezegd, dat ik me ongerust voelde.
Dat ik Gimondi wantrouwde. Jullie
mogen het best weten. Raymond heb
ik het ook verteld. Ik heb hem ge
vraagd in de Alpen aan te vallen. Ik
heb hem ook gezegd, dat hij in de
Pyreneeën winst moest vergaren.
Toen wij uit Keulen vertrokken, had
ik een lijstje van twaalf gevaarlijke
mannen." Magne liet het verfrom
melde papiertje zien. „Kijk, daar
staat de naam van Gimondi. Zien
jullie dat? Snap je nu waarom Ray
mond Gimondi in de etappe naar
Rouen heeft laten gaanPouli
dor lag op bed. Hij dacht aan zijn
vrouw Gisèle en zijn dochtertje Isa
belle. Hij wenste dat hij bij hen kon
zijn. Dat hij zich kon verbergen in
dat kleine dorpje vlak bij Limoges-
De schande van rim nederlaag woog
hem nu al te zwaar
De teleurstelling in Frankrijk is
groot. Men had er stellig op gerekend
dat Raymond Poulidor de opvolger
zou zijn van Jacques Anquetil. Dan
zou Raymond Poulidor de grootste
renner van Frankrijk zijn genoemd,
ondanks de afwezigheid van Anque
til. Nu verwijt men hem zijn fouten.
Het kan gek gaan in de sport. Vooral
in Frankrijk, waar men van de ene
op de andere dag een ster kan maken
en breken. Waar men Poulidor nu
verwijt dat hij altijd maar lacht, dat
hij te zelfbewust is. Vrijdag nog werd
dat uitgelegd als een vertoon van in
nerlijke kracht.
In de etappe van Aix-Les-Bains
naar Lyon heeft Rik van Looy dokter
Dumas bewezen, dat hij zich in de
Alpen niet heeft leeggereden. Maar
ook zijn machtsvertoon komt te laat.
Hij won weliswaar in Lyon, maar
wat heeft het Belgische publiek aan
een etappe-overwinning? België wil
een winnaar. De zege van Van Looy
in het warme Lyon is slechts een
schrale troost.
Televizier heeft gisteren een goede
dag gehad. De tweede plaats van
Basje Maliepaard, achter Van Looy,
is ook zoiets als een pleister op een
wonde. Gistermorgen nog leefden de
Goddet: „Haast verdiende dit niet."
Tourbaas Jacques Goddet heeft in
zijn dagelijks hoofdartikel in l'Equipe
zijn grote teleurstelling tot uitdruk
king gebracht over het feit, dat juist
Cees Haast, een van de meest strijd
bare elementen uit de karavaan, in
de rit naar Aix-les-Bains zo ongeluk
kig ten val moest komen.
„Haast verdiende dit niet," aldut
de heer Goddet. „Deze dappere jon
gen, die uit Nederland is gekomen
om te laten zien dat je met een dosis
goede wil en ten koste van veel in
spanningen tot succes kunt komen,
ging iedere dag nog beter rijden. Hij
was reeds een klimmer geworden in
de ware zin van het woord. Hij voel
de goed aan, dat de anderen minder
moreel kregen en had zich voorgeno
men ze zwaar op de proef te stellen.
Haast hoopte ze op de knieën te krij
gen, ze te verontrusten, te overwin
nen zelfs.
trAlles was nog mogelijk voor dezs
zesde in het algemeen klassement,
met zijn zeven minuten achterstand.
En hij droeg in zijn kleine robuuste
lichaam, met zijn prachtige staat van
gezondheid, ook een stille hoop."
De heer Goddet prees Haast uit
bundig en noemde hem met de Belg
Frans Brands de renner, die het
meeste de strijd deed ontbranden. De
overigen, waarbij inbegrepen de fa
vorieten, verweet de Tourbaas daar
entegen vaak een gebrek aan strijd
lust.
jongens van Pellenaars onder de
druk van het trieste gebeuren met
Cees Haast. Een etappezege had Pel
lenaars gevraagd. Tegen Van Looy
was geen kruid gewassen, hoewel de
pittige Maliepaard in de sprint te
Lyon toch een kostbare fout maakte.
Een kniesoor echter die daar op let
Pellenaars zeker niet. Hij is dubbel
en dwars tevreden. „Let op, er ko
men nog twee echte Hollandse rit
ten," zei Pellenaars.
F.N.
