Leider H.C. van Hulst weet
niets van wielrennen af
Haarlemse Muggenronde
is geen imitatie van
de Tour de France
66 jongens
maandag
van start
1—1
SPORTIEVE FIETSTOCHT
VAN 570 KILOMETER
DOOR DELTAGEBIED
American
Field Service
F er Tromp
zal het niet
gemakkelijk
krijgen in
Amerika
Jach topziener Braam
,Wij zijn een uitstervend ras'
In westen
geen ruimte
meer voor
de jacht
mma
Joep en Suzanne Nicolas
in Haarlem
PORTRET VOOR EEN MUSEUM
M
Antenne voor
ruimtevaart
in Huizen
H
Schalkwijk
MÊÊÊÈIÊÊm
Een glazenier
denkt in glas
GROEN Co.
SLEUTEL WEC?
mmm
Taunusl2M,l7M,20M
ZATERDAG 17 JULI 1965
PAGINA 3
„De Tour de France laat me
koud. Van wielrennen weet ik
niets af." De heer H. C. van Hulst
zegt het lachend. Wij staan per
plex. Voor ons hoeft echt niet
iedereen warm te lopen voor de
Tour en de wielersport in het al
gemeen. Maar van de heer Van
Hulst hadden we dat zeker wel
verwacht. Hij is voor Haarlem
wat Goddet, de baas van de grote
Tour, is voor Frankrijk. Hij is de
leider, en nog wel voor de tiende
keer, van de Haarlemse Muggen-
ronde, die maandagmorgen voor
de elfde keer van start gaat. Dat
is toch hét jaarlijkse wielerevene-
ment voor de Haarlemse jeugd.
De heer Van Hulst schudt het
hoofd. „Met wielrennen heeft dit
niets te maken. Wij streven ook
geen imitatie van de Tour de
France na. Ons doel is het bren
gen van gezonde, sportieve ont
spanning. Wij maken een fiets
tocht. Fietsen is gezond. Voor de
sportiviteit lassen we wat wed
strijdjes in. Maar het belangrijk
ste is dat we weg zijn. Zo zien de
jongens het ook."
-
IBfe# s
-Mij
Haarlemse Muggenronde: een sportieve fietstocht door Nederland;
een mooie tocht ook zoals uit de foto duidelijk blijkt.
„DUIKER" OLIEBRANDERS
„DUIKER" AARDGASKETELS
CENTRALE VERWARMING
püüps] Radio Moors
„DE SLEUTELSPECIALIST"
De 13-jarige Herman Slenders
start maandag in de „muggen-
trui", het 'leiderstricot. Hij ver
kocht de meeste steunzegels.
Hij draagt een slobberig, bruin
manchester pak. Zijn door
zon en wind getaand gezicht
steekt daar nauwelijks nog bij af.
Daarboven een groen jagershoed
je. De heer J. W. Braam (60) is
het geijkte type jachtopziener, dat
men in deze streek helaas steeds
minder tegenkomt. Hij heeft daar
wel een verklaring voor. „Wij zijn
een uitstervend ras. Vooral in het
dichtbevolkte westen worden we
overbodig. Aan de jacht wordt
hier nog maar weinig gedaan.
Daar is geen ruimte meer voor.
Alles is nodig voor de recreatie.
Stropers zie je hier ook bijna nooit
meer. Dat brengt de welvaart met
zich. Niemand heeft het nu nog
nodig. Bovendien zijn er, na de
konijnenziekte van enige jaren ge
leden haast geen konijnen meer
in dit gebied".
v,
Glaspaneel met grisaille-schilde
ring door Joep Nicolas 191flin
een flatgebouw te New York.
V.
ZAADHANDEL JAN ROOZEN
ALLES VOOR UW TUIN
Bronzen portretkop van Aldous
Huxley door Suzanne Nicolas.
GARAGE „PETERS"
Model van antemie met teleme-
trie-apparatuur zoals deze in
Noord-Australië zal worden op-
gesteld en nu in Huizen staat.
En de zesenzestig deelnemers aan
de Muggenronde wacht, als ze
maandagmorgen om half tien op
de Planetenlaan op de fiets stap
pen, een unieke tocht. Zij gaan door
het Deltagebied, over de nieuwe Greve-
lingendam en de Haringvlietbrug naar
Zeeland. „Het is een fantastische tocht
langs die Deltawerken," aldus de heer
Van Hulst. „Het is natuurlijk nog de
vraag of de jongens dat willen zien."
Hebben die jongens nog wel tijd om
te kijken? In zes dagen móeten ze bijna
zeshonderd kilometer rijden. Dat is per
dag gemiddeld honderd kilometer. Dan
zullen ze aan het eind van iedere etap
pe waarschijnlijk geen „pap" meer kun
nen zeggen; laat staan eten. De heer
Van Hulst helpt ons gauw uit die
droom. „Als die jongens van hun fiets
stappen na honderd kilometer zijn ze
nog zo fit als een hoentje. En eten
dat ze kunnen".
Daar kunnen de fourageurs over mee
praten. Tweehonderdvijftig broden wor
den er jaarlijks verorberd. Daarop
wordt zo'n vijftig kilo boter gesmeerd.
De warme maaltijden worden iedere
avond in restaurant gebruikt, maar de
koks moeten per maaltijd toch wel op
zo'n vijfenveertig kilo aardappelen re
kenen. Om dan nog maar niet te spre
ken over de hoeveelheden fruit, koek
en snoep, die zo tussen peus en lippen
door in de hongerige magen verdwij
nen.
Het laat zich raden, dat er voor
de organisatie van dit jaarlijkse
evenement heel wat komt kijken.
„Ieder jaar worden de problemen
weer groter, organisatorisch zowel als
financieel," bekende ons de heer Van
Hulst. „Organisatorisch vanwege het
steeds drukke wordende verkeer en de
moeilijkheid geschikte en veilige wegen
te vinden. We moeten natuurlijk van
de grote wegen afblijven. En vaak kun
nen we ook niet door de plaatsjes waar
we gedacht hadden door heen te gaan."
Financieel is het ook een hele kluif.
Zoals bij alles stijgen natuurlijk ook
bij ons jaarlijks de kosten. Dit jaar
gaat het hele geval zo'n kleine acht
duizend gulden kosten. Dat moet met
dubbeltjes en kwartjes bij elkaar wor
den gebracht. De belangrijkste finan
ciële steun krijgen we natuurlijk van
onze sponsors".
Elf bedrijven hebben elk een ploeg
van zes deelnemers geadopteerd. Voor
het eerst dit jaar is er een ploeg van
leden van de Stichting Schalkwijk, ge
adopteerd door een Amsterdamse verf-
- s s
xv
fabriek. „Eigenlijk zijn we met het op
nemen van die ploeg uit Schalkwijk al
over het limiet gegaan, die we ons ge
steld hebben voor het aantal deelne
mers aan deze ronde," aldus de heer
Van Hulst. „We vinden zestig echt wel
het maximum aantal dat verantwoord
is om mee op stap te gaan. Anders
wordt het een onhandelbaar geval zo'n
ronde".
Om het belang van de sponsors voor
het voortbestaan van de ronde te on
derstrepen wordt maandag bij de start
een traditie gebroken. Het startschot
zal dan namelijk niet, zoals gebruike
lijk, door een gemeentelijke autoriteit
worden gelost, hoewel de gemeente fi
nancieel evenzeer haar steentje bij
draagt, maar nu zal een van de spon
sors het startpistool hanteren. Het is
de heer J. van Leeuwen, die ieder
jaar zelf veel plezier aan het evene
ment beleeft en die ook steeds een be
langrijke bijdrage levert aan de verzor
ging van de inwendige mens van de
rennertjes.
Bij het vertrek rijdt Herman Slenders
in de gele Muggentrui. Hij ver
kocht^ de meeste steunzegels, waarop
de ronde voor een belangrijk deel fi
nancieel draait. Die trui mag hij zeker
aanhouden tot Gorinchem. Dat is het
eindpunt van de eerste etappe. Als de
rennertjes daar aankomen, hebben de
kwartiermakers, die per auto vooruit
gaan, hun bedjes in de grote tenten al
gespreid, zodat men de volgende dag
uitgerust door kan peddelen naar Ber
gen op Zoom. De derde dag gaat het
naar Middelburg en daarna naar Oude
Tonge. In die vierde etappe is een
boottocht opgenomen van Kats naar
Zierikzee. De voorlaatste etappe voert
van Oude Tonge naar Rotterdam en
vandaar gaat men weer huiswaarts.
En dan? Komt er ook weer een
twaalfde Muggenronde? „Qua belang
stelling kunnen we voorlopig nog wel
een aantal jaren doordraaien," meent
de heer Van Hulst. „Hopenlijk wordt
ons dat ook financieel mogelijk ge
maakt. Het is een sportieve vakantie
besteding voor een grote groep jon
gens."
(Advertentie)
OVERVEEN TELEF. 54855
HAARLEM, 17 juli De 17-jarige
Fer Tromp uit de Haarlemse Tafel-
bergstraat zal het in Amerika niet ge
makkelijk krijgen. Nu al, ruim drie we
ken voor zijn vertrek, is hij ervan door
drongen dat de American Field Service
hem zijn jaar in de staat Maryland, even
onder New York, allerminst cadeau
geeft. De vele gesprekken en intelligen-
tieproeven vóór de uitverkiezing hadden
immers al het karakter van zware exa
mens, die geen twijfel lieten over het
peil van het uitwisselings-studiejaar.
Fer Tromp is er dan ook wel een beet
je trots op dat hij van zijn middelbare
school, het Mendel-college, de eerste
leerling is die ooit door het A. F. S.-
"examen" gerold is.
De oud-Mendelier Fer Tromp is
enkele weken gelden geslaagd voor zijn
diploma H. B. S.-A. heeft zich al
duchtig op zijn Amerikaanse jaar voor
bereid. „De Amerikanen vragen aan ie
dere buitenlander: wat denk je van mijn
land", weet hp al, „dan moet je toch
met een mening naar voren komen. Ze
zullen ook zeker honderduit vragen naar
Nederland, ik heb dan ook de laatste
tijd de kranten goed bijgehouden, zodat
ik me aardig georiënteerd voel op poli-
nek, economisch en sociaal gebied."
Ook op ander terrein heeft Fer Tromp
z a' helemaal ingeleefd in zijn ko
mend avontuur: tussen zijn reispullen
liggen shirts en shorts gereed in de fel
ste kleuren die hij in Nederland maar
bemachtigen kon.
Als A. F. S.-gast zal Fer Tromp vol
ledig opgenomen worden in de Ameri
kaanse samenleving. Contact met enig
ander A. S. F.-lid uit Europa zal hij niet
krijgen, zelfs eigen familie in Amerika
zal hij niet dan na uitdrukkelijke toe
stemming mogen bezoeken. Fer ver
dwijnt dus voor een jaar in een Ameri
kaanse familie, die hem als zoon zal
beschouwen. En verder zal het een
kwestie zijn van studeren aan de hoog
ste klasse van de High School. De A.F.S.
verwacht overigens van hem dat hij
door bijzondere ijver en kennis de ande
re leerlingen van zijn klas tot een goed
voorbeeld zal zijn, al krijgt hij natuur
lijk enige tijd om zich in de taal 'en de
lesboeken in te werken.
Vooral na Kerstmis wacht Fer Tromp
een drukke tijd. Dan zal hij in tal van
speeches voor verenigingen, scholen en
debatingclubs moeten vertellen over
het Deltaplan, over de molens, over de
dijken, over de klompen, over de ge
vels en over de koningin. En zijn Ame
rikaans gehoor zal muisstil zijn. Dat is
Fer Tromp tenminste van vele zijden
verzekerd, hij is immers lang niet de
eerste jonge „ambassadeur" die de A.
F.S. naar Amerika haalt. „Ik zal alles
doen om mijn Amerikaanse gastheren
in hun hartelijke gastvrijheid en hun ho
ge verwachtingen niet teleur te stellen",
heeft Fer Tromp zich vast voorgeno
men.
(Advertentie)
TELEVISIE - RADIO
erkend gediplomeerd
KRUISSTRAAT 38, HAARLEM
Telefoon 14609
(Advertentie)
LANGE VEERSTRAAT 10 - TEL. 11493
De heer Braam zegt het ongeëmo-
tioneerd. Door een langdurig ver
blijf in de vrije natuur zijn bij
hem de scherpe kantjes er afge
slepen. Hij oordeelt mild en ziet het
betrekkelijke van de menselijke pro
blemen van alledag. Hij lijkt de gemoe
delijkheid zelve, maar misschien dat
schijn bedriegt, want met de stijfkop
pigheid van een Fries weigerde hp te
poseren voor een fotootje ter gelegen
heid van zijn veertigjarig jubileum als
jachtopziener.
Toch is de heer Braam geen Fries.
Hij is van een bekende IJmuiden-
se familie en zijn wieg stond daar
onder het licht van de vuurtoren
op het z.g. „duivelseiland". De nabij
heid van zee en haven kon hem er
echter niet toe verleiden een zeemans
loopbaan te kiezen. Al van zijn prilste
jeugd voelt hij zich aangetrokken tot
de natuur. Dat heeft hij overigens niet
van vreemden. Zijn hele familie aardt
in die richting. Zijn grootvader van
moeders-kant was jachtopziener in
IJmuiden.
Op veertienjarige leeftijd begon Jan
Braam bij de familie Van Hoorn,
eigenaresse van een gebied in de
Midden-Heerenduinen. Hij werd hulp
je van de jachtopziener en door zijn
aangeboren liefde voor de natuur,
voor de flora en de fauna, was hij
een enthousiaste leerling. „Ik ben wat
8?
(Door JAN ENGELMAN)
Het leven is kort, maar ln dat
van Joep Nicolas is de kunst
al een lang verhaal. Hij was
nauwelijks begonnen aan
een wetenschappelijke vorming te Fri-
bourg in Zwitserland of hij zwaaide
over naar het kunstvak, kreeg voor
een schilderij de Vrouwe Vigeliusprijs
en maakte muurschilderingen in keim-
verf in de crypte van het kerkje te
Asselt in de Maasvallei. Zijn groot
vader Frans Nicolas was echter ïn
1850 te Roermond, als eerste in Ne
derland, begonnen met «eer glasra
men te maken, een kunst die totaal
in verval was geraakt en pas tien
jaar eerder in Frankrijk door de Ma
nufacture de Sèvres weer ter hand
gegnomen, naar de plannen van Viol-
let le Due, met de grote kunstenaars
Ingres en Delacroix als ontwerpers.
Gebruikte men daar aanvankelijk
email-verven, die slecht houdbaar zijn,
spoedig ging men tot een betere
techniek over en men hervond het
oude middeleeuwse systeem.
Grootvader Nicolas zal daarvan
gehoord hebben en toen hier ter
zelfder tijd door Cuypers de go-
thiek herleefde, kreeg hü handen vol
werk. Maar het was seriewerk, ook
nog toen de vader van Joep Nicolas
de leiding had. „Nourri dans re sérail"
begon deze, die te Amsterdam schil
deren had geleerd, er ineens schik in
te krijgen. Naast de links en rechts
uit de grond geschoten ateliers, die
kerkvensters vervaardigden, had ook
de „monumentale" richting (Derkin
deren, Thorn Prikker, Toorop, Van
Konijnenburg, R. N. Roland Holst)
zich met de glasschilderkunst bezig
gehouden, maar toch kan men het pas
een echte wedergeboorte noemen, toen
Joep Nicolas in 1925 zijn Sint Maar-
tensraam naar de „Exposition Inter
nationale des Arts et Métiers" te Pa-
zond, zijn eerste proeve, die di-
werd bekroond met de Grand
Prix. Er werd ineens zo overtuigend
„in glas gedacht", er was ineens een
vrijheid, maar in onstuimigheid ook
beheersing, dat er niet aan te twp-
fel en viel: er was door onbevangen
heid en kunde een nieuwe „maitre
verrier" verschenen en het was Al-
bert Plasschaert die hem een Neder
landse naam gaf: glazenier. Dat ge
schiedde toen in de Groene, waarin
Plasschaert o.m. schreef:
„Het werd tijd dat we in Holland
weer eens een werkelijk glas-in-
lood-maker kregen, een kunstenaar
die tevens de techniek verstond, zo
als dat hoort, van huis-uit. Ik zou
zo iemand een glazenier of glaze-
naar willen noemen, we waren dan
de omschrijvingen met hun omhaal
kwijt."
Dat is nu veertig jaar geleden,
maar Nicolas is nog onder ons, met
dezelfde lust aan het vak en dezelfde
kunde. Velen zijn na hem tot glas
schilderen overgegaan, maar geëven
aard is hij niet. Hij werkt nu aan de
drie grote vensters, die hij moet ma
ken voor het koor van de gerestau#
reerde kathedraal aan de Lange
Nieuwstraat te Utrecht, maar dit
heeft hem niet belet „ter introductie"
van de tentoonstelling, die hij tot 29
juli met zijn vrouw houdt in het Bis
schoppelijk Museum van Haarlem,
voor de benedenvestibule drie glas-
anelen te maken, t.w. „Angst en
"ermetelheid", „Liefde en Beslom-
pa
aal voor deze tentoonstelling zijn „Ho
sanna" penseelt, een groot doek in
olieverf, dat in het bovenportaal op
een altaar staat. Het is zo transparant
en briezig gedaan als ware het een
glasraam, het is „leuchtend", men
denkt er haast door heen te kunnen
kijken. Maar hij overtreft zichzelf als
schilder in twee werken, waar ik bij
zonder de aandacht op vestig. Het
ene is een „Gezicht op de stad Los
Angeles", de huizenzee van de heu
vels afgezien, wat plantengroei op de
voorgrond, een vegetatie die bij alle
luchtigheid toch werkt als een re-
poussoir, dat diepe inkijk verschaft.
Een voortreffelijk schilderij is het,
gemaakt in 1951, met een gesluierd
licht en zeer mooi coloriet. Het an
dere opmerkelijke doek verschilt er
geheel van, het is een schilderij met
een donkere toon. een zelfportret in
tempera op paneel uit 1937. Een tra
gisch geval, met een smartelijke uit
drukking. Wie had het achter Nicolas
gezocht? Maar de expressie is zo na
vrant en levend, zo echt in mineur,
zo „nauw tegen de graat opgewerkt",
dat men direct aanvaardt en opnieuw
gewaarschuwd wordt voor cliché-me
ningen over mensen. Dit paneel hoort
in een museum thuis.
Suzanne Nicolas, die het geluk heeft
als vrouw van een beeldende kunste
naar zelf creatief werkzaam te zijn,
is een der vier knappe dochters van
de familie Nijs, die in het begin van
onze eeuw op de grote markt van
het Belgische stadje Sint Truyen heeft
gewoond. Evenals haar dochter Syl-
vie. die ook in Limburg een atelier
heeft, is zij beeldhouwster, al vele
jaren lang. Haar oudste zuster was
getrouwd met Aldous Huxlev, de En
gelse schrijver, van hem heeft zp een
mooie portretkop in brons gemaakt
(1932), toen de schrijver van „Point
counter point" en „Brave New World"
te Sanary in Zuid-Frankrijk woonde.
Later is hij in Califomië neergestre
ken. Ook de kop van de dichter A.
Roland Holst, die al in 1926 ontstond,
en die van haar man bewijzen haar
kunde, in vormvermogen en in psy
chologie. Maar de omstandigheden
hebben er toe geleid, dat ook zij,
buiten de „vrije" beelden, opdrachten
ontving voor kerkelijk werk. En daar
in is zij niet beter geslaagd, schijnt
mij toe. dan bij het maken van bron
zen kruiswegstaties in reliëf. Men
ziet ze te Tubbergen in de Sint Pan-
cratiuskerk, men ziet ze ook in de
gelukkig herstelde Romaanse kerk te
Sint Odüiënberg. waar zij in nauwe
aanpassing bij de glasvensters van
haar man een uitstekend effect heeft
bereikt. Maar de staties zijn niet al
leen decoratie, zij zijn ook een pak
kende weergave van het lijdensdra
ma. Kleine plastieken in chamotte en
losse penseeltekeningen 'een geestige
en voortreffelijke van Joep Nicolas
aan zijn tekentafel') vullen haar deel
van dë tentoonstelling aan.
(Advertentie)
SPEK STRAAT 5 TELEF. 16061
dit beroep betreft een idealist", zegt
hij van zichzelf. „En dat moet je ook
zijn wil je je werk goed doen en wat
bereiken".
En de heer Braam heeft wat bereikt.
Dat wordt in zijn kleine groep van vak
genoten niet aan titels afgemeten. Hier
geldt slechts het vakmanschap. En als
een goed vakman staat de heer Braam
tot in de verre omtrek bekend. Dat
komt ook omdat hij heel het duinge
bied tussen IJmuiden en Zandvoort ooit
wel eens zijn werkterrein heeft mogen
noemen. Kort nadat hij op twintigja
rige leeftijd namelijk zijn vaste aan
stelling als jachtopziener kreeg, nam
hjj ontslag bij de familie Van Hoorn.
Hij is eerzuchtig. Hjj wilde geen twee
de man blijven. Hij wilde zelfstandig
zijn.
In 1929 kwam hp in dienst bij de fa
milie Van der Vliet-Borski, toen nog
eigenaresse van het hele duingebied
tussen Santpoort en de Zandvoortse-
laan. Daaronder viel toen ook het ge
bied, dat tegenwoordig eigendom is van
de Stichting „De Kennemerduinen".
Genoemde familie bezit nu nog slechts
het landgoed „Duinvliet" (40 hectaren)
in Overveen. Daar is de heer Braam
thans jachtopziener en tevens in de ja
ren geleden door de familie afgestoten
landgoederen „Koningshof" en „Els-
wout".
HÜ heerst over driehonderd hecta
ren bos- en duingebied; in z'n
eentje. Dat levert hem geen pro
blemen meer op. Die tijd is voor-
bij. Hij kan nu zelfs iedere nacht in
bed blijven. Voor de stropers hoeft hij
er niet meer uit. Die laten zich zelfs
bü het meest ideale stropersweer, als
de wind door het duin giert en het
aardeduister is, niet meer zien. Zij heb
ben het niet meer nodig. De heer
Braam soms nog wel. Als de wind om
zijn gezellige huisje, bij de ingang van
het „Koningshof" huilt, krijgt hij nog
wel eens de kriebels. Dan wordt hij
ongeduldig en verlangt hij terug naar
vroeger, toen zijn beroep zoveel meer
aantrekkelijke kanten had dan thans.
Toch is hij niet ontevreden over zijn
lot, ook al is hij thans meer politie
agent, die op de bezoekers van zijn ge
bied let, dan jachtopziener. „Ik woon
hier mooi en vrij." Die evolutie in zijn
beroep, waarmee overigens al zijn col
lega's in de Randstad te maken heb
ben, neemt hij op de koop toe.
„Nu is het toch wel genoeg", brak
de heer Braam ons gesprek abrupt af.
„Nee, geen plaatje, het is zo mooi ge
noeg". Gelukkig hadden we nog een
fotootje in archief. Bescheidenheid siert
overigens de mens. Toch zal de heer
Braam er morgen zaterdag 17 juli
nog weer aan moeten geloven. Dan
recipieert hij namelijk van drie tot half
vijf in Kraantje Lek.
mering" en „Zang en Vergetelheid",
drie venstertjes van grote levendig
heid en zeer fraaie kleur. Men zou
bijna denken, dat hij op zijn uitgangs
punt is weergekeerd (het Sint Maar-
tensraam), want hij is intussen ook
wel andere wegen gegaan. Maar dit
is bp veel kunstenaars het geval: de
ouderdomsstpl gaat op die van de
jeugd lijken, de late phase heeft soms
weer iets van de Sturm und Drang"
en dezelfde motieven, dezelfde ara
besken kunnen verdiept weerkeren.
De tentoonstelling te Haarlem is
vorige week geopend met een
toespraak van de beeldhouwer
Mari Andriessen. Dit had niets
van een academische redevoering,
De hele familie Andriessen stond er
maar alles van een vriendentoast.
om heen, maar ook Charlotte van Pal-
landt, A. Roland Holst en natuur
lijk een stroom van Limburgers, fa
milie van exposant en exposante: een
opmerkelijke samenvoeging van beel
dende kunst, letteren en muziek. Vlak
achter het statige huis. waar men sa
men was, rees de Sint Bavo op, een
van de mooiste oude kerken die we be
zitten. In haar schaduw is Mari
Andriessen geboren. Is het te ver
wachten, dat hij in zijn „ouderdoms
stpl" er nog eens iets aan krijgt te
hakken? De beste kunstenaars beho
ren te werken aan de mooiste gebou
wen.
Joep Nicolas heeft in zijn loopbaan
niet alleen glas-in-lood en vermurail
gemaakt, al ligt op dat gebied dan
het beste van zijn artistieke bezig
heid. Maar hp is ook een schilder
in andere technieken. Het grote por
tret van zpn vader (uit 1933), dat in
olieverf op doek is gedaan, is een
kloeke en heel bekwame beeltenis,
evenals het portret van zijn vrouw
Suzanne, te Tegelen gemaakt in 1960.
Met plezier ziet men terug de oude
tempera's van omtrent 1930, zoals het
portret van de schilder Leo Frans-
sen. Men vindt er de „manier" van
Zadkine uit die jaren in terug, ze
zijn fris gebleven, ze zijn virtuoos ge
daan, een virtuositeit die hij nu nog
blijkt te bezitten, wanneer hp sped-
(Advertentie)
TELEFOOM 80461 HEEMSTEDE
N. V. Philips' Telecommunicatie In
dustrie heeft het ruimtetijdperk op een
spectaculaire en voor het publiek goed
zichtbare wijze betreden. Op één der
hoogste gebouwen is een 2»/- ton zware
antenne gehesen, die kort tevoren uit
Frankrijk was aangekomen en die be
stemd is voor het volgen van de Euro
pa I, een raket die een Europese satel
liet in de ruimte gaat brengen.
Dit met voetstuk 18 m. hoge gevaar
te wordt tijdelijk in Huizen gebruikt
om de door PTT vervaardigde teleme-
trie-apparatuur te testen. Dit alles voor
ELDO, een Europese civiele organi
satie, die een satelliet in een basn om
de aarde zal brengen. De lanceringen
hiertoe vinden plaats in het minder
dichtbevolkte Australië, waar twee
grondstations worden ingericht, één in
het noorden (Gave), de andere op de
Woomera-Base, in het zuiden.
Naar beide plaatsen worden anten
nes en telemetrie-apparatuur gestuurd.
Zij zullen de gegevens ontvangen en re
gistreren, die door een zich in de raket
bevindende, eveneens door P.T.I. ver
vaardigde zendinstallatie, naar de aar
de worden gezonden en die tot doel heb
ben de technici een nauwkeurig over
zicht te geven van het verloop van de
lancering.
Tot begin volgend jaar wordt dt in
stallatie in Huizen beproefd.
