TOM POES EN DE PASMUNT NU MET GRATIS SPELDJEI
m
m
HET HUIS MET
HE ROZEN
Alfredo
mK';,®
wMmmÊÊËSk
Piet Loeris en de Tappalappa's
alle
maal
mensen
Chefarine ,4"
E
èa.
DE ZOON VAN DE BERENJAGER
door
Marten
Toonder
li iat»!ÉB
4 middelen doen wonde
ren bij pijn of griep!
Duelleren sterft uit
Schoenen
Diefstal
Een vader en zijn
Beatlezoon
Naam
Zoenen
DINSDAG 3 AUGUSTUS 1965
(38S!iS
5518De bediende Joost stapte de tent binnen, knikte
de ondernemer vriendelijk toe en begon met toewijding
aan zijn gewone avondwerk. Dit was eenvoudig. Hij nam
een fraaie pasmunt uit de voorraad, die hij tot dit doel
steeds bij zich droeg en liet deze zorgvuldig in een van
de apparaten glijden. Daarop haalde hij neuriënd een
handle over terwijl hij zich reeds gereed maakte om de
winst op te vangen.
Vanavond echter gebeurde er niets. Het geldstuk ver
dween ratelend in het inwendige en het glimmende toe
stel gaf er niets voor terug. In het begin fronste de knecht
slechts licht de wenkbrauwen en nam een ander geldstuk
uit de zak. Doch toen de ene inzet na de andere onbe
loond bleef verging hem het neuriën en het koude zweet
brak hem uit.
„Jammer", kraste de grijsaard op de achtergrond.
„Het zijn zulke mooie muntjes. Probeer het nóg eens, me
neertje. Als u het goed doet, moet u toch winnen, hè? Toe
maar, u hebt er toch genoeg?"
„Ze zijn op mompelde Joost, zijn zakken omkerend.
„Maar thuis heb ik er meer., ik ga even een nieuwe
voorraad halen, met uw welnemen".
Met deze woorden haastte hij zich de tent uit en pas
seerde zodoende juist Commissaris Bas, die ter controle
naderde. Plichtsgetrouw placht de politiechef zich avond
aan avond naar de bouwvallige onderneming te begeven
om vast te stellen, dat daar een eerlijk behendigheidsspel
werd beoefend, en hij deed dat gaarne.
„Goede avond", sprak hij dan ook opgewekt. Doch tot
zijn verbazing kreeg hij geen antwoord; de knecht snel
de tandenknersend langs hem heen.
door Mea Allan
een nieuw
yXy/WfM AvoMTuue
vWM+MA van spgo&Tje
Vtju~tsmHe.T Jouu> asofs-T.' tu vruo Her
AJ'ST t-GUU. A-raap.,,.
*eëh/ OGestBUUJe! os roe-,
srauo s useauoeGO} nu
Nee, /x s/ucue.' Je aar Hoost
Hes ar Goot Genaast Nf/jst
ou/«e^pae* re peoaepest!
ujpstT t-ter cas, oor nu
(NfQDPMT, /S (/eeGtPTJGr.
je Most oe utaptretst
eeu Teoes/Gtp Toen te-
Nest. ast oeps Zac huns-
ceMPac ve&carjn
G etsac<> ?ps>7P" s-se^
~>c/e cec/eest
wvl>A o n/un caar-
STe-
Her ts Nrer
W/ja/e, Hé?/ Je zgGt
par o/H t/jo re
usfjNGs/f tst ecu Gé
UHL... ZHL /CJ zus/
re hc/g Komst
HFCuacHTes/.
Be/J Je ac
Tezc/G, HHP/re/H/
Gaar Hcces Goeo,
JH
De Wadders
51 VÖN D£
/WV Y
PAUL
YLAANDEREN
yeeeow.iilbeb
zt op "ispooe,
De vier middelen, verenigd in één
tablet Chefarine „4", zijn elk afzon
derlijk in de hele wereld beroemd en
hebben miljoenen mensen baat ge
bracht. Tezamen werken zij nog
beter en doen werkelijk wonderen.
Eén der bestanddelen is het betrouw
bare maagmiddel Chefarox, dat een
teveel aan maagzuur neutraliseert.
De combinatie is ideaal om pijn of
griep doeltreffend te bestrijden.
Advertentie
MOCO
aoo
w }W XWW
„Had," verbeterde Ann hem. „Hij dacht dat ik erop vooruit zou gaan. Het
zelfde wat ik van jou denk in dat opzicht, Donny."
Aan het avondeten begon Oma over Ann. „Wanneer gaan jullie trouwen?"
vroeg ze. „Ik zou graag mijn achterkleinzoon nog willen zien, Donny. Je
moet dus een beetje opschieten."
Donny stond van tafel op en ging voor het raam staan kijken. De regen
gutste in stromen neer.
„Het is maar goed dat u hier bent gekomen, Oma. Ik denk dat Rose Cottage
morgen weggeregend is."
Toen ging hij zijn moeder helpen een provisorische slaapgelegenheid voor
hem in orde te brengen in de zitkamer. Oma zou zijn slaapkamer krijgen
totdat er voor haar een andere regeling getroffen was.
En nu reed hij haar op een stralende meimorgen naar haar nieuwe woning
in Dellwood Camp. Hij was blij Mrs. Molyneux te ontmoeten die gekomen
was om zijn grootmoeder een hartelijke ontvangst in haar nieuwe woning
te bereiden.
„Hallo, Mrs. Molyneux," zei hij, terwijl hij een hand aan zijn zwarte krul
len bracht, „ik kom Oma brengen, maar ik geloof niet dat zij het erg prettig
vindt hier naartoe te komen." „Dat kan ik me best indenken, Donny", zei
zij op hartelijke toon. Toen keek ze naar de wagen en vroeg: „Maar hoe
krijgen we haar veilig van die wagen af?"
Polly wuifde naar haar vertrouwde vriendin en Elizabeth strekte lachend
haar armen uit. „Spring maar, dan vang ik u op", riep zijn vrolijk, want
Polly zat zó hoog dat het onmogelijk was om gewoon te praten.
„Hoe kom ik naar beneden?" riep Polly terug.
Er was geen ladder in het kamp, maar Donny riep naar boven: „Blijft u
maar rustig zitten, Oma, terwijl ik uitlaad!" Polly was niet bang. Donny
zou er wel raad op weten. En dat was ook zo. Nadat een deel van de goederen
was uitgeladen, klom hij boven op de wagen en haalde haar veilig naar be
neden met Banjo, die dicht bij haar bleef.
Elizabeth verwelkomde haar hartelijk. „U moet er u niet te veel van voor
stellen", waarschuwde zij. „U woont hier totdat we iets beters voor u ge
vonden hebben. Het ziet er al heel wat beter uit dan een paar dagen geleden.
En als er iets is wat u nog graag wilt hebben, dan zal ik mijn uiterste best
voor u doen".
Miss Hedley was eveneens aanwezig en zij gaf Polly hartelijk een hand.
„Ik heb een kop heerlijke thee voor u", zei ze, onderwijl de oude vrouw
goed opnemend. Inderdaad, Elizabeth Molyneux had gelijk gehad. Dit was
geen gewone vrouw. Dit was een dame, iemand met karakter.
Elizabeth stelde Miss Hedley voor. „Miss Hedley, de andere bezige bij",
lachte ze. „Wij hebben hier als bevers gewerkt. Ik haal mijn beeldspraak
wel een beetje door elkaar maar het is hier in ieder geval goed schoon".
Polly stapte naar binnen. Hier en daar lagen vrolijk gekleurde kleedjes
op de vloer. De muren waren in een frisrose kleur geschilderd en het ge
ribbelde dak was blauw. Er was geen haardplaats, maar een lange zwarte
pijp stak naar boven door het dak. Haar meubelen stonden in de kamer ver
spreid en ze kwamen Polly in deze grote, ruime omgeving zeer klein en
nietig voor.
„Als u zegt hoe u de meubelen geplaatst wilt hebben, Mrs. Tradescant.
begon Miss Hedley.
Ze deden allemaal hun best dat zag Polly wel. „Zullen we deze stoel hier
neer zetten, Mrs Tradescant?" of: „Oma, wilt u uw bed in deze hoek?" of:
„Misschien kan ik wel een paar lampekappen voor u krijgen, want die naakte
peren geven zo'n ongezellig fel licht."
Polly hield niet van elektrisch licht. Joe had het in zijn woning, maar zij
vond dat het slecht voor de ogen moest zijn. „Ach, laat u dat maar," zei Polly
„Donny, ik zou hier graag mijn olielampen willen hebben. in die kist zitten
ze, geloof ik. En heb je ook mijn oliekan meegebracht?
(Wordt vervolgd)
<11 V' b A IWn ffï
19-TZQ
19. „Van wie, als ik vragen mag?" „Dat kan ik
u hier niet zeggen. Uw wigwam bevindt zich hier
toch dicht in de buurt?" „Op een uur afstand."
„Laten wij daar dan heengaan." Wohkadeh voegde
de daad bij het woord, sprong over de beek en steeg
op zijn paard, dat weer helemaal uitgerust was. Hij
keek niet om en vertrouwde dus, dat de anderen
hem volgden. „Die weet ook van aanpakken," sprak
de kleine man. „Hij weet wel, wat hij doet," zei
Davy, „volg hem maar gerust." „En u? Blijft u bij
die kerels?" „Welnee, wij gaan mee. Wij willen nog
wat bij u kopen. Laat die kerels maar lopen. Dat
zijn toch lafaards, die bij het minste of geringste
de kuierlatten nemen. U hebt uw paarden terug en
dat is de hoofdzaak." „Nu, vooruit dan, haal uw paar
den maar." „Weet u dan, waar die staan?" „Na
tuurlijk. We zouden geen bekwame prairielieden
zijn, als wij niet eerst de omtrek grondig hadden
afgezocht." Davy en Jemmy haalden hun paarden
op en met hun vieren volgden zij de indiaan. Martin
Baumann bleef de prairiegieren in het oog houden,
maar de anderen keurden die kerels geen blik
waardig. Die bleken dan ook nog te laf, om nu naar
hun wapens te grijpen.
een Nieuw övontuus? van johou cm PiecewicT
iWi' '...I
318. Direct nadat Piet Loeris Hat
Si Kee in de Spakenburgse spie-
renschroever had genomen, steeg er
een luid gejuich onder de omstan
ders op. „Een luid bravo is hier niet
misplaatst!" riep koning Peul. „U
heeft ons in één slag van die pool-
wolvenplaag verlost, heer Loeris!
Ik benoem u ter plaatse tot comman
deur eerste klas in de orde van de
gouden Sennepeul, de hoogste onder
scheiding, die er in het rijk der Tap
palappa's besitaat! Kom hier, mijn
vriend!" Er brak nu een plechtig
moment aan. Rustig, alsof het hem
niets aanging, trad de detective naar
voren en liet zich een fraaie ridder
orde door de vorst opspelden. En
toch kwam er tijdens dit historisch
ogenblik een haast onmerkbaar trek
je om z'n mondhoeken, dat alleen
door Sientje gesignaleerd werd. „U
bent ontroerd, meneer Loeris,", sprak
ze zachtjes, terwijl ze naast haar
vermaarde meester ging staan. „Ik
zie een klein zenuwtrekje in uw ge
zicht." „Wat dacht je dan?" fluis
terde de speurder terug: „Die kerel
steekt me die speld dwars door m'n
Ivel heen. Als 't jou was gebeurd,
had je heel IJsland, bij mekaar ge
gild, Sientje." Op datzelfde ogenblik
klonk er een moedeloos gekerm over
de barre vlakte. „Wat krijgen we
nou?" vroeg de detctive aan de vorst:
„Is een der rendieren onwel geworden?
Peul schudde ontkennend het hoofd.
„Dit is het volkslied van de Tappa-
lappa's," verklaarde hij. „Wilt u
wél even in de houding gaan staan,
heer Loeris? Voor wat hoort wat, zeg
ik maar." Uiteraard voldeden Piet en
Sientje direct aan dit verzoek.
Een duel om persoonlijke of poli
tieke eer te verdedigen is in Uru
guay, zelfs al is het in dit land (het
enige ter wereld) wettelijk toegestaan,
aan het uitsterven.
Sinds acht jaar is in Uruguay geen
wettelijk duel meer voorgekomen,
hoewel het er soms niet ver van af
is geweest.
Twee redenen hebben het duelleren
beperkt, ondanks zijn wettelijke sanc
tie. Een ervan is automatische ex
communicatie door de Katholieke
Kerk. De ander is dat in de wet, die
het duel toestaat, een bepaling is op
genomen waarin staat dat door een
rechtbank moet worden beslist of er
werkelijk sprake is dat iemands eer
in twijfel is getrikken.
Vorige maand heeft de rechtbank
een duel dat zou gaan tussen een uit
gever en de minister van buitenland
se zaken voorkomen.
De krant had beweerd dat grote
uitgaven van het ministerie van bui
tenlandse zaken niet in het belang van
het land waren.
De minister stuurde zijn secondan
ten naar de hoofdredacteur om hem
de handschoen toe te werpen. Deze
nam de uitdaging aan.
Toen kwam de rechtbank in actie
en maakte uit de de publikatie meer
een kritische beschouwing op het be
leid van de minister, dan een schen
ding van zijn eer was geweest.
Het duel kon dus niet doorgaan.
De wet, 45 jaar geleden aangeno
men, is een kopie van de Franse
wet op het duel van het jaar 1609.
De enige wapens die zijn toegestaan
zijn: zwaard, degen of het tradi
tionele duel-pistool. Bij een duel met
het zwaard beslist het eerste bloed
het gevecht. Met pistool is iedere du
ellist slechts één schot toegestaan.
Het laatste duel heeft in november
1957 plaatsgehad tussen een voorma
lige president en een generaal.
Het laatstbekende duel waarbij een
dode te betreuren viel was in 1920.
Dit duel werd met pistolen uitgevoch
ten.
Een Britse schoenenmaatschappij
heeft een contract gesloten voor de
levering van 35.000 paar dameswan-
Ujelschoenen aan Rusland. Met het
contract is een bedrag van 70.000
pond sterling gemoeid.
De politie van Southampton speurt
naar de man, die in twee weken tijd
47 kabouters van gips, 18 paddestoe
len, 4 reigers en 3 uilen heeft gesto
len uit een kindercrèche.
Een vijftien-jarige jongen uit Lex
ington in Amerika die een beatlekap-
sel heeft met pony tot op zijn wenk
brauwen, loopt rond met een honde
penning op zijn kraag. De penning
mag er pas weer af als hij naar de
kapper is geweest. Ziedaar het ulti
matum van zijn vader dr. Ben Lewis,
hoofd van de faculteit der wijsbe
geerte en religie van het Transylva-
nia-eollege. Toen de jongen weigerde
aan het verlangen van zijn vader te
gemoet te komen en zijn overdadige
lokken af te laten knippen bestelde
dr. Lewis niet alleen hondepenningen
voor zijn Engelse setters, maar ook
voor zoonlief- Hij is geregistreerd als
„Stephen Lewis, ras, Amerikaanse
beatle, kenteken: jongen met pony."
Vooruitlopend op zijn 20-jarig be
staan op 7 augustus, heeft de Ameri
kaanse luchtmacht een motto geko
zen: „Vigilance for freedom" (waak
zaamheid voor vrijheid).
De keuze is gedaan uit 2.500 inzen
dingen afkomstig van personeel van
de luchtmacht. Het gekozen motto is
ingezonden door een luitenant. Hij
krijgt er '500 dollar in de vorm van
spaarobligaties voor.
Driehonderd gulden boete heeft een
tapijtverkoper uit Harlow in Enge
land moeten betalen voor roekeloos
autorijden. Zijn wagen was aan het
zigzaggen geslagen toen hij het meis
je naast hem was gaan zoenen.
Advertentie
JR jIRDY
MARE IE HEB
HULP NODIG OW
Zt 76 VANGEN
OH, MEE,
ME.VLAANDEEEW,
A'OQ rOXl PAMi-
LIEEEIS DOOESTP
IE NIET.' O
HET MOET... EU DAN STELT U
M'J ALS BOEMAN AAN. EN
M'JN VEOUW IMVITEEET U ALS
GASTLATEN WE ZEGGEN
0VEE DEIE WEEEN. IKMOETMUK
BRAED LATEN STARNf
Vier middelen in één tablet helpen
elkaar endoen wonderen!
BEROEMDE MIDDELEN IN EEN
TABLET DOEN WONDEREN!
