PARADE in een nieuwe,
modern geoutilleerde studio
Wij knoeien
zo graag met
bandrecorders
Tom Poes en
Ollie 6. Bommel
in Bloemendaal
E
B
D
JULES DE
en zinët
in
Botsing in avondlijk duister werd veertig
jaar geleden aanleiding tot oprichting
Dorpsvereniging Vijfhuizen kocht
zelf straatlantaarns
Lantaarnopsteker
had vrij
bij volle maan
Waai
Met mijn
lied wil
ik zeggen
wie ik ben
Succes
dag
en
Over drie
SLEUTEL WEG?
Knoeien
GROEN St Co.
ZATERDAG 7 AUGUSTUS 1965
PAGINA 3
ÜÜK
Luisteraars, goedenavond. Dit is PARADE." Patiënten in het
ziekenhuis St. Joannes de Deo te Haarlem kunnen deze aan
kondiging vanaf hun bed horen. Zij is namelijk afkomstig van
de PAtiënten RAdio DEo, die, zonder zich iets aan te trekken van
het veelbesproken en veel-gewraakte omroepbeleid van de regering,
avond aan avond een enige uren vullend programma voor de zieken
van de Deo verzorgt. PARADE wordt gemaakt door een vijftiental
jongelui, merendeels leerlingen van het Triniteits- en Lorentzlyceum.
Zij hebben sinds kort de beschikking over een ruime, moderne studio
in de nog niet geheel voltooide nieuwbouw van de Deo. En het
enthousiasme is daardoor zo mogelijk nog groter geworden. Zij
hebben grootse plannen voor de uitbreiding van hun liefdadigheids
werk. Vanaf 1 september aanstaande gaan zij ook rechtstreeks
programma's verzorgen voor de patiënten in het Diaconessenhuis.
De PTT is thans al druk bezig met het aanleggen van een directe
lijnverbinding tussen het Diaconessenhuis en de PARADE-studio
in de Deo.
HAARLEM7 aug. Over drie
dagen op woensdag 11 augus
tus komen Tom Poes en Ollie
B. Bommel, de bekende stripfigu
ren van Marten Toonder, naar het
Bloemendaalse Openluchttheater
Zij beleven daar weer een van
hun spannende avonturen met
professor Sickbok, commissaris
Bullebas, bediende Joost en Bul
Super. Onze jeugdige lezers kun
nen van die avonturen gaan mee
genieten en wel op zeer voorde
lige wijze. Onze directie stelt nl.
voor abonnees van ons blad kaar
ten tegen gereduceerde prijs be
schikbaar. Zij kunnen die voor
vijftig cent per stuk krijgen bij
ons bureau, Smedestraat 5 te
Haarlem.
De nieuwe studio van PARADE,
de ziekenomroep van de Deo.
Wm
Jules de Corte aan de piano met rechts zijn gastvrouw Cobi Schreijer.
vereniging
De heer C. A. de Koning, de ÊpJ*. «gg"'|rg£ï*5S
Vijftien jmr was hij secretaris
huizen" en in dit jubileumjaar bo^™> Z°TJetZ^
Een markant beeld van Vijfhui
zen van weleer: de driesprong
Spieringweg-Vijfhuizerweg. Links
de wagenmakerij van Dirk Metz,
waar landbouwwagens werden
vervaardigd. De persoon op de
voorgrond is Piet van Tol, de
kleermaker die destijds een be
kende dorpsfiguur was. Op de
plaats van de bomen rechts op
de foto staan nu de hervormde
pastorie en de nieuwe kerk.
„DUIKER" OLIEBRANDERS
„DUIKER" AARDGASKZTELS
CENTRALE VERWARMING
„DE SLEUTELSPECIALIST"
ZAADHANOEL JAN ROOZEN
ALLES VOOR UW TUIN
ie 21
Gel-
Sa van
i. De
allen,
vi. Tot
Bvierd.
it een
tor de
Staver-
13863.
14141.
iienst.
Ziekenomroep van de Deo verzorgt
programma's voor Diaconessenhuis
f n vrijwel alle Nederlandse zieken
huizen heeft men tegenwoordig
wel de beschikking over een huis
omroepinstallatie. Die wordt in de
meeste gevallen echter slechts ge
bruikt voor het doen van medede
lingen en in katholieke en pro
testants-christelijke ziekenhuizen
b
voor het avondgebed of de dagslui
ting door rectoren of dommees. Soms
gebeurt het dan wel eens, dat de
huisinstallatie wordt aangesloten op
een radiotoestel, zodat de patiënten
via hun koptelefoon, oorschelp of
luisterkussen kunnen luisteren naar
de zender die de een of andere attente
verpleegster 's morgens bij het stof
fen van de radiokamer toevalliger
wijs heeft aangezet. En in enkele
heel gunstige gevallen worden er zon
dags nog wel eens een plaatje ge
draaid.
Zo gaat het in de meeste zieken
huizen en zo is het jarenlang ook
in de Deo gegaan. Heel vaag
weet men zich daar nog te her
inneren dat ene Joop van Zijl, nu ra
dio-reporter bij de AVRO, in 1952 of
'53, toen hij nog leerling was van het
Triniteitslyceum, wel eens een pro
grammaatje voor de zieken van de
Deo maakte. Maar dat ging altijd met
veel technische moeilijkheden gepaard
de artsen, verpleegsters en broeders
braken in de gangen herhaaldelijk bij
na hun nek over de snoeren, die door
Joop voor zijn programma waren uit-
felegd. Dat kon Joop overigens niet
elpen. Hij moest improviseren en
hij deed zijn best. Maar het bleef toch
bij deze individuele actie en toen Joop
van Zijl het liet afweten, kwam ook
een eind aan deze eerste schuchtere
poging om in de Deo een ziekenom
roep te stichten.
r werd jarenlang niet meer over
gesproken tot op oudejaarsavond
1961 Jan Steeman, toen een 16-
jarige wat voorlijke leerling van
het Triniteitslyceum thans student
in de filosofie op bezoek ging bij
zijn oom, die in de Deo was opgeno
men. „Mijn oom is een vaste Deo-
klant. Ze hebben er hier al bijna alles
van hem uitgehaald. Op de avond van
mijn bezoek zou de rector van het zie
kenhuis een oudejaarsoverdenking hou
den. Wij hoorden stemmige muziek,
toen een hele tijd niets en daarna weer
muziek. Later bleek, dat de broeder,
die de omroepinstallatie bediende, de
knoppen verkeerd had gezet, waardoor
de toespraak van de rector nergens in
het ziekenhuis te horen is geweest. Ik
dacht: daar hebben ze iemand nodig."
Toen Jan Steeman de kleine studio
van de Deo binnenstapte zal hij, ge
zien zijn leeftijd, wel met met open ar
men zijn ontvangen. Maar nadat hjj
had verteld van zijn interesse voor de
radiotechniek kreeg hij toch zijn kans.
Onder supervisie van een broe
der mocht hij plaatjes draaien en de
installatie bedienen. Maar hij wilde
meer. Hij wilde eigen programma's
maken: verzoekplatenprogramma's zo
wel als reportages. Dat kon hij. naast
zijn studie, natuurlijk onmogelijk al
leen doen. Eerst werden nog verpleeg
sters als omroepsters ingeschakeld,
maar later werden andere vrijwilligers
van buiten het ziekenhuis ingescha
keld.
PARADE beschikt thans over vijf
tien medewerkers. Daaronder zijn
vier „technici". De vaste staf de
z.g. progammaraad wordt ge
vormd door broeder Matthias, Jan
Steeman, Frans Veen en Ton Kors.
Zij beslissen over wat er „uit" gaat
en zij zijn ook verreweg de gerouti-
neerdste.
ij ons bezoek, begin deze week
aan de nieuwe studio van PARA
DE, hebben wij een rechtstreekse
reportage zien en horen uitzenden
over de opening van de „Stuif Stuif",
het vakantie-evenement voor de Haar
lemse Jeugd in de Badmintonhal. En
wij hebben versteld gestaan over de
technische zowel als de journalistieke
verzorging van dit programma. Uit
niets bleek de amateuristische opzet,
terwijl hier toch in feite schooljongens
aan het werk waren voor wie de ra
diotechniek slechts een hobby is. En
het meest opvallende is, dat zij erin
slagen elke avond van zeven uur tot
half tien een verzorgd programma te
bieden. Drie avonden per week is er
een verzoekplatenprogramma van an
derhalf uur en voorts wordt het pro-
gramma gevuld met reportages van
plaatselijke gebeurtenissen, zoals de
Stuif-Stuif, met culturele programma's,
boekbesprekingen en lezingen en met
wedstrijden tussen de patiënten van
verschillende afdelingen.
Y vorig jaar is PARADE begonnen
niet de uitzending van een sport
programma op zondagmiddag.
Verslagen van voetbalwedstrij
den van plaatselijke clubs werden door
de sportmedewerkers-leerlingen van
het Lorentzlyceum en verenigingsbe
stuurders telefonisch doorgegeven en
rechtstreeks uitgezonden. Dat wil men
dit jaar weer doen, maar het is vrij
moeilijk daarvoor mensen te vinden.
Men hoopt op de medewerking van be
stuursleden van verenigingen.
Technisch kan men de zaak nu heel
goed aan. Dank zij de medewerking
van de directie van het ziekenhuis be
schikt men over een ruime, goed ge
outilleerde studio, waarbij het kleine,
benauwde hokje waarin men jaren
heeft moeten werken, schril afsteekt.
De nieuwe studio heeft drie bandrecor
ders en twee draaitafels voor grammo
foonplaten. Genoemde apparaten zijn
ingebouwd in een speciale, door de
timmerman van het ziekenhuis ver
vaardigde tafel. Voor de omroeper is
er achter glas een speciale om-
roepcel. De hele inrichting is door de
medewerkers van PARADE zelf ver
zorgd. Jan Steeman, de initiatiefne
mer (student filosofie!) maakte zelf
het verdeel- en schakelapparaat, dat
het hart vormt van de studio en de
technische apparatuur daarin.
it kun je natuurlijk onmogelijk
allemaal doen als de drijfveer
alléén is het bieden van ont
spanning aan de patiënten", zei
Jan Steeman. „Het is ook leuk voor
ons zelf. We knoeien allmaal graag
met bandrecorders en dergelijke." Ge
lukkig maar'.
J. van Hoof
HAARLEM, 7
aug. In
de onverwoest
bare Waag aan
het Spaarne in
Haarlem, waar
iedere steen
naar geschie
denis ruikt,
kunnen de fijn
proevers van
het Hollandse
lied de komen
de week kij
ken en luiste
ren naar Jules
de Corte. Deze
^persoonlijke11 WAAG taveerne haarieM'
voordracht is voor een serie avonden
de gast van Cobi Schreijer in haar
Waagtaveerne.
„Cobi en ik kennen elkaar al heel
lang. We hebben samen vaak program
ma's verzorgd voor de radio-uitzending
Zonnebloem." vertelde Jules de Corte
ons toen wij naast hem plaats namen
op een van die karakteristieke ruw
houten banken in de Taveerne. „Drie
weken geleden vroeg Cobi mij of ik er
zin in had om met haar en Dick Poons
voor het voetlicht te treden en ik zei
meteen ja." Want Jules de Corte is
er de man niet naar om in grote con
certzalen en theaters het publiek zijn
..boodschap" te brengen. Daar leent
zich trouwens ook het genre dat hij
brengt minder voor.
„Het liefst treed ik voor een kleine
groep mensen op en die hoeven dan
nog niet eens naar mij te luisteren.
Als men op een gegeven ogenblik lie
ver wat praat dan houd ik mij rustig
op de achtergrond."
Als men met deze troubadour van
gedachten wisselt, dan valt het aller-
VIJFHUIZEN, 7 augustus Wan
neer er een monument zou moeten
worden opgericht ter herinnering aan
het ontstaan van de Vereniging „Dorp
Vijfhuizen", dan zou dit gedenkteken
moeten worden geplaatst op het trot
toir tegenover Spieringweg no. 321.
In het verleden tot mei 1964
was daarin het postkantoor gevestigd
en tot 1955 liep ervoor een sloot. De
verbinding tussen de openbare weg
en het postkantoor bestond uit een
houten bruggetje.
Nu gebeurde het op een donkere
en stormachtige nazomeravond in 1915
dat twee Vijfhuizenaren de heer
O. van der Weij, hoofd van de chris
telijke school en manufacturier J.
Kemp ongeveer tegelijkertijd naar
de post gingen. In die jaren was er in
Vijfhuizen geen straatverlichting.
Daarom was het raadzaam bij het
postkantoor eerst op de tast de leu
ning van het bruggetje te zoeken en
deze leuning vast te houden. Zowel
de heer Van der Weij die naar de
brievenbus ging als de heer Kemp
die zijn brief al had gepost, deden
dit. Zij vatten dezelfde leuning en
botsten midden op het bruggetje tegen
elkaar op.
Beide dorpelingen hebben daar een
hartig woordje met elkaar gespro
ken over de wantoestanden in het
dorp. Want hoe kon het bestaan, dat
Haarlem via Vijfhuizen had laten lopen,
bouwde de dorpsvereniging in het cen
trum een wachthuisje voor de buspas
sagiers.
vrijwel alle gezinnen als lid. Ook nieuwe
ingezetenen melden zich aan. Het is
bij voorbeeld opmerkelijk, dat de bewo
ners van de verleden jaar bebouwde
Dat dergelijke activiteiten vaak veel Zwarteweg die allen van buiten het
i -i .ji.—f:A V>tiio aan hnic 1 i H tror.
financieel overleg vergden, is begrijpe.
lijk wanneer men weet dat de inkomsten
bestaan uit de contributie van één gul
den per lid (gezin) per jaar.
Van de oprichting af tot in 1956 heeft
de vereniging Dorp Vijfhuizen steeds te
kampen gehad met problemen, die in
feite gelijk bleven. Immers, het dorp is
in die jaren weinig uitgebreid. Slechts
hier en daar kon er een huis worden
bijgebouwd, omdat het vol was. Uitbrei
ding was niet mogelijk. Het moest maar
zo blijven. Ja, er is zelfs in die jaren
een wethouder geweest, die in de ge
meenteraad van Haarlemmermeer de
opmerking plaatste, dat men met Vijf
huizen niet goed raad wist; „eigenlijk
kon het maar beter uitsterven", zei hij.
Hoe dit uitsterven in zijn werk zou
gaan, wisten de Vijfhuizenaars na een
dag al te vertellen. „Het wordt de ver
drinkingsdood in de plassen op de we
gen", zeiden ze. Er was namelijk geen
riolering in het dorp. Na een fiks regen
buitje stonden er weldra plassen, die de
weg van de ene tot de andere berm vol-
dorp komen huis aan huis lid wer
den.
Momenteel bestaat het bestuur uit
twee veteranen. Voorzitter is de heer
C. A. de Koning (die populair-waarde-
rend in Vijfhuizen de burgemeester van
het dorp wordt genoemd). Hij is vijf
en veertig jaar bestuurslid, waarvan hij
dertig jaar de voorzittershamer han
teert. De heer L. Tanis, commissaris,
is van 1946 af lid van het bestuur. De
heren Th. van der Putten (penning
meester) en P. Klaassen (secretaris)
hebben tien dienstjaren, terwijl de heer
B. Buis enkele jaren geleden de gelede
ren kwam versterken.
Het is geen wonder dat de bijeenkom
sten van de Vereniging Dorp Vijfhuizen
druk worden bezocht. Temeer ook. daar
men weet dat er bij voorbeeld bij de
gemeente Haarlemmermeer altijd een
gewillig oor wordt verleend, wanneer de
dorpsvereniging met een verzoek of een
wens komt.
Het zal zeker ook niet aan belangstel
ling ontbreken, wanneer het gouden ju
bileum in augustus wordt gevierd. Dit
19 en 20
augustus) en een volle dag (zaterdag
21 augustus) in beslag nemen.
er m Vijfhuizen geen enkele straat- m(mkt hij Zijn dertigste jaar als
verlichting was? „Dit kan zo niet van dpzp
blijven; daar moet wat aan gedaan voorzitter van aeze
worden!", riep de heer Van der Weij v°b
uit.
Er werd wat aan gedaan. Daarom
is eigenlijk het bruggetje bij het
postkantoor de geboorteplaats van de
Vereniging Dorp Vijfhuizen.
De heer Van der Weij besprak zijn
plannen met andere ingezetenen van
Vijfhuizen, die er allen meteen warm
voor liepen. Kort daarna kregen de be
woners van het dorp een oproep om een
openbare vergadering bij te wonen, die
op 17 september 1915 zou worden gehou
den in Café Beers (nu: De Die le
Clercq).
Op deze vergadering werd besloten tot
oprichting van een dorpsvereniging, die immers, het was de mobilisatietijd,
de naam Vereniging „Dorp Vijfhuizen" waarin nu eens geen petroleum te krij-
kreeg. Het actiecomité werd gekozen gen was en dan weer de katoentjes pro
als definitief bestuur: „Meester" Van Blemen opleverden,
der Weij, kantoorhouder der P. T. T., Tot in 1921 hebben de lantaarns dienst
W. Drooger, schilder Jan Metz, wagen- gedaan. Toen kwamen er elektrische
maker Dirk Metz en graan- en fourage- lampen in het dorp.
handelaar Joh. Ziere. Intussen werden ook andere dorpsaan-
Het eerste dorpsprobleem dat de nieu- gelegenheden behartigd. Vaak waren ze
ledig onzichtbaar maakten.
Opeens, in 1956, kwam er verande- feest zal drie avonden (18,
„burgemeester van Vijfhuizen", en rioleringen. De gebrekkige straat-
VCM de VeveniCjmg yyDovp Vijf- door nieuwe mogelijkheden voor de
Daarbij is het trouwens niet geble
ven. Vijfhuizen breidde verder uit. De
zaken, die de dorpsvereniging te behan
delen kreeg, veranderden navenant van
karakter. Want wie had bijvoorbeeld
tien jaar geleden durven vermoeden, dat
er vanuit Vijfhuizen het verzoek aan de
gemeente Haarlemmermeer werd ge
richt (en ingewilligd) om in de toe
komstige dorpsuitbreiding een dorps
plein te creëren voor het houden van
grootscheepse manifestaties?
De Vereniging Dorp Vijfhuizen telt nu
we vereniging aanpakte, was de straat
verlichting. Weldra bleek, dat de Vijf
huizenaars zélf deze zaak moesten op
lossen. Er werden gebruikte straatlan
taarns gekocht van de gemeente West-
zaam. Het bestuurslid Drooger ging er
heen om te handelen. B. en W. van West-
zaan waren juist in vergadering bijeen,
toen hij daar kwam. De heren waren
bereid hun vergadering voor enige tijd
op te schorten en gingen met hem mee
naar de gemeentebergplaats om een
overzicht te krijgen. Men werd het eens
voor de prijs van drie gulden per stuk.
De dorpsvereniging liet de lantaarns
plaatsen. De dorpsbewoner Manus Edel
werd een belangrijke figuur, want hij
kenmerkend voor de tijd, zoals in de
eerste wereldoorlog, toen Vijfhuizen zon
der brandstof zat en er bij de gemeente
Haarlemmermeer werd geïformeerd
of er „van al die treinen met turf, die
uit Haarlem langs Vijfhuizen naar
Hoofddorp reden niet eens één in Vijf
huizen zou kunnen stoppen".
Steeds was er contact met de over
heid: de gemeente Haarlemmermeer
hte bestuur van de Haarlemmermeerpol
der, de provincie; ook met de A.N.W.B.
het P.E.N. en andere organisaties.
Verscheidene voorzieningen, die om
een of andere reden niet door de over
heid werden getroffen, nam de vereni
ging zelf ter hand. Zo was destijds de
werd lantaarnopsteker in dienst van de Zwarteweg, een straat met leuke hui-
dorpsvereniging tegen een honorarium zen, een landweggetje van de Spiering
van één gulden en later 1,50 per dag. weg naar de Vijfhuizerdjjk. 's Zomers
Op winderige avonden klom hij op de was het één en al stof en in de regen-
ladder, deed een grote zak over de lan- tijd een moeras van koolasgruis en
taarn en over zijn hoofd om in de luwte modder. De dorpsvereniging verzorgde
te trachten de lamp aan te krijgen. In het dichten van de kuilen en de gaten
nachten met volle maan had de lan- in het wegdek, een tamelijk hopeloze
taamopsteker vrijaf. Dan zorgde het he- taak omdat naast de oude prompt nieu-
mellichaam voor verlichting. Overigens we kuilen kwamen. Nadat Maarse en
liep het verlichtingspad niet over rozen: Kroon een buslijn van Hoofddorp naar
eerst op dat deze man, ondanks zjjn
succes, met beide benen stevig op de
grond staat. „Ik zie mijn werk op de
eerste plaats als een manier om een
eerlijk stuk brood te verdienen. Je
loopt in dit werk zo gauw het gevaar
dat je de zin voor de werkelijkheid uit
het oog verliest. Dat gevaar wordt nog
groter als je als een bromtol in je
eigen (artistieke) kringetje blijft draai
en. Je bevindt je dan als het ware in
een kleine wereld met de blinden
dicht."
In een gelegenheid als de Waagta
veerne komt het talent van De Corta
het best tot zijn recht. Hij zegt er zelf
van: „Je kunt hier fjjn los en ont
spannen zingen en spelen." Hij heeft
dan ook geen apart programma voor
de taveerne samengesteld; de om
standigheden zjjn bepalend voor zijn
keuze.
Jules de Corte schrijft, zoals bekend,
de teksten voor zijn liedjes zelf. „De
enige bedoeling van mijn compositie®
is „zeggen wie je bent". Ik houd er
niet van om de mensen te schokken
of te krenken, voor mij ook geen lied
jes met hoogdravende teksten."
Over zijn bedoeling om zich door zijn
zang aan het publiek bekend te ma
ken heeft hij eens een artikel geschre
ven in de periodiek G3. Hij vergeleek
daarin zijn intentie met een man die
in een volle trein roept: „Is daar
iemand?", maar geen antwoord krijgt.
Naar aanleiding van dat stukje kreeg
Jules de Corte een brief van een
meisje, dat schreef: „Ik was er wel,
maar u hoorde mij niet" „Dat is dan
'n reactie waar je koud van wordt, want
dan blijkt dat dat meisje je helemaal
doorziet." Dergelijke confrontaties heeft
de troubadour van het Hollandse lied
maar zelden. „Maar ik leef er naar
toe," zegt hij. „Vooral omdat het maar
zo zelden gebeurt is het een evenement
in je carrière."
Hij heeft succes met zijn liedjes. Dat
weet hij, maar het tekent de figuur
van De Corte dat hij dat niet aan zijn
eigen verdiensten toeschrijft. „Ik wa»
de enige en de eerste die dit soort
liedjes bracht en het publiek accep
teerde ze." Zoals bij de meeste ar
tiesten zijn het niet de beste produk-
ties, die goed op de platenmarkt wer
den verkocht. Het liedje „Waarom zijn
de bergen zo hoog?", dat er bij het
Nederlandse volk inging als gesneden
koek. dankt naar de mening van Jule®
de Corte, zijn succes aan zijn onper
soonlijkheid. „Niemand krijgt een on
behaaglijk gevoel als hij de vraag
hoort stellen: „Waarom zijn de men
sen zo moe?", maar ik vraag me af
hoe de plaat gelopen had als ik had
gezongen: „Waarom ben jij zo moe?"
Overigens mag men van de liedjes
van Jules de Corte denken wat men
wil: „Mjjn waarheid is vrijblijvend,"
zegt hij zelf.
Van II tot 14 augustus is Jules da
Corte 's avonds in De Waag te ba-
luisteren. De liefhebbers kunnen, ga-
nietend van een glas rode wijn, ook
genieten van het spel van de trouba
dour, want in de taveerne zal hij zich
vooral als pianist laten horen.
(Advertentie)
O VER VEEN TELEF. 54855
(Advertentie)
LANGE VEERSTRAAT 10 - TEL. 11493
(Advertentie)
SPEKSTRAAT 5 TELEF. 16061
