TOM POES EN DE PASMUNT
LEUKE LAARZEN
VOOR DE WINTER
Geen tijd
M
ALS U HET
Piet Loeris en de Tappalappa's
HO
HET HUIS MET
HE ROZEN
J
VRAAGT
DE ZOON
VAN DE
BERENJAGER
m:!tö
fffasÊQmr
door
Marten
Toonder
Afscheid van de hoge hakken gyMs
Phakadze eerste
Russische wieler-
wereldkampioen
Tips voor Duindigt
i
I i
Wat kinderen
er van zeggen
Inlichting
Hemelhel en vagevuur
Auto protesteerde
Brutaal
VRIJDAG 10 SEPTEMBER 1965
De Wadders
PAUL
VLAANDEREN
SPORTNIEUWS
KARL MAY
^5 'ol
J-
5551 Super en Hieper waren vol ijver aan het werk
met de smeltoven en het muntenpersje. Het was hen
niet aan te zien dat ze nacht en dag hadden doorgewerkt
om de produktie lopende te houden; ze neuriede vals
en verkochten menige kwinkslag.
Heer Bommel zat aan de tafel en keek geboeid toe.
„Zo gaat dat dus", sprak hij. „Ik heb me al dikwijls
afgevraagd; hoe maken ze dat geld nu eigenlijk? Zo
mooi rond en met een poppetje er op en met een stich
tend woord op de rand. Knap hoor".
„Hiep hier is een artiest", verklaarde Super, zijn ge
zang onderbrekend. „Stop maar, jongen. De mand is
vol; we hebben weer driehonderd florijnen verdiend. Er
gaat toch maar niks boven eerlijk werk".
Op dat moment werd de deur naar de kelder bonkend
geopend en de donkere gestalte van commissaris Bas
verscheen in de opening.
„Blijf waar je bent",
jullie onder schot"
riep hij dreigend. „Ik heb
Super verbleekte zichtbaar en liet de korf met geldstuk
ken rinkelend op de betonnen vloer vallen.
„W-wat moet dat?" stamelde hij. „Je kan zo maar
niet een eerlijke drukkerij binnen vallen"
De politiechef stoorde zich niet aan die woorden. Hij
daalde omzichtig de krakende trap af terwijl hij met
zijn pistool door het vreugdeloze vertrekje wees.
„Steekpenningen", gromde hij. „Valse steekpenningen.
Overal Op heterdaad. Jullie zijn er gloeiend bij"
„Het zijn geen steekpenningen" riep Hieper. „Het
zijn Pasmunten, hè baas? Voor de reclame
„Geen verzet" vervolgde de ambtenaar bars. „Het
pand is omsingeld en jullie zijn mijn arrestanten. Jul
lie allemaal.
MOCO
98 m i
''ij:
BRIGITTE Bardot draagt in haar
nieuwste Mexicaanse film hoge
laarzen, die gesloten worden met
haken, en „dus" zullen wij van de
winter haar voorbeeld volgen. Tijdens
de show van het „Modecentrum voor
de schoen- en lederbranche" in de
Apollohal in Amsterdam vormden
laarzen het belangrijkste onderdeel.
Er is veel variatie, vooral in lage
laarsjes, die tot even boven de enkel
komen. De suède modellen met elas
tische tussenzetsels zijn een beetje
beatnikachtig, de leren laarsjes met
een iets smallere leest staan vooral
bij wollen kousen erg leuk. Hoge laar
zen zijn strak aansluitend aan het
been.
De schoenen, die wij dagelijks zul
len dragen, zijn over het algemeen
comfortabel, maar ook bijzonder ele
gant en smaakvol. Iedereen kan met
een gerust en vaak zelfs opgelucht
hart afscheid nemen van de hoge
hakken. Ook de vrouwen, die een re
presentatief beroep uitoefenen en er
dus altijd zeer verzorgd moeten uit
zien, zullen de naaldhakken mogen
afzweren. Er zijn nu voor overdag
schoenen met vele verschillende soor
ten blokhakken en er is waarschijnlijk
voor iedereen wel zo'n schoen te vin
den. Voor des avonds is^ er keus tus
sen de hoge hak (niet Koger dan vijf
centimeter en ook nieit meer naald
dun) of de blokhak. Eigenlijk is het
vreemd dat er nog zo velen blijven
zweren bij een negen centimeter hoge
Laarsjes tot de enkel zijn de
komende winter grote mode
naaldhak, meestal staat het niet eens
elegant en het is zo verschrikkelijk
ongemakkelijk.
Er zijn in de middag- en avond
schoenen veel modellen met brede
hiel- en enkelbanden. Nu de rokken
korter worden, heeft de schoen wat
meer garnering aan de bovenkant ge
kregen om het been niet zo lang te
doen lijken. Suède is een geliefd ma
teriaal voor alle soorten schoenen,
maar daarnaast zal reptiel veel voor
komen vooral als garnering.
jjn man en ik waren aan het
„scrabbelen". Er werd ge
beld en Loesje deed open.
Maar de visite mocht niet
binnenkomen, want: „Mamma heeft
geen tijd. Pappie leert haar het lees-
plankje."
Mevr. S. C. v.d. Berg, Heemstede).
O/ND Je?
Of)- Coeo.
JE AS...
Nikt...
toe/f
Nee, n/e/ze
W/er! je Near
Zo genoeg Ge-
oeoucsetj.' de
Me oe ts oe/z-
SCNtZIKUet-IJK
LOTEN LJE OP ON ze
OVEtZlOINNlNG DGlNO/ElJ,
KNN/E/eNDeN. Mo/ZGeN
ue&TgeutseiJ lje nnn/Z
SNoEG /O/JD.'
ON ONZE OUE&UJ/NN/NG SN OP
PE/NS ODD, De ZooN OEN
~CarefJ EOENPlS
^OE/NN, /NGJSPCD
a'r Sa/°€LNNC> ZOUeJ
nnn .De cacc met
S/GO/ZO.' JUCC/E... JULLte
NONNEN ZEGGEN, DDT JE Ce\
Lok Neer Genno--n/cj...oni
°NSJ6 NESSEN, JoHNNEN
- M.N.Aitjf.Nf/J UooRN<..'..e
S SYNDICATE R/KHamDI03
64 .Eindelijk stopte de lift .Stekkie
Sambal opende he thek en ging Piet
Loeris en Sientje voor, een brede gang
door ,die uitmondde op een met tra
lies afgesloten ruimte. „Waar brengt
ie ons naartoe .meneer Loeris?" vroeg
Sientje, wiens nieuwsgierigheid het,
zoals gewoonlijk van haar angst
won. „Dat interesseert me niet, Sien
tje," antwoordde de vermaarde de
tective: „Ik let op het ogenblik op
heel iets anders." „Wat bedoelt u
daarmee?" vroeg zijn hulpje ver
baasd: „Kan u het dan niets schelen,
waar Stekkie ons naartoe brengt
„Natuurlijk wel, Sientje, maar er is
iets heel vreemds aan de hand.Heb je
wel eens een bewaker meegemaakt,
die voor z'n gevangenen uitliep?"
Sientje greep hem opgewonden bij de
arm. „U heeft gelijk, meneer Loeris
Dit is inderdaad hoogst ongebruike
lijk!" Ze waren nu nog maar een goe
de dertig meter van de met tralies
afgesloten ruimte verwijderd. „Let
nu eens op, Sientje," fluisterde de
speurder. Hij stak plotseling zijn vuist
omhoog en maakte een dreigende be
weging in de richting van Stékkie's
achterhoofd. „Wil je dat wel es laten?"
gromde de eskimo .zonder zich ech-
door Mea Allan
ter om te keren. De detective lachte
zachtjes en trok z'n vuist weer terug.
„Di tbevestigt mijn theorie", monkel
de hij: „We gaan rare dingen beleven,
Sientje. Om te beginnen laten we
ons rustig opsluiten." Sientje wilde
hier iets tegenin brengen,maaarhaar
patroon beduidde haar te zwijgen.
Een ogenblik later haalde Stekkie
een bos sleutels uit z'n zak en ont
sloot een ijzeren deur, die zich tus
sen de tralies bevond. Rustig, alsof
er niets aan de hand was, wandelden
de detective en zijn hulpje naar bin
nen
ALS UME NODIG
west: ik ben in
PARUS, HOTEL
PE LA VIC-
PAT ZAL
WEL NIET
NODIG ZUN.
DENK IX
IK VERTROUW f HU
DIE MAN NIET. LEEKM'J
HU LOOG. l OPRECHT.
NIET ZO EERL'JK ALS H'J L'JKT
IK GA WAT PRATEN IN DAT CA
FE, INA. RÜD JU NAAR 'T «TA-
TION EN MAAK EENS EEN
PRAATJE MET DE CONTRO>
LEUR DAAr
46.
„Ik wed," dacht Donny, „dat als ik sommige soorten van Rose Cottage
hier zou brengen, dat ze zéker een prijs zouden krijgen." Hij vroeg zich
af of hier ook de lievelingsroos van Ann zou zijn, de kleine witte rozen.
Hij vroeg er een standhouder naar, maar deze schudde zijn hoofd. Nooit
van dat soort gehoord! Donny voelde zich kwaad worden. Nooit van dat
soort gehoord, en oma's tuin was er vol van.
Daar was nog een ander soort in de tuin van Rose Cottage, waarover
hij iets wilde weten. „Deze heeft blauwe bladeren," legde hij uit.
De rozenkweker dacht dat het de Chinese „Hugonius" moest zijn. „Een
gele bloem," knikte hij.
„Neen," zei Donny, „zij heeft een zachtrose tint, aan de uiteinden van de
bloemblaadjes iets donkerder." Donny had niet voor niets de catalogus
bestudeerd voor de technische uitdrukkingen. Nu wist de kweker het: „Ook
een Chinese roos, met lange peervormige bottels," zei hij.
„Neen," zei Donny weer, „die was het niet."
De kweker schudde zijn hoofd: die roos had hij dan nog nooit gezien!
Donny was erg teleurgesteld dat in de glorie van al deze rozen twee
zulke prachtige soorten ontbraken.
Hij zei dit tegen de kweker. „Wij kweken ze zelf en het volgend jaar zal
ik er een paar meebrengen, dan kunt u ze zelf zien," grinnikte hij.
„Exposeert u dit jaar niet?" vroeg de man.
„Ik heb er nooit over gedacht," bekende Donny En dat was een feit.
Maar er begon bij hem iets te ontwaken, maar tegelijkertijd ook in de
rozenkweker. Hij keek de jongeman met het door de zon gebruinde gezicht
eens opmerkzaam aan De man in zijn dorpskleding scheen twee onbekende
rozensoorten te bezitten.
„U zei, dat u rozen kweekt? Maar u bent toch geen beroepskweker, is het
wel? Hoe zoudt u erover denken indien u mij een plant van deze beide
soorten zond?"
Donny dacht aan Mrs. Lubecke. „Dat zal misschien wat moeilijk gaan."
Maar zich toen het pad langs de oude molen herinnerend, en dat de andere
soort nu ook in de tuin van zijn vader bloeide, ging hij verder: „Ja, het
zal toch wel lukken."
De kweker gaf hem een kaart en zei: „Zoekt u ook maar twee soorten uit
en dan zend ik u deze tegen het einde van oktober. Hier is onze catalogus.
Mijn naam is Marchant. Hoe heet u, en wat is uw adres?
Toen Donny zij naam noemde keek de man geïnteresseerd op. „Trades-
cant? Wel, u heeft een beroemde naam op het gebied van bloemen, is het
niet?"
„Oh ja?" vroeg Donny.
„Er zijn meer dan dertig planten naar u genoemd. U wilt me toch niet
vertellen dat u nog nooit van John Tradescant gehoord heeft?"
„Oh, dat," lachte Donny. „Ja, wij hebben een massa van zijn bloemen,
denk ik. Mijn grootmoeder zou u daar meer van kunnen vertellen Maar
ik houd het meest van rozen."
James Marchant was plotseling vee] belang gaan stellen in deze afstam
meling van de beroemde Tradescant. Hij keek eens naar het adres, dat Donny
hem gegeven had
„Suffolk," mompelde hij. „Daar ben ik nooit geweest."
„Meest landbouw," zei Donny „Lichte grond, maar men kan er praktisch
alles op verbouwen."
„Is dat zo?" vroeg Marchant, die helemaal niet opmerkte dat er een hele
groep mensen om zijn stand heen stond.
„Semi-tropische planten, zegt men, in sommige van de tuinen. Oleanders,
hibiscus, en dergelijke.De grond is warm, is vlug.als u begrijpt wat
ik bedoel." En denkend over Staveney en zijn reis naar Londen vroeg hij
opeens hoe laat het was.
CWordt vervolgd)
c
SAN SEBASTIAN. 10 sept. Op-
nieuw is de greep van de Italianen naar
de hegemonie bij de amateur-sprinters
mislukt. Na de Belg Patrick Sercu
(1963) en de Fransman Pierre Trentin
(1964) was het nu de 21-jarige Rus
sische student in de lichamelijke op
voeding Omar Phakadze. die in waar
lijk grootse stijl de regenboogtrui ver
overde en Rusland zijn eerste wereld
titel in de wielergeschiedenis bij de
heren bezorgde. „Dat is 'n nieuwe Moes
kops." kreet Arie van Vliet enthousias!
uit, na de fantastische zege van de
atletisch gebouwde Phakadze in de tij
dens de invallende schemering gereden
belle. Met inderdaad indrukwekkend
vertoon van macht klopte de Rus de
23-jarige Italiaan Girodano Turrini,
wiens al befaamd geworden eindschot
nu zowel als in de tweede rit op een
boemeltrein leek, vergeleken bij de
explosie van Phakadze. Die derde rit
was nodig geworden, omdat Phakadze
in de eerste ontmoeting te laat was
aangegaan en Turrini gelanceerd mei
enkele lengtes had kunnen winnen. De
beide finalisten van het vorige Jaar,
de Fransen Pierre Trentin en DanieJ
Morelon. mochten nu om het bron?
strijden, welk duel in twee ritten door
Morelon werd gewonnen.
(Van onze paardesportmedewerker)
WASSENAAR, 10 sept. Zaterdagmid
dag om half drie is op Duindigt de eerste
start van een programma van acht dra
veryen en twee rennen.
Onze voorspellingen zijn:
Rietzangerprijs, 2000 m: 1. Double Six
II 2. Cisa Axkit. 3. Double Deter. Reiger-
prijs, 2120 m: 1. Dirk de V. 2. Dochter
van Our Bonni. 3. Dandy H. Lepelaarprijs,
2000 m: 1. Donna Fez. 2. Danny Kaye. 3.
Camingo Scotch. De Gouden Droom, ren
1350 m: 1. Lovely Surprise S. 2. Nina. 3.
Happy Time. Fuutprijs, 2120 m: 1. Carla
van IJmuiden. 2. Butch Hollandia. 3. Bub-
by Six. Roerdompprijs 1500 m: 1. Elan Vi-
taL 2. Evaliene. 3. Erota. Toekomstbeker
IV, 2120 m: 1. Azurp Pluto. 2. Boyke Dear.
3. Bajadere. Waterhoenprijs, 2100 m: 1.
Wilfield. 2. Winston Spencer. 3. Yberflö-
te. Navaprijs, ren 2000 m: 1. Canbronne. 2.
Osman. 3. Paladijn. Karekietprijs. 1600 m:
1. Anton. 2. Anne Emilie. 3. Apollo H.
Lezers schrijven de krant
Ik ben bezig aan een studie betreffen
de de Italiaanse toneel- en prozaschrij
ver; Pier Maria Rosso di San Seconr o
(1887-1957), die een gedeelte van zijn
jeugd in Nederland doorbracht, het 'and
dat ook de inspiratie was van enkele
van zijn mooiste korte verhalen.
Tot nu toe is er ere weinig bekend
over deze periode van zijn leven, wel
ke zou moeten vallen tussen 1906 en
1910, en ik zou erg dankbaar zijn voor
elke informatie, hoe gering deze ook
mag schijnen, betreffende zijn verblijf
in Nederland-
Eveneens ben ik geïnteresseerd in mo
gelij be vertalingen van zijn werken, voor
al dc toneelstukken, of die opgevoerd
zijn of anderszins.
Nadere bijzonderheden gaarne per
luchtpost aan Jennifer Lorch, depart
ment of Italian, University of Sydney.
Sydney, New South Wales. Australia.
Sydney Jennifer Lorch
Een rechter in San Francisco heeft
beslist dat bet bestaan van hemel, hel
en vagevuur kan worden aangenomen,
zolang het tegendeel niet bewezen is. Da
rechter kwam tot zijn uitspraak toen hij
de eis afwees van de nabestaanden van
David F. Supples, die aanvoerden, dat
deze bij testamentaire beschikking zijn
200.000 dollar aan rooms-katholieke in.
stellingen had nagelaten onder bedrei
ging met hel en vagevuur. De rechter
zei dat het bestaan van hemel, hel en
vagevuur niet met bewijzen in de zin
van de wet kan worden weerlegd.
Op het moment dat de politie een auto,
die in Londen verkeerd geparkeerd stond,
wilde wegslepen, begon er een sirene te
loeien een toeter te werken en begonnen
de autolampen te schijnen. De agenten
probeerden het alarm uit te schakelen.
Ze waren er nog steeds mee bezig toen
de eigenaar kwam opdagen. Hij zei dat
hij wat langer was opgehouden dan de
bedoeling was, en wel bij een demon-
stratie van een gelijksoortig auto-alarm
systeem op een politie-tentoonstelling.
Toen twee agenten aanklopten in Rip-
ley (Engeland), aan een huis, waarvan
men meende dat het leegstond, nodigde
een 18-jarige jongeman hen uit voor een
kopje thee in zijn hoedanigheid van oppas
tijdens de vakantie van de bewoners
Zodra ze hun ruggen hadden gekeerd,
stal de jongeman wat van zijn gading
was. Hij kreeg een half jaar gevangenis
straf. moet over geweldige zenuwen
hebben beschikt. Wat u hebt gedaan was
enorm riskant", zei de rechter.
Hifi
■L-'A- - USëk
Ff*/,'
52. „De Shoshonen zijn hier door het bos gegaan.
Wij moeten ook hierdoor" Daar men de twee gevan
genen bij zich had, was dit niet zo gemakkelijk. In
het bos was het volslagen donker. Winnetou en Old
Shatterhand liepen voorop. Zij voerden ieder het
paard van een gevangene met zich mee. Hun eigen
paarden volgden vanzelf. Tastend werd tenslotte de
bergtop bereikt. „Mijn broeders hebben hun doel
bereikt", sprak Winnetou. „Maakt uw paarden
vast en bindt de gevangenen stevig aan een boom"
Vervolgens bracht Winnetou zijn metgezellen
naar een plek, waar de berg zeer sterk naar bet
westen afdaalde. Daar beneden lag het dal. waar
de Shoshonen hun tenten hadden opgeslagen. Dui
delijk kon men het licht van een kampvuur onder
scheiden. „Daar beneden ligt dus mijn goede
vriend", zuchtte Davy „Wat zou hij uitvoeren?".
„Wat zou u uitvoeren, als u vastgebonden lag?"
vroeg Martin. „Nou ja. Hij zal toch wel plannen
beramen om te ontvluchten", „Zonder ons zal hem
dat wel niet lukken", mengde Old Shatterhand zich
in het gesprek. „Laten we dan geen tijd verliezen
en meteen naar beneden gaan". „Akoord, maar
heel voorzichtig. Wohkadeh blijft hier om de ge
vangenen te bewaken".
