De TOVERFLES van Polletje
Kun je goed
m
Wat
gebeurde
er met
de rode
kat?
Onze pagina
voor de jeugd
KINDERPUZZEL
Poedel maakt carrière
Uit liet goede
hout gesneden
Geen koude
voeten meer
De man met het ijzeren masker
ROBBIE DE
BEER en:
De betoverde paraplu
M
Wormen
Hap!
PLUS
iu oxj± liiiiviBER 1^6o
PAGINA 6
M
HEEL lang geleden was er een
mannetje dat een to verf les
had. Dat mannetje heette
Polletje Dol en zag er gek uit. Hij
had bijvoorbeeld een broek van
geiteleer, een buis van schapeleer
en een muts van konij neleer. En
met die fles was het een vreemde
geschiedenis. Daar kon het man
netje alles mee doen. Had hij hon.
ger dan blies hij er even over en
roets.daar stond dan ineens
een tafeltje met het lekkerste eten
voor zijn neus.
Kinderwagen
List
Veranderd
ROBBIE klimt vlug omhoog. „Ik heb nog nooit
zo lekker geklommen" roept hij uit. „Het
zag er eerst nog wel zo lastig uit, maar het
is zo makkelijk als wat. Dat moet door die goede
toverkracht van de Chinese tovenaar komen. Aar
dig van hem. Ha, daar in de top van de boom
hangt de paraplu" Hij grijpt het handvat en pro
beert de paraplu dicht te maken. „Hela, wat ge
beurt er nou?" hijgt hij. „Ik kan niet meer loslaten.
Ik word uit de boom getrokken. Die kwade vloek
rust er nog steeds op. Help Help"
HiJ is helemaal wanhopig als hij over het bos
heen wordt geblazen. „Ik kan hier niet de
hele tijd blijven hangen, hijgt hij. „Ik ben al
uit het gezicht van de tovenaar. Ik ga steeds hoger
en hoger. O nee, nu zak ik weer een beetje, net
alsof ik door iemand omlaag word geduwd. Zou
dat ook door de toverkracht van de Chinees ko
men?" Als hij bijna op de grond is, zweeft hij
over een struik heen en daarachter staat iemand te
zwaaien en vreemde woorden te mompelen. „Maar
dat is de Chinese tovenaar niet. Dat is die boze
man" schrikt Robbie...
ROBBIE kan niets doen om weg te komen. Hij
beseft dat de kleedjes-man hem op de grond
wil hebben. Hij is bang dat hij zal vallen,
m«„r de man grijpt hem vast en neemt de para
plu van hem af. „Zo, kleine beer, jij nu genoeg ge
straft?" grauwt hij. „Jij mij nu vertellen waar
slaaf is. Hij weg en ik hem niet kan vinden". Rob
bie is niet van plan om ook maar iets te zeggen.
Ineens verschijnt er een klein figuurtje. „Sara,
niet hier komen", schreeuwt hij. „Weg wezen"
,f iF'
"ERST begrijpt Sara Robbie's angstige ge
ld schreeuw niet. Ze blijft staan. De boze vreem
deling duwt de kleine beer naar voren en
beweegt met zijn hand over Sara en haar vriendje
heen, terwijl hij allemaal vreemde woorden mom
pelt. Dan gaat hij achter een boom staan, en weer
horen ze hem praten. „Hij is weg, kom, laten we
gauw teruggaan naar Tijgerlelie en de Chinese to
venaar", fluistert Robbie. Maar dan schrikt hij in
eens, want Sara en hij kunnen zich ineens niet meer
bewegen. En daar bij de boom staat de jongen vaW
de paraplu's, ook al aan de grond vastgenageld.
IK niet bewegen kan" zegt de jongen met een
bibberend stemmetje. „Mijn meester boze to
verspreuk over ons drieën heeft uitgesproken.
Hij heel kwaad zijn. Kijk, hij weglopen om na
te denken over wat hij nu met ons doen zal". Maar
wat heb ik hier mee te maken?" vraagt Sara. „Ik
heb die man nog nooit gezien en ik heb met die
geheimzinnige paraplu al genoeg meegemaakt"
„Daarom is hij juist zo kwaad," legt Robbie haar
uit. „Die paraplu was eigenlijk voor mij bedoeld.
Hé, wat gebeurt er nu, de lucht trilt en ik zie alle
maal sterretjes".
Toen hij eens zo zat te smullen kwam
er een kraai naar hem toe gevlogen.
„Wat moet je?" vroeg Polletje.
„Eten", zei de kraai. „Je hebt toch
genoeg."
„Zoveel als ik wil", pochte Polletje.
„Kom maar bij me zitten en eet mee."
En Polletje vertelde hem. dat hij met
de fles alles kon doen wat hij wilde. „En
je wilt natuurlijk graag weten hoe ik
aan dat ding kom, hè? Nou, ik heb hem
gevonden, dat wil zeggen: geléénd."
„Kra-kra, geléénd, zeg je?", kraste de
kraai.
„Ja, geleend."
„Dan moet je hem teruggeven!"
„Dat gaat niet."
„Waarom niet?"
„Omdat.luister. Ik leende de fles
van een oude vrouw met een kromme
neus. een echte heks. Toen ik in het
bos in haar hutje kwam, vertelde ze mij
van de toverkracht die er in de fles zit.
Ze zei dat het een klein kunstje was om
je in een dier te veranderen."
„Doe het dan eens," zei ik. Goed, zei ze
„Wat moet ik worden? Een mug, 'n oli
fant of een tijger?" Van een olifant en
een tijger moest ik niets hebben, dat snap
je. „Verander je maar in een mug" zei
ik. En dat deed ze ook. Maar amper
vloog ze rond of er kwam 'n mus en die
pikte haar op. Zie je, zó is het gegaan.
De fles is nu van mij. Aan wie zou ik
haar moeten geven?
„Ik weet het niet", zei de kraai, „maar
als jr misschien nog wat lekkers te eten
hebteen maaltje wormen belief ik
wel."
Polletje Dol streek over de fles en
jawel, daar kwamen de wormen. Wel
honderd!
„Bah, hoe kun je die vieze dingen lek
ker vinden?", vroeg hij aan de kraai,
toen hij zag hoe lekker die peuzelde.
„Ieder zijn smaak, beste man. Maar
zeg eens. wrijf je bij alles wat je vraagt
over je toverfles?"
„Ja! Wil ik nu eens een kunstje laten
zien? Zal ik me eens in een dier veran
deren?"
„Dat kun je toch niet!"
„O nee? Noem maar op, welk dier
moet ik worden?", pochte het mannetje.
„Een sprinkhaan!"
Dat deed Polletje en toen hapte de
kraai hem op. Maar de kraai was daar
mee niet tevreden. Hij wreef met zijn
poot over de fles en nu kwam er een
rode kat te voorschijn.
KUNNEN jullie goed puzzelen? Ver
diep je dan eens In de raadselreeks
die je hier opgeschoteld krijgt. De
antwoorden staan eronder, maar onder
steboven. zodat Je oog er niet te snel op
kan vallen.
Katjes die nooit naar volgeltjes kij
ken?
Dat moet toch wel een grapje lijken.
Toch heb je ze vast wel een gezien.
Wie het weet, verdient een tien-
Welke molen maalt nooit?
Een school zonder klas.
er komt geen meester aan te pas.
er ls geen Juffrouw te vinden.
Raden maar, kind'ren.
Een ladder waar Je niet op kunt staan,
die je niet op- of af kunt gaan.
Toch blijkt gewis,
dat dit een echte ladder is.
Wie broomt steeds, zonder een boze
bc' te hebben?
Mijn eerste deel wordt naar de mole
naar gebracht,
mijn tweede Is bij de bakker te vinden
mijn geheel groeit tussen het eerste.
Rara wie ben ik??
Met b, ben Ik een boom.
Met k een gebouw.
Met p deel van een tuin.
Mijn eerste deel hoort bij de winter,
mijn tweede is een jongensnaam,; sa
men vormen deze twee delen een zo
merse lekkernij.
Nog een woord, waarvan net eerste
deel in de winter te zien ls, en het
tweede in geen enkel nuis zal ont
breken. Het geheel is een bloempje.
Welke loper heeft geen benen?
-jajnajs uaa 'oj iafjjopiMnaaus
G ioasfi '8 ijpiad ojzan 'H-iaq '1 '.uiaoiq
-uaaoyi '9 Isjaujuioojq uaa ipnojf uaa
U( jappai Usa jo jappEjuooj uaa 'f !uas
-sja looqas nas UtaiourjEBjp "g tsafjEif
-azia jo -aSijAt 'i upini Suissojdo a{j
„Wat wil je?" miauwde die boos.
jij, domme kraai! Ik zal je leren! Eerst
at de mus de heks op, toen jij het man
netje. maar nou eet ik jou op....
Haaaap.
Wat er verder met de rode kat en de
toverfles is gebeurd weet niemand. En
daarom is dit verhaaltje uit. Punt
THEO LUYSTERBURG
DE rol van de man in advertenties
waarin shampoo zus of zeep zo
wordt aangeprezen, bepaalt zich
gewoonlijk tot een bescheiden functie
op de achtergrond, vanwaar hij be
wonderende blikken werpt in de rich
ting van een schone dame, die dank
zij die shampoo en dankzij die zeep
kan bogen op glanzende lokken en een
onberispelijke huid. Er is echter één
jongeman die erin slaagt zijn vrouwe
lijke collega-fotomodellen op de ach
tergrond te plaatsen en de schijnwer
per op zichzelf te richten. Dat is een
abrikooskleurige poedel, die luistert
naar de naam Maurice.
Dit topmodel, dat met zijn werk in
Londense studio's een aardig somme
tje verdient, is het eigendom van me
vrouw Jane Grieveson. Maurice is vijf
jaar oud en hij dankt zijn succes voor
een groot deel aan zijn aparte haar
kleur. „Ik word er vaak van beticht,
dat ik hem verf", lacht zijn bazin.
Maurice bezit in haar schoonheidssa
lon voor honden een eigen wit-goud
geverfd stoeltje. Vandaar werpt hij
ren hautaine blik op de andere hon
den die zich daar aan een behandeling
AT APOLEON, de gewoonte onver-
wachts, midden in de nacht, zijn
so'daten te gaan inspecteren. Zo
dead nij dat op zekere nacht in een ka
zerne. Toen hij in het duister een der
officieren aansprak, vroeg hij hem naar
zijn naam.
„Dubois, majesteit, uw dienaar", zei
de officier onderdanig.
„Dubois, de kolonel?" vroeg daarop
Napoleon.
„Helaas niet. majesteit", antwoordde
de officier. „Ik ben slechts kapitein,
maar ik ben wel uit het goede hout ge
sneden. waarvan kolonels worden ge
maakt".
Even was het stil. Toen zei Napoleon:
„Uitstekend! Zodra ik een houten kolo
nel nodig heb. bent u de eerste aan wie
ik zal denken".
komen onderwerpen. En als er een
soortgenoot binnenkomt, die qua uiter
lijk met hem kan wedijveren, dan
schroomt hij niet deze concurrent stie
kem te bijten.
Want Maurice, wiens volledige
naam Maurice van Bouchard luidt, is
niet ontbloot van jaloezie. Gewoonlijk
gedraagt hij zich in de studio's van de
modefotografen heel welopgevoed en
doet hij precies wat er van hem wordt
gevraagd, maar toen hij op een dag
gezelschap kreeg van twee andere
poedels, de een bleekblauw geverfd,
de ander lila, weigerde hij samen met
hem te poseren. „Gewoon jaloezie",
zegt mevrouw Grieveson.
Maurice, van huis uit een Franse
poedel, begon zijn carriere als foto
model toen hij anderhalf jaar oud was.
Hij bezit een uitgebreide garderobe,
pyama's, met sieraden bezette hals
banden en leren riemen in allerlei
kleuren. Op de bruiloft van zijn bazin
droeg hij een witte riem, gesierd met
rijnstenen en gegarneerd met een an
jer.
Mevrouw Grieveson heeft nog veer
tig andere poedels. Tal van bekende
figuren uit de filmwereld bezitten een
hond uit haar kennel, zoals Diane
Dors, Joan Grawford, en Cary Grant.
Een puppie van Gary Grant verhuisde
naar prinses Gracia van Mop-co.
Onze hond, die niet -p een stam
boom kan bogen daaronder overi
gens niet net minst gebukt gaat,
tmk verachtelijk zijn neus op bij het
bekijken van de foto's, waarop zijn be
roemde soortgenoot staat afgebeeld.
„Laarsjes", snoof hij verachtelijk, „mij
niet gezien."
.fotomodel op vier poten.
De oplossing van de kinderpuzzel
is:
Horizontaal: 1 dak, 2 baard, 3 garen,
6 kaart, 8 arena, 10 paard, 11 toren,
12 kam.
Vertikaal: 1 dagbla2 bank, 4 kat,
5 stuwdam, 7 bel. 9 apen.
De prijswinnaars van deze puzzel
zijn: Mia Baerveldt, Allard Pierson
straat 12d, Rotterdam-6; Ada Witten
berg, Frederik van Dorpstraat 61,
Geuzenveld, Amsterdam-W; Peter
Broeders, Irenestraat 10, Rozenburg;
José Opdam, Kerkstraat 8, Noordwij-
kei-hout; Thea Klarenbeek, Govert
Flinckstraat 355, Amsterdam.
De oplossingen va. de kinderpuzzel
moeten vóór 3 oktober in ons bezit
zijn. Zij kunnen gestuurd worden
naar de puzzelreSactie „Plus", Schie-
damse Vest 111 te Rotterdam, of naar
het bureau van de krant. Vergeet niet
je leeftijd erbij te vermelden!
HET is nog wel wat vroeg om over
de wintersport te beginnen, maar
waarschijnlijk heeft de fabrikant
gemeend, dat hij tijdig aan de markt
moest zijn. Er zijn de Verenigde Sta
ten thans schoenzolen verkrijgbaar, die
verwarmd kunnen worden. Liefhebbers
van de wintersport, maar ook voor jagers
en vissers die er in het barre seizoen
op uit trekken kunnen er hun voordeel
mee doen. Deze keer dunne zooltjes
zijn namelijk, volgens hetzelfde beginsel
als in de handwarmers wordt toegepast,
voorzien van een minuscuul verwar-
mingselementje. De stroom wordt gele
verd door een tweetal gewone standaard
batterijtjes. die bevestigd worden aan
de broekriem of in de zak worden ge
dragen. Deze warmte kost 36 gulden.
„Oh, dag meneer pastoor! Eh, hoe
lang staat u hier al?"
Toen Harry Bensley, een
jonge, rijke Engelse vrij
gezel, op zekere dag in
Londen de „National Spor
ting Club" bezocht, was hij
getuige van een meningsver
schil tussen de beroemde
Amerikaanse bankier Pierre
Morgan en de Engelse lord
Lonsdale. De een beweerde
dat door de vooruitgang van
wetenschap en techniek de
wereld zo klein was gewor
den, dat men niet lang on
bekend kon blijven en
men spoedig van alles over
iemand te weten kon komen.
De ander beweerde het te
gendeel. De goedmoedige
twist liep zo hoog. dat de
beide heren besloten er een
weddenschap van te maken.
Zij vroegen Harry Bensley
zich hiervoor beschikbaar te
stellen. Deze had toch niet
veel om handen en daar hij
wel voor een dergelijke grap
te vinden Was, stemde hij
onmiddellijk toe.
Aan de weddenschap wa
ren verschillende voorwaar
den verbonden. Harry Bens
ley moest te voet langs 169
Britse steden en langs 125
steden in 18 verschillende
landen trekken zonder door
iemand te worden herkend.
Daartoe moest hij zijn ge
zicht achter een ijzeren mas
ker verbergen. Hij was bo
vendien verplicht docnr de
verkoop van prentbriefkaar
ten in zijn dagelijks onder
houdt te voorzien. Slaagde
Harry Bensley erin zijn tocht
te volbrengen zonder te zijn
herkend, dan wachtte hem
een beloning van ruim twee
honderdduizend gulden. Was
er echter iemand, die tijdens
zijn tocht zijn ware naam te
weten kwam, dan ontving
deze een bedrag van tien
duizend gulden en kreeg
Bensley niets.
Honderden nieuwsgierigen
hadden zich op nieuwjaars
dag van het jaar 1908 op
Trafalgar Square in Londen
verzameld rond een vreemd
uitgedoste man. Het was
Harry Bensley, die op het
punt stond aan zijn gewel
dige voettocht te beginnen.
Hij droeg het ijzeren masker,
dat veel weg had van een
kachelrooster met daarboven
een platte helm. Een kinder
wagen voor zich uitduwend
ging hij op weg, terwijl hij
voorbijgangers zijn prent
briefkaarten aanbood. Na
tuurlijk verwekte zijn ver
schijning overal verbazing
en opschudding. Meermalen,
zowel in Engeland als in het
buitenland werd hij voor de
rechter gedaagd, omdat hij
geen ventvergunning bezat
prentbriefkaarten te verko
pen. De rechters namen de
zaak steeds van de humoris
tische kant op en hij behoef
de nimmer zijn ware naam
te noemen. Hij werd dan als
„de man met het Ijzeren
masker" veroordeeld tot een
kleine boete.
Bij zijn aankomst In New
market werden daar juist
paardenraces gehouden. Zijn
verschijning op de renbaan
trok natuurlijk ieders aan
dacht. Ook die van Edward
VII, die de rennen bijwoon
de. Hij verzocht Harry Bens
ley bij hem te komen en hem
de geschiedenis van zijn
vreemde vermomming te
vertellen. Daarop kocht de
koning voor vijftig gulden
aan briefkaarten en verzocht
Bensley op een ervan zijn
handtekening te willen
plaatsen, uiteraard met de
bedoeling om zodoende zijn
ware naam aan de weet te
komen. Maar Harry Bensley
verklaarde niet aan dit ver
zoek te kunnen voldoen en
tekende de kaart met ,De
man met het ijzeren mas
ker".
een
den
de
Na het aantal voorgeschre
ven steden in Engeland te
hebben bezocht, scheepte hij
zich in naar Europa. De
kranten hadden zijn komst
reeds aangekondigl en hij
genoot overal grote belang
stelling. De beloning van
tienduizend gulden, die was
uitgeloofd bij ontdekking
van Bensley's naam, was
hiervan natuurlijk mede de
oorzaak. Op allerlei manie
ren probeerde men hem te
ontmaskeren. Eenmaal was
een kamermeisje hierin bijna
geslaagd. Zij had zich onder
zijn bed ln zijn hotelkamer
verstopt. Toen Bensley in
bed stapte, ontdeed hij zich
van het 4',i pond wegende
ijzeren masker en viel al
gauw van vermoeidheid in
slaap. Voorzichtig kroop het
kamermeisje onder het bed
vandaan en sloop zachtjes
naar de lichtschakelaar. Plot
seling draaide ze die om.
maar voordat ze het gezicht
van Bensley te zien kreeg,
was deze al onder de dekens
gekropen. Omdat een derge
lijk voorval zich al verschil
lende malen had voorgedaan,
was waakzaamheid hem tot
tweede natuur gewor-
Toen Bensley vanonder
dekens te voorschijn
kwam. had hij zijn masker
alweer op en had het ka
mermeisje ijlings de vlucht
genomen. Door ervaring wijs
geworden, onderzocht hij
voortaan nauwkeurig zijn
hotelkamer alvorens in bed
te stappen en zich van zijn
masker te ontdoen.
Met zijn masker, zijn kin
derwagen en zijn prentbrief
kaarten trok Harry Bensley
over de wereld. Hij bezocht
Europa, Canada, Noord- en
Zuid-Amerika, Zuid-Afrika,
Australië. Marokko, Egypte
en het Verre Oosten. Door
gaans verscheen het nieuws
over hem op de voorpagina's
van de kranten. Naarmate
echter de jaren verstreken,
werd hij langzamerhand ver
drongen door het nieuws
over een oorlog, waarvan de
spanningen duidelijk merk
baar waren. Toen hij reedi
ze» jaren op pad was en bij
na zijn tocht had volbracht,
brak in 1914 die oorlog uü
en werd Harry Benslty ge
dwongen naar Engeland te
rug te keren.
Hoewel hij zijn tocht niet
had volbracht, besloten lord
Lonsdale en de bankier Mor
gan hem toch veertigduizend
gulden te geven. Maar zijn
tocht over de wereld als „De
man met het ijzeren masker"
hadden van de rijke, zorge
loze Harry Bensley een an
der mens gemaakt. Hij had
in vele landen, die hij be
zocht zoveel armoede, ellen
de en verdriet gezien, dat
het tot hem was doorgedron
gen dat het eigenlijk schande
was mee te doen aan de gril
van enkele rijkaards, die
mét een weddenschap een
fortuin verspeelden. Dat zou
men beter kunnen gebruiken
voor de grote nood, die er in
verschillende delen van de
wereld heerste. De beloning,
die hij ontving, schonk hij
dan ook onmiddellijk aan
een liefdadigheidsinstelling.
Enkele jaren later verloor
Bensley zijn gehele vermo
gen en werd hij gedwongen
een baantje als bioscooppor
tier te aanvaarden. Zijn laat
ste levensjaren moesten hij
en zijn vrouw rond zien te
komen van een mager pen
sioentje. Het ijzeren masker,
waardoor hij eens wereldbe
roemd was. verborg hij op
een geheime plaats, die zelfs
zijn vrouw niet te weten
kwam. Het is nooit terugge
vonden Op 80-jarige leeftijd
stierf Bensley als een arm en
vergeten man.
AAD VAN VLAARDINGEN
Mf,
"ULrl 0*^ ^fcr$ W)
~lf wTaJl-
Ww -C
