Jong zakenman
is het geestelijk
hoofd van twintig
miljoen Ism
NOG STEEDS IS HIJ
NIET GETROUWD
-Üetraite, goed voor Ui
o'
Hebt u dat
gelezen
DISCUSSIE VERDitUSGT DE STILTE
TEHUIZEN
Geestelijkheid
moet wandelen
op kerkplein
Oj
Wijs
Eigen politie
Beroepsbeoefenaars
Wijwater
PLUS
ZATERDAG 16 OKTOBER 1965
PAGINA 3
(Van een correspondent)
KARIM, de jonge Aga Khan,
heeft enige tijd geleden
voor de eerste maal sinds
zijn inhuldiging als geestelijk
opperhoofd der Ismaëlieten een
algemene vergadering van de
voornaamste persoonlijkheden
uit deze, twintig miljoen aanhan
gers tellende, sekte voorgezeten.
Dat gebeurde in Karatsji, de
hoofdstad van Pakistan, waar
hij werd omhangen met de feest
gewaden van de Imam. India en
Pakistan waren toen nog niet
met elkaar in oorlog. Het was
ook voor de eerste maal, dat Ka
rim officieel als geestelijk op
perhoofd optrad, sinds zijn
grootvader, de befaamde Aga
Khan,, hem tot zijn opvolger
had aangewezen. Vijfduizend
vooraanstaande Ismaëlieten uit
tal van landen waren er bijeen
gekomen. Ze brachten hem de
hulde, welke zo vaak aan zijn
grootvader was gebracht: een
geschenk in goud en kostbaar
heden, zo zwaar als zijn li
chaamsgewicht.
r°HH wPHg e hem een zware taak
Khan negenveertigste Aga
(door TH. SCHOUW)
Een pater, niet barrevoets en
geen Franciscaan, integen
deel, een Redemptorist
opende (vrij naar Ignatius) „dé
arena waarbinnen men vecht 'óm
de ziel te redden": het Sint Cle-
mens-retraitehuis voor Noord
wijkerhout. De bezoeker, door
het bevooroordeelde thuisfront
bestookt met kreten als „schenk
je nog een borrel voer je de
wereld verlaat?", kijkt wat ver
bitterd naar een massief groot
beeld van Sanctus Clemens, in
een overigens moderne recreatie
zaal. Hij heeft er zelfs nog de
mogelijkheid een kaars kwar
tje of gulden te offeren op
het „prikbord". Hij ziet even
verder een devotiekraam, met
veel beelden, rozenkransen en
medailles, al of niet verwerkt
in of tot gebruiksvoorwerpen.
Het verhaal lijkt al geschreven.
Totdat er een man op je af
komt in fantasiebroek, ge
broken wit overhemd en ruige
trui: pater Philip Stein, Redemp
torist.
De schilderachtigeRedemp
torist pater Philip Stein.
GROTE HEER KARIM
Dit charmante meisje, Anouchka von Mehks, is destijds gedoodverfd als de
toekomstige gemalin van Karim Khan, maar het is er tot dusver niet van
gekomen.
Er heeft zich een hele reeks plech
tigheden afgespeeld in de met talrij
ke^ kostbare tapijten versierde mos
kee der Ismaëlieten. )p(cht^heJ^_
die werden bijgewoond door geest
verwanten uit het Midden-Oosten en
Afrika uit Perzië, Syrië,
Irak, Koeweit, Afghanistan, Pakis an,
India, Birma, Ceylon, Keny^V ^alas-
da, Tanzania, de Kongo, Madagas
kar, Mozambique en Turkest -
die landen bevinden zich grote ge
meenschappen van Ismaeliete
daar in het financiële en ec nom,
sche leven een belangrijke rol P
De Islamieten vormen in zekere
zin een élite onder de Moham
nen, hebben hun eigen rechtspraaK,
die in hoogste instantie door de g
Khan wordt uitgeoefend, eigen instel
lingen van weldadigheid, eigen
keeën, ziekenhuizen, scholen, e
Pezie en Syrië behoren de Ismaeiie-
ten tot de rijkate grootgrondbezitters.
In Afrika, Pakistan en India zijn
bankiers of handelaars.
Het is een wijze beslissing geweest
van de oude Aga Khan Mohammed
om zijn kleinzoon Karim, met voor
bijgaan van diens vader prins Aiy,
aan te wijzen als de meert geschikte
figuur om de Ismaelieten te leiden.
Aiy was wat men noemit een playboy.
Hij is o.a. met Rita Hay worth ge
trouwd geweest, een der cdrste,,-
bombs" van de film. Zijn z0°" Ka"™_
daarentegen, wiens moeder een adel
lijke Engelse was, is volkom,en zij
tegendeel. Al van jongsaf aM onder
scheidde hij zich door z«n
en ernst. Hij is geen opvallende ver
schijning en kan voor een gemiddelde
Oosterse zakenman doorgaa
de oude Mohammed wist, wait j
deed!
Hij benoemde in zijn testament Ka
rim tot opvolger, kort voord r(J~ve
zijn villa bij het Meer van Geneve
aan een hartaanval overleied;
testamenit schreef hij: Sinds 10
duizend jaren is het gewoonte ge
weest, dat het hoofd der Istaa „Hike
zijn opvolger koos uit zijn maI"\ ]kp
afstammelingen. Het is niet nood:zase
lijk, dat hij zijn zoon of diens
aan wij qt. Het belangrijkste is. da
meest geschikte hem opvolgt.,^
meen te hebben begrepen, dat g
rende de laatste jaren de wereld
taal veranderd is. De wetenschap
heeft ontzaglijke vorderingen
maakt, die velen onzer ui|t hun g
telljk evenwicht brengen en het -
onmogelijk maken, met hun tijd
te gaan. Ik ben er van overtuigd,
m het belang van de gemeensc p
der Ismaëlieten mijn opvolger
longeman zal moeten zijn die is geu
ren en opgegroeid in deze nieuwe
reld."
Mohammed nam ook de nodf°,
voorzorgen, dait zijn kleinzoon zi
voor zijn zware taak zou bekwame
De toenmaals 20-jarige Karim wer
door hem naar de Harvard Universi-
teit in Amerika gestuurd. Hij bezax
eeh technische aanleg en zou voor in
genieur studeren .Het bleek evenwei,
Sat hij in enkele vakken geen vol-,
®°ende kon halen. Hij stapte over op
y? studie der Oositerse geschiedenis.
Dfrim wist zich op Harvard te hand-
avea en verwierf daar een graad.
een zoon
HÜ deelde er een kamer met c
van Adlai Stevenson. De dood van zijn
Algemeen werd verwacht, dat hij
wS TX T, leven zou gakn leiden
Wel niet zoals zijn vader, maar toch
wel als zijn grootvader, die meer in
Europa vertoefde dan in India of Pa
kistan en o.a. verzot was op paarden
rennen en er ook een grote renstal Ar,
na hield. Maar ofschoon KaHm zich
met geheel en al van de Europese so
ciety, de uitgaande wereld van Pa"
rijs en de Rivièra afzijdig hield, bleek
toch spoedig, hoezeer hij uit een 7n-
der hout was gesneden. Misschien om
dat hij de zoon was van een Ensel
se aristocrate? Hij verdeelde zijn tiid
tussen Parijs, waar hij een Renais
sance paleisje kocht, de Rivièra en
de wintersportplaats Gstaad in Zwit
serland. Aan de Rivièra kocht hij een
kasteel, te Gstaad een chalet. Hij
Itoog in 1958 nog eens naar Harvard
en werd met de klas van dat jaar ge
promoveerd. Verlegen van aard, ver
toonde hij zich niet graag in het
openbaar. Desondanks genoot hij van
het ontzaglijke inkomen, dat hem in
de schoot werd geworpen, zonder di
rect verkwistend te worden.
Als zakenman kwam hij enkele ja
ren geleden vooral in heit nieuws, door
dat hij een gedeelte van de Costa Es
meralda op het eiland Sardinië aan
kocht, om daar een élite-verblijf van
te maken. Zijn bedoeling was de wel-
gestelden, die de Rivièra door toeris-
oord te verschaffen, waarin ze ge
heel op zichzelf kunnen zijn.
Zijn bekwaamheid als zakenman
toonde hij door de manier, waarop
hij de hiertoe noodzakelijke terrei
nen uit de handen der achterdochti
ge en behoudzuchtige Sardijnse boe
ren wist los te branden, zonder al te
grote bedragen te betalen. Wat zijn
technische aanleg betreft, hij ont
wierp zelf de plannen voor het lust
oord van de Costa Esmeralda, ove
rigens in samenwerking met interna
tionaal befaamde architecten. De
Franse financiële adviseur van zijn
ten overstroomd zien en daardoor hun
privacy bedreigd achten, een woon-
grootvader, monsieur Hardouin, trad
ook in zijn dienst en trof in hem een
intelligente patroon, die zelf ook wist
wat werken was.
Het project van de Costa Esmeral
da nam prins Karim bijna helemaal
in beslag. Hij exploreerde zelf de kust,
met zijn talrijke inhammen en een
grote, gerekte baai als een Noorse
Fjord, die een ideale ligplaats voor
luxejachten zou zijn. Hij legde er het
haventje Porto Cervo in uit. De plan
nen voor grote hotels en luxueuze, in
een moderne stijl gebouwde, bunga
lows werden onder z ijn persoonlijk
toezicht uitgevoerd. Hij slaagde er in
een aantal kapitalisten voor de ver
dere ontwikkeling van zijn domein te
interesseren.
Zijn domein. Inderdaad. Het is
van de buitenwereld streng afgeslo
ten en heeft een eigen politie. In
het grootste hotel, dat inmiddels ge
reed gekomen is, kan men voor 200
gulden per dag logeren. Het heeft
klanten als baron Eli de Rothschild,
prinses Margaret en Lord Snow-
don. de groothertog van Luxemburg
en financiële kopstukken als Wilfrid
Baumgartner, ex-minister van finan
ciën van Frankrijk. Het hotel heet
Cala di Volpe, ofwel Vossenhol. Of
schoon het tot de duurste van Italië
behoort, kan men het slechts over
een slechte weg bereiken, het water
moet per tankwagen aangevoerd
worden.
Wanneer zo'n tankwagen ergens in
de modder blijft steken, wordt er in
de keuken met mineraalwater ge-
kook|t! Er is inmiddels een begin ge
maakt met de aanleg van macadam-
wegen. De gasten worden bediend door
kelners in karmozijnrode, met goud
geborduurde jasjes.
De nog steeds enigszins verlegen,
thans 27-jarige Karim, de Aga Khan
ofwel Grote Heer van 20 miljoen Is-
Karim Aga Khan: een jonge ernstige zakenman, het tegenbeeld van zijn vader.
maëlieten, is nog steeds niet getrouwd,
ofschoon door zijn volgelingen her
haaldelijk de wens geuit is, dat hij in
het huwelijk zal treden en voor een
opvolger zal zorgen.
Momenteel is de Costa Esmeralda
voor hem het belangrijkst. Als deze
onderneming tot een goed eind ge
bracht is, de 8000 bungalows er ge
bouwd en verhuurd of verkocht zijn,
kan hij er aan gaan denken, een ge
zin te stichten. Inmiddels, al loopt hij
er vaak bij als een werkman, in een
corduroy pantalon en op sandalen,
volgit hij toch af en toe de traditie
van de Indische Nabobs. Wanneer hij
een diner geeft, krijgt elke aanwezige
dame als souvenir een gouden horlo
ge .Dat deed zijn vader ook!
Prins Karim ontplooide op Sardinië
een initiatief, dat door Italiaanse en
buitenlandse ondernemingen gevolgd
is. Het toeristenverkeer is er ten zeer
ste bij gebaat. Ook een klein aantal
eilandbewoners plukt de vruchten van
deze activiteit. Bijvoorbeeld de boe
ren, die hun vrijwel braakliggende
land verkochten en nu in auto's rij
den, inplaats van in ossewagens met
wielen zonder spaken, zoals nog
de Romeinen deden.
Maar Sardinië is nog steeds arm en
onderontwikkeld en de grote tegenstel
ling tussen de paradijzen voor de rij
ken zoals de Costa Esmeralda, en de
armoede van velen zet kwaad bloed.
Heel wat kritisch gestemde Sardiniërs
vragen zich af, of prins Karim wer
kelijk welvaart brengt of slechts een
koele, berekenende kapitalist is, wie 't
welzijn van de bevolking niet ter har
te gaat. Voor de Sardiniërs is de Aga
Khan zijn gewicht in goud nog niet
waard'.
„De laatste concessie ian een uit-
tiwVe- ras>" zegt hij. ..De Lourdes-
grot is al weggeslagen, het gebouw
is al grondig van „kalk" gezuiverd,
de beelden bij de ingang vrachten op
de schoonheidscommissie en over het
dominerende II. Hartbeeld in de tuin
!s ®®11 discussie gaande." Pater Stein
heett niet die „harde" stem, eeuwen
lang by de Redemptoristen zó ge
waardeerd dat kwaadsprekers beweer-
den dat men er meer op geluid dan
op deugd lette.
"Pe beeldenstorm ls uiterlijk,
want DhT U ..slechts" uiterlijk,
want Philip Stein is artiest genoeg
om zich te kunnen ergeren. ,i_,elijke
vormen irriteren me". Hii is een
hartstochtelijk schilder ,,m rusti
ger tijden vq'ftig doeken per jaar"
,Paarschilderstalent lijdt on
der zijn kunst met mensen om te
gaan, onder de Bijbei-studie en de so
ciologische onderzoekingen, waarop
baseerd me "kezini,ingswerk" is ge-
„De retraite is al lang niet meer
wat veel mensen er van willen blijven
denken. Hardnekkig bljjft een zoge
naamde kritische categorie geloven
dat we nog steeds met vaandels en
veel koper door de tuin trekken, God
lawaaierig dankend na drie dagen
stilte", zegt hij. Deze man en
zijn generatie kan de bezoeker
niet afbeulen met authentieke „Ex-
cercitia spiritualia", geen pleidooi
houden voor een flagelatio, een Dies
Irae lang, en niet excelleren in een
rede over de dood, in de trant van:
„Sluit uw ogen en zie u liggen in
uw doodskist, omringd door treuren
de familieleden. Zij treuren terecht
om u, /eelvraat. Want de wormen
zullen uw lichaam verteren en voor
uw ziel zal geen redding zijn. Ten
zij..." enz. Waarna de retraitant een
uur de stilte wordt ingestuurd om pa
niekerig te mediteren over bijv. een
realistische passage uit Thomas Moo
re's „Vier uitersten". Voor retiaite-
gangers geen dooltochten meer door
graven, aan Wistiks hand en voor
gelicht door glimwormen. Deze weg
heeft men allang verlaten. Er zijn
bijbelstudiedagen, kader-weekends, li
turgie- en parochieraaddagen voor in
de plaats gekomen. Enigszins op ou
de leest geschoeid zijn nog de ,,be-
wJlrUngs^a®'en" voor militairen, vrij-
wJ weduwen, bejaarden en ver-
roraen Deze retraites worden sterk
hUoo door het doel waarvoor men
r,„f„ IS gekomen: men verwacht een
,®n vrije behandeling van een
de sexualiteU.' meeatal het *eloof en
vn'órNjri? .''/''''kkig af van retraites
Vr„p„p.paalde beroepsbeoefenaars,
.ip kwamen na de koorzangers
•JeiJtoE kruideniers, politie-
vfnliaf f" ."^bedienden. Afgezien
exclusieve K. dat, Je geen hepaalde,
nors l.cht f al> voor bijv. kap
groepen vaak men8:en' liepen in deze
lEL mensen mee die ,voor
néeslhr d SezelUgheid" hadden
len vee? B^rg ie daa- Ze bede.-
ven veel voor rle anderen."
De grote revolutie in net retraite
huis is dat de stilte heeft plaats ge-
maakt voor het gesprek. Dit geldt
voor alle samenkomsten. „De naar
men zegt sterk individuele mens van
HnrJS' mnr a ParadOX, als de
dood voor de stilte. Men verveelt
zich zonder de ander. Men .vil pra
ten, discussieren, meningen geven tot
ze leeg zijn Naar deze behoefte is
het retraitehuis verbouwd en uitge
breid. Er zijn vriendelijke conversatie-
en recreatiezalen. „De mensen kun
nen met bidden wel praten en con
verseren Als het goed gaat, ontdek
ken ze dat het bidden op converse
ren berust".
De liefhebbers van de 'echte onver
valste, ouderwetse retraite kunnen
zich misschien aansluiten bij de Gees
telijken. „De meest traditionele en
conservatieve vormen Komt men te
gen in deze, voor hen verplichte oefe
ning. Een beetje oppositie in dit kamp
zou geen kwaad kunnen. Men heeft
het er nog vaak heel onfris over
„geestelijk bijtanken" om er zodoen
de „weer een jaartje tegen te kun
nen".
Veel geestelijken volgen daarom ook
daarnaast nog de „bijbeldagen", spe
cialiteit van Noordwijkerhout. „Er be
staat een geweldige behoefte de oer-
inspiratiebron van de Kerk te kennen.
Alleen wie intensief bijbel leest en
studeert kan op den duur aanvoelen
wat wezenlijk is in de Kerk en wat
niet". En ook om didactische rede
nen bestaat er veel belangstelling
voor, vooral voor de laatste van, een
•yelus van drie „bijbelretraites", on
der de titel: „Christelijk leven in
bijbels perspectief". Hierin komt nog
al wat moraal en ascese aan de or
de. „De mens wil kennelijk van na
ture moraliseren, bekapitteld worden
en zelf weer Je vinger heffen".
Er wordt aan gewerkt meer popu
laire „bijbeldagen" in te voeren, voor
een breder publiek, met prettige mot
to's, zonder de bioscoopexploitant te
willen uithangen. Alhoewel: „Retraite,
goed voor u!Intussen heeft men
voor deze grote categorie een „Avond
gebedenboek" samengesteld, geba
seerd op bijbelteksten, passend bij de
liturgie van de tijd. „Het boek is ge
boren uit de nood en als compensa
tie voor het „Mijn heer en mijn God,
ik kniel voor U neer", dat velen niet
meer of te gemakkelijk over hun lip
pen krijgen". In het najaar komt
het uit.
m de godsdienstige behoefte van
de Bollenstreek en het Westland
op welk raijon het retraitehuis
Noordwijkerhout zich is gaan specia
liseren te peilen is men in 1963
begonnen met sociologische onderzoe
kingen. Hieraan nemen twee in de
sociologie gedoctoreerde Redemptoris
ten deel.
Het Westland is thans „doorge
licht" en (1e resultaten zijn bespro
ken met de parochiegeestelijken, die
weer kernen «dt hun parochie naar
liet retraitehuis „sturen" voor discus-
siedagen en kaderbesprekingen. De
paters stimuleren de deelnemers aan
deze discussiedagen frank en vrij te
praten over alles wat hun In hun pa
rochie bevalt of tegenstaat, kritiek
te leveren, wensen te uiten,
„Het worden geen roddelpartijen,
zonder meer. We stellen ons op het
standpunt te werken voor de goede
zaak. Dat er soms harde noten ge
kraakt worden, is er de consequen
tie van. Alles wat gezegd wordt,
wordt vastgelegd op de band en daar
na uitgewerkt in een rapport. De pa-
rochiegeestelijkheid kan de discussies
bijwonen, maar meestal neemt zij
kennis van het gezegde via de band
recorder." De parochiekerk of -raad
vormt op deze wijze een stimulans
voor de geestelijken. Op deze wijze
doet de leek mee, aan de parochie
opbouw. Het is hier geen kwestie van
kerk dweilen, altaardwalen wassen en
het grasveldje maaien in pastoors
tuin.
De geestelijken verwerken, naar
pater Steins idee, de kritiek voor
treffelijk. „Een bandje vol kritiek en
suggesties wordt niet opgevat als een
motie van wantrouwen, maar als een
injectie."
kerkbestuur en huisbezoek," „gebrek
aan communicatie binnen de paro
chie," met als veelvuldige suggestie
dat de pastoor en zijn kapelaans zon
dags na de missen op het kerkplein
móeten komen wandelen. Pater
Stein: „Aanvankelijk dachten wij en
de parochiegeestelijken aan een grap
je. Maar men meent het serieus."
De mensen willen unaniem meer
informatie over moraal, een betere
lectuurvoorziening en bibliotheken.
De bewoners van deze regionale ge
bieden voelen zich op het gebied van
middelbaar onderwijs ten achterge
steld bij de stad. Discriminatie ver
onderstelt men ook bij de benoeming
van geestelijken. Men meent dat
het neusje van de zalm naar de gro
te stad gaat, waarna de rest altijd
nog goed genoeg is voor de vlakte.
De streekbewoners hebben behoef
te aan gespreks- en discussieavon
den, aan bijbelcursussen, dans-, dam-
en kaartclubs. De reactie van de de
ken van Poeldijk op het resultaat van
deze enquête in zijn district was on
geveer: „Ik ben blij dat de bevol
king deze behoefte heeft ontdekt. Mis
schien worden nu al die gespreks-,
discussie- en bijbelavonden, die we
steeds heel enthousiast, maar ver
geefs, organiseerden een succes." De
biecht-concelebratie leek velen een
uitkomst in de impasse. Pater Stein
trouwens ook. Hij spreekt van „een
gemiste kans". „De biecht-concelebra
tie zou voor ons werk hier een zegen
zijn geweest. We spelen hier een
uitermate openhartig spel. Zestig pro
cent van het hier en publique be
weerde en gevraagde zou vroeger
spreekkamerwerk zijn geweest." Men
heeft langzamerhand wel ontdekt dat
de meeste zonden en problemen niet
zo exclusief zijn als men wel had
gewild of gedacht. „Na dagen alge
hele openhartigheid vormt de biecht
in een klein, duister hok vaak een
anti-climax". Zoals het een anti-cli
max zou zjjn als een van de discus
siegenoten de pater naar de spreek
kamer zou roepen om hem daar on
der vier ogen te vragen of de H. Fe-
licitas werkelijk met succes kan wor
den aangeroepen voor mannelijk na
komelingschap.
het ogenblik besteden studen
ten van Wittem (L.) en War
mond (N.H.) een deel van hun
vakantie aan het enqneteren
van tweehonderd mensen in de Bol
lenstreek: het begin voor een nieuw
sociologisch rapport, te benutten bij
vernieuwing en verrijking van de pa
rochies. Elementaire vragen leveren
soms verrassende antwoorden op. Bij
de enquete in het Westland bleek
men bijv. over het algemeen een ge
zin met vijf tot zes kinderen te wen
sen, met als bijzondere kanttekening
(in veie variaties) de kreet: „Met
de kinderbeperking gaat de liefde de
deur uit." Velen bleken daarenlegen
vóór een kruisbeeld in de kamer,
vóór wijwatersbakje, palmtakje en
Mariabeeld, doch tegen een H. Hart
beeld (en indien wel, dan met rood
gloeikniislampje), tegen wijwater,
doopkaars, adventskrans en kruisje
over aan te snijden brood.
Een verre, vorige generatie Re-
f NMIDDELLIJK na publika-
tie van 't bericht, dat een
j fabrikant van kinderwa-
Jgens van plan is een verhoogd
model op de markt te brengen
4 teneinde de inliggenden te vrij
waren van koolmonoxydevergif-
tiging - u weet wel ,die uitlaat
gassen van auto's en zo - heb
ik mij in verbinding gesteld met
de voorzitter van de Bond van
Zuigelingen (B. V. Z.) om naar
zijn reactie te vragen. Ik trof
hem aan in een hoek van zijn
box, maar zodra hij mij zag,
liet hij zijn beertje in de steek
en kroop op mij toe. „Eindelijk
een flinke stap op weg naar
de emancipatie van de zuigelin
gen," zo karakteriseerde hij het
besluit van de kinderwagenfa
brikant.
U begrijpt dat ons gesprek
weieens moeizaam verliep, maar
uit zijn gebaren viel genoeg op
te maken. Ik ben zo vrij om
zijn arm- en beenbewegingen op
deze plaats maar direct in goed
Hollands om te zetten. Welaan
dan, mijn gesprekspartner bleek
nog lang niet tevreden over het
zojuist verkregen succes, inte
gendeel, hij stak vol ernstige
grieven en omdat baby's zo
zelden gehoor vinden liever
gezegd: bijna niemand voelt
hun werkelijke bedoeling aan
is het weieens goed hier
aan ruimsdhoots aandadht te
besteden.
Kijk eens, zo begon de voor
zitter van de B.V.Z., met dat
verhoogde model zijn we er nog
niet. Het acute verstikkingsge
vaar is nu wel verminderd, maar
we zien dan nóg minder van on
ze omgeving. Altijd tegen een
zoetglimlachende moeder of tan
te aan te moeten kijken, je zal
er maar mee gestraft worden.
Ook op de lucht raak je ééns
uitgekeken, en op de meest on
gelegen momenten laten ze de
zon in je gezicht prikken. Wij
willen daarom doorzichtige zij
wanden in de wagen, want er
schijnen ons nu machtig interes
sante dingen volkomen te ont
gaan. Op de eerstvolgende ver
gadering van onze bond in Ma-
durodam wordt door de afdeling
Kinderdijk een voorstel in de
ze richting gelanceerd. Die wan
den moeten natuurlijk wel zon
werend zijn.
Dan is daar verder het speel
goed. Mijn hemel, wat een on
dingen zijn daar bij. Neem nu
b.v. dat tuig, dat jullie ramme
laars noemen. Om te beginnen
maken ze dikwijls zo veel la
waai dat het ons aan het schrik
ken rriaakt - wij hebben nu een
maal nog een gevoelig gehoor
orgaan en vervolgens lukt
hét ons nooit óm die knikker
die al die herrie veroorzaakt,
er uit te peuteren. En om dat
laatste gaat het ons immers.
Maar zijn we soms in onze opzet
geslaagd, dan schijnen jullie vol
wassenen ons dat kwalijk te ne
men. „Stukmaken noemen jul
lie dat, geloof ik. Wij zuigeli-
gen vinden dat juist het leukste
van alles. Natuurlijk, zo vervolg
de de voorzitter, verzetten we
ons ook tegen de ronduit kinder
achtige toon, die jullie tegen ons
plegen te bezigen, maar dat is
blijkbaar een onuitroeibare
plaag.
We hebben onze weerstand dan
ook opgegeven en laten het ge
wauwel gelaten over ons heen
gaan. Maar sta dan later niet
vreemd te kijken, als ook wij
op latere leeftijd wauwelen,
want we hebben niet anders ge
leerd.
Op dat ogenblik kwam de
moeder van de voorzitter de ka
mer in en legde hem op de com
mode. Denk er aan, wij laten
ons niet langer in de luren leg
gen, kraaide hij ons nog na.
WAARNEMER
demptoristen zou heftig hebben geful
mineerd tegen zoveel lauwheid, on
der het preekmotto „Dood en brood".
Maar pater Philip Stein heeft een
te zachte stem voor een „harde"
preek en houdt meer van het leven
dan van de dood. Tot troost: één
geënqueteerde wilde nog wel een Ge-
rardusbeeld in zjjn kamer en twintig
procent liet tenminste de avondslui
tingen op de t.v. aanstaan. De rest
gaf op dan al op bed te liggen.
Op deze wijze is er vel al een
Armenbestuur gesneuveld, dat
te autoritair en ondoelmatig
optrad. En wat al meer? „Het
standsverschil speelt nogal (en nog
steeds) een rol b(j benoeming van
