Hebt
Italiaanse meisjes komen niet
ver in schoonheids wedstrijden
Goudschip „Royal Charter" ruim
eeuw geleden in golven verdwenen
Nieuwe
expeditie
wordt
uitgerust
Zee geeft schat niet prijs
M'
Lange blondine
Vreemde woorden
Onromantisch
Goudmijn
Ankers uit
PLUS
6 NOVEMBER 1965
PAGINA 3
Nederlandse mannen vinden
over het algemeen de vrou
wen uit zuidelijke landen bij
zonder aantrekkelijk. Zij den
ken aan ravenzwart haar,
zachte bruine ogen, vurig
temperament, en voor hun
ogen dansen dan de beelden
van erkende schoonheden als
La Lollo, La Loren, Cardinale of
Schiaffino. (Daar is Antje uit
Pijnacker of Greetje uit Am
stelveen niks bij).
Opvallend is echter dat in
internationale schoonheids
wedstrijden de donkere deel
neemsters zeer zelden in de
prijzen vallen, terwijl bijvoor
beeld Nederland de laatste
jaren op de ere-podia goed
vertegenwoordigd is geweest
met Rina Checker-Lodders, Co-
rinne Spier-Rothschafer e.a.
In Italië is het geringe succes
van de meisjes in de grote
beauty-contests aanleiding ge
worden tot hoog oplopende
ruzies. Er is geprotesteerd te- j
gen het feit dat de jury te
hoge eisen stelt aan de intel
ligentie van de meisjes, waar
door vele welgeschapen „mis
sen" worden afgewezen. Ook
hebben veel Italianen geen
belangstelling voor interna
tionale roem en een film
carrière. Zij vinden het be
langrijker een goede echtge
noot te veroveren dan een
hoofdprijs.
r
Erika Spaggiari
Franca Cattaneo
Rosanna
Schiaffino
Gina Lollobrigida
twintig jaar geleden de
mooiste.
Twee recente voorvallen hebben
het probleem van de geringe Ita-
!aanse successen op dit terrein
V/^er in de publieke belangstelling
§ebracht. De eerste was de ver
jaardag van de beroemde schoon-
heddswedstrijd die de Italiaanse
filmwereld 20 jaar geleden „steun
pilaren" als Gina Lollobrigida en
"11 van a Mangano opleverde.
Een speciale herinneringsme-
daille werd voor die gelegenheid
geslagen. De munt draagt een
beeltenis, die opmerkelijk veel
gelijkenis vertoont met die van
Claudia Cardinale, wier carriëre
a.ls filmster voor vele adspirant-
filmactrices een voorbeeld is.
ONDER water gezonken schat
ten, aan het oog onttrokken
door de eeuwig deinende
Zee, hebben altijd al een sterke
Prikkel uitgeoefend op de mense
lijke fantasie. Avonturiers en for
tuinjagers werden er toe aange
trokken alsof zij in de ban van een
magneet verkeerden. Soms, een
heel enkele keer, lukte het een
klein deel van de schat aan de op-
Pervlakte te brengen denk maar
aan de Lutine, het goudschip dat
m de buurt van het eiland Tessel
^het liggen en waaruit een paar
®°bdstaven konden worden gebor
gen maar meestal bleef de ver
blijfplaats van de schat een diep
geheim van de zee. Ook Engeland
^tt zijn mysterieuze goudschat
de bodem van de oceaan, en
"I de vorm van de klipper
u Charter", die een dienst
onderhield tussen Engeland en Au-
Met levensgevaar klom de zeeman over scherpe rotsen naar de kust.
niet verder dan Miss Italië 1961
in 1962 derde bij
Miss-W orld-strijd.
Zo komt het ook aldus zeggen
enkele verbitterde conservatieve ele
menten in de verschillende jury's
dat meisjes, die Long Beach door hun
schoonheid met stomheid hadden kun
nen slaan, worden gepasseerd ten
gunste van l«nge blondines met sluik
haar en hedendaagse mode-manier
tjes. Met andere woorden, de jury's
zoeken de verkeerde meisjes uit, die
geen schijn van kans maken.
Worden de jury's beschuldigd van
de uitverkiezing van de verkeerde
kandidates, de meisjes zelf worden
er vaak van beschuldigd alle pogin
gen van Italië op schoonheidswed
strijden nu eens goed voor de dag
te komen tegen te werken. Bij re
cente nationale wedstrijden in Salso-
maggiore was de meest op de voor
grond tredende vrouw de moeder van
de winnares, omdat het al de twee
de maal was dat een van haar doch
ters de titel veroverd had.
Met beiden had ze echter grote
moeilijkheden ondervonden. De oud-
te dochter, die vijf jaar geleden won,
liep juist in die tijd met plannen rond
om non te worden. De moeder had
geen „miss",
wel beroemde filmster
al haar overtuigingskracht nodig om
het meisje te bewegen toch aan de
wedstrijd deel te nemen. Kort nadat
ze als winnares gehuldigd was, trouw
de ze. Sindsdien heeft men nooit meer
wat van haar gehoord. Totdat haar
jongere zusje haar voetstappen volg
de.
Het tweede dochtertje had ook geen
enkele ambitie voor een filmcarrière,
zei ze. Slechts de te winnen prijzen,
een auto en een bontmantel trokken
haar aan. Ze wilde in haar provincie
stadje blijven. Ze vond het leven
daar heerlijk, behalve op zondag,
wanneer ze zich dodelijk verveelde.
Wanneer ze de ware man zou vinden,
zou ze spoedig in het huwelijk treden.
Een andere voormalige winnares,
miss Venetië, had in de Dogenstad
een kapperszaakje. Door haar over
winning hoopte ze alleen maar haar
klantenkring belangrijk te kunnen uit
breiden. Voor het overige zijn de Ita
liaanse meisjes niet zo op carrière ge
steld. Geef hun de keuze tussen 'n
loopbaan bij de film, rijkdom of een
echtgenoot en ze zullen bijna altijd
de echtgenoot kiezen.
De tweede gebeurtenis was de
schoonheidswedstrijd om de nationa
le titel, die in zóveel opzichten werd
beschouwd als volkomen tegenstrijdig
jhet het tot dan gevolgde systeem.
dat_ een van de deelneemsters publie
kelijk protesteerde alvorens zij zich
vit de strijd terugtrok. Zij kwam
daarna meer in de bekendheid dan
ZlJ ooit door de schoonheidswedstrijd
gekomen zou zijn door een wande-
vvg te maken in een van de mee?'
Publiciteitsbewuste delen van Rom
terwijl zij een bord met zich met
droeg waarop zij de regering beschul
digde van geldverspilling.
Dr kwam veel commentaar. Som
migen leverden felle kritiek op enkele
intellectuelen bekende schrijvers,
F^dio-meclewerkers e.a. die zich
d-ameerden door zitting te nemen in
de jury's voor wedstrijden om de na
tionale titel en die op lager niveau.
Er kwamen woeste aanvallen van
de kant van de radicale pers, die de
jury-intellectuelen ervan beschuldigde
uiterlijke schoonheid over het hoofd
te zien, maar het wel belangrijk te
vinden, dat meisjes die Italië in
schoonheidswedstrijden buiten het
land moeten vertegenwoordigen ook
iets over Kafka weten. Of conversa
ties moeten kunnen volgen, doorspekt
met vreemde woorden.
Een ander deel van de jury is voor
«en moderne kijk op de zaken. Zij
yinden. dat de Italiaanse schonen
niet vereenzelvigd dienen te worden
met picturale schoonheden, die de be- Schoonheid keert zich naar de deskundige jury. Een keer in jurk, een keer in badpak. Deze foto werd genomen in een duur hotel in Beirut. Nederlandse een duidelijk verval sprake is. En
roemde schilder Titiaan gewaardeerd Elly Koot (negende van rechts) werd miss Europa 1965. Miss Italië Marilu P errini (zesde van rechts) haalde de titel niet. Arme miss Italië. Hadden de uiterst rechts tot gematigd links
rou hebben. beoordelaars in Italië te veel op de gaven van de geest gelet? maakt zich daar zeer boos over.
De les, die men uit dit alles heeft
kunnen trekken is, dat schoonheids-
wedstrijden ook in de waardigste
vorm in Italië tot mislukking ge
doemd zijn, omdat de Italiaanse
meisjes onromantisch ingesteld zijn.
Natuurlijk heeft Italië zijn meisjes,
die graag actrice zouden willen wor
den en door de geur van de schmink
worden aangetrokken. Maar daar
staat tegenover, dat waarschijnlijk
in geen ander land ter wereld de ze
kerheid en geborgenheid zo op prijs
gesteld worden.
De meisjes in Italië zijn niet zo ge
makkelijk over te halen in te schrij
ven voor een wedstrijd, tenzij ze ver
zekerd zijn van iets tastbaars als een
auto, een naaimachine, betere huwe
lijksvooruitzichten. De filmwereld is
bovendien niet zo geïnteresseerd
meer in schoonheidswedstrijden. De
staat vraagt zich in het licht van de
openlijke kritiek waarschijnlijk af,
waarin het geld beter gestoken kan
worden om verbetering in de situatie
te kunnen brengen.
De twintigste verjaardag van de
succesvolle wedstrijd, die Italië Gina
Lollobrigida en Silvano Mangano op
leverde valt in een periode dat van
nilllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllillllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllilllllllüllllllllllllllllllllW
stralië. In 1859 is deze klipper, een
van de eerste geheel in ijzer uitge
voerde oceaanschepen in de Ierse
zee, ter hoogte van het plaatsje
Anglesey, met nagenoeg man en
muis vergaan. Vierhonderdvijftig
mensen vonden de dood in de woe
dende golven en een hoeveelheid
ongemunt goud ter waarde van on
geveer drie en een half miljoen
gulden ging verloren.
Nu, na ruim honderd jaar, is van de
ze kostbare buit nog niets aan de opper
vlakte gebracht, ondanks herhaalde po
gingen in heden en verleden. Er wordt
thans een nieuwe expeditie uitgerust om
de zee haar geheim te ontfutselen. Uit
de beschikbare gegevens moet worden
afgeleid, dat het goudschip met zijn la
ding nog steeds op dezelfde plaats is blij
ven liggen, wellicht bedolven onder me
ters zand, maar daardoor laten de on
derzoekers zich tot dusverre niet af
schrikken, integendeel.
De „Royal Charter" werd het slacht
offer van een orkaan, die op 26 oktober
1859 vreselijk huishield in Engeland en
omgeving. Binnen één etmaal werd alom
dood en verderf gezaaid: 130 gezonken
schepen. 100 zwaar beschadigde vaartui
gen en niet- minder dan duizend doden.
De grootste prooi was wel de „Royal
Charter", die op slechts enkele uren
zeilen afstand van Liverpool werd ver
nietigd.
In die dagen trok een pas ontdekte
goudmijn in Australië duizenden Engel
se fortuinzoekers aan om in dat verre
land zo snel mogelijk rijk zien te wor
den. De „Royal Charter", met zijn slan
ke hazewindhondevorm en machtige
driemast-zeilen, was het snelste vaar-
tug om de goudzoekers op de plaats van
hun bestemming te brengen. Als de wind
uitviel, kon een stoommachine van twee
honderd paardekrachten worden inge
schakeld om het «chip op snelheid te
houden, en aan de luxueuze inrichting viel
af te leiden, dat bij de bouw kosten
noch moeiten waren gespaard. De re
clamekreet van de „Royal Charter"
luidde „Liverpool-Melbourne binnen zes
tig dagen!"
De reis de naar de ondergang zou
leiden begon in Melbourne, tegen eind
augustus, en ging gepaard met grote
opwinding vanwege de grote partij te
verschepen goud. Overal aan dek ston
den politieagenten, die een wakend oog
je moesten houden op het inladen van
de verzegelde houten kisten met goud,
bestemd voor de Bank van Engeland.
Op de afrekening stond een bedrag van
3.224.400.- vermeld. Maar er was nóg
meer goud dat blonk, want velen van
de vierhonderd passagiers hadden uit de
goudmijnen hun eigen klein fortuintje
meegebracht.
De reis naar huis ging no-stop via
de Kaap naar Queenstown in Zuid-Ier-
land, waar 13 reizigers aan land gezet
zouden worden. Het duurde 58 eentoni
ge dagen voordat de „Royal Charter"
deze plaats bereikte. Drie uur later ver
trok het schip weer richting Liverpool
met niet meer dan 24 uur nog voor de
boeg. Het rekord van 60 dagen zou wel
licht dus gebroken kunnen worden.
Maar de lucht kreeg langzaam maar
zeker een vreemde gloed en cr viel
een onnatuurlijke vochtigheid in de at
mosfeer te constateren. Argwanend
bekeek kapitein Thomas Taylor de he
mel die niet veel goeds scheen te
voorspellen. Met ingehaalde zeilen en
een machinale snelheid van vijf kno
pen voer de „Royal Charter" langs
de kust ter hoogte van het plaatsje
Anglesey en kwam vervolgens in de
wijde bocht van de Liverpool-baai
terecht. En hier was het, dat de fa
tale orkaan met een snelheid van 160
km per uur losbarstte en van de zee
een kokende, kolkende massa maakte
met huizenhoge golven. Alsof het enor
me voorhamers waren, zó beukten de
golven tegen de ijzeren boeg van de
„Charter". Van de ene minuut op de
andere was de gezapige zeereis veran
derd in een wanhopige strijd om zelf
behoud.
Maar er was een nog groter gevaar
dan de golven: de gierende wind kwam
uit noord-westelijke richting en versterk
te de getij beweging. Dit betekende voor
het schip een hardhandige, ongewilde
voortstuwing in de richting van de kust.
bij Anglesey. De „Charter" stevende als
een op hol geslagen paard op de kust
lijn af.
zijn armen hangen om te weten hoe groot
het gevaar was. „Er is geen reden voor
paniek, we liggen op een zandbank. Wan
neer het getij wisselt kunt u allemaal
aan land gaan" zo kalmeerde hij de ge
moederen enigszins.
Het vertrouwen dat de kapitein in de
situatie had. stelde iedereen weer een
beetje gerust. Wat de schipper echter
niet wist was. dat zich vlakbij venijnig-
scherpe rotsranden bevonden en dat het
inplaats van eb vloed aan het worden
was. Loodgrijs kwam eindelijk de dage
raad opzetten. Iedereen was verbaasd
en blij bij het zien van het zo nabije
„beloofde land". De redding was nabij
Op het hevig schommelende schip
maakte zeeman Joseph Rodgers zich
klaar om met een touw om zijn middel
door de kolkende zee aan land te komen.
Meer dobberend dan zwemmend, bereik
te Rodgers na een moedig en eenzaam
gevecht tegen het wild schuimende zee
water, de kust.
Nauwelijks was hij aan land. bebloed
als door een scheermes bewerkt, als ge
volg van de rotsranden of er voer op
nieuw een reuze schok door het schip.
De zee nam de „Royal Charter" als een
speelgoedbootje op én kwakte het tegen
de gekartelde rotsen, het plaatwerk tot
schroot in elkaar stampend. Een enor
me watermassa spoelde over de salon
waar de meeste passagiers nog steeds
in spanning het einde van kun gevan
genschap afwachtten. Deze kwam op
een radicale manier. Onder angstaanja
gend gekreun gad de „Royal Charter"
de strijd op. Het achterdeel brak af en
even later kwamen passagiers en be.
manning allen in het kolkende water
terecht. Velen van hen verdwenen in de
diepte door het goud, dat zij in hun zak
ken hadden of in ceintuurs om hun mid
del droegen. Nog geen kwart kilometer
van het vasteland verwijderd stierven
450 mensen. Slechts 22 opvarenden over
leefden dit barre avontuur, allen man
nen. Géén van de vrouwen en kinderen
konden het later navertellen.
Het was voor de 28 redders een bijna
onmenselijke taak om in de inham bij
rEN zal zich herinneren
hoe een „Onbekend Mans
portret" van Frans Hals
verleden jaar grote deining in
de internationale kunstwereld
veroorzaakte. De familie Hoti-
nov uit Naarden kocht het ver
vuilde werk voor f 35 op een
veiling in Arnhem. Na restaura
tie kwamen vele deskundigen
tot de conclusie, dat het hier om
een echte Frans Hals ging. Op 26
november zal dit portret in Lon
den geveild worden en er wordt
op een opbrengst van 1 miljoen
gerekend.
Zó gaat het maar al te dik
wijls met oude meesters. Hun
oeuvre is een speelbal van de
conjunctuur, inzet voor een
grandioze toto, De rijke man, die
een vermogen aan het bezit van
een „meester" besteedde, hoort
op een slechte dag „rien ne va
plus" en stapt naar een veiling
houder. Daar loert een andere
rijke man op dat schilderij, hij
wil niet dat het in een museum
bevroren wordt en biedt meer
dan de hoogste geldende waarde.
Zo hebben talrijke „oude mees
ters" vele wereldreizen gemaakt,
terwijl zij zelf de dubbeltjes
moesten omkeren om in het le
ven te blijven. Frans Hals stierf
in kommervolle omstandigheden.
Als ik voor zijn schuttersstuk
ken sta en dat heeft zich
honderden keren herhaald
besef ik hoe intens gelukkig de
ze man door zijn werk geweest
moet zijn. Maar bij beschouwing
van een foto van zijn zelf-por-
tret het origineel is in India
napolis te zien leest men een
zekere weemoed in de ogen,
misschien om de mensen, die
zijn genie niet waardeerden en
de duiten zeer spaarzaam voor
zijn portretten wilden afstaan.
In deze tijd zweeft een zekere
romantiek om de kunstmarkten,
die in steeds meer steden 's zo
mers gehouden worden. Daar
trachten hedendaagse schilders
hun werken tegen populaire
prijzen aan de man te brengen.
Marktkramen zijn opgesteld, de
kunstenaar, al of niet met baard,
conventioneel of ongewoon ge
kleed, trekt aan zijn pijp of si
garet en wacht af. Hij is geen
standwerker, hij gaat niet op een
kist staan om zijn waar aan te
prijzen, zichzelf te roemen, een
maal andermaal te spelen. De
kijkers moeten zelf maar uit
maken of zijn oeuvre veel, wei
nig of niets waard is. Voor een
gesprek staat hij open, maar
praten is niet zijn sterkste zijde,
hij schildert of tekent liever. Hij
houdt veel van zijn werken,
staat ze soms node af ,moet ver
kopen om te kunnen leven. Hij
laat voor een bijna weglopende
koper een tientje schieten, want
wie bepaalt eigenlijk de door
hem zelf uitgedachte waarde?
De tijden van vroeger komen
niet meer, denken we, als we
lezen over Picasso, Zadkine of
Karei Appel. Was Vincent van
Gogh de laatste schilder over
wiens leven geschreven kan
worden als over dat van Frans
Hals?
De schilder achter het stalle
tje op een der kunstmarkten
gaat de volgende dag weer schil
deren. Zijn naam komt alleen in
een plaatselijk blad voor. Maar
toch
PHILIP LANGERAK
Anglesey te zoeken naar de lichamen
van de talloze slachtoffers. Overal dre
ven kisten met goubaren in zee, grote
goudklompen zalen zelfs vastgekleefd
aan de rotsen. Maar op dat ogenlbik
kon en mocht er aan dit edelmetaal niet
Schipper Taylor beval de ankers uit
te gooien. Het was beter stil tc gaan
liggen en het einde van de storm rus
tig af te wachten. Taylor's vertrouwen
begon weer groter te worden toen bleek
dat de ankerkettingen het hielden. Plot.
seling echter gebeurde er iets vreselijks
de bakboordankerketting brak af als een
draadje katoen. De trek die het stuur
boordanker nu te verwerken kreeg was
teveel, ook deze ketting knapte af. Over
geleverd aan zee en doldrieste wind was
het schat-schip gedoemd om met zich
te laten sollen. Afgevuurde geweerschn
ten en lichtsignalen mochten in de ink -
zwarte nacht niet baten.
Om half vier 's nachts ging er een
hevige schok door de „Royal Charter'
Onder oorverdovend gekraak draaide
het vaartuig een slag om. kantelde wee:
terug en belandde vervolgens op een
zandbank. Kapitein Taylor klauterde
naar beneden, naar de salon, waar de
doodsbleke passagiers waren samenge-
groept. Gillende vrouwen kwamen aan
gedacht worden, de mens was van
veel grotere waarde. Een ijzeren plaat
die naderhand op het strand werd ge
vonden en afkomstig bleek van het
rampschip, leek wel bewerkt door een
goudsmid; de kracht van de zee had tal
loze munten ingelegd en grote stukken
goud waren diep in het ijzer gedrongen.
In verhouding werd later slechts een
armzalig beetje van de goudlading te
ruggevonden. Hoeveel precies ls achter
gebleven kan niemand met zekerheid
zeggen; sommigen beweren dat het om
een bedrag van 500.000, gaat, ande
ren houden het er op dat het goud min
stens een waarde van 2.000.000,- ver
tegenwoordigt. In ieder geval een niet
te versmaden som voor een eerlijke vin
der! In Anglesey staat als herinnering
aan het drama een gedenksteen, en ach
ter het kleine kerkje van Llanallgo lig
gen 250 slachtoffers begraven.
De legende van de verloren gegane
schat trekt nog altijd veel avonturiers
naar het kleine Engelse plaatsje. Kik
vorsmannen hebben al menig keer
tje hun geluk beproefd, maar zonder re
sultaat. Een onderwaterzwemclub uit
Mansfield hernieuwt jaarlijks zijn po
ging om de geheimzinnige zaak op te
lossen. De leden binden hun boot vast
aan een ijzeren ring. die in 1859 in een
van de rótsen gedreven is; men hoopt op
een goede dag de „Royal Charter" te
kunnen bergen. Steeds twee man tege
lijk gaan zij, hand in hand. naar de duis
tere, verraderlijks diepten. Daar in die
stille, vreemde wereii, waar hondshaai
en en kronkelende pa'ingen rorul de
kantige rotsen zwemmen, wroeten de
speurders in het zand, sj sterrntisch het
gebied afwerkend, waar volgens een ou
de plattegrond de wrakstukken van de
Charter" moeten liggen. Omdat even
wel nog niemand geluk heeft gehad denkt
men er over de hulp van de wetenschap
in te roepen. Een club, geïnteresseerd
op het gebied van electronica, is mo
menteel bezig met de bouw van een me-
talen onderzeedetsetor die zelfs voor-
werpen die 30 cm onder het zand be
dolven liggen kan registreren. Eén van
de kikvorsmannen. Laurie Selfe, in het
dagelijks leven kruidenier van beroep,
is een geboren optimist en zegt: „eens
zal iemand hier het goud vinden. Mis
schien wel wijzelf. De afgebroken kiel
van het schip is door onze groep in ie
der geval al gevonden. De rotsen on
der water zijn verschrikkelijk. Zij mon
den uit in zee met scherpe uitlopers.
Pas wanneer je onder de waterspie
gel komt, besef je noe deze ramp heeft
kunnen gebeuren
Wanneer de „Royal Charter" een heel
klein beetje gel uk was gegund, zou de
catastrofe in het geheel niet gebeurd
zijn. Immers, enkele meters er vandaan
was een prachtige zandbank, en wan
neer het hevig schommelende, zwaaien
de vaartuig iets meer in die richting
was geduwd, had men op deze veilige
plaats kunnen wachten tot het noodweer
voorbij was. De passagiers waren dan
in je gelegenheid geweest bij laag wa
ter aan land te stappen. Maar het lot
heeft anders gewild
