HUISHOUDELIJK WERK MOET WORDEN RETAALD
Maten van
Waarom geen verzekering
voor vervanging huisvrouw?
Voorzorgen die niet prettig
maar wel zeer nodig zijn
overhemden
niet gelijk
Brief-|
Luit israël
Let op het
onderwerk
Veel deelneemsters knoopten dertig jaar
eledem ook voor konieöin Juliana
Rotterdamse vrouwen maken tapijt
voor prinses Beatrix en Claus
FEESTJURKJE
Nieuw speelgoed
stoort radio VS
Zeer oud nieuw
Echt leer is
echt mode
December: maand
van de d rie
oude mannen
Pensioen in zicht"
PRINSES ZOCHT ZELF
KLEUREN UIT
OP DE
„SCHOOLBANK"
es
Mannen moeten dit
stuk maar liever
niet lezen
Misdaadromans handelen nog wel eens over vrou
wen, die zich van hun echtgenoot ontdoen om de
hoge levensverzekering te incasseren. De Neder
landse vrouw heeft daarvoor niet model gestaan, want
gewoonlijk weet ze niet eens, of en waarvoor haar man
zich verzekerd heeft. Soms zou ze zelfs moeten zoeken
naar de plek, waar hij zijn waardepapieren en polissen
bewaart. Ze vindt het geen leuk onderwerp en toch
behoren verzekeringen tot de normale voorzorgen van
vandaag.
In Amerika
V anzelf sprekend
Dit vrolijke feestjurkje is een
knappe combinatie - ..n zakelijk
en „gekleed". De lage hals en
de roos op de schouder doen het
goed bij de zwier van de plooien-
rok. De kleur is marineblauw.
Het materiaal tercryl.
Handwerken bij tv-scherm
zoeken waar hij zijn waardepapieren bewaart
Aarzelend komt ze binnen.
„Ja ziet u, ik ben eigenlijk
geen Rotterdamse, maar..."
„Maar u wilt toch een knoop
leggen?" „Ja, ik heb hier vroe
ger gewoond en dertig jaar ge
leden heb ik ook meegedaan..."
toen
December is de maand van de
drie oude mannen. Eerst
komt, te paard, Sint Nicolaas
uit het warme Zuiden, met
steeds minder zak en roe en steeds
meer grote en dure cadeaus. Na een
paar weken komt de Kerstman, ook
oud, ook met witte baard. Maar
inplaats van een mijter een witte
bontmuts op het hoofd. Want hij
komt uit de kou. Uit het hoge noor
den. Hy reist per slee, getrokken
door een rendier met een prachtig
gewei. Father Christmas of Père
Noël blijft al lang niet meer voor on
ze grenzen staan, die het Verenigd
Europa commercieel hard aan het uit
wissen is. Toch is de Kerstman bij
ons minder grijpbaar dan Sinter
klaas. Maar de minst grijpbare van
de oude decembermannen is de
derde: het Oudejaar.
De oude, die zich oplost in het niets
als de klok twaalf slaat en die ons
niets brengt. Niets in de schoen, niets
in de kous. Hij neemt alleen wat af:
het jaar. Maar voordat de oude dit
maal in elkaar zakt, hebben we een
kort vraaggesprek met hem gehad
over de vrouw. We hebben hem ge
vraagd of hij vond, dat de vrouwen
het nu allemaal goed hebben in de
tegenwoordige wereld.
„Goed hebben", zei hij, ze „hebben"
de hele wereld. Als ik dit jaar hier
tenminste goed om me heen geke
ken heb. Bel een bureau, een ver
eniging, een instituut, een instelling,
een bank, een hooggeplaatst persoon,
een directeur, een dure ambtenaar
op, je krijgt een vrouwestem aan
de telefoon. Ga iets kopen, iets in-
lllllltllllllllllllllllllllllllllillllllllllllllllllllllllllllllllllllll
smiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiuiiiiiiiiiitiiiiiiiimiiiiimiiiiiiii
formeren, iets bezichtigen, bel op
hoe het weer wordt, hoe laat het
is: een vrouw. De vrouwen „hebben"
de samenleving.
„Vind u dat een teken, dat de emanci
patie om het woord uit de achter
gebleven tijd nog maar even te ge
bruiken klaar is?"
Mag ik heel eerlijk zijn?
„Natuurlijk, als je de dingen niet pre
cies zegt zoals ze zijn, kom je niet
verder.
Noem het emancipatie. Maar het is,
dat de mannen het best leuk vin
den. De hele lange werkdag lieve
meisjes om zich heen. Wees heel eer
lijk: hoe hoger de hakjes, hoe hoger
de kapsels, hoe minder hoog ze grij
pen b\j het werk. Maar wèl leuk!
„Bent u nu niet onredelijk? Slaat u nu
niet een beetje door?"
Ja, wel een beetje. Het is één kant van
de zaak. Aan de andere kant zijn er
de vrouwen die ook werkelijk heel
capabel zijn. Ze zitten overal in, ze
weten hun weetje, ze zijn zakelijk,
ze praten mee, ze beslissen mee, ze
nemen het woord. Ze verdienen hun
eigen geld, ze kopen hun eigen auto,
ze rijden heen waar ze willen. Ze
spelen gewoon helemaal mee. Ze zijn
onafhankelijk. Ze hebben de man
niet nodig om te kunnen bestaan. En
nu zal ik u iets zeggen, dat de man
nen maar niet moeten lezen. De man
nen zijn er een beetje bang voor.
Wat zeg ik? Ze zijn er doodsbang
voor. Niet helemaal bewust. Maar
ze raken de kluts kwijt. De grond
onder hun voeten zakt weg. Ze moe
ten hun positie helemaal herzien. He
lemaal opnieuw zoeken waar ze
eigenlijk staan. Waar zijn ze aan toe,
als de vrouwen niet meer „lief" en
dom", hun bescherming zoeken.
Maar het zelf wel kunnen en het
zelf precies en soms nog beter
weten.
Ze raken in de knoop met hun zelfbe
wustzijn. Ze willen niet achter ra
ken. Waarachtig niet. Met een scheel
oog kijken ze naar het succes van
die vrouwen. Wat is hun succes? Dat
ze mooi zijn? Dan wij óók mooi
zijn. Ook uiterlijk de aandacht trek
ken. En wat doen ze? Ze gaan hun
veren opstrijken. Ze gaan naar de
kapper. Laten met grote zorg hun
haar knippen. Nee, niet knippen. Ze
laten hun zeer bestudeerde coiffure
modelleren. Ze laten hun haar spoe
len (O, ja, de meest serieuze heren
van wie u het hélemaal niet zou ver
wachten!) „Kom meneer, een spoe-
linkie, dan staat u er effe kwieker
bij". Ze laten het desnoods verven. Ze
kopen lotions en geurende after
shave. Ze doen aan body building.
Ze kiezen een „mister Holland".
De schoonheidsinstituten voor man
nen, hier nog een novum, zjjn in
een stad als Parijs al niets bijzonders
meer. Een man, die zich een schoon
heidsbehandeling liet geven in een
Parijs instituut om er voor een
Franse krant een stukje over te
schrijven, schreef een beetje wrang:
„Aangezien de Man weldra de gelijke
zal zijn van de Vrouw, en aangezien
zijn mannelijkheids-complex geen
sterveling interesseert, is een man-
zichtsmassage, naar de vibratiebehan
deling, naar de verjongingscrème."
Terwijl het Oudejaar zo aan het spre
ken was, zakte zijn stem weg, zijn
huid leek te schrompelen, hij werd
kleiner en kleiner. En nog voordat
nelijk vooroordeel tegen een derge
lijk instituut helemaal niet meer steek
houdend. Daarom: op naar de ge-
een potje verjongingscrème hulp
kon bieden was hij verdwenen. Maar
wi) menen uit een laatste paar
moeilijke zinnen en een beschrijvend
handgebaar op te maken dat hij wil
de zeggen dat het niets nieuws is.
Kflk naar de tijd dat de mannen
prulken droegen met een strikje en
kanten manchetten en kniebroeken
van glanzende zij...
A. Bgl.
De overhemdenfabrikanten den
ken verschillend over de maat
verhoudingen van de Neder
landse man. Bovendien houden
ze hun eigen maten niet nauwkeurig
aan. Dat blijkt uit een onderzoek van
de Consumentenbond, waarvan het
resultaat gepubliceerd is in de Con
sumentengids van januari 1966. Van
de tien onderzochte merken waren er
geen twee die van dezelfde maatver
houdingen uitgingen. Vooral voor
mannen met afwijkend figuur is het
dus zaak na te gaan welk merk het
best aan de eisen van hun lichaams
bouw tegemoet komt.
Maar dan nog kunnen er verrassin
gen zijn want eenzelfde maat wordt
niet altijd in precies dezelfde afme
tingen geleverd. Schouderbreedte
plus mouwlengte en de armsgatdiep
te verschillen soms twee centimeter.
Passen is er niet bij want een over
hemd dat men in de winkel koopt zit
mooi gespeld in de verpakking.
Het krimpen valt erg mee. Het ge
beurt niet noemenswaard. Wassen in
heet sop en centrifugeren blijkt op
den duur niet nadeliger dan matig
warm wassen en kletsnat uithangen.
Sommige merkhemden waren echter
bij de proeven kreukeliger dan de an
dere.
BALTIMORE, <- dec. (UPI) Ame
rikaanse radioverbindingen worden de
faaaste tijd hevig gestoord door de
nieuwste rage in speelgoed Japan
se walkie-talkies.
De apparaten, die 22 tot 100 dollar
kosten, worden door jongelui gebruikt
voor niet altijd even nette onderlinge
conversatie en om soldaatje te spelen.
Niet alleen wordt de ontvangst op
radio- en televisietoestellen gestoord,
maar ook worden gesprekken tussen
radiotelefonisten dikwijls onderbroken
door opzienbarende taal.
De FCC wijst de ouders van de jeug
dige walkie-talkiebezitters erop dat het
kinderspeelgoed de radio-ontvangst
voor kilometers in de omtrek kan sto
ren
Soms worden de walkie-talkies ech
ter gebruikt voor het uitwisselen van
gegevens over huiswerk, aldus FCC.
Vandaag ben ik tegelijkertijd op
tijd en te laat. Óp tijd om
dat het over Oud en Nieuw
gaat; te laat omdat het over
de Joodse viering van het Nieuw
jaar gaat en die is, zoals u mis
schien weet, volgens de Hebreeuwse
kalender, gebaseerd op het maan
jaar. Dit jaar viel Nieuwjaar op de
dagen 27 en 28 september. Ja, twee
dagen en dat heeft een praktische
reden.
Vroeger werd iedere maand van het
jaar apart door de wijsgeren afge
kondigd. Een dag of twee voordat de
maan opnieuw moest verschijnen,
was er eentje in dienst wiens taak
het was op de hemel te letten en
zodra de nieuwe maan verscheen,
moest hij hard roepen: „Hij is d'r!"
wat dan onmiddellijk door het hele
land, door hoorns of vuren, verkon
digd werd. Toch was die methode
van het urenlang kijken naar de he
mel een pijnlijke zaak, want precies
kon je het nooit weten. Nou hoef je
het hele jaar door niet zo precies te
leven, maar het nieuwe jaar, dat
moest wel nauwkeurig vastgesteld en
gevierd worden. De rabbijnen, die
nooit het praktische uit het oog ver
loren, besloten dus voor de zeker
heid het begin van de allerbelang
rijkste maand de eerste van het
jaar twee dagen te vieren.
Ja, praktisch zijn ze altijd geweest,
die rabbijnen, ondanks (of misschien
dankzij?) de strengheid van de reli
gieuze wet. Bij voorbeeld het volgen
de incident.
Tijdens de godsdienstoefening, tegen
het einde van de dag, wordt er op
nieuwjaar de sjofar (is hoorn;
meestal ramshoorn) geblazen omdat
de toon daarvan je tot bezinning op
je eigen daden brengt. Nou is dat
blazen op zo'n sjofar, dat ook nog
op bepaalde tonen gebeuren moet,
geen eenvoudige zaak, vooral omdat
het voor het feestelijke eten gebeurt
en je buikspieren met andere dingen
bezig zijn. Enfin, op één zo n dag
ging het niet.
„Moet je wat azijn in de sjofar gooi
en", adviseerde de voorzanger.
„Bidden dat is wat je moet. nep
een verontwaardige gelovige.
Laten we bidden", besloot de rab~
bijn," maar gooi er ook maar een
scheutje azijn in; voor de zeker
heid."
U ziet al, het is een ernstige zaak,
het vieren van het Joodse Nieuwjaar.
Het is het begin van de tien inkeer-
dagen die eindigen met de Grote
Verzoendag. Een belangrijk deel van
de ritus en van het wensen is dus
natuurlijk de hoop dat je zonden je
vergeven worden en dat je in de
hemel „in het boek des levens"
wordt ingeschreven. Maar op Nieuw
jaar wordt je er alleen maar inge
schreven; de beslissende stempel bij
je naam komt pas op de Grote Ver
zoendag, nadat je die tien dagen
werkelijk berouw hebt getoond. En
dat berouw moet echt van binnen
uitkomen. Een man is het bijvoor
beeld opgevallen vertelt een Jid-
dish verhaal dat zijn buurman in
de synagoge met vreselijk harde
stem aan het bidden was. Hij trok
aan diens mouw en zei: „Hoor es,
vriend, met geweld bereik je niks.
Een ander Jiddish spreekwoord zegt:
„Ellende kun je beter slikken met
soep", en inderdaad, als de huis
vrouw, die meestal wat eerder naar
huis gaat, het sjofar-blazen hoort,
denkt zij: „Het is direct uit, ik moet
gauw de soep opzetten.' Na af
loop van de godsdienstoefening wordt
er dus flink en lekker thuis gegeten
en van het leven genoten, want
weer is het een Jiddish spreekwoord
dat het zegt: „De kalender is voor
de levenden; je hebt geeii kalender
nodig om te sterven."
CHAWA ARONSON
Het getuigt niet van geldzucht te
willen weten, waar het gezin
aan toe is, als er iets met de
kostwinner gebeurt. Daar
om geeft de Voorlichtingscommissie
uit het Levensverzekeringbedrijf ook
voorlichtingsavonden voor vrou
wenverenigingen en ze zou graag
meer doen. Er is contact met de
scholen van voortgezet onderwijs,
maar vooral op de middelbare scho
len is het programma zo gericht op
het eindexamen dat er weinig tijd
voor deze voorlichting overblijft. Een
van de vragen, die men op zo'n voor
lichtingsavond pleegt te stellen, luidt:
„Wanneer hebt u het laatst naar uw
polis gekeken?" Want de meeste
mensen hebben het gevoel, dat ze van
alles af zyn op het moment, dat ze
hun handtekening onder het contract
zetten. Maar juist bij de waardeda
ling van het geld moeten polissen na
gezien en herzien worden. De verze
keringspremie moet met de prijzen
van de koffie, de auto en de huur
meestijgen. In ons land alleen lopen
er 26 miljoen levensverzekeringen,
waarvan twintigmiljoen zogenaam
de begrafenisverzekeringen. Met an
dere woorden: per gezin heeft men
ongeveer acht polissen in huis. Een
zaak, die dus een nationaal belang
is, maar graag weggemoffeld wordt.
Het is echter niet mjjn bedoeling
om u hier het verlanglijstje van het
verzekeringbedrjjf voor te leggen en
u aan te sporen onmiddellijk alle ver
zekeringen, die nog in uw polis-bi
bliotheekje „Van de wieg tot het
graf" ontbreken, af te sluiten, maar
het gebrek aan „verzekeringsgezind
heid" bij de vrouw kan onaangena
me gevolgen hebben. Ze is gewoon
lijk niet op de hoogte van wat er
ten bate van haar en haar gezin is
gedaan, maar ze ziet ook het feit,
dat zijzelf kan uitvallen, eenvoudig
over het hoofd.
Zelfs in Amerika, waar men al
zo lang gewend is aan vrouwen,
die ook in hun huwelijk blijven
verdienen, is maar vijftien pro
cent van het totale levensverzeke-
ringsbestand op het leven van vrou
wen afgesloten. Komt dat omdat hier
gevoelsoverwegingen overheersen?
Een man die trouwt, zal bij het
voorstel een verzekering op het le
ven van zijn vrouw af te sluiten,
misschien verontwaardigd uitroepen,
dat hij nog altijd zelf wel in staat
is de kost te verdienen.
Zolang hij jong is en er geen kin
deren zijn, heeft hij volkomen gelijk.
En als het gezin groeit, denkt nie
mand er meer aan, dat de arbeid,
die de vrouw verricht, duur betaald
zou moeten worden, als zij er eens
niet meer was of niet in staat was
te werken.
Ach, dat huishoudelijk werk! Het
schijnt een element van onzichtbaar
heid te bezitten. Men kan in de kop
van een artikel schrijven, dat de
vrouw met het middelgrote gezin een
werkweek van tweeënzestig uur heeft
maar als ze buitenshuis zou gaan
werken en op het belastingaangifte
biljet de kosten voor huishoudelijke
hulp wilde aftrekken, zou deze post
geweigerd worden. Ze zou onder be
paalde omstandigheden wel een se
cretaresse mogen nemen en het loon
voor deze werkkracht mogen aftrek
ken, maar iemand, die in haar plaats
stofzuigt, kookt, afwast, thee zet en
bedden opmaakt, is een luxe. En ik
maak me sterk, dat deze fiscale re
geling voor een deel stoelt op de ge
dachte: „dan moet ze maar thuis
blijven!" Maar dat is een door emo
ties ingegeven argument, dat de wet
gever eigenlijk niet zou mogen lei
den. Want het gaat hem niets aan,
hoe de Nederlandse burger zijn le
ven inricht, zolang deze geen geweld
pleegt, de wetten overtreedt of op
andere manieren de maatschappij be
dreigt.
Huishoudelijke arbeid ts boven
dien, komend van de huis
vrouw, zo vanzelfsprekend en
moet dat ook zijn. Maar dat
houdt niet in, dat de vervanging van
de huisvrouw even vanzelfsprekend
en geruisloos zal verlopen. Toch is
ze juist in deze hoedanigheid zo goed
als nooit verzekerd en zal ze zelden
of nooit gepensioneerd worden. Voor
dat ze de verzorgingsflat of het be
jaardentehuis bereikt, verwachten
we, dat ze borg zal staan voor een
goed-geregelde huishouding. En in
het merendeel der gevallen beant
woordt ze aan die verwachting.
Aangezien er voor haar geen Ziek
tewet bestaat niet te verwarren
met de ziekteverzekering of het zie
kenfonds, waarin ze gelukkig wel is
opgenomen zal ze zelfs nog met
koorts opstaan om de haren te ver
zorgen, zal ze trachten zo lang mo
gelijk ongemakken, kwalen en kleine
Een heel handig boekje voor toe
komstige AOW-ers die dicht bij
die drempel staan is „Pensioen
in zicht", een uitgaafje van het
Gezins Begrotings Instituut uit Rot
terdam. Iri een beknopt bestek van
dertig bladzijden wordt op zakelijke en
prettige wijze verteld welke verande
ringen er op til zijn en hoe men er
de laatste jaren vóór het met pen
sioen gaan naar toe moet groeien.
„Pensioen in zicht" is te verkrij
gen voor 75 cent aan de loketten van
de Bondsspaarbanken. Het adres van
de uitgever, het Gezins Begrotings
Instituut, is postbus 1046, Rotterdam.
(Advertentie)
TILBURG, heden (LCN) -
U kunt als consument nooit voldoende
worden voorgelicht bij het besteden van
uw geld.
Als u schoenen koopt, let dan niet
alleen op het model, maar vooral op
het materiaal, waarvan de schoen is
gemaakt. Voor het bovenwerk zijn er tal
van variaties in leer, zoals rundleer,
chevreaux, boxcalf, suède en andere.
Voor het onderwerk ligt, bij een goede
schoen, de keuze voor de hand: een
leren zool
Een Duitse firma in Hamburg
brengt een borduurraam op de
markt dat met een elektrisch
lampje via het stopcontact kan
worden verlicht. Mevrouw kan dus
voortaan zitten handwerken terwijl
mijnheer naar de televisie kijkt.
ongevallen niet te tellen. Maar er
kunnen ogenblikken aanbreken, waar
op ze het niet meer redden kan.
En ik heb het nu nog niet eens
over gehuwde vrouwen met een ei
gen inkomen, nee, ik wil me bepalen
tot de huisvrouw. Daarbij ben ik me
bewust van het feit, dat ik, hoewel
de waardering voor net veelzijdige
werk van de huisvrouw ontegenzegge
lijk toeneemt, voorlopig nog niet op
praktische maatregelen hoef te reke
nen. Ik wil alleen maar de aandacht
vestigen op zaken die gewoonlijk
over het hoofd gezien worden. Een
huisvrouw kan ernstig ziek worden.
Wie neemt haar werk over? Mis
schien wordt er iemand gevonden,
maar dan moet er plotseling betaald
worden voor al die arbeid, die zij
vanzelfsprekend voor haar rekening
nam.
Een gezin kan zonder moeder ach
terblijven. De vader verdient dan
hetzelfde, maar de onkosten stijgen,
omdat maar weinig mannen in de
gelegenheid zijn of de capaciteiten
bezitten om tegelijkertijd het gezin
draaiende te houden en de kost te
verdienen.
Of een ander geval: een bejaard
echtpaar, dat wel aan de oude dag
heeft gedacht, heeft geen rekening
gehouden met de mogelijkheid, dat
de huisvrouw eens haar arbeid niet
meer zou kunnen verrichten. Dat is
namelijk ook een van de redenen,
waarom het leven in bejaardentehuis
of verzorgingsflat duurder uitvalt.
Het huishoudelijk werk, dat mis
schien nooit een post op de begro
ting was, moet betaald worden.
Voor deze gevallen zijn zelden of
nooit voorzieningen getroffen en toch
zou, wanneer men vroeg met deze
mogelijkheden rekening hield, de
premie heel laag kunnen liggen.
Maar typisch genoeg wenst iedereen
pensioenzekerheden, alleen de arbeid
van de vrouw, die nooit in geld werd
uitgedrukt, valt daarbuiten. Het is
wel jammer, dat wü over het alge
meen slechts daar verzekeringen af
sluiten, waar arbeidskracht in con
crete salarissen wordt uitgedrukt.
H. Sw.
Mevrouw mag een knoop leggen.
Een knoop, die het tapijt voor prin
ses Beatrix, een huwelijksgeschenk
van Rotterdams vrouwelijke burgerij,
weer een stukje doet groeien. In het
enorme weefgetouw moeten 675.000
van die zogenaamde halve Smyrna-
knopen worden gelegd, voor het
kleed de afmetingen van vijf bij zes
meter heeft bereikt. Als het klaar is,
krijgt het een plaats in een ontvangst
ruimte, die in de tuin van kasteel
Drakesteijn wordt gebouwd.
Dertig jaar geleden nam de nu
tachtigjarige mevrouw H. de Iongh-
de Vogel het initiatief tot het ver
vaardigen van een tapijt als huwe
lijkscadeau voor prinses Juliana. En
nu is het deze zelfde dame, die het
plan opvatte om ook de dochter van
de koningin een soortgelijk geschenk
aan te bieden. Veel vrouwen, die in
1936 aan het kleed voor onze koningin
meewerkten, doen nu weer mee. Ze
komen vaak binnen met een foto van
zichzelf in de hand, gemaakt bij het
weefgetouw, dat destijds als basis
diende. En nu kunnen ze zich op
nieuw, door dezelfde fotograaf, laten
portretteren, maar d'tmaal in kleuren.
Vermoedelijk door de drukte rond de
feestdagen is de toeloop na de „eer
ste knooplegging" op 18 december
door Rotterdams loco-burgemeestei
nog niet zo groot geweest, maar het
organiserend comité verwacht dat in
het nieuwe jaar de belangstelling zal
toenemen. In het centrum van de
stad zijn werkroosters opgehangen,
want men werkt volgens een alfabe
tisch systeem, hetgeen overigens niet
inhoudt, dat een binnenkomende wier
naam met een M begint, niet toege
laten wordt op een dag die voor de
K is bestemd.
van de handweverij en knopertj Ed-
mond de Cneudt te Baarn, die elke
dag een lange reis maken om in het
gebouw van het Rotterdams Nieuws
blad, waar het getouw is opgesteld,
deskundige hulp te verlenen. En voorts
zijn er de leden van het comité, ge
vormd uit de gezamenlijke Rotter
damse vrouwenverenigingen, die het
plan van mevrouw De Iongh verder
uitwerkten. „Als we eenmaal bezig
zijn, kunnen we er gewoon niet meer
mee ophouden," zei mevrouw E. Th.
Theunissen-Goud, die ook heeft mee
gewerkt aan het tapijt voor Juliana
en dus een „ervaren kracht" is, even
als mevrouw H. C. Groeninx van Zoe-
len.
Ook de belangrijkste figuur bij
deze gebeurtenis, mevrouw De
Iongh, nam kort voor de kerst
een kijkje in de hal, waar het
vijf ton wegende, vier meter hoge ge
touw staat. Ze was een tikje teleur
gesteld over de nog niet zo grote be
langstelling, maar meer nog over het
leit, dat er mensen zijn die niet mee
doen omdat ze „niet voor Claus wil
len knopen". Dat vindt ze niet juist,
eerstens omdat het tapijt bedoeld is
„voor héér", voor Beatrix, onze toe
komstige koningin, en in de tweede
plaats omdat we tijdens het vakantie
seizoen de Duitse toeristen met open
armen ontvangen. Ze acht het niet
rechtvaardig een heel volk te veroor
delen, ofschoon het echtpaar De
Iongh een schrijnende herinnering
heeft aan de oorlog, die hen twee
zoons ontnam.
Zij herinnert zich nog als de dag
van gisteren de officiële overdracht
van het tapijt aan de toenmalige
prinses Juliana. „Dat gebeurde aan
de Kneuterdijk in Den Haag en be
halve het tapijt konden we haar ook
maar liefst 38.000 handtekeningen
overhandigen van de deelneemsters.
Ik ben bang, dat we dat aantal nu
niet halen
Het tapijt voor onze koningin werd
toen uitgespreid in de filmzaal op pa
leis Soestdijk. De werkzaamheden
speelden zich indertijd af in de grote
hal van het Rotterdamse stadhuis.
Zusterlijk zitten vertegenwoordig
sters van verschillende generaties
naast elkaar op de „schoolbank" voor
het weefgetouw. Vóór hen de bakjes,
waarin de korte, wollen draadjes
waarmee de knopen worden gelegd.
De halve Smyrnaknoop vergt geen
ingewikkelde manipulatie, zoals we
zelf konden constateren. En voor de
afwerking zorgen de „deskundigen".
HARRIET KUNKELER
Prinses Beatrix heeft, net als haai
moeder destijds, de kleuren zelf
uitgezocht. Prinses Juliana koos
beige, haar dochter zes tinten
bruin, van okergeel tot zwarte kof
fie. Er worden geen figuren in ver
werkt dat zou bovendien een on
mogelijke opgave zijn bij een zo groot
aantal medewerksters maar het
wordt één, gemêleerd, geheel. Iedere
deelneemster betaalt minimaal vijftig
cent méér mag ook! voor het
fabriceren van vijf knopen. Elke dui
zendste knoopster krijgt een aanden
ken, een speciaal voor deze gelegen
heid ontworpen Makkumer tegel.
Er moeten per dag 7500 knopen
worden gelegd om het kleed op tijd
klaar te krijgen. Mocht dat aantal
niet worden gehaald, dan zijn er nog
andere nijvere handen om het tekort
aan te vullen. Dat zijn de mensen
