Een "milieu autobiografie" is een uitstekende methode om te ont
dekken hoeveel men van zijn omgeving en het eigen functioneren
daarin al weet. Zo'n autobiografie ontstaat als volgt: door mid
del van geschreven en getekende herinneringen beschrijft iemand
tot in detail een plekje dat belangrijk voor haar of hem is of
is geweest. Dat kan de tuin van het ouderlijk huis zijn, een
boom, een kamer, een hut in het bos, sneeuw of regen. Men noteert
wat men er zag, deed, fantaseerde, hoe het rook, wie erbij waren,
hoe het veranderde in de loop van de tijd, wat er groeide.
Al tekenend en schrijvend komen dan de herinneringen boven bor
relen
Een "omgevings-autobiografie" schrijven was een van de eerste op
drachten die ik tijdens mijn opleiding kreeg. Ik beschreef een bos-
vijver vol wieren waarin ik vroeger met mijn broertje en vrien
dinnetjes en later vriendjes speelde. We speelden watermonster of
waternimf; we bouwden dammen; er was ooit een geheimzinnig ge
raamte dat later een verroeste tuinmand bleek te zijn; er waren
gezonken libelles en biezen om mandjes van te vlechten. Ik ont
dekte dat ik het altijd al leuk vond met voorhanden materiaal iets
te maken; dat er ruimte moest zijn voor fantasie; ik merkte wat
na een aantal jaren in de herinnering bleef hangen. Het was eng
om zo'n stukje, waarin je iets van jezelf bloot geeft, aan anderen
voor te leggen. Maar niemand hoeft het te zien.
Als u vindt dat u al voldoende respect en interesse voor uw om
geving hebt, kunt u toch best voor uzelf eens zo'n autobiografie
schrijven. Het is namelijk leuk om te doen.
Een landschapsarchitect ontwerpt overigens ook tuinen en parken.
Feyna van Voorst Vader.
29
