gemunt op de duitse generale staf in hotel Duin en Daal. "Het
was ontzettend en we wisten van angst niet waar we kruipen
moesten en gingen plat op de grond liggen. Het gehele bombar
dement heeft slechts een paar minuten geduurd, doch heeft nog
heel wat slachtoffers gekost. In plaats van op het goede doel
te gooien, hadden ze verschillende villa's aan de Duinwijck-
weg geraakt, waarvan er een totaal vernield werd en verschei
dene ernstig beschadigd. Daar mijn man bij de brandweer is,
ging hij er naar toe om hulp te bieden en moest toen helpen
met het weghalen van puin, want daar lagen nog mensen onder.
Het was een vreselijk werk, drie kinderen werden er onder uit
gehaald, een oude dame en een jong moedertje. Mijn man zag
spierwit.... Dit bombardement vonden wij nu zo vreselijk, maar
wat moeten dan de mensen in Duitsland meemaken
Op de Potgieterweg ontstond, door onbekende oorzaak, brand,
het huis was door de duitsers gevorderd en deze hadden er
munitie en handgranaten opgeslagen. Een geweldige ontploffing
was natuurlijk het gevolg. Denijs en andere brandweerlieden
werden door de duitsers op afstand gehouden en mochten niet
helpen met blussen. Gelukkig kwamen de Bloemendalers hier met
alleen de schrik vrij
Aan de eindeloos lijkende oorlog kwam toch een eind. De
zending van het zweedse wittebrood en de voedseldroppings op 2
mei door de geallieerden waren ook voor mevrouw Denijs, ge
beurtenissen om nooit te vergeten.
Toen kwam de bevrijding, mevrouw Denijs lag met droge pleu
ris te bed..." maar misschien heb ik alleen meer de grootheid
van dit ogenblik gevoeld dan menigeen. Mijn eerste impuls was
God te danken voor dit grote wonder en nooit heb ik mij zo
gelukkig gevoeld als op dat moment. Ook toen weer stroomden
mij de tranen over de wangen en bleef ik alleen om dit volko
men te doorleven.... VREDE".
Op deze foto is nog net, rechts, de mooie pui van banketbak
kerij Denijs en de sigarenwinkel met hun gemeenschappelijke
portiek zichtbaar.
17
