Van de redactie Bij al hetgeen over vijftig jaar geleden is gepubliceerd of via de televisie de huizen binnenkomt, is er nu ook nog dit oor- logs/bevrijdingsnummer van Ons Bloemendaal. Wat dringt ons om zoveel pagina's over 'toen' uit te geven? Eén antwoord op deze vraag vond ik in een aantekening van een dorpsgenoot die enige tijd na de bevrijding schreef: 'Die dag dat de Canadezen kwamen! Ik hoor het weer, dat daverend gejuich dat nergens verzwakte langs de weg en dat die hele dag maar niet wilde ophouden. Ik weet het, later zal ik zeggen dat het de meest emotionele en grootste dag in mijn leven is geweest.' Deze en andere emoties die diepe sporen trokken, zijn waarschijnlijk mede de bronnen geweest van het steeds weer denken, praten en schrijven over de strijd en de herwonnen vrijheid. Ongetwijfeld speelt daarbij mee de drang door te geven wat zo ingrijpend is geweest in het leven van onszelf en in dat van de generatie van onze ouders. Daarom ook in Ons Bloemendaal een aantal verhalen uit de vijf, zes jaren van onze gemeente die geschiedenis zijn geworden. Waarover is geschreven in dit nummer? Over het thema 40-45. Slechts enkele facetten zijn belicht, het meeste is niet ver teld. Bijvoorbeeld niet het verhaal van die hoge Duitse officier die onderduikers beschermde en aan wie het in belangrijke mate te danken is dat de sluizen in IJmuiden niet zijn verwoest. Het verhaal is helaas zo onvolledig en op geen manier te verifiëren, dat we het zoeken naar hem en het schrijven over hem hebben moeten opgeven. Van de zaken waarover we wel wat weten, vindt u op de hierna volgende pagina's iets terug. Dat wat aan dit papier is toe vertrouwd, vertoont bovendien sleetse plekken: een naam ontbreekt, namen zijn verwisseld, de ware toedracht was net even anders. Voor correcties en aanvullingen zullen wij u dankbaar zijn. De bedoeling is om uw opmerkingen zo mogelijk te ver werken in enkele exemplaren die dan gedeponeerd zullen worden in het gemeente-archief. Misschien dat door de keuze van de beschreven gebeurtenissen bij hen die er niet bij waren de indruk ontstaat, dat het in Nederland in die vijf jaren steeds grijs of stormig is geweest. Heus, de zon scheen ook. En bovendien bezaten veel Bloemendalers net zoals de inwoners van alle andere plaatsen in Nederland, de 'gave' om, zeker in de eerste drie jaren, langs de oorlog en de bezetting heen te leven of zich aan te passen. Over kleine daden van verzet sprak men met een te ver trouwen buur of kennis, het grote werk gebeurde veelal door een kleine groep en in stilte. Zeker is dat hoe verder we in de tijd van 40-45 verwijderd raken, hoe meer we ons over wat wel gebeurd is, verwonderen. Misschien is het zo, dat deze verwondering een drijfveer is om een beetje door te dringen in die bizarre periode waarvan de boeken nog steeds niet gesloten zijn, zelfs niet na vijftig jaar. Velen hebben aan dit nummer hun stenen bijgedragen. We noemen de Historische werkgroep, de zeer geïnteresseerde lezers van ons blad die schrijvers werden, zij die herinneringen aandroegen die tot bouwstenen konden dienen voor teksten en zij die hun foto-albums plunderden terwille van dit nummer en vooral van het in maart speciaal uitgegeven gemeente nummer dat huis-aan-huis verspreid is. Veel foto's uit dit nummer zijn uit de archieven van de firma Voorwalt. De heer J.T.F. Voorwalt stelde ze tot onze beschikking. Ook de archivaris van het gemeente-archief in Bloemendaal was ons altijd zeer behulpzaam. De extase om de bevrijding wordt nu misschien weer even voelbaar. U allen heel hartelijk dank. R.J. Hein 4 Ons Bloemendaal, 19e jaargang, nummer 1, voorjaar 1995

Krantenviewer Noord-Hollands Archief

Ons Bloemendaal | 1995 | | pagina 4