Tante Iete
Mijn overgrootvader hertrouwde na het overlijden van zijn
eerste vrouw met een veel jongere vrouw; 26 jaar na de
geboorte van zijn laatste kind schonk zij hem in 1928 een
dochter, Iete. Mijn oudtante Iete heeft vanaf haar geboorte
tot haar tiende jaar op Die Clinghe gewoond en verkeert
nog steeds in blakende gezondheid. Samen met haar ben
ik bij de familie Blankevoort en bij alle andere Clinghe-
bewoners op bezoek geweest. Het was fantastisch en ont
roerend en leerzaam. Mijn tante liep glunderend door het
huis, en wees aan waar oorspronkelijk de woonkamer, de
kinderkamer en de studeerkamer waren geweest. Door
haar verhalen en door oude foto's herbeleefden we met z'n
allen een beetje de beginjaren van Die Clinghe, die er
dankzij de zorg van de huidige bewoners nog zo prachtig
uitziet.
Ontvangstbestemming
Het huis werd in 1915 gebouwd als zomerverblijf voor de
familie en als ontvangstgelegenheid voor zakenrelaties. In
1924, toen alle kinderen al het huis uit waren, stierf de
eerste vrouw van mijn overgrootvader. Zij werd begraven
op Westerveld en Gerard Vissering besloot zich permanent
in Die Clinghe te vestigen. Het huis werd in 1926 ver
bouwd en geschikt gemaakt voor winterbewoning.
Samen met zijn tweede vrouw gaf mijn overgrootvader er
nog grotere ontvangsten. Vanwege alle 'witte boorden' die
het huis met een bezoek vereerden, werd Die Clinghe ook
wel 'het witte huis' genoemd. In het ontwerp herinneren
diverse zaken nog aan deze oorspronkelijke 'ontvangstbe
stemming'.
Hoog bezoek
Het huis is gebouwd op de top van een duin, zodat de
voordeur alleen via trappen te bereiken is. Voor leveran
ciers is echter een aparte ingang gemaakt, die zonder al te
veel klimwerk te bereiken is. In het huis was op de bega
ne grond geen eetkamer, maar een eetzaal, met daarachter
een aparte servieskamer en een dienkeuken. De garderobe
met wel tachtig haken is niet voor de latere opvoedings
school gemaakt, zoals wel wordt aangenomen, maar zat er
al vanaf het begin. De jassen van prins Hendrik, van diver
se ministers, van burgemeesters en andere notabelen wer
den aan die haken gehangen voordat men zich verzamelde
in één van de herenkamers (studeerkamers) of in de rui
me ontvangsthal.
Zelfs op de veranda heeft 'hoog bezoek' gestaan; ooit
bespraken de presidenten van de banken van Amerika,
Duitsland, Engeland en Nederland daar een plan tot
wederopbouw van Duitsland na de Eerste Wereldoorlog.
Een onbeduidend fotootje van één van mijn tantes als jong
meisje met die vier heren is het bewijs daarvan.
Toen Gerard Vissering was afgetreden als president van de
Nederlandse Bank bleef Die Clinghe een internationaal
ontmoetingspunt.
Het (afgebroken) rondavel in de tuin was een geschenk
van de Zuidafrikaanse regering ter gelegenheid van de
zeventigste verjaardag van mijn overgrootvader. In de
krant werd bijna een kolom gewijd aan de bekendheden
uit binnen- en buitenland die die dag op Die Clinghe ver
schenen.
Chinese tijd
Voordat mijn overgrootvader president van de Nederlandse
Bank werd, had hij al een lange internationale carrière
achter de rug. Vlak voordat hij van de Javaasche Bank naar
Nederland werd geroepen, werkte hij gedurende twee jaar
als adviseur voor de laatste keizerin van China. Als dank
voor bewezen diensten - het herzien van het Chinese
muntenstelsel - werd hij door de keizerin benoemd tot
Mandarijn; een eer die geen andere westerling ooit te
beurt is gevallen.
Herinneringen aan deze Chinese tijd (porselein, Chinese
beelden, tapijten, enzovoort) werden in Die Clinghe in
een aparte kamer op de eerste verdieping uitgestald. Deze
kamer werd 'het museum' genoemd. Verder waren op de
eerste etage twee slaapkamers, een badkamer, een biblio
theek en een kleedkamer. Op de zolderverdieping was een
kamer voor dochter Iete, haar kindermeisje Titi, een speel
kamer, enkele logeerkamers en wat kamertjes voor de
inwonende bediendes.
Het sprookje 'De kleren van de keizer' maakt duidelijk dat
kleren niet de man maken. Een keizer kan zich hullen in
brokaat en zijde, maar dat zegt nog niets over de schoon
heid van de keizer zelf. In de woonkamer van Die Clinghe
hingen gordijnen die rechtstreeks uit het keizerlijk paleis
van China kwamen. Dat zegt niet direct iets over de
schoonheid van Die Clinghe, maar wel dat dit huis het
waardig was (en dankzij de huidige bewoners nog steeds
is) om 'de gordijnen van de keizerin' te dragen.
Willemien Westerman Holstijn
40
Ons Bloemendaal, 21e jaargang, Lustrumnummer 2, zomer 1997
