Herinneringen van mevrouw
Cath. Metsela ar - Kleef
Bloemendaal toen:
echt een dorp
Een artikel in het Haarlems Dagblad van 20 maart jl. over
Huize Benvenuta gaf mij aanleiding te reageren en enkele
herinneringen op te schrijven voor Ons Bloemendaal.
Huize Benvenuta
Mevrouw de Lang heeft tegen het Haarlems Dagblad
gezegd dat de villa Huize Benvenuta, die tegenover het
voormalige hotel Iepenhoven ligt aan het
Wildhoefplantsoen, altijd een pension is geweest. Dit is
niet juist. In de jaren '38 en '39 was ik huisnaaister in
Bloemendaal. In die tijd kwam ik ook in Huize Benvenuta,
waar mevrouw Keuter woonde. Zij was een heel aardige
dame. Ik heb in dit huis heel leuk gewerkt. Haar man her
inner ik mij als zeer nors.
Hier zit een verhaal aan vast. Meneer Keuter werd in het
najaar van '42 wethouder voor de NSB. Direct na zijn
benoeming werden alle mannelijke inwoners van
Bloemendaal door het gemeentebestuur verplicht gesteld te
gaan wachtlopen voor de Duitsers. Zodra iets in
Bloemendaal niet naar de zin was gegaan van de heer
Keuter, moesten dorpsbewoners op Duits bevel ook voor
huize Benvenuta de wacht houden. Zij moesten vier uur
aan een stuk, koud en hongerig, voor de villa heen en
Graslaan in het Bloemendaalse Bos rond 1900.
weer blijven lopen. En dit bij toerbeurt 24 uur per dag.
Aan de overkant stond in het Wildhoefplantsoen een
Duitse soldaat, die dreigde te schieten wanneer je stil bleef
staan. Het was al gauw tegen mijn man: "Hoe laat moet jij
weer gaan keuteren?"
Ontroerend moment
Het mooiste moment dat ik mij uit die jaren herinner was
in elk geval de aankondiging van het einde van de oorlog.
Er was bekendgemaakt, dat de pastoor in de late namiddag
voor de pastorie zou gaan spreken. De pastorie was een
groot houten gebouw, waar nu Albert Heijn staat. Wij
stonden onder drie geweldig grote, mooie, bloeiende kas
tanjebomen, die werkelijk een dak vormden boven de
Bloemendaalseweg en het begin van de Zomerzorgerlaan
tot aan de dakranden aan de overkant. Op het moment dat
pastoor Willenborg door
de grote voordeur naar
buiten kwam, hief hij het
Wilhelmus aan. En wij
Bloemendalers stonden
daar hand in hand. Dat
moment ontroert mij nu
nog wanneer ik eraan
terugdenk.
Huize Benvenuta rond 1900 met de nog jonge plataan
Bomen
In vergelijking met voor de
oorlog zijn in
Bloemendaal-Dorp veel
majestueuze bomen verlo
ren gegaan. Naast het ver
dwijnen van de kerk uit
het openbare leven is dit
misschien wel een van de
grootste verschillen met
42
Ons Bloemendaal, 21e jaargang, Lustrumnummer 2, zomer 1997
