roonis-katholieke kerk langs, richting bos van de familie
Barnaart, dwars door het weiland) met maar één wens:
ravotten in de hooistapel. Ik heb er ooit eentje te grazen
genomen. Piet Prins heette hij. Hij liep in paniek zo de
sloot in.
Ook in diezelfde hooitijd, midden in de nacht, schreeuw
de mijn tante dat er zeven koeien waren losgebroken. Ik
ging er natuurlijk achteraan. Maar ja, zeven koeien die
doodleuk in de tuin van Lagendijk grazen, daar kon ik in
mijn eentje niet tegenop. Vlakbij woonde boer Arie van
Galen, en die hielp me een handje mee. Bij het wegbren
gen van de koeien moest Arie over schrikdraad heen; hij
vergiste zich een beetje in de hoogte... Ik denk dat heel
Vogelenzang rond twee uur s' nachts wakker is geschrok
ken van zijn geschreeuw...
Achter het huis stond een karnmolen waar het paard de kam trok. Links
twee huisjes, de buiten-wc's van respectievelijk de boerderij en het huis
van Goof.
tig aan de pen stond, gaf ze als reden: liever een jong
kalfje dan een hartverlamming...
Prachtige tijden waren dat. Veel ruimte, veel minder druk
te en verkeer. Toen was de Tweede Doodweg echt nog
een rustiek boerenweggetje...'
Opgetekend door Edward Heukels,
met dank aan Goof Nieuwenhuys
Foto's: privé-bezit Goof Nieuwenhuys.
Halverwege de jaren dertig kwamen er twee nonnen op
bezoek in Vogelenzang. Net als iedereen liepen ze langs
het Kerkepad dwars door het weiland richting rooms-
katholieke kerk. In het weiland stond een stier aan een
pen. Toen hij de nonnen zag, brak het beest los en ging
achter de nonnen aan. Een fraai gezicht, die dolle stier en
die hollende nonnen... Plotseling echter stopte een van de
nonnen, draaide zich om en trok haar zwarte habijt
omhoog... Later, toen beiden nonnen zonder kleerscheu
ren uit het weiland waren gekomen en de stier weer rus-
Ons Bloemendaal, 21e jaargang, Lustrumnummer 4, winter 1997
37
