Baas Dick
Herinneringen van Je te Vissering
weer naar te kijken, was de samenwerking van de drie
mannen. Dit team was niet geruisloos bezig. Onder leiding
van de machinist van de pomp, in die tijd een legendari
sche figuur die Klaas Gerritsen heette, werden de paarden
uitgespannen. De mannen spraken de paarden toe. Hierbij
werd nogal gespierde taal gebruikt, het aanhoren meer
dan waard. Klaas Gerritsen was een gepensioneerde mari
neman met verstand van motoren, vandaar. Bloemendaal
had behalve het probleem van de zanderige wegen ook op
sanitair gebied een aparte aanpak nodig. In de lager gele
gen gebieden werd sinds mensenheugenis het vuile water
inclusief de menselijke uitwerpselen in sloten en vaarten
geloosd. Hier werden op de hogere gedeelten steeds meer
huizen gebouwd en daar werden deze zaken opgevangen
in zogenoemde beerputten.
Ook de waterwinning ten behoeve van de waterleiding
maakte het wenselijk om zo min mogelijk "vuilnis" in de
grond te laten verdwijnen. Zodoende werden deze putten
op gezette tijden leeggepompt door het bovengenoemde
trio. Vanzelf herhaalde zich 's avonds weer hetzelfde tafe
reeltje en dit heeft geduurd tot er een grote grijze
Mercedes werd aangeschaft, die alles tegelijk deed. Door
die 'moderne aankoop' verdween er een schilderachtig
gebeuren op het Kerkplein in Bloemendaal.
Van iedere uitgave van 'Ons Bloemendaal' genieten we,
maar van het nummer 2 - 'Bloemendaal' - genoten we
bijzonder. Vooral de omslagfoto riep bijzonder veel herin
neringen op.
Wij riepen tegelijk: "Kijk, Baas Dick!" Hij was de kleur
rijkste figuur van de familie. Hij noemde alle kinderen,
toen we nog klein waren 'zussie' met onze achternaam.
Hij was altijd in voor een grapje en bestond het zelfs om
zo met paard en al bij ons in de winkel te komen. Het
muurtje voor "De Knip" was het punt van samenkomst
voor de mannen uit de buurt, 's Zondagsmorgens en 's
avonds na het werk en het eten liepen de Gebroeders
Verduin en de heren Van Beem, Paap, Uytendaal, Van
Eerdan en Van Buggenum naar het muurtje en zaten daar
een uurtje gezellig met elkaar te praten. Dat was eigenlijk
nog gezellig dorps.
Ik meende u deze herinneringen niet te mogen onthouden
als response op uw blad!
Met vriendelijke groeten,
M.H. Uytendaal, Haarlem.
Zie bijgaande foto van de vader van mijn opa, die een
boerderij aan de rand van Meppel in Drente bezat. En ver
gelijk dat met de coverfoto van het 'Ons Bloemendaal'-
nummer 2. Het paard op de foto was één van de beste
paarden die mijn over-overgrootvader rond de eeuwwisse
ling had. Dit was in de wijde omtrek bekend. Zo zeer zelfs
dat "heren uit Zeist" langskwamen en het persé wilden
kopen!
Groeten,
Henri Spijkerman, Haarlem.
Mevrouw Blankenvoorde van 'Die Clinghe' stuurde mij
'Ons Bloemendaal' nummer 2. Daar wil ik graag op
reageren.
Het artikel van mijn achternicht Willemien Westerman
Holstijn zit vol van lang vervlogen herinneringen. Haar
grootouders staan op de foto de eerste en tweede van
rechts; Westerman Holstijn was een bekend psychiater.
De vader van Willemien was drie maanden ouder dan ik.
We hadden toen veel contact met elkaar. Helaas is hij
overleden.
Dan de B.S.V. van meneer Wilson!
Ik was daar van 1935 tot 1943, bij Juffrouw Van der
Zwaan. Ik deed de Montessori-afdeling van: 1-2: bij
Juffrouw Baay; 3-4: bij Meneer Jansen, de latere opvolger
van meneer Wilson; 5-6: bij Juffrouw Uytenboogaart.
In 1943 moesten we van de Duitsers Bloemendaal verla-
16
Ons Bloemendaal, 22e jaargang, nummer 1, voorjaar 1998
