Pioniers van
Ons Bloemendaal
Kerkplein toen (GAB)
In 1997 vierde 'Ons Bloemendaal' zijn twintigjarig
bestaan. Misschien is het aardig nog wat herinneringen op
te halen aan hen die in de eerste tijd de stichting op poten
hebben gezet. Lang zaten de meesten van hen niet in het
bestuur, maar ze hebben wel net dat gedaan wat nodig
was voor een goede start. De initiatiefnemer was Dick
Stevens, toen een onopvallende man van middelbare leef
tijd die vroegtijdig gepensioneerd was en dus veel vrije
tijd had. Dit laatste bleek essentieel voor het welslagen van
de onderneming. Hij was zeer met het behoud van
Bloemendaal begaan en er heilig van overtuigd dat er in
de gemeente een vereniging of stichting moest komen.
Die zou zich in moeten zetten voor het behoud van al het
moois dat er nog was, maar dat in die jaren in snel tempo
werd opgeofferd aan nieuwbouw.
De directe aanleiding tot de oprichting van 'Ons
Bloemendaal' was, zoals bekend, de dreigende sloop van
'de' 17de eeuwse huisjes aan de zuidzijde van het
Kerkplein in Bloemendaal. Ongeloof en verontwaardiging
over het idee om twee - zij het vervallen - maar wel
authentiek 17de eeuwse monumentjes op te offeren,
bracht een aantal kennissen van kennissen van Stevens
tezamen. Het eerste karwei was om zo snel mogelijk zo
veel mogelijk handtekeningen te verzamelen onder een
protestbrief aan de gemeenteraad. Die moest toen beslissen
of er al dan niet een appartementengebouw met daaronder
een garage op de hoek Bloemendaalseweg/Kerkplein
mocht komen. Honderden handtekeningen werden met
gemak verzameld. Mevrouw Annie Veenendaal was kam
pioen. Ze kende van het kerkelijk werk waarin ze actief
was, het klappen van de zweep. Ze belde gewoon huis aan
huis aan in Bloemendaal en wist de mensen over te halen
hun handtekening te zetten en zich ook maar vast op te
geven als contribuant van een stichting die er nog hele
maal niet was. Dick Stevens haalde er Eduard Zeegers bij,
al sinds zijn prille jeugd enthousiast voor de bescherming
van cultuur en natuur, en Piet Führi Snethlage, ervaren
dankzij het Wijnhuis-restauratiefonds in Zutphen. Ook zij
hadden genoeg tijd. Johannes Warnaars werd, zodra hij
zijn rechtenstudie had voltooid, met open armen ontvan
gen voor de zo nodige juridische adviezen.
Ettelijke langdurige vergaderingen bij één van ons aan huis
werden gewijd aan naam, doelstelling en organisatie van
de op te richten stichting. De conclusie was dat het een
stichting en geen vereniging moest worden met de hele
gemeente als werkterrein. Dit moest ook in de naam tot
uitdrukking worden gebracht. Deze moest kort en aanspre
kend zijn en Overveen, Aerdenhout en Vogelenzang
mochten niet het gevoel hebben dat ze werden achterge
steld.
Het doel werd het streven naar behoud van en de verbre-
20
Ons Bloemendaal, 22e jaargang, nummer 1, voorjaar 1998
