Parnassia
Een echt aangename herfstdag is het niet, deze maandag in
begin november. De officiële temperatuur is, met 9°°
Celsius, zo gek nog niet, maar het voelt toch niet prettig
aan. Waterkoude en donkere wolken die weer regen laten
verwachten, nodigen niet uit tot strandbezoek. Het lijkt
dan ook wat wonderlijk dat er om een uur of elf 's och
tends toch al zo'n dertigtal bezoekers in Parnassia aan de
koffie zitten. Dick van Rijn, al meer dan zeven jaar eige
naar van dit etablissement, deelt deze verbazing niet.
Parnassia trekt altijd bezoekers, niet alleen bij zomers
strandweer, maar ook wanneer het regent en stormt of het
strand er wit bevroren bij ligt. Dan is het een pleisterplaats
waar men even bij kan komen, zich bij het vuur van de
open haarden kan warmen en in de beschutting kan
genieten van de regenvlagen die tegen de ruiten slaan. Dat
het op zomerse dagen beduidend drukker is, ligt voor de
hand en blijkt ook wel uit het jaarlijks aantal bezoekers -
naar schatting 500.000.
Koek-en-zopie
Het huidige Parnassia heeft zijn voorgeschiedenis. Naar
verluidt, de precieze gegevens blijken moeilijk te achterha
len, was er hier kort na de Tweede Wereldoorlog een
soort koek-en-zopie - een achter het duin geplaatste cara
van. Later werd een strandafgang gegraven en in 1958
kon boven op het duin een paviljoen worden geopend,
gebouwd door de Stichting Kennemerduinen. Jarenlang
heeft dit de stormen doorstaan - al gaf dit de heer Piet M.
Doodeman, pachter sinds 1964, keer op keer de nodige
kopzorg. De verandering van de zeestromingen, veroor
zaakt door de verlenging van de IJmuidense pieren in het
einde van de jaren zestig, leverde een bedreiging voor de
duinen op. Bij hoog tij en stormachtig weer spoelden ton
nen zand over grote lengtes weg en schoof de duinvoet
steeds verder landinwaarts. Werd voor Parnassia de toe
stand eind '71 al hachelijk genoemd, eind '73 werd de
situatie kritiek. De storm had het hele voorterras weggesla
gen waardoor het paviljoen letterlijk op de rand van de
afgrond balanceerde. Door palen te plaatsen en nylondoek
met zandzakken aan te brengen, dacht men voldoende
bescherming te bieden. De werkelijkheid bleek echter
anders. Jaar op jaar haalde Parnassia het nieuws omdat het
weer eens in zee dreigde te verdwijnen. Eind 7 8 was
sloop onvermijdelijk geworden - een deel van de beton
nen grondplaat was afgebroken en instorting dreigde.
Nieuwbouw
Voor de nieuwbouw, door de heer Doodeman te financie
ren, kwam wel wat kijken. Aanwezige bunkers werden
door het Hoogheemraadschap Rijnland, om de kustlijn
beter te beschermen, met springstof een kopje kleiner
gemaakt. Er werd door de Stichting Kennemerduinen veel
grond verzet om circa vijftig meter meer landinwaarts een
14
Ons Bloemendaal, 22e jaargang, nummer 4, winter 1998
