jtgllll
Stoop's bad (foto: Freek Baars)
lijk op een allerongelukkigst moment: midden in de Eerste
Wereldoorlog. De materialen: het ijzer - de Hoogovens
IJmuiden waren er nog niet - het hout en de natuursteen,
het moest allemaal geïmporteerd worden. Ook al was Ne
derland neutraal, het zat tussen de oorlogvoerende landen
die elkaar niets gunden en zelf ook van alles te weinig had
den. De prijzen en ook arbeidslonen rezen de pan uit. Toch
werd er zo lang mogelijk doorgebouwd. Maar vanaf eind
1918 was er echt niets meer te krijgen en moest de bouw
een jaar worden stilgelegd. Pas na de zomer van 1921 kon
het Bad officieel worden geopend.
Later, toen hij eens aan het plussen en minnen was, schreef
Stoop: "Ik meende dat 2,5 ton ruim voldoende zouden zijn.
Al doende met de plannen van Cuypers zag ik wel dat men
komen zou tot het dubbele..." Het werd tenslotte 1 miljoen
en de verliezen voor de eerste tien jaar nam hij ook nog
voor zijn rekening. Een winstgevende zaak is de N.V. trou
wens nooit geworden.
Einde van de zwemtempel
Gelukkig heeft Stoop zich deze uitspatting kunnen permit
teren. Hoeveel tienduizenden kinderen hebben niet in
'Stoop' leren zwemmen en er heerlijke uren beleefd?
Hoeveel plezier beleefde hij zelf ook niet aan de wedstrijden
en zwemfeesten die er in het Bad regelmatig werden geor
ganiseerd?
Water was dus inderdaad bijna belangrijker dan de olie in
zijn leven.
Aan alles komt een eind; ook aan Stoop als zwembad.
Dankzij vasthoudende monumentenbeschermers staat er
nog iets van de zwemtempel overeind, al is er van de detail
lering praktisch niets over. Maar als appartementengebouw
gaat Stoop nu een nieuw leven tegemoet. Parafraserend op
de spreuk in de voormalige zwemhal zou men kunnen zeg
gen: 'Wonen en leven naer waerheid, bewaert den mensch
voor naerheid'!
Jet van Voorst Vader-Duyckinck Sander
8
Ons Bloemendaal, 24e jaargang, nummer 3, herfst 2000
