ontwerp van Joep Nicholas in zijn eigen atelier. In de acht
ronde vensters worden voorstellingen van kruisen, een kelk,
een palm en een duif getoond. In 1989 werd dit gebouw
op de lijst van Provinciale Monumenten geplaatst.
Adelbertuskerkhof
Bij de inrichting van dit kerkhof was L.A. Springer als tuin
architect betrokken. De mooie, oude toegangspoorten
Rustplaats Godfried Bomans
Heel Nederland lijkt te zijn uitgelopen als Godfried Jan
Arnold Bomans op het Adelbertuskerkhof op 24 decem
ber 1971 ten grave wordt gedragen. Bloemend,-,zit vol.
Wie nu de stille lanen ziet en het verlaten kerkhof, kan
zich moeilijk voorstellen dat zich hier op die dag mensen
massa's verdrongen hebben. Maar het bericht dat Godfried
Bomans plotseling is gestorven, is in die donkere dagen
voor kerstmis dan ook ingeslagen als een bom.
Het is een trieste kerst, dat jaar. Niet alleen voor de fami
lie en vrienden van Godfried, maar ook voor de tallozen
die zijn boeken lezen, zijn radio- en televisie-uitzendin
gen volgen en hem ook een beetje beschouwen als fami
lie. Het leven van Godfried Bomans eindigt daar, in een
kist in de koude grond van het Adelbertuskerkhof, zoals
Michel van der Plas het beschrijft:
"Hij had het zelf niet beter kunnen regisseren: kerst
avond, de kale boomgroepen, de dode blaren op de
grond, en het langzaam invallende donker, dat heerst
wanneer de kist wegzakt".
Ook Jos Lodewijks, hoofdredacteur van Haarlems
Dagblad, is onder de indruk van het decor tijdens de be
grafenis. Enkele dagen later filosofeert hij in de krant over
bestaan niet meer, maar in de schaduw van
de vele bomen voeren de glooiende paden
nog steeds om de kapel heen en verder naar
achteren tot waar een bakstenen muur het
kerkhof begrenst. Tegen de muur is het
graf te ontdekken van Mari Andriessen en
zijn vrouw, met een sierlijk beeldje er op
van de hand van de beeldhouwer zelf.
Verder ligt Godfried Bomans er begraven,
zeeschilder Oscar Mendlik en de bekende
Haarlemse architect Nico Andriessen. Het
familiegraf van de familie Bispinck ligt in
het glooiende stuk vlakbij de ingang.
Nu de restauratie van de kapel achter de
rug is, begint men te denken aan de uit
breiding van het kerkhof. Op dit ogenblik
is men doende de benodigde grond aan te
kopen van de zusters van de congregatie ernaast. Plannen
zijn in gang gezet met hulp van landschapsarchitect de heer
Van Loon en liggen ter inzage bij de provincie. Het verwil
derde stukje bos dat bij het kerkhof wordt getrokken, bevat
een aantal monumentale bomen die worden beschermd.
(Met dank aan J.A. Bakker en H.H. Kroon.)
de vraag hoe de dingen om ons heen tot stand komen,
zonder dat we er iets aan doen, maar toch precies zoals ze
moeten zijn op dat moment:
"...in de schemer van een vroeg vallende kerstavond werd
Godfried Bomans naar zijn graf gedragen, dat gedolven
was aan de voet van de duinen onder hoge, zwarte bo
men. Een flakkerend geel licht viel door de gebrandschil
derde ramen van een bejaard kapelletje over de oude gra
ven, die in de duisternis onder verweerde monumenten
in de rondte lagen. Op de graven stonden de stenen als
breedgeschouderde mannen in het donker, de kruisen als
uitgespreide armen, de bomen als herders en hoeders.
Ergens in het midden lag een bed van verse dennentak
ken, daarop rustte de geelhouten kist in een bijna vrolijk
bed van veelkleurige bloemen. Een romanticus was ge
storven en er was buiten hem en buiten alles om gezorgd
voor het passend décor: kerstavond, duisternis, kaarslicht
en stilte. De werkelijk mooie en werkelijk belangrijke din
gen komen altijd in orde. En er waren duizenden mensen
bij, om te getuigen van hun gevoel voor romantiek en
mystiek in een oxiderende wereld.
Er is eeuwen aan gewerkt om deze begrafenis onvergete
lijk te maken. De bomen boven het graf zijn honderd jaar
28
Ons Bloemendaal, 26e jaargang, nummer 3, herfst 2002
