Een kerk waar men zich
geborgen voelt
De hulpkerk in het voormalige kegelbaangebouw van 'Hotel Welgelegen' in Bloemendaal.
De geschiedenis van de
parochie
Vroeger hoorde de parochie van Bloemen
daal bij Overveen bij de grote Staatsiekerk
aan de Korte Zijlweg. In 1917 ging
DOOR JOAN JALINK
Oda Bonarius-Kraetzer is al vele jaren actief in de 'Parochiegemeen
schap Bloemendaal'. Ze zit in het parochiebestuur, zorgt als een ware
manager dat de vrijwilligers zich wel voelen bij hun activiteiten, is
redactrice van het blad 'Parochie Appèl' en zingt mee in het koor.
O ja, sinds 1989 is ze ook nog Buitengewoon Ambtenaar van de
Burgerlijke Stand in onze gemeente. Vele honderden bruidsparen zijn
door haar in de echt verbonden! Een bezig mens aan het woord.
"Oda Kraetzer is mijn meisjesnaam, met een heleboel voor
namen erbij, want ik was het laatste kind en mijn ouders
hebben gewoon alle namen die ze nog in gedachten hadden
erbij gepropt. Ik ben geboren in 1933 op het Zandvoorter-
pad in Overveen, in het middelste van de drie huizen, die
op het voormalige bollenveldje staan bij de RK kerk. Aan de
ene kant woonde de familie Andriessen, aan de andere kant
de familie Bijvoet. Toen de Duitsers in 1941 de
Aloysiusschool bezetten en die drie huizen vorderden, kwa
men wij terecht op de Iepenlaan in Bloemendaal. Die
woning was totaal uitgewoond, maar na een opknapbeurt
woonden we er heerlijk.tot ook dat pand in 1942 door
de Duitsers werd gevorderd. Toen hebben we enige maan
den bij vrienden aan de Julianalaan gelogeerd, en zijn daar
na weer teruggegaan naar de Iepenlaan, waar we tot het
eind van de oorlog in een dichtgetimmerd huis hebben
gewoond. Ondanks die oorlog heb ik een heerlijke jeugd
gehad.
Ik ben met mijn jeugdvriend Sjef getrouwd en we zijn
scouts in hart en nieren. Ik was jarenlang groepsleidster van
de St. Priscagroep in onze parochie. Dat was een hele grote
groep van kabouters, gidsen en pioniersters. Ook was ik ac
tief in het district Haarlem, vanwaar uit ik werkte met de
'Blauwe Vogels' (dat zijn gehandicapte gidsen) en was ik
secretaris van de Nederlandse Jeugd Gemeenschap.
Het parochiewerk
Toen onze kinderen een beetje groter waren, ben ik heel
diep in het parochiewerk gedoken, dat ik inmiddels 32 jaar
doe. Niet omdat ik zo'n 'vrome ziel' ben, maar ik vind het
nog steeds de moeite waard om me voor een geloofsge
meenschap van mensen in te zetten.
Vanaf de jaren zeventig hebben wij een hele zelfstandige
parochiegemeenschap opgebouwd, met veel gemotiveerde
mensen. Zelf maak ik al heel wat jaren deel uit van het pa
rochiebestuur, dat bestaat uit een pastor, de pastoraal werk
ster, vier afgevaardigden van de Dennenweg plus vier van
het Bispinckpark. Deze groep is voornamelijk bezig met be
stuurlijke zaken als financiën, gebouwen en nu met het sa
mengaan van de twee kerkgemeenschappen. De pastorale
zorg is grotendeels uitbesteed aan de pastoraatsgroep, die
uit zes mensen bestaat. Dat is eigenlijk de spin in het web,
daar komen alle lijntjes bij elkaar. Daar ligt een groot deel
van mijn activiteiten.
De huidige situatie
De grote kerk die in dit gebied stond, was vanaf het prille
begin (1954) heel slecht gebouwd, er ging een kapitaal aan
energie in. Het was oorspronkelijk een kerk met 900 zit
plaatsen en een enorm priesteraltaar, terwijl je bij wijze van
spreken geen priester meer hebt. Het aanzicht was voor
sommigen bepalend, maar wij waren er niet rouwig om
toen het gebouw werd afgebroken (in 1989); voor ons was
het echt een onhoudbare situatie vol zor
gen.
Het heeft nog lang geduurd voordat deze
kerk er uiteindelijk stond. Dan lag de ge
meente weer dwars, dan weer het bisdom,
het was echt een ramp. Maar nu is het ge
bouw er. Ik begrijp best dat de buitenkant
misschien niet de schoonheidsprijs krijgt,
maar het voelt goed, het is een prettige
kerk, en die glas-in-loodramen maken het
geheel af.
20
Ons Bloemendaal, 27e jaargang, nummer 2, zomer 2003
