Zo kwam ze ook op Lindenheuvel om kinderfeesten te lei
den. Mijn ouders hielden tijdens de oorlog wel eens partij
tjes voor kinderen. Toen het Zwitserse consulaat was geslo
ten, vierden we op Lindenheuvel de Zwitserse
onafhankelijkheidsdag op 1 augustus. Dat feest werd voor
alle Zwitsers die in ons land waren gevierd, ongeacht rang,
stand, of godsdienst.
Mijn vader zei een keer tegen mij: 'Kijk dat is nou typisch
Zwitsers wat je daar ziet. Daar zitten twee mannen als goede
vrienden bij elkaar terwijl de ene bankier is en de ander een
eenvoudige schoorsteenveger. Maar ze komen uit hetzelfde
dorp.' Op zo'n dag kwamen er honderden volwassenen, die
ook hun kinderen meenamen. Voor hen werden dan ook
spelletjes georganiseerd.
De onafhankelijkheidsvieringen waren wel enigszins religi
euze bijeenkomsten, maar er kwamen geen geestelijken aan
te pas. Het gaat om de herinnering aan 1291, toen de eerste
drie Zwitserse kantons zich gezamenlijk onafhankelijk ver
klaarden. Langzamerhand zijn er meer kantons bij gekomen.
Aanvankelijk werd er alleen 's avonds gefeest, want iedereen
moest overdag werken. Het mooiste feest op Lindenheuvel
is in 1944 geweest.
Er waren allerlei beperkingen. Je mocht geen vlag hebben.
Je mocht geen vuurwerk maken. We hebben liters en liters
'koffie' van eikels gezet.
Toen we het nationale volkslied zongen sprak dat echt tot je.
Idealisme
In het laatste, vreselijke oorlogsjaar was er een incident met
een dominee. Hij was zondags op de fiets naar een andere
wijk gegaan om te preken, omdat de dominee daar gearres
teerd was. Toen is die dominee geschorst door het kerkbe
stuur, want het was verboden op zondag te fietsen. Dat kon
mijn moeder niet begrijpen. Het dienstmeisje Maatje kwam
uit een orthodox-protestants gezin en was het wel eens met
die schorsing. Veel later kwam Maatje die 'in de familie was
gebleven' er op terug: 'We hebben het er in het kerkbestuur
over gehad. We vinden dat u toch gelijk heeft gehad en
hebben hem gerehabiliteerd.'
Na het tekenen van de Wapenstilstand was er echt behoefte
aan een dankzegging van de gezamenlijke kerken. Maar ja,
Overveen was katholiek, Bloemendaal was protestant en de
Burdets gingen naar de Waalse Kerk in Haarlem. Geen van
de gemeentes wilde naar de andere gemeente gaan. Toen
heeft mijn vader gezegd: 'Dan houden we op 1 augustus
een godsdienstbijeenkomst in de tuin van Lindenheuvel
voor een ieder die maar wil komen.'
In 1947-1948 werden in Amsterdam de eerste stappen
gezet in de richting van de oecumenische kerk. Daar had
dominee Visser 't Hooft de leiding.
Ik ben later in Genève twintig jaar hoofd geweest van een
oecumenische groep van onze Protestante Gemeente.
Met mijn zusje heb ik nog eens een dorp bij Malaga in
Zuid-Spanje bezocht, waar mijn moeder's vader als predi
kant heeft gewoond. We kwamen daar iemand tegen die
zei: 'Ik heb uw grootvader nog gekend. Hij was een heel
bijzondere man, zeer evangelisch. We kregen catechisatie
van hem, maar hij leerde ons ook lezen en schrijven. Toen
er later een onredelijke belastingenwet kwam, hadden wij
dat snel door en konden we ons goed verdedigen.Mijn
grootvader was eigenlijk een voorloper van wat nu wel heet
de bevrijdingstheologie. Onze moeder heeft ons in die geest
opgevoed. Altijd vechten voor iets maar niet tegen iets, de
positieve instelling.
Mijn moeder had een warm hart en veel belangstelling voor
andere mensen. In haar laatste jaren had ze de ziekte van
Parkinson en woonde in een tehuis voor oudere mensen.
OVERVEEN, 1 Juli 1945.
„Lindenheuvel"
L.S.
Hiermede moeten we U berichten, dat we ons
zeer tot onzen spijt genoodzaakt zien, onze
vrijwillige distributie van hout aan zieken
met ingang van heden geheel te staken.
Slechts de door ons reeds gedane toezeggingen
kunnen nog op de afgesproken data worden
gehonoreerd.
We hadden gehoopt, deze zoo noodzakelijke
distributie nog gedurende enkele weken te kunnen
voortzetten, doch het aanhouden van intensieven
houtroof (verleden week zelfs 8000 K.G. in één
enkele nacht!) haalde helaas een streep door
deze berekeningen.
Men wende zich met zijn verzoeken om brand
hout voor zieken voortaan dus tot andere instan
ties.
Hoogachtend,
R. BURDET.
De Lindenlaan in de zomer van 1948; de bunkers van de Duitsers zijn in
het najaar 1948 afgebroken.
Ons Bloemendaal, 28e jaargang, nummer 2, zomer 2004
9
