i
1
actie-oproep-mededeling-reactie-oproep-mededeling-reactie-oproep-
Erfstukken
Het zomernummer van Ons Bloemendaal heb ik met groot
genoegen gelezen.
Erfstukken van Paul Witteman las ik met extra belangstelling
omdat als illustratie gebruikt was een foto van het schilderij
met gezicht op Oldenhove gemaakt door Sam Le Poole. Dat
bewuste schilderij is namelijk sinds ongeveer twee jaar in
mijn bezit en wordt zeer door mij gekoesterd. Sam Le Poole
(1910-ca. 1985) was een aangetrouwde oom van mijn
vaders kant. Hij was getrouwd met mijn tante Em Le Poole-
Duyckinck Sander (1914-1984). Mijn tante was eerder
weduwe van Marinus Brand (1906-1942). Uit het eerste
huwelijk had zij twee zoons: Jean Daniël (1938-1983) en
Gerardus (1939; tegenwoordig voorzitter van Vereniging
Oud Heemstede Bennebroek)
Het gezicht op Oldenhove maakte oom Sam vanuit zijn ate
lier aan de Vrijburglaan aan het eind van de ijskoude en ein
deloze winter van 1946-'47. Op de kop van de dwarslanen
van de Dompvloedslaan stonden toen nog geen huizen.
Deze landjes waren een ideaal speelterrein voor kinderen.
Langs de Dompvloedslaan, toen nog niet doorgetrokken
naar de Willem de Zwijgerlaan en hier onzichtbaar, lag een
rijtje arbeiderswoningen van zeer slechte kwaliteit, deson
danks bewoond door kinderrijke gezinnen, zoals dat in de
tijd van grote woningnood het geval was. Mijn neefjes
geen lieverdjes destijds! - leefden op constante voet van
oorlog met de 'Dompvloedslaners'.
Volgens Gerard stellen de figuurtjes op
de voorgrond zijn moeder en hem zelf
voor, waarschijnlijk thuiskomend van
een bezoek aan onze grootouders
Duyckinck Sander, die destijds in
Bloemendaal woonden.
Het interessante van het verhaal van Paul
Witteman vind ik dat het de volkomen
verzuiling, die toen nog bestond, zo
goed illustreert. Ik ben zelf van 1936,
kwam dikwijls op de Vrijburglaan en
dus even vaak langs Oldenhove, maar
wist nog absoluut niet wie daar woon
den; dat waren mensen van een andere
wereld, katholiek! De kinderen gingen
naar een andere school en zaten in ande
re verenigingen. En dit terwijl vooral mijn moeder zeer
tolerant was. Ik mocht niet van 'rooms' spreken, dat was
een scheldwoord, maar alleen van 'katholiek'. Mijn moeders
oom, mr Adriaan Stoop (1898-1943) was met eeir rooms-
katholieke Belgische getrouwd en de zes kinderen Stoop
werden allen katholiek opgevoed. Maar dat was familie en
daar hadden we wel contact mee, evenals met de buren van
mijn grootouders, de familie Nieuwenhuis. Dat waren per
soonlijke contacten; overigens leefde je als groep apart. Zo
was het bijvoorbeeld uitgesloten, dat ik bij de gidsen (van
de Nederlandse Gidsenbeweging) zou gaan, waar ook de
meisjes Nieuwenhuis bij waren. Nee, dat werd de neutrale
Harlu groep van het Nederlands Padvindsters Gilde.
Nog veel dank voor het vele werk dat de redactie van Ons
Bloemendaal verricht!
Met hartelijke groet, Jet van Voorst Vader - Duyckinck Sander.
Sneeuwpret De Rusthoek
Mevrouw M.H. Uytendael verschafte een aanvulling op
twee foto's uit het zomernummer. Bij Sneeuwpret (blz. 24)
merkt zij op: "Begin 1900 sleede de Bloemendaalse jeugd
nog op de Koninginneduinweg. Toen het later drukker en
dus gevaarlijker werd is het verboden en verplaatst naar de
Hoge Duin en Daalseweg."
Bij De Rusthoek (blz. 10) vult zij aan: "Niet het hele
Ons Bloemendaal, 30e jaargang, nummer 4, winter 2006
31
